ตอนที่ 745 ไร้เทียมทาน
“นางไม่สามารถเกิดใหม่ได้” หรงอี้ที่มือข้างหนึ่งประคองท้ายทอย ส่วนมืออีกข้างโอบเอวของภรรยาไว้คือผู้เผด็จการสูงสุดที่ได้ประกาศจุดจบของอวิ๋นเหลียน
“ไม่มีทาง” คุณชายอวิ๋นที่สิบสองโพล่งพูด
ทว่าหรงต้าซือมิ่งไม่คิดจะอธิบาย เขาเอาแต่กอดภรรยาและลูกไว้ ค่อยๆ ลอยลงมาบนพื้นดินอย่างเชื่องช้า ค่ายกลที่อวิ๋นเหลียนสร้างไว้ก่อนหน้านี้ถูกเขาเหยียบแตกทันที
แครก
แครกๆ แครกๆ…
แสงสีม่วงแดงจางๆ แผ่ซ่านออกมาโดยมีข้างใต้เท้าของต้าซือมิ่งเป็นจุดศูนย์กลาง
สิ่งที่แตกสลายตามมายังมีเสียงกรีดร้องสุดท้ายของอวิ๋นเหลียน “ให้ตายเถอะ เจ้าทำได้อย่างไร”
เมื่อนางพูดขึ้นจู่ๆ ก็ทำให้เหล่าทวยเทพเข้าใจบางอย่าง…
คุณชายอวิ๋นที่สิบสองตกใจเรียก “เสด็จแม่ เสด็จแม่วางแผนไว้ก่อนแล้ว เกรงว่านางคงรู้ว่าจอมโจรจะมาตั้งแต่แรก เสด็จแม่สร้างค่ายกลกลืนกินพวกเขาไว้แล้ว”
“ใช่แล้ว…”
เทพราชาอาวุโสหลันน้ำตาไหลริน “น่าเสียดายที่จอมโจรเลวทรามเกินไป ค่ายกลของปฐมราชินียังไม่ทันได้ใช้ด้วยซ้ำ”
“ปฐมราชินี”
“ปฐมราชินี…”
เหล่าผู้แข็งแกร่งคุนหลุนต่างพากันคุกเข่าลง น้ำตาไหลไม่หยุด
พวกเขาล้วนคิดว่า ค่ายกลกลืนกินที่ถูกชายหนุ่มผมดำชุดดำทำลายคือแผนการตั้งแต่แรกของปฐมราชินีของพวกเขา เพื่อกลืนกินจอมโจรที่มาจากต่างแดนกลุ่มนี้ และเป็นเพราะปฐมราชินีของพวกเขาสูญเสียพลังมากเกินไปให้กับการสร้างค่ายกล จนทำให้พระองค์อ่อนแอถูกสังหาร
ทำให้… แผนการสุดท้ายนี้ยังไม่ทันได้ใช้ก็ถูกทำลายแล้ว
น่าเจ็บใจ
น่าเจ็บใจยิ่งนัก
ทั้งๆ ที่ปฐมราชินีของพวกเขาพยายามทุกอย่าง แข็งแกร่งเช่นนี้ ปรีชาเช่นนี้ สุดท้าย…
“ปฐมราชินี…”
เหล่าเทียนอ๋องตำหนักสวรรค์ร้องไห้ดังระงม
ถึงอย่างไรเสียงกรีดร้องสะท้อนสุดท้ายของอวิ๋นเหลียนก็สลายหายไปหมดแล้ว แดนคุนหลุนทั้งแดนสั่นสะเทือน สรรพชีวิตนับไม่ถ้วนกำลังหลั่งไหลเข้ามาในแดนคุนหลุนอย่างบ้าคลั่ง
ทั้งหมดนี้หมายความว่า ปฐมราชินีของพวกเขากลับมาไม่ได้แล้ว นางร่วงหล่นอย่างสมบูรณ์แล้ว
ดังเช่นที่ชายหนุ่มคนนั้นกล่าว… ปฐมราชินีไม่สามารถเกิดใหม่ได้แล้ว
“อ๊าก”
“อ๊ากกก…”
เทพอายุน้อยบางท่านจิตใจวุ่นวายเนื่องจากสูญเสียศรัทธา พวกเขาบางคนเสียสติ บางคนก็ระเบิดตนเองตาย
