เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน – ตอนที่ 765 บ้านสามี

ตอนที่ 765 บ้านสามี

น่าเสียดายที่ภาษาแมวของเจ้าเหมียวสีขาวมีเพียงมันฟังรู้เรื่อง ดังนั้นเสียงร้องของมันจึงไม่ได้เรียกความสนใจของผู้ใด พวกเขาทั้งกลุ่มหายตัวกลับไปจักรวาลดั้งเดิมทันทีที่แสงสีม่วงกะพริบ

ทูตสวรรค์ฝ่ายขวาที่เงยหน้ามองแสงสีเขียวที่หายไป เขาก็พึมพำขึ้นมาว่า “ไปจริงๆ หรือนี่”

กรร… บุตรแห่งปีศาจโกลาหลที่กัดชายเสื้อของทูตสวรรค์ฝ่ายขวาไว้เหมือนกับกำลังถามว่าไล่ตามไปหรือไม่

ทูตสวรรค์ฝ่ายขวาตบสุนัขตัวใหญ่โง่เขลาตัวนี้เบาๆ “จะตามทันได้อย่างไร และเหตุใดต้องไล่ตามเล่า”

บรู๊ว? บุตรแห่งปีศาจโกลาหลไม่เข้าใจ ทว่าทูตสวรรค์ฝ่ายขวาก็ไม่มีทีท่าว่าจะไล่ตามไป มันรับรู้ได้ ดังนั้นมันจึงนอนอยู่ที่เดิมต่อไป

คุนหลุนสวรรค์สิบสองชั้นฟ้าในครานี้ถูกแสงสีเลือดปกคลุมไปทั่ว

สิ่งมีชีวิตมากมายหวาดหวั่น…

ทว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตใดภาวนาให้ปฐมราชินีคุนหลุนปกป้อง เพราะว่าสรรพชีวิตล้วนรู้ว่าปฐมราชินีร่วงหล่นไปแล้ว

แน่นอนว่ายังมีสิ่งมีชีวิตมากมายที่ยืนหยัดในคุนหลุนซวีต่างก็คิดอย่างเจ็บใจว่าหากปฐมราชินียังอยู่ เหตุใดต้องกังวลปรากฏการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปนี้ ปฐมราชินีสามารถสยบได้แน่นอน

ทั้งหมดนี้…ล้วนเป็นอารมณ์และความคิดที่หลากหลายที่เกิดขึ้นในยุคคุนหลุนปัจจุบัน

ทูตสวรรค์ฝ่ายขวารับรู้ได้ ในใจกลับไร้ซึ่งความรู้สึก

ผ่านไปนานกว่าเขาจะจากไปจากภูเขาถงซานที่พังยับ

แต่อันที่จริงในใจของเขามีคำถามอยากถามต้าซือมิ่งมาโดยตลอด

‘เจ้าและข้ามีความสัมพันธ์อะไรกันหรือไม่’

ทว่าเขาก็ไม่ได้ถามออกมาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ และคิดว่าไม่จำเป็นต้องถาม แม้เขาเองก็สงสัยมากเช่นกัน

…

ในขณะเดียวกัน

หึ่ง

การฝ่าเข้ามาพร้อมลำแสงสีม่วงอร่าม

เยี่ยนอวี๋และพรรคพวกปรากฏขึ้นในจักรวาลดั้งเดิมอย่างพร้อมเพรียง พวกเขาปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

ทำให้เยี่ยนชิงที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อกะพริบตาสองสามที “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์?”

“ท่านพ่อ” เยี่ยนอวี๋ตอบทันที

เยี่ยนชิงตื้นตัน เขาเข้าไปดึงต้าซือมิ่งออกทันทีและกอดบุตรสาวสุดที่รักของตนไว้ “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์จริงๆด้วย”

“อ้ะเนะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกดึงออกไปด้วยงงงัน

ทันทีที่เยี่ยนชิงได้ยินเสียงอ่อนโยนก็ปล่อยบุตรสาวสุดที่รัก ก่อนจะอุ้มหลานชายน้อยจากอ้อมอกของบุตรเขยมา “เสี่ยวเป่าที่น่ารักของตาก็กลับมาแล้วหรือ”

