ตอนที่ 720 ตื่นตัว
“เนะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ไหลลงบนพื้นก็วิ่ง ‘เตาะแตะ’ ไปทันที
“นี่มัน…”
ตี้จวิ้นพวกเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้ว เผยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
จักรวาลดั้งเดิมในครานี้ถูกปกคลุมด้วยท้องฟ้าสีแดงชั้นหนึ่ง เสียงนกร้องดังระงม ทำเอาสวรรค์ชั้นหนึ่งที่ตำหนักสวรรค์ตั้งอยู่ล้วนได้ยินเสียงนกมากมายขับร้องประสานเสียงอันเป็นนิมิตหมายมงคล ทวยเทพหยุดชะงักข้างหน้าทางเข้าจักรวาลดั้งเดิม เดินจากไปเสียทีไม่ได้เสียที
ซีหวังหมู่มองพี่น้องอย่างตื่นเต้นดีใจ “เจ้าวิหคทมิฬหรือ”
“เขานั่นแหละ” เยี่ยนอวี๋ลุกขึ้น เดินไปตามทางที่เด็กน้อยวิ่งไปแล้ว
ตี้จวิ้นพวกเขารีบตามไป แม้แต่ไท่เฮ่าก็ถูกลากไป ‘มุงดู’ ด้วยแล้ว
หวีดดด…
เสียงนกร้องที่ยาวและไพเราะดังออกมาจากตำหนักที่อินหลิวเฟิงกำลังจำศีลอยู่จริงๆ แต่เมื่อเยี่ยนอวี๋ก้าวเท้าเข้าตามเด็กน้อยเข้าไป สิ่งที่เห็นกลับเป็นอินหลิวเฟิงที่ใบหน้ากำลังแตกร้าว
“อ้ะ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าชี้ไปที่อินหลิวเฟิงที่หน้ากำลังแตกร้าวทันทีและมองไปที่ท่านแม่เขาอย่างร้อนรน “ลูกน้อง เป็นอะไร ไป”
เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้วอันงดงามของตน นางกำลังส่งกระแสจิตไปสัมผัสอาการของอินหลิวเฟิงแล้ว แต่กลับพบว่าแม้เขาจะกำลังปลุกพลังวิเศษวิหคทมิฬตื่นจริงๆ แต่สถานการณ์ก็ไม่ค่อยดีนัก…
“ร้าวไปถึงหัวใจแล้ว?” เซ่าเฮ่าที่รีบตามมาถึงคิดถึงคำพูดเมื่อครู่นี้ของเยี่ยนอวี๋ทันที
ทำเอาตี้จวิ้นตกใจ “ไม่ใช่หรอกนะ เจ้าวิหคทมิฬถูกกระตุ้นจนพลังถูกปลุกตื่น แต่ก็ไม่ทันแล้ว การปลุกตื่นเท่ากับการตาย”
“อย่าปากเสีย” ซีหวังหมู่เกาศีรษะตะคอกใส่ตี้จวิ้น ตนเองกลับร้อนรนจนเดินวนไปมา
สีหน้าเทพอัสนีย่ำแย่ยิ่งกว่า “ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น”
เด็กน้อยจึงวิ่งเตาะแตะไปข้างหน้า อยากช่วยสุนัขรับใช้อินหลิวเฟิงคนนี้ด้วยดอกไม้ของเขา
เยี่ยนอวี๋กลับอุ้มเด็กน้อยกลับมา “รอดูก่อน”
“อ้ะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าไม่ค่อยเข้าใจ ถึงอย่างไรเขาก็รู้สึกว่าเจ้าสุนัขรับใช้จะไปแล้ว
เยี่ยนอวี๋กลับลูบศีรษะของเด็กน้อยเบาๆ เพ่งสมาธิสัมผัสอาการของอินหลิวเฟิงต่อไป
เอ้อร์เหมาเห็นดังนั้นก็ร้อนใจ “คุณหนูใหญ่ เหตุใดไม่ให้ท่านเสี่ยวเป่าช่วยนายน้อยเล่า นายน้อยกำลัง…” จะแตกสลายสูญสิ้นไปแล้วนะ
“อย่าวิตก” เซ่าเฮ่ายกมือขึ้นส่งสัญญาณบอกเอ้อร์เหมาว่าอย่ารีบร้อน
ไท่เฮ่ากลับเข้าใจทุกอย่าง “ปฐมราชินีพบว่าไอมรณะแดนมืดนิรันดร์เหล่านี้กระตุ้นให้เสวียนอิ๋นตื่นตัว”
“ใช่แล้ว” ตี้จวิ้นพยักหน้า “เจ้าวิหคทมิฬนี่ก็ขี้เกียจจริงๆ ไม่กระตุ้นพลังในตัวเขา เขาคงไม่ตื่น นี่ก็ผ่านไปนานเช่นนี้แล้ว เขาไม่พัฒนาเลย”
“ต้องใช้แรงกระตุ้นจากภายนอกเสียหน่อยจริงๆ” เซ่าเฮ่าครุ่นคิด วิหคทมิฬ ‘ปิดกั้น’ มานานเกินไปแล้ว ทั้งๆ ที่กลับสวรรค์เก้าชั้นฟ้ามานานเช่นนี้แล้ว ยังคงเป็นแค่ผู้กลับชาติมาเกิด พลังของชาติที่แล้วยังคงไม่ได้ถูกปลุกตื่นทั้งหมด
เมื่อพูดเช่นนี้… เยี่ยนเสี่ยวเป่าพอจะเข้าใจแล้ว “งั้นก็ ไม่ต้องสนใจ?”
