ตอนที่ 714 ออกจากการจำศีล
“ไม่เจียมตัว”
เสียงอันโหดเหี้ยมที่ดังออกมาจากแสงสีแดงยังคงเหิมเกริม เห็นได้ชัดว่ามันไม่คิดว่าตนเองจะถูกล้อมสังหาร ยังคงจู่โจมใส่ตี้จวิ้นพวกเขาทั้งสามอย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัว
สุดท้าย…
แซ่ด
แสงสีม่วงเข้มกัดกร่อนลำแสงสีแดงนับไม่ถ้วน
“เป็นไปไม่ได้”
วิญญาณที่กลายร่างเป็นเงาสีแดงกลางอากาศอย่างรวดเร็ว มองไปที่ทางเข้าจักรวาลดั้งเดิมอย่างเหลือเชื่อ มันมองไปที่ปฐมราชินีเยี่ยนออกจากจักรวาลดั้งเดิมเหมือนกับผ้าไหมหลากสี
เซ่าเฮ่าในครานี้ เขาคารวะเยี่ยนอวี๋ด้วยความประหลาดใจปนดีใจ “นายท่าน”
ในขณะเดียวกัน เยี่ยนอวี๋ที่ยกมือขึ้นป้อนโอสถให้หยวนสื่อเทียนจุนก็เรียกตี้จวิ้นมาข้างๆ
“อาจารย์” ตี้จวิ้นเองก็ประหลาดใจและดีใจมากจนร่วงลงมาจากม้าฮวนซู
หากไม่ใช่เพราะเซ่าเฮ่าประคองเขาไว้ทันกาล เขาคงร่วงลงไปสวรรค์ชั้นหนึ่งแล้ว…
ทว่าเยี่ยนอวี๋ในครานี้ก็ไม่ได้ตอบตี้จวิ้น นางนำร่างของไท่เฮ่าที่ถูกปิดผนึกไว้เก็บเข้าไปในกระเป๋าของนาง
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่วิ่ง ‘เตาะแตะ’ ออกมาจากในจักรวาลดั้งเดิม เขาก็กอดขาของท่านแม่เขาไว้ และยังมองไปที่ตี้จวิ้นที่หน้าโชกเลือด “น้องจวิ้น?”
“ข้าเอง” ตี้จวิ้นเช็ดเลือดบนหน้าผาก พูดขึ้นว่า “ขอบใจพี่เสี่ยวเป่าที่ช่วยไว้ทันกาล” มิเช่นนั้นหน้าผากของเขาคงทะลุเป็นรู
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ได้รับคำขอบคุณ เขาก็เชิดใบหน้าน้อยๆ ขึ้นอย่างภาคภูมิ “พี่ ปกป้อง น้องจวิ้น”
“ใช่ๆๆ ขอบคุณท่านที่ปกป้อง” ตี้จวิ้นพูดพลางหัวเราะออกมา
แต่เสียงหัวเราะของตี้จวิ้นทำให้เงาร่างกลางอากาศนั่นต้องตบหน้าตนเองอย่างแรงกว่าเดิม “เยี่ยนอวี๋ เจ้าทำลายพลังของข้าได้อย่างไร”
“ไม่มีสิ่งใดที่นายท่านของเราทำมิได้” ซีหวังหมู่ที่กระโดดออกมาตอบและปรากฏตัวขึ้นทันที
เงาร่างนั่นกลับไม่ได้สนใจซีหวังหมู่ ยังคงจ้องเยี่ยนอวี๋ “เขาแน่ๆ เจ้าแซ่หรงนั่นช่วยเจ้าอีกแล้ว ใช่หรือไม่? ต้องใช่แน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ”
เงาร่างที่ไม่รอเยี่ยนอวี๋ตอบก็ทึกทักไปเองค่อยๆ ก่อร่างเป็นมนุษย์ หน้าตานั้นกลับทำให้เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะว่าเงาร่างที่กลายเป็นมนุษย์ในบัดนี้คล้ายคลึงกับกู้หยวนซูในครานั้น เกรงว่านี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
อีกทั้งกู้จื่อเฟิงที่เพิ่งเดินออกมาจากจักรวาลดั้งเดิมก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
ทว่าไม่ว่าเยี่ยนอวี๋หรือว่ากู้จื่อเฟิง พวกเขาก็ไม่ได้พูดถึง เพียงแค่มองเงาร่างมนุษย์กลางอากาศนั่นอย่างเยือกเย็น
