ตอนที่ 776 ต้าซือมิ่งตัวปลอม (อวสาน 6)
เด็กน้อยเอามือที่ปิดหูน้อยๆ ของตนออกเพราะไม่รู้สึกหนวกหูแล้ว แต่กลับเหม่อมองแสงหลากสีสดใสตรงหน้า “อ้ะ?”
เพลิงเมฆและแสงหลากสีทั่วท้องฟ้าที่ยังไม่หายไปเข้าเกณฑ์ความงามของเด็กน้อย ทำเอาเขาอ้าปากค้าง น้ำลายเกือบจะไหลออกมา หากไม่ใช่เพราะท่านพ่อเขาช่วยปิดปาก น้ำลายเขาคงไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว…
ส่วนราชาแห่งความไร้ระเบียบที่อยู่ในสภาพไม่ต่างจากเด็กน้อยก็เอ่ยด้วยความสงสัยว่า “เจ้าทำได้อย่างไร”
“เหตุใดจึงทำไม่ได้?” เยี่ยนอวี๋ย้อนถาม
ในขณะเดียวกัน…
เหล่าขุนเขาและท้องทะเลที่ยืนอยู่ทั่วทุกมุมก็มองมาทางนี้แล้ว พวกเขามองเยี่ยนอวี๋ด้วยสายตาเคารพนับถือ
พูดความจริง แม้พวกมันจะออกมาช่วย แต่อันที่จริงพวกมันยังไม่ค่อยรู้ความสามารถใหม่ของตนเอง พวกมันเพียงแค่ปลดปล่อยพลังใหม่ที่นายท่านมอบให้ออกมาด้วยสัญชาติญาณ
ดังนั้นผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่แท้จริงแล้วคือนายท่านของพวกมัน นายท่านที่ทำได้ทุกอย่าง
ดังนั้น… เหล่าขุนเขาและท้องทะเลในครานี้ล้วนคุกเข่ากราบลงและตะโกนด้วยความเคารพว่า “นายท่าน”
“นายท่าน” จิ่วเฟิ่ง ม้าเฉิงหวง และเสี่ยวซูซูก็คุกเข่ากราบข้างหน้าเยี่ยนอวี๋และหมอบอยู่ข้างๆ เท้าของนาง
และในขณะที่เสียงคำว่า ‘นายท่าน’ นี้ดังประสานกันจนเกิดปฏิกิริยาสะท้อนร่วม สวรรค์เก้าชั้นฟ้าและสามอาณาจักรสะเทือนแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา ราวกับว่าเยี่ยนอวี๋สถิตลงทั่วทุกแห่งของสวรรค์เก้าชั้นฟ้า
ปรากฎการณ์เช่นนี้ทำให้ราชาแห่งความไร้ระเบียบร้อนรนกว่าเดิม “เป็นไปไม่ได้ เจ้ามันก็แค่วิญญาณของจักรวาลหนึ่ง จะต่อต้านพลังไร้ระเบียบได้อย่างไร ความโกลาหลของจักรวาลทำอะไรเจ้าไม่ได้ได้อย่างไร”
ทว่าความจริงก็เป็นดังเช่นนี้… เยี่ยนอวี๋ต้านทานความปั่นป่วนไร้ระเบียบที่มาจากเขาได้จริงๆ
หยวนสื่อเทียนจุนถึงกับรู้สึกว่านอกจากจะกลับมามีสติเหมือนเดิมแล้ว ยังเหมือนกับว่าถูกปกป้องด้วยพลังบางอย่าง ทำให้ยื่นมือทั้งคู่ออกมาด้วยสัญชาติญาณ เขามองฝ่ามือที่กลับมาเป็นปกติแล้ว “นี่มัน…”
“เอ๋?” ซีหวังหมู่ที่มองมือทั้งคู่ของตนเองเช่นกัน มันก็พูดออกมาว่า “รู้สึกเหมือนกับว่าถูกนายท่านปกป้องไว้ มีกลิ่นอายของนายท่านไปทั่วร่างเลย สบายจัง”
