ตอนที่ 715 ร่างจริง
นอกจากจะไม่ได้ทำให้เยี่ยนอวี๋สนใจแล้ว นางยังพูดต่อไปว่า “อวิ๋นเหลียน ปฐมราชินีผู้สร้างสวรรค์เก้าชั้นฟ้ายุคก่อน วิญญาณที่หนีพ้นจากการพังทลายของสวรรค์เก้าชั้นฟ้าและหลงเหลืออยู่จนถึงทุกวันนี้”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร” เสียงไม่อยากจะเชื่อของอวิ๋นเหลียนดังก้องไปทั่วและกลายเป็นเสียงสุดท้ายของนางด้วย
กรู หนี่ว์วาเทาเที่ยที่ทำลายตนเองอย่างสมบูรณ์พาอวิ๋นเหลียนที่ยังรู้สึกเหลือเชื่อสูญสิ้นไปกลางอากาศ
เหลือเพียงเสียงสะท้อนดังอยู่ในจิตเหนือสำนึกของเยี่ยนอวี๋ “เยี่ยนอวี๋ ขอโทษ” นี่คือเสียงของหนี่ว์วา
ไม่ว่าจะยึดมั่นว่าตนเองไม่ได้ถูกครอบงำอย่างไร แต่ความจริงทำให้หนี่ว์วารู้ชัดเจนว่านางและท่านพี่ของนาง รวมถึงจวนซี เทพกสิกรรม เซวียนหยวนล้วนถูกหลอกลวงแล้ว
โชคดี… ที่พวกเขาไม่ได้สังหารเจ้าคนแซ่หรงนั่นสำเร็จและไม่ได้สังหารปฐมราชินีสำเร็จ
โชคดี… ที่พวกเขาทำไม่สำเร็จ
ช่วงเวลาสุดท้ายของหนี่ว์วา นางได้แต่รู้สึกโชคดีในเรื่องนี้แล้ว
แม้นางจะยังไม่เข้าใจหลายอย่าง ยังคงคิดว่าตนเองไม่ได้ถูกหลอก แต่นางไม่มีเวลาทำความเข้าใจเรื่องทุกอย่างนี้แล้ว
เยี่ยนอวี๋เองก็ไม่ได้ตอบอะไรเลย เพียงแค่มองหนี่ว์วาสลายไปอย่างสงบ และหลังจากที่ยืนยันว่าลำแสงสีแดงนั่นสลายไปพร้อมกันแล้วจึงลงมาที่ทางเข้าของจักรวาลดั้งเดิม
“แม่…” เด็กน้อยที่บินเข้าไปในอ้อมอกของท่านแม่ทันที เขาก็ซุกตัวในซอกคอของท่านแม่อย่างออดอ้อน และยังใช้ใบหน้าน้อย ๆคลอเคลียคอของท่านแม่นาง
สีหน้าเยือกเย็นของเยี่ยนอวี๋สลายไปทันที นางจูบศีรษะของเด็กน้อยเบาๆ “เสี่ยวเป่าเก่งจังเลย ช่วยน้องจวิ้นของเจ้าไว้ได้ทันกาล”
“ฮี่…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกชื่นชมดีใจเป็นอย่างมาก
ตี้จวิ้นที่ถูกเอ่ยถึงเกาศีรษะ รู้สึกเขินอายเล็กน้อย
เซ่าเฮ่าถามขึ้นว่า “นายท่าน ไท่เฮ่าพวกเขาเป็นอะไรไปหรือ”
“นั่นน่ะสิ รู้สึกเหมือนกับว่าไม่ได้ต้องอาคม” ตี้จวิ้นพูดความใจในออกมา
นอกจากนี้… ตี้จวิ้นยังถามเสียงขรึมว่า “ร่างสีแดงเมื่อครู่นี้หายไปแล้วจริงหรือ”
