ตอนที่ 731 ประพฤติตนดีมาก
เยี่ยนอวี๋เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เพราะว่านางรู้สึกได้ว่าในตำหนักสวรรค์ที่ว่าแห่งนี้ มีผู้แข็งแกร่งระดับเทียนอ๋องขึ้นไปถึงสิบหกท่าน แต่เหมือนกับว่า… ไม่มีกลิ่นอายของอวิ๋นเหลียน?
เดิมทีเยี่ยนอวี๋คิดว่าอวิ๋นเหลียนเตรียมพร้อมต่อสู้ในตำหนักสวรรค์แห่งนี้แล้ว เพราะว่านางเดาว่าหากนางอยากจะกลับไปก็ต้องกลับจากตำหนักสวรรค์ เพราะว่าประตูมิติหายไปแล้ว นางอาจจะต้องหาตำแหน่งที่ตรงกับจักรวาลดั้งเดิมจึงจะรู้สึกถึงค่ายกลในจักรวาลดั้งเดิมและกลับไปได้
ดังนั้นเยี่ยนอวี๋จึงจัดการตระกูลซั่งกวนด้วยแผนซ้อนแผน ใครให้ตระกูลนี้ไม่มีตาดู มาถึงก็จะแย่งเด็กน้อยนาง
เยี่ยนอวี๋ไม่คิดว่าเรื่องจะราบรื่นเช่นนี้ แต่อวิ๋นเหลียนกลับไม่อยู่? ก็ดี
เยี่ยนอวี๋ที่กำลังคิดเช่นนี้ก็ได้ยินสิ่งที่คุณชายอวิ๋นที่สิบสองพูด “ฮูหยินน้อย เนื่องจากพลังการต่อสู้ของท่าน ทหารสวรรค์คุนหลุนถูกส่งมาเพื่อป้องกันอันตรายเท่านั้น ท่านอย่าเข้าใจผิด”
“อืม เช่นนั้นก็นำทางเถอะ” เยี่ยนอวี๋บอกว่าเข้าใจแล้ว
คุณชายอวิ๋นที่สิบสองไม่รู้ว่าเยี่ยนอวี๋เชื่อจริงหรือไม่ แต่ก็เดินยิ้มนำทางต่อไปแล้ว “เชิญขอรับ”
เยี่ยนอวี๋อุ้มเด็กน้อยตามขึ้นไป ไม่ได้พูดอะไรอีก
ส่วนเด็กน้อยก็เล่นกับแมวเหมียวสีขาวตลอดทาง เป็นเด็กดีมาก
ผ่านไปเพียงไม่นาน… คุณชายอวิ๋นที่สิบสองก็พาเยี่ยนอวี๋และพรรคพวกเข้าไปในประตูสวรรค์ กองกำลังสวรรค์คุนหลุนยังปิดล้อมพวกเยี่ยนอวี๋เข้ามา
จิ่วอิงตื่นเต้นดีใจ “การต้อนรับแขกของตำหนักสวรรค์พวกเจ้ายิ่งใหญ่ดีจริงๆ”
โจวปินได้ยินดังนั้นแอบเย้ยหยันในใจ
คุณชายอวิ๋นที่สิบสองยิ้มจางๆ ตอบว่า “ก็มิได้เป็นเช่นนี้ทุกครั้ง เพียงแต่ว่าพวกท่านค่อนข้างพิเศษ”
เยี่ยนอวี๋ถามว่า “เพราะว่าปฐมราชินีไม่อยู่?”