“ข้าก็รู้สึกเช่นกัน” เทพอัสนีสำทับ
“ใช่” เทพขุนเขาทั้งสิบสององค์ก็พยักหน้ากล่าว
เซ่าเฮ่าและเทียนตี้ย่อมรู้สึกเหมือนกัน มันรู้สึกเหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้นอกจากเสี่ยวซูซูจะชำระล้างพลังที่ทำลายอนุสติของพวกเขา ยังปกคลุมพวกเขาไว้ด้วยโล่ชั้นหนึ่ง
ความรู้สึกเช่นนี้มหัศจรรย์ยิ่งนัก แต่มันสบายมาก ทำให้พวกเขาลอบถอนหายใจโล่งอก
พูดความจริง การโจมตีด้วยคลื่นเสียงของราชาแห่งความไร้ระเบียบเมื่อครู่นี้ทำเอาพวกเขาตกใจมาก ความรู้สึกที่รู้ว่าตนเองถูกควบคุมแต่กลับไม่สามารถต่อต้าน แม้กระทั่งไม่มีทางต้านทานได้นั้นแย่มากจริงๆ
ตอนนี้ดีแล้ว ความรู้สึกเช่นนี้หายไปสิ้นเชิงแล้ว
แน่นอนว่า เทียบกับเรื่องเหล่านี้แล้ว สิ่งที่ทำให้ซีหวังหมู่ดีใจยิ่งกว่าคือ “เสี่ยวเฟิ่งเฟิ่งพวกมันก็กลับมาแล้ว”
“ซูซูยังช่วยพวกเราไว้ด้วย มันช่วยพวกเราไว้ได้ทันกาลจริงๆ” เทพวิหคมังกรทอดถอนใจ
เทพอัสนีหายตัวไป เขาพุ่งไปข้างหน้าซูซูน้อยแล้ว หางมังกรของเขาตวัดออกไปใส่มันทันที “ซูซู ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว”
ทันทีที่ซีหวังหมู่เห็น นางย่อม ‘ไม่ยอมแพ้’ นางวิ่งตามออกไปและยังลูบขนตรงแผงคอของซูซูน้อย “ใช้ได้นี่ ซูซูน้อย ทันทีที่ออกมาก็เท่ระเบิดเลย”
“ฮี่…” ซูซูน้อยที่หัวเราะเสียงสดใสออกมายังเป็นเสียงผู้หญิงแบบที่งดงามมากด้วย ไม่เข้ากับฉากระเบิดเมื่อครู่นี้เลย
แต่เด็กน้อยชอบเป็นพิเศษ “ซูซู หรือ รัก เป่ารัก”
ขณะที่พูด เด็กน้อยก็พยายามหนีออกจากอ้อมอกของท่านพ่อเขา เห็นได้ชัดว่าจะทิ้งท่านพ่อเขาบินไปข้างหน้าซูซูน้อยแล้ว แต่จะทำอย่างไรได้ เขามีแรงน้อยเกินไป ท่านพ่อเขาเองก็ยังไม่ปล่อยมือ เขาหนีออกไปไม่ได้จริงๆ ทำเอาเด็กน้อยร้อนรน “พ่อ ปล่อยเป่า…”
ทว่าซูซูน้อยกลับไม่จำเป็นต้องให้เขาหนีมาหามัน เพราะมันเดินไปหาเด็กน้อยเองแล้ว “นายน้อย”
“อ้ะ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าลูบเขายาวๆ ของซูซูน้อย บนนั้นประกายแสงหลากสี เขาชอบมากเลย
ท่าทางมีความสุขของเขาทำเอาซีหวังหมู่หึง “แหม ตอนนี้นายน้อยรักซูซูที่สุดแล้ว ไม่รักซีซีแล้ว”
“ฮี่” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ยิ้มตาหยีบอกว่า “รัก เป่า รักทั้งสอง”
ท่าทางน่ารักน่าชังเช่นนี้ทำเอาซูซูน้อยอดเลียเขาไม่ได้
“ฮ่า…”
เด็กน้อยหัวเราะ รู้สึกจั๊กจี้…