“กลับ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าตอบเสียงดังและยังเรียกด้วยเสียงหน่อมแน้มว่า “ท่านตา…”

“จ้า” เยี่ยนชิงที่ดีใจมากจึงลูบหลานชายน้อยพูดขึ้นว่า “ไหนให้ตาดูหน่อยซิว่าเสี่ยวเป่าผอมลงหรือไม่ คงจะ…”

เยี่ยนชิงที่ไม่ได้พูดคำพูดที่เหลือออกมาล้วนเป็นเพราะเห็นผมอ่อนสีเขียวบนศีรษะของเด็กน้อย…

“ไม่ใช่” เยี่ยนจื่อเสาถามขึ้นทันทีว่า “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ เจ้าและน้องเขยทำอะไรน่ะ เหตุใดจึงย้อมสีผมให้เสี่ยวเป่า”

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ได้ยินก็งุนงง “อะไรนะ”

“แอบย้อมให้เสี่ยวเป่าด้วย?” เยี่ยนจื่อเสาจำเป็นต้องพูดว่า “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงซุกซนเช่นนี้”

เยี่ยนอวี๋ “…”

นางพูดได้หรือไม่ว่านางเป็นผู้บริสุทธิ์

“นี่มันช่าง…” เยี่ยนชิงที่คิดว่าบุตรสาวเป็นคนทำ หลังจากเขาลังเลครู่หนึ่งก็ลูบผมอ่อนสีเขียวของเด็กน้อย พูดอย่างหนักแน่นว่า “ดูดีจริงๆ”

“ไม่ใช่สิ…” เยี่ยนจื่อเสาทำท่าจะพูดอะไร ท่านพ่อท่านจะคิดว่าเพราะเป็นเรื่องที่เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ทำก็ดีไปทุกเรื่องไม่ได้ ย้อมสีนี้ไม่สวย ย้อมเป็นสีเขียว…

ในฐานะที่เป็นลูกผู้ชาย เยี่ยนจื่อเสารู้สึกว่าตนเองควรคิดแทนเสี่ยวเป่า “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ สีอื่นดีหมด แต่สีเขียวนี่สิ แม้จะไม่แย่เหมือนกัน เพราะเสี่ยวเป่าน่ารัก จะสีอะไรก็น่ารัก”

“อะไร?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ดวงตาหมุนติ้วบอกว่าเป่าไม่เข้าใจ ใครก็ได้อธิบายให้เป่าฟังหน่อย ผมของเป่าเป็นอะไรไปหรือ?

ดีที่อินหลิวเฟิงลูกสมุนคนนี้ดีมาก เขาหยิบกระจกขึ้นมาให้ท่านเสี่ยวเป่าที่งงงัน ทำให้เด็กน้อยที่เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นส่องเห็นตนเอง

ส่วนเจ้าตัวน้อย…

หลังจากที่เขาเห็นตนเองในกระจก เขาก็หัวเราะทันที “น่ารัก…”

พรวด

อินหลิวเฟิงหัวเราะตาม “ท่านเสี่ยวเป่าคิดว่าน่ารักก็ดี”

แต่แล้ว…

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่มองหน้าตนเองเสร็จแล้วเพิ่งเห็นผมของตนเอง เขาก็ตะลึง “เขียว?”

“ใช่แล้ว” อินหลิวเฟิงเพิ่งรู้ว่าท่านเสี่ยวเป่าเพิ่งเห็นส่วนสำคัญ

เยี่ยนเสี่ยวเป่าใช้มืออวบอ้วนทั้งคู่จับศีรษะของตนเองอย่างงุนงง ลูบไปลูบมาพบว่าตนเองในกระจกมีผมสีเขียวจริงๆ?