คุณชายอวิ๋นที่สิบสองชะงัก ยิ้มต่อไปไม่ได้…
โจวปินดุว่า “สามหาว ปฐมราชินีไม่ใช่ผู้ที่เจ้าถามถึงได้”
“แหม ดุจังเลย อยากสู้หรือ” จิ่วอิงคว้าคอเสื้อของโจวปินทันที
โจวปินยิ้มหยัน “ฮึ มาถึงตำหนักสวรรค์แล้วยังไม่รู้จักเจียมตัว ช่างเป็นผู้ฝึกตนอิสระที่โง่เขลาและหยิ่งยโสจริงๆ ยังไม่คุกเข่าลงอีก”
น่าเสียดาย… เขาเพิ่งจะพูดจบ
เพียะ
จิ่วอิงตบเขาล้มลงทันที
ใช่แล้ว เพียงแค่ฝ่ามือเดียว ถึงแม้โจวปินจะเป็นเทียนอ๋องก็ตาม
จิ่วอิงที่ตบเขาล้มลงพื้นยังกล่าวอย่างโอหังว่า “ใช่ คุกเข่า คุกเข่าให้ข้าดีๆ”
“บังอาจ” เทียนอ๋องทั้งสี่ที่เหลือทำท่าจะลงมือ
กองกำลังสวรรค์คุนหลุนต่างชักดาบออกมา
น่าเสียดาย…
เพียะๆ เพียะๆๆ
จิ่วอิงเลือกเฉพาะเทียนอ๋อง เขาตบเทียนอ๋องทั้งห้าทีละคนอย่างแม่นยำและง่ายดายราวกับตบแมลงวัน
ส่วนเม่ยเอ๋อร์… นางก็ดุร้ายไม่แพ้กัน
“ไสหัวไปซะ!”
นางที่เปล่งคำพูดประจำตัวออกมา ดาบเล่มใหญ่ที่ผ่าลงมาทำให้เกิดพายุหมุนอันคลุ้มคลั่ง โดยมีตำแหน่งศูนย์กลางพายุอยู่ที่พวกเยี่ยนอวี๋ มันโหมซัดกองกำลังสวรรค์นับพันนาย
จากนั้น…เพี๊ยะ เพี๊ยะๆๆ…
กองกำลังสวรรค์มากมายถูกพายุโหมซัดจนร่วงลงบนพื้น เกิดเสียงดังกระแทกไม่หยุด
ไม่ว่าเจ้าจะเป็นมหาเทพหรือเซียน หรือเป็นเพียงทหารสวรรค์ชั้นผู้น้อยก็ไม่ยกเว้น
เหลือเพียงคุณชายอวิ๋นที่สิบสองและมหาเทพท่านหนึ่งยืนข้างกายเยี่ยนอวี๋อย่างอ่อนแอไม่กล้าขยับตัว
โจวปิน “…”
เขาที่หน้าบวมเป็นศีรษะสุกรและเข่าเจ็บแปลบตะลึงงันไปหมด
ส่วนเทียนอ๋องที่เหลือทั้งสี่ พวกเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าโจวปิน พวกเขาถูกตบจนนิ่งงันไปหมด
ทว่านี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น จิ่วอิงเห็นคนไม่น้อย ทำท่าจะกลายร่างกลับไปร่างเดิมเพื่อกินคน
ทว่า… เยี่ยนอวี๋เอ่ยขึ้นว่า “ปู่จิ่ว เราไปกันเถอะ”
“ไม่ไปได้หรือไม่” จิ่วอิงไม่เต็มใจ
เยี่ยนอวี๋กลับพาตัวจิ่วอิงและเม่ยเอ๋อร์หายตัวไปทางจุดหมายปลายทางที่นางสัมผัสได้อย่างไม่ชักช้า
จิ่วอิง “…”
รู้เช่นนี้เมื่อครู่ตอนที่จัดการพวกเขาก็กินไปด้วยเลยดีกว่า
มารดามันเถอะ
หากไม่ใช่เพราะคำนึงถึงร่างคนกินคนอาจจะทำให้เสี่ยวเป่าตกใจ เขาคงกินไปนานแล้ว
น่าโมโหจริงๆ สู้เสียเปล่า เสียใจ จิ่วอิงน้อยใจแล้วนะ
ทว่าสิ่งที่มันไม่รู้คือ ทันทีที่พวกเขาจากไป กองกำลังสวรรค์ก็มาถึงที่เกิดเหตุมากกว่าเดิม มิเช่นนั้นมันคงกระอักเลือดจริงๆ นี่เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่จริงๆ กองกำลังสวรรค์อีกกลุ่มหนึ่งและเทียนอ๋องที่เพิ่งเร่งเดินทางมาถึง พวกเขาก็ต้องตกใจกับสภาพที่เกิดเหตุ “คุณชายอวิ๋นที่สิบสอง?”
