ตอนที่ 721 กลับสู่ธรรมชาติ
“อ้ะเนะ?”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่งุนงง เขาก็มองสุนัขรับใช้ที่เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีแดงอย่างงงงวย รู้สึกสับสนและยังจับใบหน้าอวบอ้วนของตนอย่างไม่รู้ตัว
เยี่ยนอวี๋ขมวดคิ้วชักมือกลับมา รู้สึกไม่ชอบมาพากล
ในขณะเดียวกัน…
วิ้ง
เสวียนอิ๋นที่ลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาเป็นดวงตาที่ลึกล้ำและชาญฉลาดคู่หนึ่ง
เหล่าทวยเทพเคลิบเคลิ้มเมื่อเห็นดวงตาคู่นี้ของเขา
เอ้อร์เหมาน้ำตาไหลพราก “นี่ไม่ใช่นายน้อยนี่”
“…” ซีหวังหมู่เงียบ มันก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่นายน้อยอิน แต่คือวิหคทมิฬที่แท้จริง คือวิหคทมิฬที่มันคิดถึงมาโดยตลอด
แต่ว่าไม่รู้เพราะเหตุใดซีหวังหมู่จึงรู้สึกอยากจะร้องไห้
เซ่าเฮ่าตาร้อนผ่าว พูดด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก “เสวียนอิ๋น?”
“เจ้าวิหคทมิฬ?” เทพอัสนีก็ไม่ค่อยมั่นใจ
แต่ตี้จวิ้นกลับรู้ว่าพวกเขาทุกคนไม่ใช่ไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าคือผู้ใด แต่พวกเขาไม่แน่ใจว่าอินหลิวเฟิง ‘เจ้าวิหคทมิฬ’ จอมทึ่มนั่นยังอยู่หรือไม่
ถึงแม้จะคิดถึงอดีตเสวียนอิ๋นมาก แต่อินหลิวเฟิง ผู้ที่เสวียนอิ๋นกลับชาติมาเกิดก็ทำให้พวกเขาอาลัยเช่นกัน กระทั่งได้แทรกซึมเข้าไปในหัวใจของพวกเขาอย่างไม่รู้ตัวแล้ว
บัดนี้… เสวียนอิ๋นกลับมาแล้ว อินหลิวเฟิงกลับ…
“ฮือ!”
เอ้อร์เหมาร้องไห้ “นายน้อย…”
นี่ไม่ใช่นายน้อยคนนั้นของเขาแล้ว ทำอย่างไรดี กลับไปเขาจะบอกท่านอ๋องอย่างไรเล่า เขาคอยติดตามนายน้อย อยู่ๆ นายน้อยก็จากไปแล้วเขาจะเป็นผู้พิทักษ์ส่วนตัวได้อย่างไรกัน
ทว่าเอ้อร์เหมาเพิ่งจะปล่อยโฮ เจ้าวิหคทมิฬก็ขมวดคิ้ว “ร้องไห้ไว้ทุกข์รึไง”
เอ้อร์เหมา “?”
เอ้อร์เหมาที่หยุดร้องไห้ทันที เขาก็มอง ‘นายน้อย’ ที่เปลี่ยนชุดสวมใส่ แต่ใบหน้ายังคงเดิม ถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจนัก “ท่าน… ยังคงเป็นนายน้อย?”
อินหลิวเฟิงที่หลับตาลงอีกครั้ง เขาก็นวดระหว่างคิ้วเบาๆ แสดงสีหน้าหมดความอดทน
เอ้อร์เหมาดีใจขึ้นมาทันที “นายน้อย นายน้อย? ท่านจริงๆ ด้วย ไม่เปลี่ยนไป?”
เปลี่ยนน่ะ ย่อมเปลี่ยนไปอยู่แล้ว เสวียนอิ๋นที่รู้แก่ใจดี ในหัวของเขาความทรงจำชาตินี้ของอินหลิวเฟิงยังคงผุดขึ้นมาไม่หยุด
เขาค่อยๆ เห็นตนเองในอีกแบบหนึ่ง ตนเองที่ไร้หัวใจ ดูเหมือนจะพยายามเติบโต แต่ก็หย่อนยานมากเช่นกัน
เขายังคงติดตามนายท่านตามที่เขาต้องการและยังมีพันธะสัญญาอันเหนียวแน่นกับนายน้อย แรกเริ่มเขายังคิดจะสมรสกับนายท่าน จนต่อมาเมื่อจวินโฮ่วปรากฎขึ้น เขาจึงยอมละทิ้งความคิดเพ้อฝัน
ความทรงจำชาติหนึ่งแล่นผ่านอย่างรวดเร็ว
เมื่อเสวียนอิ๋น อินหลิวเฟิงลืมตาอีกครั้ง… เขาก็เห็นนายน้อยจ่ออยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
นายน้อยผู้น่ารักน่าชังกำลังมองตนเองอย่างตั้งใจ
เมื่อสายตาทั้งสองคู่สบกัน…
“เนะ?”