เยี่ยนอวี๋นำร่างของไท่เฮ่าที่ถูกปิดผนึกไว้ออกมา ผนึกบนนั้นก็ค่อยๆ สลายไป เพราะตี้จวิ้นคลายผนึกแล้ว
เหล่าทวยเทพที่ยังไม่แยกย้ายแต่พากันคุกเข่าลงเงยหน้ามองไท่เฮ่า ยังคงเต็มไปด้วยคำถาม ไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น
ตี้จวิ้นยื่นมือไปจับชีพจรของไท่เฮ่า พบว่าเขาไร้ซึ่งชีพจรแล้ว ภาพที่จินตนาการไว้ดับสูญ เดิมทีเขาคิดว่าหลังจากหลุดจากการควบคุมแล้ว ไท่เฮ่าที่แท้จริงจะกลับมา
เขาหวังลมๆ แล้งๆ ไปเอง…
ถึงอย่างไรวิญญาณของไท่เฮ่าก็ผสานกับวิญญาณนั่นแล้ว พูดให้ถูกก็คือวิญญาณนั่นก็คือไท่เฮ่า
เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าหนี่ว์วาเทาเที่ยไม่รู้ มิเช่นนั้นนางคงไม่สามารถกลืนกินอวิ๋นเหลียนอย่างโหดร้ายเช่นนั้น ทว่า…
เยี่ยนอวี๋อดพูดไม่ได้ว่า “อวิ๋นเหลียนเมื่อครู่นี้เป็นเพียงวิญญาณแยกอีกดวงหนึ่ง ร่างจริงของนางไม่ได้มา”
“อะไรนะ?” ซีหวังหมู่ไม่เข้าใจ
ตี้จวิ้นกลับพยักหน้า “มิน่าเล่า”
“ที่แท้เป็นแค่วิญญาณแยกอีกดวงหนึ่ง” เซ่าเฮ่าไม่รู้สึกประหลาดใจ เพราะว่าอวิ๋นเหลียนให้ความรู้สึกว่านางแข็งแกร่งมาก เท่าที่เขาดู ถึงแม้นายท่านจะลงมือเองก็ไม่สามารถกำจัดอวิ๋นเหลียนได้อย่างสะอาดหมดจด เช่นนั้น…
ตี้จวิ้นครุ่นคิดพลางขมวดคิ้วอย่างกังวล “ไม่ใช่ว่าจะมีผู้แข็งแกร่งยุคก่อนหน้าอีกนะ”
“โชคดีที่เจ้าไม่ใช่เจ้าวิหคทมิฬ” เซ่าเฮ่าอดพูดไม่ได้ มิเช่นนั้นคงพูดถูกต้องอีกแน่ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เชียว แค่คนเดียวก็รับมือยากแล้ว
“ไม่มีแล้ว มีแค่นาง” เยี่ยนอวี๋มั่นใจในเรื่องนี้มาก “นางเองก็แข็งแกร่งมากจริงๆ แต่ข้าพอจะรู้ว่าร่างจริงของนางอยู่ที่ไหน พวกเจ้าพักผ่อนสักครู่ เราจะออกเดินทางในอีกหนึ่งเค่อ”
“รีบเช่นนี้เลยหรือ” เซ่าเฮ่าครุ่นคิด “ควรจะเตรียมตัวให้ดีก่อนหรือไม่”
“ไม่ต้อง ไม่มีเวลาแล้ว” เยี่ยนอวี๋พูดพลางยังจับมือของตี้จวิ้น
ตี้จวิ้นตกใจรีบหดมือของตนกลับมาและพูดขึ้นว่า “อาจารย์ท่านจะพูดก็พูด อย่าแตะไม้แตะมือ กลับไปอาจารย์พ่อดอกบัวขาวนั่นคงลอบจัดการข้าแน่”
เยี่ยนอวี๋ “…”
นางเม้มปากเล็กน้อย พูดตรงไปตรงมาว่า “สามีไม่ทำเช่นนั้นหรอก”