ดังนั้นเด็กน้อยจึงมุดเข้าไปในอ้อมอกของท่านพ่อเขาและถูไถไปมา
ต้าซือมิ่งจึง “…” พูดไม่ออก เขารู้สึกเสียใจที่เมื่อครู่นี้ไม่ปล่อยเด็กน้อยไป สกปรกจริงๆ
แน่นอนว่าผู้ที่พูดไม่ออกยิ่งกว่าเขาคือราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ถูกเมินเฉยอย่างสิ้นเชิงในครานี้ รวมถึงจิ่วอิงที่จับมันไว้ดฯฌซ,ฑ๊โฌฮฤ
จิ่วอิงยังอดรู้สึกเสียใจต่อราชาแห่งความไร้ระเบียบไม่ได้ “ทุกท่านตั้งสติหน่อย เจ้าหมอนี่ยังไม่ตาย พวกเจ้าดีใจไปก่อนแล้วรึ มันไม่เอาศักดิ์ศรีหรือไง”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบ “…”
มันต้องการศักดิ์ศรีน่ะถูกต้อง แต่มันรู้สึกว่าเมื่อถูกจิ่วอิงต่างแดนตัวนี้พูดเช่นนี้ มันยิ่งเสียศักดิ์ศรี
ทว่าแม้จิ่วอิงจะเตือน นอกจากซีหวังหมู่แล้ว เทียนตี้และทวยเทพองค์อื่นๆ ก็ไม่ได้เมินเฉยต่อการมีอยู่ของราชาแห่งความไร้ระเบียบ
มีเพียงซีหวังหมู่ที่ลืมไปแล้วจริงๆ ดังนั้นครานี้มันจึงหันศีรษะกลับไป ขนลุกตั้งชัน มองกลับไปที่ราชาแห่งความไร้ระเบียบ “ข้าลืมไปจริงๆ ว่าเจ้าหมอนี่ยังไม่ตาย”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบ “…”
มันไร้ตัวตนเพียงใดกันแน่?
ฮึ
ราชาแห่งความไร้ระเบียบเคลื่อนไหวทั่วทั้งร่างอีกครั้ง ทำให้จิ่วอิงระวังตัวทันที เพราะว่าการเคลื่อนไหวครั้งนี้ของราชาแห่งความไร้ระเบียบทำให้มันรู้สึกถึงอันตรายที่มิอาจคาดเดาได้
มิหนำซ้ำต้าซือมิ่งเองยังเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ปู่จิ่ว หลีกไป”
จิ่วอิงปล่อยศีรษะที่กัดราชาแห่งความไร้ระเบียบทันทีอย่างไม่ลังเล มันหายตัวกลับไปอยู่ข้างหน้าต้าซือมิ่งอย่างรวดเร็ว
ในขณะเดียวกัน…
ตูม
ทั่วทั้งร่างของราชาแห่งความไร้ระเบียบระเบิด
หึ่ง
คลื่นความเคลื่อนไหวที่มิอาจคาดเดาได้แผ่กระจายออกไปทั่วทั้งสี่ทิศทันทีโดยมีราชาแห่งความไร้ระเบียบเป็นศูนย์กลาง และพื้นที่ที่ถูกคลื่นซัดกระเพื่อมก็กลายเป็นเหมือนกำแพงเมืองที่แตกร้าว มันหลุดออกมาเป็นชั้นโคลนตลอดเวลา อีกเพียงพริบตาก็จะสลายตัวและพังทลายลง
สิ่งที่น่ากลัวคือ… ความเร็วในการพังทลายนั้นรวดเร็วมาก ถึงอย่างไรจิ่วอิงก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ มันเร่งความเร็วมากขึ้นกว่าเดิม
ทว่ามิติปริภูมิบริเวณทะเลสาบสือซ่าไห่สั่นคลอนมานานแล้ว ซึ่งทำให้จิ่วอิงไม่สามารถหายตัวไปในอากาศได้เลย ได้แต่อาศัยความรวดเร็วของร่างกายในการหลบหนี