เงาสีแดงที่เปล่งแสงสีดำจางๆ ออกมา นางสงบสติอารมณ์ลงแล้วและยังยิ้มหยันให้เยี่ยนอวี๋ “เขาช่างรักเจ้าเสียจริงๆ น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาแค่ดูแลตนเองยังไม่ไหว คงไม่มีเวลาดูแลผู้อื่น แม้เจ้าจะต้านทานพลังของข้าได้ก็ต้องตาย”
“ไร้สาระ” ซีหวังหมู่รู้สึกว่าร่างเงานี้สมองมีปัญหา
แต่แล้ว…
ตูม
เงาสีแดงกลับซัดลำแสงสีแดงมาทางซีหวังหมู่อย่างหยิ่งผยอง ทว่าลำแสงสีแดงยังไม่โจมตีโดนซีหวังหมู่ก็ถูกเยี่ยนอวี๋สะบัดแขนเสื้อใส่สลายไปโดยแทบไม่ต้องออกแรง
ทำเอาร่างสีแดงตะลึงจนร้องเสียงหลง “เจ้า…”
“ลงมา” เยี่ยนอวี๋ที่สลับมืออีกข้างจับเงาสีแดงไว้ไม่ได้ปล่อยให้เงาสีแดงพล่าม นางกักขังบริเวณที่ที่เงาสีแดงอยู่ทันที
“ฝันไปเถอะ!” เงาสีแดงแตกสลายอย่างรวดเร็ว และแทรกซึมเข้าไปในความว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่ามันมิอาจถูกกักขังได้จริงๆ
แต่เยี่ยนอวี๋เดินออกมาแล้วและบัญชาว่า “ข้าบอกให้เจ้าลงมา!”
ชู่
ลำแสงสีแดงนับไม่ถ้วนที่แตกสลายออกก็รวมตัวกันอีกครั้งกลางอากาศ และถูกพลังบางอย่างที่แข็งแกร่งฉุดลงมา อีกเพียงพริบตาก็จะถูกเยี่ยนอวี๋ลากลงมาข้างนายท่านแล้ว
ร่างสีแดงคำรามด้วยความโมโห “ให้ตายเถอะ เจ้าควบคุมพลังของข้าได้อย่างไร เจ้าได้สิ่งใดมากันแน่”
“การตระหนักรู้ในการกำจัดเจ้า” เยี่ยนอวี๋ที่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ปลายนิ้วของนางหลั่งกลิ่นอายมรณะแดนมืดจางๆ ออกมา มันเกี่ยวรัดร่างสีแดงอย่างต่อเนื่อง “จงสูญสิ้น”
“ฝันไปเถอะ” ร่างสีแดงที่พยายามดิ้นรนนั้นยังไหลออกมาจากฝ่ามือแห่งพลังของเยี่ยนอวี๋และซ่อนตัวเข้าไปกลางอากาศกลายเป็นแสงริบหรี่
เยี่ยนอวี๋เห็นดังนั้น มืออีกข้างคว้าไปในอากาศ แต่ในขณะเดียวกัน…
กรูๆ
หนี่ว์วาเทาเที่ยที่จู่ๆ ปรากฏขึ้นกลางอากาศกลืนกินแสงที่กำลังสลายหายไปเหล่านั้นภายในคำเดียว
“นายท่านระวัง!” เสียงอุทานของซีหวังหมู่ยังไม่ลืมที่จะจับเด็กน้อยไว้แน่น กลัวว่าเจ้าตัวน้อยคนนี้จะวิ่งออกไป ทำพวกเขาตกใจตายอีก
ทว่าหนี่ว์วาเทาเที่ยที่กลืนลำแสงสีแดงที่หนีไปนั้นกลับไม่ได้อ้าปากอีกครั้ง แค่มองเยี่ยนอวี๋นิ่งๆ ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
หนี่ว์วาเทาเที่ยที่แอบดูทุกอย่างที่เกิดขึ้น แม้ยังคงไม่อยากจะเชื่อว่าภารกิจที่ตนเองทำมาตลอดสิบล้านปีเป็นเพียงแผนการอันชั่วร้าย แต่เงาสีแดงนี้ควบคุมท่านพี่ของนางไว้คือความจริง มันมุดออกมาจากร่างกายของท่านพี่ของนาง นางเห็นกับตาตนเอง นางย่อมไม่ปล่อยให้ลำแสงสีแดงนี้หนีไป
เพียงแต่ว่า…
“ท่านพี่ เขา…”
ใบหน้าหนี่ว์วาที่เต็มไปด้วยน้ำตา นางอยากจะยืนยันกับเยี่ยนอวี๋ว่านางไม่มีท่านพี่แล้วใช่หรือไม่
เยี่ยนอวี๋มองนางเงียบๆ พยักหน้าเบาๆ
“ท่านพี่!”