เด็กน้อยกะพริบตาปริบ พยายามขึ้นมาบนตักของอินหลิวเฟิง
อินหลิวเฟิงที่ดวงตาโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยวด้วยสัญชาติญาณก็อุ้มเด็กน้อยที่นานๆ ทีจะเห็นเขาเกรงใจขึ้นมา “ท่านเสี่ยวเป่าชอบข้าที่เป็นแบบนี้มากกว่าสินะ”
“ฮ่า…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าหัวเราะ “ปกป้อง เจ้า…”
“เช่นนั้นก็ขอบใจเสี่ยวเป่าแล้ว” อินหลิวเฟิงอุ้มเด็กน้อยลุกขึ้นยืน ก่อนจะมองไปที่ทุกคนด้วยสายตาที่ชัดเจนและลึกซึ้ง
เซ่าเฮ่ายิ้ม “เจ้าวิหคทมิฬ” เป็นทั้งเสวียนอิ๋นและอินหลิวเฟิง และเป็นเจ้าวิหคทมิฬของพวกเขา เขากลับมาแล้ว กลับมาพร้อมกับความทรงจำชาติที่แล้ว
เซ่าเฮ่าที่ใจนั้นผ่องใสราวกับกระจกสว่างตบไหล่อินหลิวเฟิงเบาๆ “อย่างนี้ต่อไปยังคงเรียกเจ้าหลิวเฟิง?”
“ทำไมรึ ไม่ชอบอดีตเสวียนอิ๋น?” อินหลิวเฟิงย้อนถาม
เซ่าเฮ่ายิ้มไม่ได้พูดอะไร แค่จับไหล่ของพี่น้องตนไว้แน่น ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า “เป็นเจ้าเหมือนกัน คนไหนเราก็ชอบ ไม่ว่าเจ้าคนไหน เราก็อยากจะรักษาไว้”
อินหลิวเฟิงหัวเราะ “เสี่ยวเฮ่าเฮ่ายังคงปากหวานเหมือนเดิม เหมือนเสียงอันไพเราะของเจ้า”
“อุ้ม…” เด็กน้อยยังยื่นมือไปทางเซ่าเฮ่า
เซ่าเฮ่ารีบรับและยิ้มพูดว่า “นายน้อยนี่คือให้รางวัลข้าน้อยหรือ”
“นายน้อย ให้ซีซีอุ้มด้วยนะ” ซีหวังหมู่เขยิบเข้ามาขออุ้ม
เทพอัสนีหัวเราะ “ซีซี เซ่าเฮ่าเขายังอุ้มไม่พอเลย เจ้าไปแย่งอีก ใจร้ายจริงๆ”
“ยินดีกับนายน้อยอิน” เยี่ยนชิงแสดงความยินดีกับอินหลิวเฟิงและยังอดคิดถึงอินสวินอี้จักรพรรดิราชวงศ์ซางไม่ได้ คิดว่าผู้สืบทอดท่านนี้ที่จักรพรรดิรางวงศ์ซางเลี้ยงดูมา เกรงว่าวันข้างหน้าคงไม่ได้กลับไปรับช่วงต่อแล้ว
ทันทีที่คิดเช่นนี้… เยี่ยนชิงก็รู้สึกปวดใจแทนอินสวินอี้ ผู้สืบทอดที่โดดเด่นเช่นนี้ น่าเสียดายจริงๆ
อินสวินอี้ที่ตอนนี้ปวดใจอยู่จริงๆ เขาคิดว่าบุตรชายของตนประสบอุบัติเหตุจึงให้สำนักชางอู๋ไปถาม
ทว่า… ไท่เฮ่าจำต้องทำลายบรรยากาศในตำหนัก “ทุกท่าน เสวียนอิ๋นเป็นกรณีพิเศษ สามารถรอดพ้นจากไอมรณะแดนมืดนิรันดร์เหมือนปฐมราชินีได้ แต่สถานการณ์ของคนที่เหลือยังคงร้ายแรง”
“ไม่เป็นไร” ตี้จวิ้นโบกมือ “เรื่องนี้ต้องคลี่คลายได้แน่นอน ก็แค่ส่งถ้ำมรณะแดนมืดนิรันดร์กลับไปยุคที่แล้วมิใช่หรือ ข้าจะไปส่งเดี๋ยวนี้ ไท่เฮ่าเจ้าบอกข้าก่อนว่าต้องกลับไปอย่างไร”