“ไม่ต้องสนใจก่อน” เยี่ยนอวี๋จูบเด็กน้อยเบาๆ รู้ว่าเด็กน้อยเป็นห่วงอาการของเจ้าวิหคทมิฬมาก เนื่องจากพันธะสัญญาที่ผูกไว้จึงร้อนใจ ทว่านางเพิ่งจะพูดจบ ศีรษะของอินหลิวเฟิงก็ ‘หายไปแล้ว’
“เฮ้ย!”
เอ้อร์เหมาตกใจ “แบบนี้ก็ไม่เป็นไรหรือ”
“ร่างกายของเขารับไม่ไหว สลายไปก็ดี” ตี้จวิ้นกล่าวอย่างโหดร้าย
เอ้อร์เหมา “…”
ก็ได้ ก็คงเหมือนกับที่เขาเข้าไปในบ่อหกวิถี เก่าไม่ไปใหม่ไม่มา
ทว่าแม้จะพูดเช่นนี้ ความสนใจของทุกคนที่มีต่ออินหลิวเฟิงกลับขึ้นไปถึงจุดสูงสุด เห็นได้ชัดว่ากลัวว่าเขาจะพังทลายสมบูรณ์จริงๆ หากเป็นเช่นนั้นก็คงไม่ได้กลับมาเกิดใหม่แล้ว เพราะว่าพลังที่กำลังกลืนกินวิหคทมิฬในครานี้ก็คือไอมรณะแดนมืดนิรันดร์ที่มาจากยุคที่แล้ว
ไม่ใช่…
ตี้จวิ้นที่คิดบางอย่างขึ้นได้อดพูดไม่ได้ว่า “อาจารย์ ไม่ถูกสิ แม้ไอมรณะแดนมืดนิรันดร์จะกระตุ้นให้เจ้าวิหคทมิฬตื่น แต่ก็ทำลายชีวิตของเขาด้วยนี่”
“ใช่” เยี่ยนอวี๋ตอบอย่างมั่นใจ
“แล้วเช่นนี้…” สีหน้าของทุกคนรวมถึงเทียนตี้ไม่สู้ดีนัก
ซีหวังหมู่เดินวนไปมาเร็วกว่าเดิม “แล้วทำอย่างไรดี เจ้าวิหคทมิฬตื่นแล้วจะตายหรือ”
เยี่ยนอวี๋ไม่ได้ตอบ นางรู้ดีว่าหากเจ้าวิหคทมิฬจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดี มันก็จะสิ้นลมหายใจ ดังนั้นนางจึงไม่ได้ให้เด็กน้อยลงมือในตอนนี้ ส่วนนางก็คอยให้ความสนใจกับความคืบหน้ากับการปลุกพลังของเจ้าวิหคทมิฬน้อย
ไท่เฮ่าเดาความคิดของเยี่ยนอวี๋ออก ดังนั้นเขาจึงพูดปลอบซีหวังหมู่ว่า “ซีซีไม่ต้องเป็นห่วง ปฐมราชินีกำลังหาโอกาสลงมือ มีเพียงจังหวะที่เสวียนอิ๋นตื่นอย่างสมบูรณ์ ชีวิตที่ถูกปลุกตื่นจึงสามารถช่วยเขาสร้างร่างกาย ปฐมราชินีจึงจะถือโอกาสจังหวะนั้นผนึกไอมรณะแดนมืดนิรันดร์ที่กลืนกินเสวียนอิ๋นได้”
ตี้จวิ้นที่ได้ยินดังนั้นพยักหน้าทันที “ไท่เฮ่าพูดถูก มิเช่นนั้นหากลงมือตอนนี้ อาจารย์ไม่สามารถกำจัดไอมรณะแดนมืดนิรันดร์ได้อย่างสิ้นเชิง และก็จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงจุดจบที่ว่าเมื่อพลังถูกปลุกตื่นแล้วจะตาย”
