ตอนที่ 719 ตื่น
เมื่อเยี่ยนอวี๋สงบอารมณ์ลงก็พบว่าทุกคนรวมถึงเด็กน้อยกำลังมองตนเองอย่างเป็นกังวล นางจึงยิ้ม “ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่รู้อะไรในความฝันมากไปเล็กน้อย”
“ดังนั้นจวินโฮ่วส่งเรื่องของอวิ๋นเหลียนให้ท่านผ่านความฝันหรือ” กู้จื่อเฟิงถามอย่างตรงประเด็น
เยี่ยนอวี๋พยักหน้า “ใช่แล้ว”
“เช่นนี้อวิ๋นเหลียนนั่นก็พูดไม่ผิดจริงๆ ที่นายท่านราบรื่นเช่นนี้ในครานี้ล้วนเป็นเพราะจวินโฮ่วหรือ” เซ่าเฮ่าพูดพลางก็มองเข้าไปในห้อง รู้สึกว่าจวินโฮ่วท่านนี้ช่างลึกลับและเก่งกาจเกินไปแล้ว
ส่วนเยี่ยนอวี๋ นางก็พยักหน้าอีกครั้ง “ใช่แล้ว หากไม่มีสามี ข้าคงทำได้เพียงคาดเดาถึงการมีอยู่ของวิญญาณตนนั้น กลับไม่รู้รายละเอียดของนาง ย่อมไม่รู้ว่าจะต้องจับนางเช่นใด”
“แล้วกรงเล็บชองซีซี…” เซ่าเฮ่ายังคงมองไปที่กรงเล็บของซีหวังหมู่และกรงเล็บของเทพอัสนีที่กำลังแตกร้าวอยู่เช่นกัน
นอกจากนี้ กู้จื่อเฟิงและเอ้อร์เหมา มือของพวกเขาก็กำลังแตกร้าว ไม่ได้ฟื้นฟูหรือหยุดแตกร้าวเพราะอวิ๋นเหลียนถูกจับเลย
แม้แต่ตี้จวิ้นที่เร่งรีบกลับมาก็เช่นกัน…
ทว่าทันทีที่ตี้จวิ้นเข้ามาก็ถามว่า “อาจารย์พ่อล่ะ”
“เจ้านั่งลงก่อน” เซ่าเฮ่าดึงเข้าไปที่เก้าอี้ “อาจารย์ไม่เป็นอะไร กำลังพักฟื้น”
“ไม่เป็นอะไรแล้วเหตุใดต้องพักฟื้น” ตี้จวิ้นรู้สึกพิกล
แต่เยี่ยนอวี๋เอ่ยขึ้นว่า “ไม่เป็นไรจริงๆ แต่ก็ยังไม่ตื่น”
“อ๋อ” ตี้จวิ้นจึงยอมนั่งลงแต่โดยดี
เยี่ยนอวี๋กวาดตามองรอบหนึ่ง “หลิวเฟิงล่ะ”
“รายงานคุณหนูใหญ่ นายน้อยของเรากำลังจำศีลอยู่ขอรับ ดูตั้งใจมากเลย ข้าน้อยไม่กล้ารบกวน กลัวถูกตี” เอ้อร์เหมารายงาน
แต่ทุกคนไม่เชื่อว่าเอ้อร์เหมาจะกลัวถูกเจ้าวิหคตี…
ทว่าเซ่าเฮ่าสงสัย “เขาจำศีลศึกษาเรื่องมือแตกร้าวอยู่จริงๆ หรือ”
“ข้าน้อยมิทราบ” อันที่จริงเอ้อร์เหมาคิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ เขาถึงกับสงสัยว่านายน้อยของพวกเขาไม่ได้จำศีล แต่กำลังนอนหลับอยู่ แต่เอ้อร์เหมาไม่กล้าพูด เขารู้สึกว่าหากพูดออกไปจะถูกตีจริงๆ…
เยี่ยนอวี๋ไม่ได้เซ้าซี้ต่อไป เพียงแค่พูดต่อไปว่า “การกลืนกินของสิ่งมีชีวิตไร้สติปัญญา ตามหลักแล้วไม่เกี่ยวข้องกับอวิ๋นเหลียน นางไม่สามารถควบคุมพลังส่วนนี้ได้”
คำพูดนี้ทำให้ทุกคนค่อยวางใจ อย่างน้อยก็แสดงว่าอวิ๋นเหลียนไม่มีผู้คอยสนับสนุนแล้ว แต่วกกลับมา หากไม่ใช่อวิ๋นเหลียน แล้วมันเป็นเพราะอะไร