“เกรงว่าเจ้าจะไปไม่ได้” อินหลิวเฟิงพูด “เจ้าและข้า พวกเราทุกคนไปไม่ได้ มีเพียงครอบครัวนายท่านไปได้”
ตี้จวิ้นน้ำเสียงจริงจัง “หมายความว่าอย่างไร”
“เราเป็นสิ่งมีชีวิตสวรรค์เก้าชั้นฟ้าในตอนนี้ ไม่สามารถเข้ากับยุคที่แล้วได้ หากบุ่มบ่ามกลับไป ต้องสูญสลาย ‘ระหว่างทาง’ เป็นแน่ แน่นอนว่านายท่านก็ไม่สามารถอยู่ที่นั่นนานได้” อินหลิวเฟิงกล่าวอย่างมาดมั่น
ไท่เฮ่าที่ได้ยินดังนั้นก็ประหลาดใจ “เจ้ารู้ได้อย่างไร”
“เมื่อสามหมื่นปีก่อน ข้ามีโอกาสได้พบกับจวินโฮ่วครั้งหนึ่ง ที่ข้ากลับชาติมาเกิดก็เพื่อปกป้องนายท่าน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ข้ากลับมาเกิดในต้าซย่า” อินหลิวเฟิงเล่าให้ฟังอย่างสงบ
เยี่ยนอวี๋ที่ได้ยินดังนั้นชะงัก “เจ้าเคยเจอสามีข้าก่อนแล้ว?” เร็วกว่าข้า? นี่…
“อืม” อินหลิวเฟิงพยักหน้า “จวินโฮ่วยังถ่ายทอดค่ายกลชุดหนึ่งสำหรับส่งท่านไปยังยุคที่แล้ว แต่ก็มิอาจหลีกเลี่ยงการถูกค้นพบจากพวกไท่เฮ่า เขาจึงส่งข้าน้อยและทุกคนกลับสู่การเวียนว่ายตายเกิด”
เยี่ยนอวี๋ “…” จู่ๆ ก็รู้สึกไม่พอใจ ที่แท้เจ้าวิหคทมิฬเจอสามีตั้งแต่แรกแล้ว เป็นคนที่ได้เจอเร็วที่สุดในนี้… นางรู้สึกอิจฉา การคิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ของนาง ทำให้อินหลิวเฟิงที่ไวต่อความรู้สึกอดขมวดคิ้วไม่ได้ “นายท่าน?”
“เช่นนั้นเจ้าจะส่งพวกเราไปตอนนี้เลยหรือ” เยี่ยนอวี๋ข่มความรู้สึกไม่พอใจกลับไปก่อนจะถามเรื่องสำคัญ
อินหลิวเฟิงกลับรู้สึกว่านายท่านไม่ค่อยพอใจเขาเท่าไรนัก
แต่ว่า… ไท่เฮ่าในครานี้ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “บุ่มบ่ามเคลื่อนย้ายคงไม่เหมาะสม”
อินหลิวเฟิงถามทันที “มีข้อชี้แนะหรือไม่”
“แม้ยุคที่แล้วไม่ยาวนานเท่ายุคนี้ แต่ก็อยู่มาหลายสิบล้านปี และในช่วงหลัง อวิ๋นเหลียนจับตามองสวรรค์เก้าชั้นฟ้าตลอดเวลา หากพวกเจ้าถูกส่งไปยังช่วงนี้ เกรงว่าจะไม่สามารถส่งถ้ำมรณะแดนมืดนิรันดร์กลับไปได้
ความเห็นของข้าคือ ข้าจะใช้ดวงวิญญาณสุดท้ายของข้าจุดตะเกียงวิญญาณนำทางพวกเจ้าไปยังยุคคุนหลุน ยุคที่อวิ๋นเหลียนร่าเริง มีความ ‘เมตตา’ มากที่สุด
อวิ๋นเหลียนในครานั้นเป็นปฐมราชินีแห่งคุนหลุน สำนักคุนหลุนเป็นสำนักอันดับหนึ่งในครานั้น เป็นสถานศักดิ์สิทธิ์ในดวงใจของเหล่าผู้ฝึกฌาน พวกเขาไปแสวงบุญและขอคำชี้แนะจากอวิ๋นเหลียน นางยังยุ่งอยู่กับการให้คำแนะนำแก่ผู้ฝึกฌานที่โดดเด่นเหล่านี้ เพลิดเพลินไปกับความรู้สึกของการอยู่บนจุดสูงสุดและได้รับความเคารพเช่นนี้