“อย่างนี้หรือ” ซีหวังหมู่มองไปที่เซ่าเฮ่าอย่างไม่มั่นใจนัก เมื่อเห็นฝ่ายหลังพยักหน้าอย่างหนักแน่น มันจึงนั่งลงอย่างเบาใจลง ไม่เอาแต่เดินวนไปมาและมองอินหลิวเฟิงที่ไม่มีศีรษะและมือข้างหนึ่งยังหายไปด้วยอีกแล้ว
เด็กน้อยทำหน้าตึงเครียด เห็นได้ชัดว่าเขาเองก็เป็นห่วงสุนัขรับใช้คนนี้ของตนเองมาก
เยี่ยนอวี๋ไม่ลูบเด็กน้อยอีกแล้ว เพราะว่า…
หวีด
เปลวเพลิงสีแดงดุจโลหิตพวยพุ่งออกมาจากร่างกายของอินหลิวเฟิง
เยี่ยนอวี๋ลงมือทันที “จงมา”
ลำแสงสีม่วงเข้มที่กระจายออกมาอย่างเงียบๆ แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของอินหลิวเฟิงทันที และเกี่ยวรัดไอมรณะแดนมืดนิรันดร์ไว้
ไม่เพียงเท่านี้…
“จงมา มา…”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่เลียนแบบด้วยท่าทีจริงจัง เขาก็สั่งให้ดอกไม้ของเขาบานไปที่อินหลิวเฟิงแล้ว
ดอกไม้เหล่านี้ย่อมไม่ได้ไปเกี่ยวรัดไอมรณะแดนมืดนิรันดร์ แต่มันมุดเข้าไปในร่างกายของอินหลิวเฟิง กลืนกินไอมรณะแดนมืดนิรันดร์เหล่านั้น ดังนั้น…
อึก อึก…
เสียงกลืนอันแปลกประหลาดดังขึ้นจากในร่างกายของอินหลิวเฟิง
ในขณะเดียวกันพลังชีวิตอันโชติช่วงไหลทะลักออกมาจากเส้นเลือดและวิญญาณของอินหลิวเฟิงอย่างต่อเนื่อง
ทั่วทั้งสวรรค์เก้าชั้นฟ้าในครานี้เกิดปรากฏการณ์อัศจรรย์ นกนับร้อยขับร้องประสานเสียงอันเป็นนิมิตหมายมงคล
อินหลิวเฟิงเองก็ทลายลงอย่างสิ้นเชิงในครานี้
“นายน้อย!”
เอ้อร์เหมาร้องอุทานด้วยสัญชาติญาณ
แม้เขาจะเห็นว่าวิญญาณของนายน้อยเขายังไม่สลาย แต่เขายังคงกังวลอย่างมาก
นอกจากนี้นอกจากเขาจะกังวลแล้ว อินสวินอี้ในราชวงศ์ต้าซางแห่งโลกมนุษย์เองก็เป็นกังวลยิ่งกว่า
ไม่สิ…
ไม่ใช่แค่กังวลเท่านั้น
อินสวินอี้ที่รู้สึกเจ็บปวดเหมือนหัวใจถูกกรีด เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยสัญชาติญาณ “หลิวเฟิง”
ในขณะเดียวกัน…
บริเวณตำแหน่งที่อินหลิวเฟิงกำลังสูญสลาย
ซู่
บุรุษรูปงามปรากฏขึ้นในชุดสีแดง เสวียนอิ๋นเจ้าปัญญาแห่งเหล่าขุนเขาและท้องทะเลตื่นแล้ว