ถึงอย่างไรตี้จวิ้นก็เก็บมือของตนเองแล้ว ซีหวังหมู่จึงยื่นกรงเล็บที่กำลังแตกร้าวคู่นั้นให้เยี่ยนอวี๋ “ใช้ของข้าเถอะ จวินโฮ่วคงไม่ถือสากับอสูรเพศเมียหรอก”
“ก็ไม่แน่หรอก” ตี้จวิ้นกล่าว “อาจารย์พ่อใจแคบจะตาย”
เด็กน้อยที่ได้ยินดังนั้นก็มุดศีรษะออกมาจากซอกคอของท่านแม่เขามองตี้จวิ้น “พูด อะไร”
“ไม่มีอะไร บอกว่าอาจารย์พ่อรูปงามจิตใจดี” ตี้จวิ้นที่พลิกลิ้นอย่างหน้าด้านๆ
เยี่ยนเสี่ยวเป่าทำให้บูดบึ้ง ไม่เอาความน้องจวิ้นของเขา และยังมองไปที่ไท่เฮ่าที่นอนอยู่ จากนั้น…
ฟริ้งๆ…
ดอกไม้ดอกน้อยรสหมาล่ามากมายบานรอบๆ ไท่เฮ่าในทันที
ทำเอาเยี่ยนอวี๋งุนงง “เสี่ยวเป่า ทำอะไรหรือ”
“ไม่ รู้” เยี่ยนเสี่ยวเป่าเองก็ไม่เข้าใจ
ทว่า… ไท่เฮ่าที่มีดอกไม้บานล้อมรอบ เหมือนกับว่าหนังตาจะกระตุกแล้ว?
นี่มัน… ตี้จวิ้นอดอุทานไม่ได้ว่า “บัดซบ จะระเบิดศพเรอะ”
“หนักแน่นหน่อย ข้างล่างยังมีทวยเทพกำลังชื่นชมบารมีเมื่อครู่นี้ของเจ้า เหตุใดตอนนี้จึงไม่สงบนิ่งเลยเล่า” เซ่าเฮ่ารู้สึกพูดไม่ออก
ตี้จวิ้นกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย “ตอนนี้ข้าไม่ใช่เทียนตี้เสียหน่อย จะหนักแน่นไปไย”
เซ่าเฮ่า “…”
หรือว่าเจ้าหมอนี่คิดจริงๆ ว่าเทียนตี้ในบัดนี้คือไท่เฮ่าแล้ว
“แค่ก”
ไท่เฮ่าที่ไอขึ้นเบาๆ เขาก็ลืมตาขึ้น ทำเอาเซ่าเฮ่าตกใจ “ตื่นมาสืบราชบัลลังก์จริงๆ หรือนี่”
“ไท่เฮ่า?” เยี่ยนอวี๋จับชีพจรของไท่เฮ่าอย่างตกตะลึง พบว่าในร่างของไท่เฮ่าฟื้นคืนพลังแห่งชีวิตแล้วจริงๆ แม้จะอ่อนแอมาก แต่ก็ฟื้นฟูแล้วจริงๆ
ทว่า… เยี่ยนอวี๋ไม่ทันได้ตรวจละเอียด
ตูม
เสียงที่ดังเหมือนฟ้าร้องดังระเบิดในส่วนลึกของสวรรค์เก้าชั้นฟ้า
ตูม ตูมมม…
เสียงระเบิดดังก้องไปทั่วทุกมุมของสวรรค์เก้าชั้นฟ้าไม่หยุด
ทำให้ทวยเทพรวมถึงเยี่ยนอวี๋หนังตากระตุก มีลางสังหรณ์ไม่ดี
ในขณะเดียวกัน…
ตูม
รอยแตกร้าวก็ร้าวในทั่วทุกมุมของสวรรค์เก้าชั้นฟ้า
เสียงไปถึงที่ใด รอยแตกร้าวไปถึงที่นั่น
สวรรค์เก้าชั้นฟ้า กำลังทลายลงอย่างรวดเร็ว
“ฮ่าๆๆๆ… เยี่ยนอวี๋ เจ้าขัดขวางข้าไม่ได้ สวรรค์เก้าชั้นฟ้านี้ต้องพังทลายและเจ้าเองก็ต้องสูญสิ้น”
