ตอนที่ 777 อวี๋คลั่ง สองพ่อลูกหรง (อวสาน 7)
เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่เรื่องประจวบเหมาะ ยิ่งไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันเกิดขึ้นจาก ‘การวางแผนอย่างละเอียดรอบคอบ’ ของราชาแห่งความไร้ระเบียบ
เหมือนกับที่จิ่วอิงรู้สึก ราชาแห่งความไร้ระเบียบมีจุดประสงค์แอบแฝงต่อเจ้าลูกเจี๊ยบมาโดยตลอด
การกระทำทั้งหมดก่อนหน้านี้ของเขาก็แค่เล่นๆ เท่านั้น บัดนี้เขาเพิ่งจะเอาจริงเอาจังเมื่อลงมือกับลูกเจี๊ยบ
มิเช่นนั้นเขาคงไม่กลายร่างเป็นต้าซือมิ่งเพื่อหลีกเลี่ยงการขัดขวางขณะที่ลงมือ
เขาคิดไว้แล้วว่าเยี่ยนอวี๋ต้องชะงักไปบ้างเมื่อเห็นหน้าตาของเขา สิ่งมีชีวิตอื่นๆ ก็เช่นกัน มิหนำซ้ำบนตัวของเขายังมีกลิ่นอายของต้าซือมิ่ง… ดังนั้น… เขาทำสำเร็จแล้ว เพราะว่าแม้แต่จิ่วอิงที่ป้องกันเขาไว้แต่แรกยังต้องชะงัก
และในไข่ยักษ์ใบนั้น…
“จิ๊บ…”
ลูกเจี๊ยบที่ไม่รู้เรื่องเลยยังใช้ปีกที่มีขนปุกปุยขยี้ตา มันเพิ่งจะลืมตาเอง
“เหมียว”
เจ้าเหมียวสีขาวหลงรักทันที มันอุ้มลูกเจี๊ยบขึ้นมา
“จิ๊บ?”
ลูกเจี๊ยบที่ได้ยินเสียงประหลาดก็ร้องตกใจ เปลือกไข่แตกละเอียด
ในขณะเดียวกัน…
เทียนตี้ที่อยู่ใกล้กับลูกเจี๊ยบตั้งสติได้เป็นคนแรก เขาปล่อยแสงสีม่วงออกจากฝ่ามือใส่ราชาแห่งความไร้ระเบียบ
น่าเสียดาย… ราชาแห่งความไร้ระเบียบเร็วกว่าเทียนตี้ เขาจับลูกเจี๊ยบขึ้นไปแล้ว
แต่ในขณะเดียวกัน… เยี่ยนอวี๋ที่ขึ้นควบซูซูน้อย นางปรากฏตัวข้างหน้าราชาแห่งความไร้ระเบียบแล้ว
“สวรรค์ ทำลายล้าง”
เยี่ยนอวี๋ที่ฟันกระบี่ของนางใส่ พลังที่ซัดออกไปในเวลานั้นคือพลังเทวาอัสดงฉบับปรับปรุง
ตูม
ทันใดนั้นแสงดาบสีม่วงเก้าสายโผล่ออกมาจากกระบี่ไท่ชางที่อยู่ในมือของเยี่ยนอวี๋
เคร้ง
เคร้ง เคร้ง…
แสงดาบทุกสายสับลงไปที่แขนของราชาแห่งความไร้ระเบียบอย่างรุนแรง
ไม่เพียงเท่านี้…
เพียะ
เยี่ยนอวี๋ที่ใช้กระบี่แทนแส้ นางยังตบใบหน้าของราชาแห่งความไร้ระเบียบ
เพียะ
หน้าดาบหนึ่งที
เพียะ
หลังดาบอีกหนึ่งที
เพียะๆ …
เยี่ยนอวี๋ที่ตบซ้ำไปมาไม่หยุด ‘ใบหน้าใบนั้น’ ของราชาแห่งความไร้ระเบียบยับเยิน ราชาแห่งความไร้ระเบียบเองก็ถูกตบจนงงงัน เพราะว่าการตบรัวของเยี่ยนอวี๋ นอกจากจะมีพลังลี้ลับแล้ว นางยังตบด้วยความเร็วไร้เทียมทาน อีกทั้งนางไม่ใช่แค่ตบเท่านั้น นางยังตวาดใส่อย่างเป็นจังหวะว่า “แปลงกาย บอกให้เจ้าแปลงกาย แปลงกายเป็นสามีข้ามาหลอกลวงข้า แปลงกาย แน่จริงก็แปลงกายต่อสิ ราชาแห่งความไร้ระเบียบรึ มีอายุมากกว่าข้า ช่างไร้ยางอายแปลงกายเป็นสามีข้า บอกให้เจ้าแปลงกายไง…”