ดังนั้นความเร็วในการหนีของมันจึงช้ากว่าพลังการทำลายล้างของราชาแห่งความไร้ระเบียบอย่างชัดเจน
อีกเพียงพริบตาหางของจิ่วอิงก็จะถูก ‘ซัด’ โดนแล้ว
ซีหวังหมู่ร้อนรน “เร็วเข้าสิ มีเก้าศีรษะไว้ทำไม ทำไมช้าขนาดนี้”
“ปู่มีศีรษะไม่ใช่ขาเสียหน่อย” จิ่วอิงที่โต้กลับอย่างโมโห รู้สึกว่ายายแก่ดุร้ายคนนี้จู้จี้จุกจิกและไร้เหตุผลจริงๆ ศีรษะมีไว้วิ่งหรือไง ช่าง…
ทว่าตอบโต้ก็ส่วนของตอบโต้ จิ่วอิงยังคงวิ่งด้วยความรวดเร็วอยู่ดี ทุกครั้งที่จะถูกซัดโดน มันมักจะ ‘หนีพ้น’ ได้อย่างหวุดหวิด
ทำเอาซีหวังหมู่ร้อนรนยิ่งกว่าเดิม “มารดามันเถอะ เร็วๆ หน่อยสิ ยังบ่นอะไร”
จิ่วอิง “…”
น่าจะเปลี่ยนให้ยายแก่ดุร้ายนี้มาวิ่งดู
มันเร็วมากแล้วน่า ทว่าจิ่วอิงที่ไม่พอใจ ครานี้ไม่มีอารมณ์ตอบโต้แล้ว เพราะว่ามันสัมผัสได้ว่าคลื่นอันตรายนั่นอยู่ข้างหลังก้นของมัน พร้อมจะเอาชีวิตมันได้ทุกเมื่อ
มันไม่อยากตายก่อนวัยอันควรหรอกนะ ยังไม่ได้กลับไปส่งงานเลย
ดังนั้นจิ่วอิงจึงกระโดดเข้าไปในทะเลสาบสือซ่าไห่สุดชีวิตในจังหวะสุดท้าย ในขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะคำรามว่า “ระวัง ข้ามาแล้ว”
เซ่าเฮ่าและเทียนตี้ที่ร่วมมือกันปกป้องความเสถียรของทะเลสาบสือซ่าไห่ไว้ตั้งแต่แรกก็มองจิ่วอิงและพลังการทำลายล้างอันน่าสะพรึงที่ตามหลังมันมาติดๆ ตลอดเวลา
และพลังการทำลายล้างนี้… เผ่ามารทุกตนที่เห็นก็กลัวกันหมด “บัดซบ เราจะต้านไหวหรือไม่”
“ไม่รู้สิ ท่านพิกซีและท่านปีศาจแฝงฝันไม่อยู่ ไม่รู้ว่าท่านคิเมียราจะต้านอยู่หรือไม่”
“เหมือนกับว่าจักรพรรดิจะมาแล้ว เรายังหวังพึ่งจักรพรรดิมารได้ อีกทั้งเทียนตี้เองก็ยืนอยู่ฝั่งเรามิใช่หรือ น่าจะช่วยพวกเราจากใจจริง”โนเวลพีดีเอฟ
สมาชิกเผ่ามารที่วิจารณ์กันอันที่จริงพวกมันไม่มั่นใจเลย ถึงอย่างไรสามจอมมารที่พวกเขาเชื่อถือมากที่สุดก็เหลือเพียงคิเมียราตัวเดียวที่เฝ้าทะเลสาบสือซ่าไห่
ส่วนเทียนตี้อะไรนั่น… เนื่องจากความแค้นในอดีตเหล่านั้น เผ่ามารยังคงไม่ค่อยเชื่อใจว่าเทียนตี้พวกเขาจะช่วยพวกเขาปกป้องอาณาเขตของพวกเขาอย่างเต็มที่
แน่นอนว่า พวกเขาก็เขินอายที่จะขอสิ่งนี้ เพราะว่าบรรพบุรุษเคยต่อสู้กัน และยังสู้กันแบบเอาเป็นเอาตาย ต่างฝ่ายต่างทำลายล้างกัน
ส่วนจักรพรรดิมาร…