อวิ๋นเหลียนในช่วงนี้ไม่มีเวลาสนใจกับการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ของสวรรค์ เมื่อพวกเจ้าส่งถ้ำมรณะแดนมืดนิรันดร์กลับไปแล้วให้รีบกลับมาทันที คงไม่รบกวนนาง” ไท่เฮ่าพูดจบในคราวเดียว สีหน้าขาวซีดอย่างเห็นได้ชัด
เซ่าเฮ่าอุ้มเด็กน้อยเดินไปข้างหน้า “นายน้อย ท่านช่วยดูไท่เฮ่าหน่อย”
“ได้” เยี่ยนเสี่ยวเป่าทำได้ตามคำขอ เขาก็เสกดอกไม้ให้ไท่เฮ่าทันที
ไท่เฮ่ากล่าวขอบคุณ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “ข้าเหลือเวลาไม่มากแล้ว ขอเพียงสามารถชดเชยความผิดที่ตนกระทำไว้ได้ในยามสุดท้าย”
“เจ้า…” อินหลิวเฟิงมองไท่เฮ่าด้วยแววตาซับซ้อน
ตี้จวิ้นอดถามไม่ได้ว่า “ด้วยตบะของเจ้า วิญญาณที่หลงเหลือไม่เพียงพอให้เจ้าฟื้นตัวได้หรือ”
อินหลิวเฟิงกลับรู้ว่า ไม่ใช่ไม่พอ แต่…
“ข้าฟื้นตัวไม่ได้ อวิ๋นเหลียนผสานกับข้าแล้ว ข้าและนางเป็นร่างเดียวกันแล้ว นางจะหนีพ้นจากผนึกผ่านข้า” ไท่เฮ่ารู้แก่ใจดี “จะใจอ่อนกับข้าไม่ได้ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำพูดที่ข้าพูดในยามนี้มาจากนางหรือไม่”
“เช่นนั้นก็หมายความว่าอาจจะเป็นหลุมพราง?” ซีหวังหมู่โพล่งพูดขึ้น
ไท่เฮ่าไม่ได้ปฏิเสธ “ต้องให้พวกเจ้าแยกแยะเอง แต่ห้ามให้ข้าฟื้นตัวเด็ดขาด ดังนั้นหากไม่ต้องการข้าแล้วก็อย่าช่วยข้าอีก”
“ข้าเชื่อว่าเจ้าในยามนี้คือไท่เฮ่า” เยี่ยนอวี๋รู้แก่ใจ “หลิวเฟิง เริ่มเถอะ ทำตามที่ไท่เฮ่าบอก ให้เขานำพาข้าไปยุคที่แล้ว”
“รอจวินโฮ่วตื่นก่อนค่อยว่ากันดีหรือไม่” ตี้จวิ้นเอ่ยขึ้นจากด้านข้าง คนที่เหลือพากันพยักหน้าเห็นด้วย
แต่แล้ว… เยี่ยนอวี๋ส่ายศีรษะ “ช้าไปเกรงว่าจะเกิดปัญหา”
ส่วนไท่เฮ่า… เยี่ยนอวี๋พูดได้เพียงว่า “ข้าหยวนชูติดหนี้ชีวิตเจ้าอีกครั้ง”
“ไม่” ไท่เฮ่าส่ายศีรษะ “ข้าฝูซีไท่เฮ่าทำเพื่อสวรรค์เก้าชั้นฟ้า อดีตเป็นเช่นใด ปัจจุบันก็เป็นเช่นนั้น”
เมื่อพูดจบ… ไท่เฮ่าไฟลุกไหม้ทันที เพราะว่าเขาเหลือเวลาไม่มากแล้วจริงๆ เขากลัวว่าหากยืดเยื้อต่อไป เขาอาจจะไม่สามารถรวบรวมตะเกียงวิญญาณได้
ราวกับเป็นโชคชะตา…
ฝูซีไท่เฮ่า แผดเผาตนเองอีกครั้ง
สวรรค์เก้าชั้นฟ้า… ร่ำไห้อีกครา
ฟู่
ฟู่…
ดวงดาวร่วงหล่นอีกครั้ง
ฝูซีไท่เฮ่า… เป็นดั่งที่เขากล่าว เขาทำทุกอย่างเพื่อสวรรค์เก้าชั้นฟ้ามาโดยตลอด