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ในที่สุดก็เข้าใจ ทำให้ทุกคนรวมถึงท่านพ่อของเขาเงียบโดยสัญชาติญาณ

ซีหวังหมู่ที่เดิมทีกำลังจะกระโจนเข้าไปข้างขาของเยี่ยนอวี๋ก็หยุดโดยสัญชาติญาณ มันมองนายน้อยอย่างเป็นกังวลราวกับได้ยินเสียงร้องไห้ดังระเบิดของเขา จู่ๆ ก็รู้สึกขนลุกซู่

ทว่า…

“สวย”

ท่านเสี่ยวเป่ายิ้มอย่างมีความสุข

อินหลิวเฟิงถอนหายใจยาว “ใช่ สวยมากเลย ดูดีจริงๆ ท่านเสี่ยวเป่าท่านชอบก็ดีแล้ว” ท่านเสี่ยวเป่าไม่เหมือนผู้ใดจริงๆ แม้แต่สีเขียวก็ยังเข้า

อินหลิวเฟิงที่วางใจลงเตรียมจะเก็บกระจก แต่ท่านเสี่ยวเป่าไม่ให้ เขาจับกระจกไว้เอง “สวย เป่าสวย รัก…”

“จ้ะๆๆ เช่นนั้นท่านชื่นชมต่อไปเถิด” อินหลิวเฟิงจึงมอบกระจกให้ท่านเสี่ยวเป่า

เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ดวงตาโตเป็นประกาย เขาส่องกระจกพลางพูดกับท่านพ่อเขาว่า “เป็นพ่อ พ่อสีเขียว”

หรงอี้ที่รวบตัวเด็กน้อยใบหน้ายิ้มแย้ม และลอบถอนหายใจ ถึงอย่างไรหากเด็กน้อยไม่พอใจ อยากจะเปลี่ยนกลับไป เขาอาจจะต้องย้อมสีผมให้เด็กน้อยจริงๆ

เยี่ยนอวี๋ที่ยกมือขึ้นหยิกแก้มอวบอ้วนของเด็กน้อย นางก็มองไปที่พี่รองของนาง ชี้แจงว่า “พี่รองเข้าใจหรือยัง เสี่ยวเป่าเป็นกรรมพันธุ์จากท่านพ่อเขา ผมเปลี่ยนสีได้น่ะ”

เยี่ยนจื่อเสาพูดไม่ออก เขามองน้องเขยของเขาเงียบๆ…

เทียนตี้ที่รับรู้ว่าเยี่ยนอวี๋กลับมา เขาก็รีบกลับมาจักรวาลดั้งเดิม “อาจารย์ ท่านกลับมาแล้วหรือ”

“ใช่ ข้าเอง” เยี่ยนอวี๋ตอบ

เทียนตี้ปรากฏตัวข้างหน้าเยี่ยนอวี๋ทันที พบว่าฝ่ายหลังปลอดภัยดี ไม่มีปัญหาอะไร ในที่สุดก็วางใจลงได้อย่างสมบูรณ์ “ดีจังเลย”

“แล้วพวกเจ้าเล่า มือหายดีหรือยัง” เยี่ยนอวี๋พูดพลางจับมือของซีหวังหมู่ขึ้นมาตรวจสอบ

ซีหวังหมู่ปล่อยโฮทันที ทำเอาเยี่ยนเสี่ยวเป่าตกใจกอดท่านพ่อเขาไว้แน่น “อ้ะเนะ?”

“ดูเจ้าสิ เบาๆ หน่อย ทำเอานายน้อยตกใจแล้ว” เทพอัสนีตีซีหวังหมู่เบาๆ บอกให้มันร้องเบาๆ หน่อย

ซีหวังหมู่กลั้นน้ำตาไว้ทันที พูดอย่างน้อยใจว่า “นายท่าน ท่านไม่พาซีซีไปด้วยเลย”

“ไปแล้วก็ไม่มีอะไร ของฝากก็ไม่ได้ แค่แวะเดี๋ยวเดียวก็กลับมาแล้ว” จิ่วอิงประชดประชันทันที บอกว่าจะไปหรือไม่ไปก็ไม่ต่างกัน

ซีหวังหมู่ยังคงน้อยใจ ถึงอย่างไรเม่ยเอ๋อร์ก็ตามไปได้ แต่มันไปด้วยไม่ได้

ทว่าเยี่ยนอวี๋ตบมันทีหนึ่ง “ช่วยปกป้องพ่อแม่ข้าในจักรวาลดั้งเดิมลำบากเจ้านักหรือ”

“ไม่เจ้าค่ะ” ซีหวังหมู่บอกว่าไม่ลำบากทันที

เยี่ยนอวี๋เพิ่งมีเวลาถามว่า “เซ่าเฮ่าเล่า?”