ท่านแต่งเข้าตำหนักสวรรค์ไปแล้ว
แม้เรื่องนี้สมาชิกเผ่ามารจะไม่มีใครพูดออกมา แต่พวกเขาก็คิดเช่นนี้
ถึงอย่างไรตั้งแต่ที่ต้าซือมิ่งอยู่กับปฐมราชินีเยี่ยนก็ไม่เคยกลับมาเมืองจักรพรรดิมารอีกเลย และไม่ได้จัดพิธีต้อนรับนายท่านอะไรเลย แสดงให้เห็นได้ชัดว่าท่านแต่งเข้าตำหนักสวรรค์
ดังนั้น… อย่าหวังพึ่งมากเลย
นี่คือความคิดในใจของสมาชิกเผ่ามารมากมายในบัดนี้ แม้แต่อสูรแห่งความมืด… คลานคลาน มันก็คิดเช่นนี้
ดังนั้นขณะที่จิ่วอิงพุ่งลงมา เผ่ามารนับพันนับหมื่นก็หลับตาลงด้วยสัญชาติญาณ ไม่กล้าดูต่อไป กลัวว่าจะเห็นดินแดนใหม่ที่พวกเขาอาศัยอยู่แห่งนี้ถูกทำลาย
อุแว้
จิ่วอิงที่ดิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว ทั่วทั้งร่างของมันประกายแสงสีทอง
ในขณะเดียวกัน…
ซู่
การพังทลายของมิติปริภูมิจากราชาแห่งความไร้ระเบียบยังคงกวาดโดนตัวของจิ่วอิง
สุดท้ายแล้วพลังของเขาก็เร็วกว่าจิ่วอิง มันซัดโดนจิ่วอิงแล้ว
“ปู่จิ่ว”
ซีหวังหมู่และเทพอัสนีร้องเรียก
“อ้ะเนะ”
เด็กน้อยคิดจะขว้างค้อนออกไป แต่ถูกท่านพ่อเขาจับมือน้อยๆ ไว้
แซ่ด
เสียงน่าสะพรึงเหมือนเสียงกัดกร่อนและฉีกทึ้งดังออกมาจากร่างกายของจิ่วอิง ทำเอาแสงสีทองที่ก่อนหน้านี้จิ่วอิงระเบิดออกมาถูกกำจัดสิ้น
แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง
ซู่
จิ่วอิงเข้ามาอยู่ในมิติปริภูมิของทะเลสาบสือซ่าไห่ได้สำเร็จแล้ว
“สวรรค์จงเปิด”
เทียนตี้ที่ตะเบ็งเสียงอย่างสง่างามออกมา สะเทือนแสงสีม่วงทั่วท้องฟ้า ปกคลุมท้องฟ้าเหนือทะเลสาบสือซ่าไห่อย่างรวดเร็ว ราวกับหมอกเพลิงปกป้องทะเลสาบสือซ่าไห่ไว้
“ลำดับกำเนิด”
เซ่าเฮ่าที่ใช้นิ้วเรียวยาวดีดเครื่องพิณ มันคือแสงเลือนรางทีละเส้นในมิติปริภูมิทะเลสาบสือซ่าไห่ พวกมันเหมือนกับใยแมงมุง ถักเข้าไปในหมอกเพลิงที่เทียนตี้ปล่อยออกมา
สองเทพบรรพกาลผู้ยิ่งใหญ่
สองจักรพรรดิดึกดำบรรพ์ร่วมมือกัน
ซู่
ท้องฟ้าเหนือทะเลสาบสือซ่าไห่ถูกหมอกเพลิงปกคลุมอย่างแน่นหนา ทำให้เหล่ามารที่ก่อนหน้านี้ยังหลับตารู้สึกปลอดภัยอย่างมิอาจบรรยายเป็นคำพูดได้ ทำให้พวกเขาลืมตาขึ้นด้วยสัญชาติญาณและได้เห็นภาพที่ไม่มีวันลืมทันที…
ตูม
พลังทำลายล้างของราชาแห่งความไร้ระเบียบ
พลังปกป้องมิติปริภูมิของการร่วมมือของสองจักรพรรดิ
ทำให้เกิดแสงสีอันตระการตาบนท้องฟ้าเหนือทะเลสาบสือซ่าไห่