แม้นักฝึกฌานจะยิ่งใหญ่ แต่สำหรับพวกเขาแล้ว หัวใจแห่งเต๋าก็เหมือนกับจุดด้อยของพวกเขา ทันทีที่มันพังทลาย นักฝึกฌานมากมายก็ไม่ไกลจากความตายแล้ว
แดนคุนหลุนตกอยู่ในความเศร้าโศก เทพมากมายล้มกองลงกับพื้น
เหมือนกับสภาพของทวยเทพสวรรค์เก้าชั้นฟ้าในครานั้นที่เยี่ยนอวี๋ร่วงหล่น
ในปีนั้น เทพสวรรค์เก้าชั้นฟ้าก็รู้สึกเหมือนฟ้าถล่มเช่นกัน
บัดนี้… เห็นได้ชัดว่าต้าซือมิ่งกำลังเอาคืน
ในปีนั้น อวิ๋นเหลียนหลอกใช้เทพบรรพกาลทั้งห้า ให้พวกเขาสังหารเยี่ยนอวี๋
วันนี้ ต้าซือมิ่งปลิดชีพอวิ๋นเหลียนต่อหน้าทวยเทพคุนหลุนทั้งสิบสองชั้นฟ้า
กรรมตามสนองอยู่เสมอ แค่รอเวลาเท่านั้นเอง
แม้จะอยู่ต่างยุค แต่กรรมก็ตามทันแล้ว
“ปฐมราชินี… ”
“ปฐมราชินี…”
เสียงร้องไห้และเสียงโหยหวนอย่างเจ็บปวด ทำให้เยี่ยนอวี๋น้ำตาคลออย่างไม่รู้ตัว
นางไม่ได้สงสารเหล่าเทพคุนหลุน แต่นางเห็นทวยเทพและลูกน้องสวรรค์เก้าชั้นฟ้าของนาง นางนึกภาพออกว่าครานั้นพวกเขาก็สิ้นหวังเช่นนี้เช่นกัน โดยเฉพาะเหล่าขุนเขาและท้องทะเลของนาง ซีซีพวกมัน… พวกมันคงร้องไห้อย่างหนัก
ขอโทษ
เยี่ยนอวี๋สงสารลูกน้องเก่าของตนเอง
ต้าซือมิ่งสงสารนาง “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ไม่ร้องแล้ว”
“แม่ แม่…” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่โถมเข้าไปในอ้อมอกของเยี่ยนอวี๋ เขาก็ปลอบท่านแม่เขา “ไม่ร้องนะ…”
เยี่ยนอวี๋ยกมือขึ้นจะปาดน้ำตา ทว่าต้าซือมิ่งกลับจูบน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาจากหางตาของนางก่อน “ไม่ร้องนะ”
“อืม” เยี่ยนอวี๋สูดหายใจเข้าลึก มองไปที่ทวยเทพคุนหลุนที่หมอบกราบบนพื้นและร้องไห้เจ็บปวด พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ปฐมราชินีอวิ๋นของพวกเจ้าที่จริงแล้วต้องการจะกลืนกินพวกเจ้า กลืนกินสรรพสิ่งของสิบสองชั้นฟ้า นางทำเพื่อเป้าหมายของนางเองทั้งนั้น”
“เจ้าหุบปาก!” คุณชายอวิ๋นที่สิบสองตะคอกใส่ “เจ้าอย่าคิดใส่ร้ายมารดาข้า”
“ใช่ ท่านไม่ใช่ผู้ที่เจ้าจะใส่ร้ายได้ ไม่มีพระองค์ท่านก็ไม่มีพวกเรา” เทพราชาอาวุโสหลันและเทียนอ๋องร้องคร่ำครวญ “ท่านสร้างพวกเรา นำพาพวกเราจนมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ นางจะกลืนกินพวกเราได้อย่างไร?”