ทุกคนที่รู้สึกสงสัยมองเยี่ยนอวี๋ตาปริบ รอนางไขความกระจ่าง
ส่วนเยี่ยนอวี๋นางเองก็ยื่นมือออกมาแล้ว “ของข้าตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว”
“ข้า” เด็กน้อยยื่นมืออวบอ้วนน้อยๆ ขาวนวลคู่หนึ่งของตนออกมา “ไม่ เละ ฮี่…”
“ใช่แล้ว ท่านเสี่ยวเป่าเองก็เข้าไปด้วย เหตุใดเขาจึงไม่เป็นอะไรนะ” เอ้อร์เหมาเพิ่งพบเรื่องนี้
ตี้จวิ้นกลอกตา “คงเกี่ยวข้องกับอาจารย์พ่อสินะ”
“แต่ก่อนหน้านี้จวินโฮ่วก็แตกร้าวเหมือนกันนี่” ซีหวังหมู่รู้สึกว่านายน้อยเป็นกรณีพิเศษ
เยี่ยนอวี๋พูดว่า “เสี่ยวเป่ากินแม้แต่สิ่งมีชีวิตไร้สติปัญญาเหล่านั้น ย่อมไม่ถูกกลืนกิน”
“ดังนั้นนี่เกี่ยวข้องกับร่างกายของท่านเสี่ยวเป่าหรือ”
“เช่นนั้นใต้เท้าท่านหายได้อย่างไร”
“แล้วก็จวินโฮ่ว เหมือนกับว่ามือข้างนั้นของเขาจะหายดีแล้วเช่นกัน”
ทุกคนที่พากันถามคำถามอยากรู้ว่าจะแก้ไขปัญหามือที่แตกร้าวอย่างไร เพราะว่าแม้โรคนี้จะไม่เจ็บไม่คัน ราวกับว่าจะไม่มีผลกับพลัง แต่ว่า… รู้สึกน่ากลัวมาก เหมือนกับว่าตนเองจะแตกสลายได้ตลอดเวลา
เยี่ยนอวี๋ยังยืนยันข้อกังวลในใจของทุกคน “จะว่าไปแล้ว ข้าเองก็ไม่รู้ว่าปมของปัญหาอยู่ตรงไหน แต่เรื่องหนึ่งที่ข้ามั่นใจคือทันทีที่รอยร้าวแผ่ขยายไปถึงชีพจรหัวใจก็จะสูญเสียดวงจิต”
“ท่านรู้ได้อย่างไร” กู้จื่อเฟิงถาม “จวินโฮ่วเป็นคนบอกท่านหรือ”
เยี่ยนอวี๋ส่ายศีรษะ “อันที่จริงมีเซวียนหยวนเป็นตัวอย่าง”
คำพูดนี้… ทำให้ตี้จวิ้นกระจ่างทันที “ซึ่งก็หมายความว่าหากไม่ออกจากหลุมศพ หรืออยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนั้นตลอดเวลาก็จะไม่แตก แต่หากกลับสวรรค์เก้าชั้นห้าก็จะมีปัญหา”
“อืม ดังนั้นนี่คือปัญหาความขัดแย้งของกฎระเบียบ” เยี่ยนอวี๋ชี้ให้เห็นถึงประเด็นสำคัญของปัญหานี้ “กฎของสิ่งมีชีวิตไร้สติปัญญาในถ้ำมรณะแดนมืดนิรันดร์ผสานเข้าไปในร่างกายของเรา ทำให้เกิดความขัดแย้งกับกฎเดิมในร่างกายของเรา”
“ใช่แล้ว…” เสียงอ่อนแรงพูดต่อจากเยี่ยนอวี๋ดังขึ้นในครานี้
ทุกคนหันไปมองตามเสียง เห็นไท่เฮ่าที่ฟื้นขึ้นมาแล้วตามคาด
เซ่าเฮ่าลุกขึ้นไปประคองไท่เฮ่ามา ฝ่ายหลังก็มิได้ปฏิเสธ
ทว่าสายตาที่ทุกคนมองเขาล้วนแฝงความซับซ้อน…