ด้วยวิธีการตบหน้าเช่นนี้ ทำเอาต้าซือมิ่งที่เดิมทีจะลงมือเองกลับถูกภรรยาชิงไปก่อน เขาเห็นดังนั้นก็รู้สึกเจ็บ ถึงอย่างไรใบหน้าของราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ถูกตบจนเละนั้นก็คือเขา
ซี๊ดดดด…
เด็กน้อยบุ้ยปาก มุดเข้าไปในอ้อมอกของท่านพ่อเขา รู้สึกเจ็บแทนท่านพ่อเขามาก เขาปิดใบหน้าอวบอ้วนน้อยๆ ไว้
ราชาแห่งความไร้ระเบียบในครานี้ เขาก็รู้สึกเสียหน้ามาก เสียหน้ามากจนโกรธกริ้ว “หยุดเดี๋ยวนี้ นังเด็กบ้า ยังไม่หยุดอีก”
เพียะ
“แปลงกาย”
เพียะๆ ๆ ๆ
“บอกให้เจ้าแปลงกายไง…”
การตบหน้าอย่างโมโหฉบับเยี่ยนอวี๋ไม่ได้หยุดลงเพราะราชาแห่งความไร้ระเบียบห้ามเลย กลับกันนางตบแรงขึ้นกว่าเดิม ทำเอาเหล่ามารที่ดูอยู่ข้างล่างตะลึงงัน
“บัดซบ นี่คือปฐมราชินีเยี่ยนหรือ”
“ดุร้ายจริงๆ มิน่าหลังจากจักรพรรดิมารแต่งงานแล้วจึงเป็นเด็กดีเช่นนี้ ถึงกับไม่กล้ากลับแดนมืด”
“ยักษ์เผ่ามารของเราก็สู้ไม่ได้…”
เหล่ายักษ์ในเผ่ามารพยักหน้าด้วยความอับอาย รู้สึกว่าชื่อยักษ์ของพวกนางควรเปลี่ยนเจ้าของ พวกนางไม่คู่ควร ปฐมราชินีเยี่ยนถึงจะเป็นความดุร้ายที่แท้จริง
แม้แต่เซ่าเฮ่าก็แตะหน้าผากของเขาด้วยความอับอายจนเหงื่อตก “ไม่ได้เห็นภาพนายท่านที่แสดงความแข็งกร้าวเช่นนี้มานานแล้ว”
“…ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง” ตี้เซินที่ไม่รู้ว่า ‘มุด’ ออกมาตั้งแต่เมื่อใดเอ่ยขึ้นว่า “ปฐมราชินีเป็นเช่นนี้มาตลอดมิใช่หรือ” เขาเองก็เคยเป็นคนที่ถูกจัดการคนนั้นเช่นกัน…
เทียนตี้ที่รู้สึกเจ็บก้นพยักหน้าด้วยสัญชาติญาณ แม้เขาเองก็ไม่ได้ถูกตีเช่นนี้มานานแล้ว แต่ความรู้สึกเจ็บที่ถูกอาจารย์ตีในความทรงจำจู่ๆ ก็ชัดเจนขึ้นมา
ทว่า… จิ่วอิงกลับร้องเสียงแหลมว่า “อย่ายืนนิ่งอยู่ รีบมาช่วยสิ”
ที่แท้ลูกเจี๊ยบและเจ้าเหมียวสีขาวที่ถูกราชาแห่งความไร้ระเบียบจับในครานี้ยังถูกเขาจับไว้ในฝ่ามือ แม้แขนของเขาจะถูกสับไปแล้ว แต่ฝ่ามือของเขายังคงมี ‘สติ’ มันกำลังพยายามกลับคืนสู่ร่างเดิม
หากไม่ใช่เพราะจิ่วอิงตั้งสติได้เร็ว มันฉวยโอกาสจับเจ้าหมอนี่ไว้ตอนที่มือของเขาหลุดออก ฝ่ายหลังคงกลับสู่ร่างราชาแห่งความไร้ระเบียบร่างเดิมแล้วแน่นอน