“นั่นน่ะสิ เราคือลูกของท่าน” เทียนอ๋องทั้งสิบเอ็ดชั้นสวรรค์ก็คิดว่าเยี่ยนอวี๋กำลังใส่ร้ายปฐมราชินีของพวกเขาอย่างไม่รู้จักละอาย
เยี่ยนอวี๋ย่อมไม่อธิบาย ถึงอย่างไรนางก็ไม่รู้สึกละอายใจ นางเองก็ไม่อยากเห็นเทพยุคคุนหลุนเหล่านี้อีก ดังนั้นนางจึงมองกลับไปที่สามีของนาง
ต้าซือมิ่งรู้ว่านางจะถามอะไร เขาส่ายศีรษะ “ตอนนี้ยังไม่ได้”
เยี่ยนอวี๋จึงเข้าใจว่าพวกเขายังกลับจักรวาลดั้งเดิมไม่ได้
“ไปเถอะ” หรงอี้ที่มีแผนการในใจ เขาก็อุ้มภรรยาและลูกและเรียกจิ่วอิง
จิ่วอิงที่ยังลอยอยู่ มันไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำว่าหรงอี้กำลังพูดอะไร
ต้าซือมิ่งต้องเตะมันทีหนึ่ง มันจึงดึงสติกลับมาได้และยังโถมตัวไปข้างหน้าเยี่ยนอวี๋อย่างประจบประแจง “ภรรยาอี้เอ๋อร์ เจ้าเรียกข้าหรือ”
เยี่ยนอวี๋หัวเราะ “ใช่ เราจะไปกันแล้ว”
“ได้เลย ภรรยาอี้เอ๋อร์บอกว่าไปไหน ปู่จิ่วก็จะไปที่นั่นแล้วก็เม่ยเอ๋อร์ เจ้าวางใจ ปู่จิ่วจะดูแลให้อย่างดี” จิ่วอิงพูดพลางยังมองไปที่เม่ยเอ๋อร์
เยี่ยนอวี๋ก็ดูอาการของเม่ยเอ๋อร์แล้ว รู้ว่าเม่ยเอ๋อร์แค่หมดแรง ไม่มีอันตรายชีวิต
จากนั้น… ต้าซือมิ่งที่อุ้มภรรยาและลูกก็พาเม่ยเอ๋อร์และจิ่วอิงเดินไปทางประตูเขตแดนคุนหลุนอย่างเปิดเผย
คุณชายอวิ๋นที่สิบสองร้องไห้พลางโขกศีรษะลงพื้นให้ทูตสวรรค์ฝ่ายขวา “ทูตสวรรค์ฝ่ายขวา ได้โปรดท่านขวางพวกเขาไว้”
ทูตสวรรค์ฝ่ายขวาที่ยื่นมือไปดึงคุณชายอวิ๋นที่สิบสองขึ้นมาจากบนพื้น เขาส่ายศีรษะอย่างสงบ “ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”
“เขาคือใคร” คุณชายอวิ๋นที่สิบสองอยากรู้เพียงว่าชายหนุ่มที่ปรากฏตัวกะทันหันคนนี้ เขาคือใครกันแน่ ไม่สิ ไม่ใช่ชายหนุ่ม นั่นมันปีศาจชัดๆ
เทียนอ๋องและหัวหน้าสำนักต่างๆ ก็แอบเงี่ยหูฟัง อยากรู้ว่าชายที่ปรากฏตัวสุดท้ายคือสิ่งมีชีวิตแบบใดกันแน่ ทว่า…
“ไม่รู้” ทูตสวรรค์ฝ่ายขวาถอนหายใจเบาๆ “ปฐมราชินีในยุคจุดสูงสุดคงจะสู้กับเขาได้ แต่ปฐมราชินี…”
คำพูดที่เหลือทูตสวรรค์ฝ่ายขวาไม่ได้พูดออกมา แต่ทุกคนกลับรู้ว่าหมายถึงอะไร
หากไม่ใช่เพราะปฐมราชินีสร้างค่ายกลก่อน พระองค์ท่านต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้หรือ แน่นอนว่า จอมโจรนั่นก็เลวทรามเกินไป ซุ่มโจมตีปฐมราชินี กัดร่างและวิญญาณของพระองค์ท่านไว้ก่อน
ทว่า… เทพราชาอาวุโสหลันไม่ยอม “แล้วจะปล่อยให้พวกเขาจากไปเช่นนี้หรือ”
“ไม่ได้แน่นอน” เหล่าเทพอาวุโสที่ไม่ยอมตายใจ พวกเขามองแผ่นหลังของเยี่ยนอวี๋และพรรคพวกเขม็ง
——————————————–