เทียนตี้ตอบทันทีว่า “เซ่าเฮ่าไปแอตแลนแล้ว แต่ข้าส่งโทรจิตให้เขาแล้ว คงจะมาถึงเร็วๆ นี้”

เซ่าเฮ่าที่ถูกพูดถึงก็มาถึงทันที กำลังเดินเข้ามาจักรวาลดั้งเดิมพอดี

เทียนตี้ยิ้ม “อาจารย์ท่านดูสิ มาแล้วนั่นไง”

เซ่าเฮ่าที่ปรากฏตัวพร้อมคารวะทันที “นายท่าน”

“ลุกขึ้น” หลังจากเยี่ยนอวี๋ตรวจสอบแล้วว่าเซ่าเฮ่าไม่เป็นอะไร กำลังจะไปดูท่านแม่และพี่ใหญ่นาง นางสัมผัสได้ว่าพวกเขาอยู่ใกล้ๆ นี้เอง เพียงแค่ไม่ได้มาหา

ทว่าครั้นนางกำลังจะเดินไปหา พี่ใหญ่นางก็ตะโกนขึ้นว่า “กินข้าว…”

จางอวิ๋นเมิ่งและเยี่ยนจื่อเยี่ยที่ไม่ได้มา เห็นได้ชัดว่ากำลังวุ่นกับการทำอาหารอยู่ เมื่อเยี่ยนอวี๋พวกเขาหันกลับไปก็เห็นอาหารเต็มโต๊ะ

“อ้ะ”

เด็กน้อยดีอกดีใจ จากนั้นเขาก็นึกถึงข้าวต้มก่อนหน้านี้ที่ยังทานไม่หมด เขาจึงมองไปที่จิ่วอิง “อิงอิง ข้าวเป่าล่ะ”

“อยู่นี่จ้ะ” จิ่วอิงที่ตอบเสร็จก็ยกข้าวต้มหม้อหนึ่งที่ยังป้อนไม่หมดออกมา ทำเอาทุกคนหัวเราะ

เยี่ยนเสี่ยวเป่าดีใจมาก เขากระโจนไปจูบจิ่วอิงแล้ว “รัก รักอิงอิง…”

“เจ้าหมอนี่…” เยี่ยนชิงมองเด็กน้อยอย่างเอ็นดูและเรียกทุกคน “มานั่งดื่มสักแก้วเถอะ”

“ดื่ม” เทียนตี้ตอบเป็นคนแรก

ทุกคนก็ตอบว่าดี บรรยากาศครึกครื้นมาก เพราะว่าทุกอย่างผ่านไปแล้ว อีกทั้งทุกคนยังปลอดภัยดี

เมื่อทุกคนนั่งลงแล้ว เยี่ยนชิงก็ลุกขึ้นยกแก้วขึ้นพูดว่า “มา หมดแก้ว จากวันนี้เป็นต้นไป ไม่มีปัญหาอีก”

“มา”

“ชน”

เหล่าเทพที่พากันลุกขึ้นดื่มหมดแก้วกันหมด จากนั้นบางคนก็กินอาหาร บางคนก็ดื่มสุรา นานๆ ทีจะผ่อนคลายและมีความสุขเช่นนี้

แม้แต่ต้าซือมิ่งเองก็ดื่มไปมาก… ทว่าไม่มีใครดูออกว่าเขาดื่มมากเกินไป แม้แต่เยี่ยนอวี๋ก็ดูไม่ออก

จนเมื่อกลับไปที่ห้อง จู่ๆ ต้าซือมิ่งก็มุดศีรษะเข้าไปที่ซอกคอของนาง นางยังไม่รู้ เพราะว่าต้าซือมิ่งเคยดื่มที่ชางอู๋จนทุกคนล้มหมดแล้ว แต่เขากลับไม่เป็นอะไรเลย

เยี่ยนอวี๋จึงคิดว่าสามีนางกำลังออดอ้อน นางยังลูบท้ายทอยของเขาถามเสียงอ่อนโยนว่า “เรื่องของสวรรค์เก้าชั้นฟ้าคลี่คลายหมดแล้ว สามีจะพาข้าและเสี่ยวเป่ากลับไปหาท่านพ่อและท่านแม่เมื่อไรหรือ”

*************************