“โจวปิน ถังชั่น นี่พวกเจ้า…” กองหนุนไม่รู้จะพูดอย่างไรดี พวกเขาเองก็ตะลึงไปหมดแล้ว
คุณชายอวิ๋นที่สิบสองยิ้มเจื่อน “พวกเราเจอของแข็งเข้าให้แล้ว ไม่ควรเล่นไม้แข็งกับพวกเขา ควรเล่นไม้อ่อนต่อไปแท้ๆ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือ” เทียนอ๋องอีกหกองค์ถามขึ้นพร้อมกัน
คุณชายอวิ๋นที่สิบสองกำหมัดประสานมือคำนับผู้อาวุโส พูดเจาะจงกับสองท่านในนั้นว่า “ท่านเทพราชาหลัน ท่านเทพราชาชิง มิทราบว่าท่านทั้งสองสามารถปราบท่านเอกอัครราชทูตหรือทูตพิเศษหกท่านได้ภายในพริบตาเดียวด้วยตัวคนเดียวหรือไม่ขอรับ”
เทพราชาในชุดสีฟ้าและเทพราชาในชุดสีเขียวที่เข้าใจในทันทีก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าหมายความว่า ในหมู่พวกเขามีเพียงคนหนึ่งสามารถเอาชนะโจวปินพวกเขาได้ภายในพริบตาเดียวหรือ”
“ใช่แล้ว” คุณชายอวิ๋นที่สิบสองพยักหน้าอย่างจริงจัง “แค่คนหน้ามีรอยบากเพียงคนเดียวก็เอาชนะท่านทูตโจวและคนอื่นๆ ได้อย่างรวดเร็ว และยังมีสาวใช้แบกดาบคนนั้นสามารถเอาชนะทหารนับพันได้ ฮูหยินน้อยท่านนั้นไม่ต้องออกแรงเลยแม้แต่น้อย”
ทุกคนในเหตุการณ์เงียบงัน…
เทพราชาอาวุโสในชุดสีฟ้าเผยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก “หมายความว่า ตบะของชายหน้ามีรอยบากนั่นอย่างน้อยก็อยู่ในระดับทูตแห่งแสงสว่างระดับสอง ส่วนสาวใช้คนนั้นอย่างน้อยก็อยู่ในระดับเทียนอ๋องหรือ”
“ใช่แล้ว” คุณชายอวิ๋นที่สิบสองมั่นใจมาก “ความสามารถของฮูหยินน้อยคนนั้นเกรงว่าจะอยู่เหนือชายหน้ามีรอยบากหรือไม่ก็เท่าเทียมกัน”
เทพราชาอาวุโสในชุดสีเขียวอดก่นด่าไม่ได้ “นี่มันผู้ฝึกตนอิสระจากไหนกัน โอหังเช่นนี้ คงไม่ใช่ว่าจะมาทำลายคุนหลุนซวีของเราหรอกนะ”
“ชัดเจน” เทพราชาอาวุโสสีหน้าเคร่งขรึม “บัดนี้ปฐมราชินีกำลังจำศีล กลับมีบุคคลเช่นนี้เข้ามา เกรงว่าคงต้องเชิญทูตแห่งแสงสว่างระดับสองออกมาก่อน”
คุณชายอวิ๋นที่สิบสองพยักหน้าเห็นด้วย “เห็นด้วยอย่างยิ่ง”
“ปัญหาคือพวกเขาไปไหนแล้ว” เทพราชาอาวุโสชุดสีเขียวอดถามไม่ได้
เทพราชาอาวุโสในชุดสีฟ้าอดส่ายศีรษะไม่ได้ “มิทราบ ไม่สามารถรู้สึกถึงเลย เกรงว่าคงจะซ่อนตัวแล้ว ต้องเร่งมือ มิเช่นนั้นผลที่ตามมาจะเลวร้าย”
“ใช่แล้ว” คุณชายอวิ๋นที่สิบสองเห็นด้วย
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ ไม่ทันแล้ว
เพราะว่าเยี่ยนอวี๋พาเด็กน้อย จิ่วอิง และเม่ยเอ๋อร์ปรากฏขึ้นที่ใจกลางของตำหนักสวรรค์ ซึ่งก็คือพระราชวังอวิ๋นติ่ง
และในที่สุดเยี่ยนอวี๋ก็สัมผัสถึงกลิ่นอายของอวิ๋นเหลียนได้ที่นี่
ในขณะเดียวกัน…
“เมี๊ยว”
จู่ๆ แมวเหมียวสีขาวในอ้อมอกของเด็กน้อยร้องขึ้น