ฉากตรงหน้านี้ไม่น้อยหน้าไปกว่าเพลิงเมฆทั่วท้องฟ้าที่ซูซูปลดปล่อยเมื่อครู่นี้ กระทั่งงดงามยิ่งกว่านั้น เพราะว่าการโจมตีครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง มันคงอยู่เช่นนั้นเป็นเวลากว่าหนึ่งเค่อ
“ว้าว…”
เด็กน้อยที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็อุทานไม่หยุด
ซีหวังหมู่และเทพโบราณกลับอุทานไม่ออก…
พวกมันล้อมบริเวณทะเลสาบสือซ่าไห่ไว้ตั้งแต่แรก เพื่อป้องกันไม่ให้มิติปริภูมิของที่นี่สั่นไหวและกระทบอาณาจักรอื่นๆ ที่อยู่ใกล้เคียง
เยี่ยนอวี๋กลับไม่ได้ลงมือ นางมองราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ถูก ‘ปกคลุมตนเอง’ ด้วยกระแสความวุ่นวายของมิติปริภูมิ นางสัมผัสได้ว่า… ราชาแห่งความไร้ระเบียบกำลังสะสมพลังการโจมตีที่น่าสะพรึงกว่าเดิม แต่นางไม่สามารถขัดขวางได้ และนางก็ไม่รู้ว่ามันจะปลดปล่อยการโจมตีเช่นนี้ออกมา นางทำได้เพียงมองและตั้งตัวรับ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่ดีนัก แต่เยี่ยนอวี๋รู้ว่ายามนี้นางทำได้เพียงเท่านี้ เพราะว่านางยังไม่รู้จักราชาแห่งความไร้ระเบียบดีพอ แม้นางจะสามารถยับยั้งการโจมตีไร้ระเบียบระลอกแรกของราชาแห่งความไร้ระเบียบ ฟื้นฟูผู้คนที่ตกอยู่ในความโกลาหล แต่นี่เป็นเพียงน้ำจิ้มเท่านั้น
เยี่ยนอวี๋รู้ว่าในฐานะที่มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอายุมากกว่านางหลายพันเท่า ราชาแห่งความไร้ระเบียบแข็งแกร่งกว่าที่นางคาดคิดไว้มากนัก
ทว่า… ในกระแสความโกลาหลในมิติปริภูมิกลับค่อยๆ ปรากฏร่างเงาร่างหนึ่งขึ้น
เยี่ยนอวี๋จ้องไปที่เงาของคนๆ นั้นอย่างตั้งใจ รู้สึกคุ้นตา?
จากนั้น…
หึ่ง
เงาคนทลายกระแสความวุ่นวายออกมา
“อ้ะเนะ?”
เด็กน้อยชี้ไปที่ ‘คน’ ที่ปรากฏตัวอย่างประหลาดใจ เพราะว่าคนๆ นี้เหมือนท่านพ่อเขาเลย
ทำเอาเยี่ยนอวี๋ชะงักเล็กน้อย… แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเอง
“มา”
‘คน’ ที่เห็นได้ชัดว่าแปลงกายมาจากราชาแห่งความไร้ระเบียบที่จู่ๆ ปรากฏตัวขึ้น
เขายังฉีกเข้าไปในทะเลสาบสือซ่าไห่ด้วยมือข้างหนึ่ง
แคร่ก
ลูกเจี๊ยบ ‘บังเอิญ’ ฟักออกมา
เห็นได้ชัดว่ามันเลื่อนขั้นสำเร็จแล้ว
ทว่า… มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบที่เอื้อมเข้ามากำมันไว้แล้ว
**********************