หนี่ว์วาคำราม ร่างแกะของนางกำลังแตกร้าว
เพราะว่าร่าง ‘ประกอบ’ ร่างนี้ เห็นได้ชัดว่าแสงสีแดงนั่นเป็นผู้ที่ช่วยนางประกอบ ดังนั้นจึงไม่สามารถย่อยสลายแสงสีแดงเหล่านั้นได้
ตูม
ลำแสงสีแดงอันอ่อนแอไหลออกมาจากร่างกายของนางอีกคราและยังหยิ่งผยองยิ่งนัก “เป็นแค่หุ่นเชิดยังคิดจะกลืนกินข้า? ฝันไปเถอะ”
น่าเสียดาย… นางเพิ่งจะแสดงความหยิ่งผยองเสร็จ
“โดดเดี่ยว นิรันดร์”
เจ้าแม่หนี่ว์วาที่เอ่ยขึ้นทีละคำ แม้ใบหน้าของนางเองก็กำลังแตกร้าว แต่แสงสีดำที่ไหลออกมาจากใบหน้าของนางกลับเกี่ยวรัดแสงสีแดงทั้งหมดที่จะไหลสลายไปในชั่วขณะนั้นไว้
“ออกไปซะ!”
ลำแสงสีแดงสะเทือนกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์อันพิสดารออกมา น่าเสียดาย…
กรู
หนี่ว์วาเทาเถี่ยที่กำลังแตกสลายทั้งเกี่ยวรัด ปิดล้อม ปิดผนึกและกำจัดลำแสงสีแดงอย่างต่อเนื่อง
“ไสหัวไปซะ! บัดซบ!…” เสียงของลำแสงสีแดงเห็นได้ชัดว่าเริ่มร้อนรนจนโมโหแล้ว
แต่เสียงของหนี่ว์วากลับเยือกเย็นดุจผีสาง “ใช่ ข้าถูกท่านหลอกใช้ แต่ท่านก็ต้องแลกชีวิตของท่านให้ท่านพี่ จวนซวี เซวียนหยวน เทพกสิกรรมและข้า
หลายปีมานี้ พลังของท่านควบคุมพวกเราไว้ ขณะเดียวกันก็ทำให้พวกเรามีโอกาสแว้งกัดท่าน วันนี้ไปพร้อมข้าเถิด”
“ฝันไปเถอะ!” ลำแสงสีแดงโจมตีกลับอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าต้องการฝ่าการแว้งกัดของหนี่ว์วาเทาเที่ยออกไป
น่าเสียดาย…
หนี่ว์วาเทาเที่ยที่พานางไปด้วยอย่างสุดกำลังสุดท้ายก็ไม่ได้ปล่อยให้นางหนีไปได้เลย
เสียงก่นด่าของลำแสงสีแดงร้อนรนและโมโหยิ่งขึ้น กระทั่งยังอยากให้เยี่ยนอวี๋ช่วยนาง “เยี่ยนอวี๋ อยากรู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร มาจากไหน เจ้าช่วยข้าแล้วข้าจะบอกเจ้า”
คำถามนี้…