ไท่เฮ่าก็ไม่ได้กล่าวถึงเหตุผลที่เขาร่วงหล่น เพียงแค่พูดต่อจากเรื่องเมื่อครู่นี้ว่า “นี่คือปัญหาที่อวิ๋นเหลียนนำมา นางเป็นผู้สร้างในยุคที่แล้ว ดังนั้นแดนมรณะแห่งนั้น อันที่จริงเป็นส่วนหนึ่งของโลกในยุคของอวิ๋นเหลียนและยังเป็นโลกส่วนที่เป็นการทำลายล้าง”
“ดังนั้น?” เยี่ยนอวี๋ถาม
“ดังนั้น หากต้องการแก้ไขปัญหาทั้งหมด ต้องส่งแดนมรณะทั้งหมดกลับไปยังยุคที่แล้ว ทำให้มันหายสาบสูญไปจากยุคนี้อย่างสมบูรณ์ อย่าให้ข้องเกี่ยวกับยุคนี้อีก
มิเช่นนั้นจะกลายเป็นปัญหาไม่รู้จบ นอกจากนี้… ข้าเดาว่า หากแดนมรณะยังคงอยู่ อวิ๋นเหลียนก็จะไม่มีวันตายจากไปอย่างสิ้นเชิง สถานที่แห่งนั้นคือ ‘แหล่งกำเนิด’ ของนาง” ไท่เฮ่าพูดอย่างฉะฉาน
“นี่ก็คือเหตุผลที่เจ้ายอมให้อวิ๋นเหลียนผสานกับตนเองหรือ” เยี่ยนอวี๋ถามอีกครั้ง
ไท่เฮ่ากลับเงียบ…
ผ่านไปครู่หนึ่ง ขณะที่ทุกคนคิดว่าเขาจะไม่ตอบคำถามนี้แล้ว เขากลับพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ ข้าเคยกังวลมากจริงๆ ว่า สุดท้ายปฐมราชินีท่านจะทำลายสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ข้าจึงยอมร่วมมือกับอวิ๋นเหลียน”
“เจ้า…” ซีหวังหมู่อยากจะต่อยเขา
แต่เม่ยเอ๋อร์เร็วกว่า นางชักดาบเล่มใหญ่ออกมาแล้ว ทว่า… เยี่ยนอวี๋ยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้พวกนางใจเย็น ในขณะเดียวกันก็ถามว่า “เช่นนั้นเหตุใดจึงต้องพูดเรื่องเหล่านี้ หากเจ้าไม่พูด บางทีข้าคงไม่สามารถหาวิธีได้ สุดท้ายสู้อวิ๋นเหลียนไม่ได้”
“ไม่ หรงอี้จะช่วยท่าน” ไท่เฮ่ามั่นใจมาก “แม้ข้าจะไม่บอกท่านตอนนี้ เมื่อเขาตื่นมา พวกเจ้าก็จะรู้ทุกอย่าง ข้าก็แค่บอกให้รู้ล่วงหน้าเท่านั้น”
“เจ้ารู้ก็ดี” ซีหวังหมู่เก็บกรงเล็บของตนกลับ แต่ความเป็นปรปักษ์ที่มีต่อไท่เฮ่ายังเหมือนเดิม
ไท่เฮ่าเองก็ไม่ได้สนใจ เขาพูดต่อไปว่า “อีกอย่าง อวิ๋นเหลียนจะทำลายสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเช่นเดียวกัน นางไม่ได้กำจัดปฐมราชินีที่มีอิทธิพลต่อสวรรค์เก้าชั้นฟ้าตามที่นางให้สัญญาไว้เท่านั้น
เพียงแต่เมื่อข้ารู้เรื่องทุกอย่างนี้ มันก็สายไปแล้ว ข้าและนางผสานกันอย่างสมบูรณ์แล้ว สุดท้ายข้าไม่ได้ต่อต้าน และได้รู้ว่าจะกลับไปยุคก่อนอย่างไร”
“ยังกลับไปได้หรือ” เซ่าเฮ่าตะลึง
ไท่เฮ่าพยักหน้า “ได้ ข้าเดาว่าที่อวิ๋นเหลียนทำมากมายเช่นนี้ อันที่จริงคือต้องการกลับไปเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง พูดจากแง่หนึ่งแล้ว ถือเป็นการกอบกู้โลก เป็นการกอบกู้โลกด้วยการสละสวรรค์เก้าชั้นฟ้าของเรา”
การผสานกับอวิ๋นเหลียนทำให้ไท่เฮ่าได้รับความทรงจำส่วนหนึ่งของอวิ๋นเหลียน และทำให้เขาพอจะเดาแผนการของอวิ๋นเหลียนได้
เมื่อเป็นเช่นนี้…
“อวิ๋นเหลียนเพียงแค่ต้องการช่วยสรรพชีวิตในยุคของนางหรือ ดังนั้นนางก็ถือว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่มีเมตตามากจริงๆ?” ตี้จวิ้นรู้สึกแปลกใจ เพราะว่าอวิ๋นเหลียนดูไม่เหมือนจะเป็นเช่นนั้น
ความเป็นจริงคือ…
“ในขณะเดียวกันนางก็เป็นผู้ทำลายสุดท้ายในยุคของนางด้วยฝีมือของนางเอง แม้ยุคที่แล้วในครานั้น ผลลัพธ์สุดท้ายคือการพังทลาย เพราะว่ากฎที่พังไปแล้วนั้นไม่สามารถฟื้นฟูได้อีก
อวิ๋นเหลียนจึงรู้สึกว่าแทนที่จะนั่งรอความตาย สู้รวบรวมพลังสรรพสิ่งทั้งจักรวาลกลับสู่ร่างกายของนางเองดีกว่า ทำให้นางได้รับเบาะแสในการหลบหลีกการพังทลายของจักรวาล เพื่อการเกิดใหม่ในวันข้างหน้า
แต่เมื่อนางฟื้นขึ้นมาในยุคนี้ นางพบว่านางไม่สามารถแทรกแซงทุกอย่างในโลกแห่งนี้ได้แล้ว เพราะว่าปฐมราชินีผู้สร้างยุคนี้ไม่ใช่นางอีกแล้ว” ไท่เฮ่าเล่าทุกอย่างออกมา
“นางจึงคิดจะสังหารปฐมราชินีเพื่อช่วงชิงทุกอย่างกลับไปหรือ” เซ่าเฮ่าพูดพลางส่ายศีรษะปฏิเสธตนเอง “ก็ไม่น่าจะถูก แม้นางจะสังหารปฐมราชินีก็ไม่สามารถปกครองสวรรค์เก้าชั้นฟ้าได้ เพราะว่านางถูก ‘สกัดกั้น’ ไว้ นางไม่สามารถอยู่ในโลกใบนี้ได้”
“ใช่แล้ว นางจึงอยากกลับไป อยากเปลี่ยนแปลงการทำลายล้างของยุคที่แล้ว ข้าไม่มั่นใจในรายละเอียด และทั้งหมดนี้เป็นเพียงการคาดเดาของข้า อวิ๋นเหลียนเจ้าเล่ห์มาก ข้าทำได้เพียงรับรู้ความทรงจำบางส่วนของนาง” ไท่เฮ่ากล่าว
“หากเป็นไปตามที่เจ้าพูด หากเราต้องการแก้ไขปัญหาเรื่องมือที่แตกร้าวก็ต้องส่งถ้ำมรณะแดนมืดนิรันดร์กลับไปยังยุคที่แล้ว” ตี้จวิ้นพูดพลางอดสงสัยไม่ได้ว่า “เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเจ้าอาจจะอยู่ฝ่ายเดียวกับอวิ๋นเหลียน พยายามหลอกพวกเรากลับไป”
คำพูดนี้…ทำให้ซีหวังหมู่สำทับอย่างกระตือรือร้น “ใช่ๆๆ ข้าเองก็สงสัยเช่นนี้”
แต่แล้ว…
วิ้ง
ความเคลื่อนไหวเบาๆ ทำให้จักรวาลดั้งเดิมสั่นสะเทือนในครานี้พอดี เยี่ยนอวี๋ที่รับรู้ถึงบางอย่างเผยสีหน้ามีความสุขออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เนะ”
เด็กน้อยเองก็เบิกดวงตากลมโตของตนกว้าง