ทว่าศีรษะที่อยู่ตรงกลางของจิ่วอิง แม้จะกัดมือข้างนี้ไว้ได้อย่างแม่นยำ แต่มือข้างนี้ยังคงพุ่งออกจากทะเลสาบสือซ่าไห่ อีกเพียงพริบตาก็จะลากจับจิ่วอิงกลับไปและหนีออกจากเกราะป้องกันมิติปริภูมิที่เทียนตี้และเซ่าเฮ่าสร้างขึ้นแล้ว
หวีด
ตี้เซินแปลงร่างเป็นนกชิงเหนี่ยว มันบินทะยานไปหามือข้างนั้น
จิ่วอิงกลับตกใจ เพราะว่าระดับของตี้เซินต่ำเกินไป เขาต้านทานการโจมตีของราชาแห่งความไร้ระเบียบไม่ได้แน่นอน
น่าเสียดายที่จิ่วอิงไม่ทันเตือน…
หึ่ง
คลื่นความโกลาหลในมิติปริภูมิที่เกิดจากมือข้างที่ขาดของราชาแห่งความไร้ระเบียบโจมตีตี้เซินแล้ว
“เซินเซิน”
เทียนตี้ลงมือทันทีและทำได้เพียงสะเทือนเซินเซินออกไป ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ตี้เซินถูกโจมตีไปแล้วได้
เอื้อก…
ตี้เซินที่กระอักเลือดออกมากลับยังคงโจมตีใส่มือที่ขาดของราชาแห่งความไร้ระเบียบด้วยพลังที่เขาสะสมไว้แล้ว
หึ่ง
มันเหมือนกับแสงอาทิตย์อันเจิดจ้าโผล่ออกมาจากท้องฟ้า มีวงล้อทรงกลมที่มีแสงสีม่วงสดใสอยู่ทั่ว ถูกเลือดของตี้เซินย้อมเป็นสีแดงเลือดทันทีในเวลานั้น แต่เขาก็สามารถฝ่าวงล้อมความโกลาหลในมิติปริภูมิที่สั่นคลอนเพราะราชาแห่งความไร้ระเบียบได้อย่างแม่นยำ
ฟิ้ว
ในครานี้เอง
ธนูเพลิงสีแดงดอกหนึ่งที่ไม่รู้มาจากไหนยิงไปที่มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบตามวงล้อทรงกลมที่ตี้เซินสังเวยออกมา
ธนูลูกนี้ยิงออกมาอย่างกะทันหัน อีกทั้งยังมีกลิ่นอายและพลังของตี้เซิน และสายเลือดของเทียนตี้ที่เขาสืบทอดมาเป็นเครื่องมือป้องกัน เขาจึงฝ่าพลังความโกลาหลของราชาแห่งความไร้ระเบียบออกมาได้
แซ่ด
ธนูดอกสั้นแทงเข้าไปที่มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบ เมือกสีดำไหลออกมา
ชู่
ธนูดอกสั้นกลายเป็นไฟแผดเผาเมือกสีดำทั้งหมด
“ให้ตายเถอะ”
มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบตะโกนด้วยความโมโห เห็นได้ชัดว่าแม้เป็นแค่มือของเขา แต่กลับมีวิญญาณและพลัง เพียงแต่สู้ร่างจริงไม่ได้เท่านั้น
แต่แม้จะเป็นเช่นนี้…
“ไสหัวไปซะ”
มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบยังคงระเบิดออก พลังทำลายล้างที่แม้แต่เทียนตี้พวกเขาก็ไม่อยากจะเชื่อ มันดับไฟที่แผดเผาจากธนูดอกสั้นทันที
ฟิ้ว
ฟิ้วๆ …
ลูกธนูสั้นจำนวนหนึ่งที่ติดตามมาถึงกลับพุ่งเข้าใส่อย่างแรงขึ้นเรื่อยๆ
ในขณะเดียวกัน…
“หงส์เชื่อมสวรรค์เก้าชั้นฟ้า”
จิ่วเฟิ่งที่โผล่มาปรากฏขึ้นที่ตำแหน่งเดิมของตี้เซิน ลูกธนูสั้นเหล่านี้มาจากฝีมือของเขาอย่างเห็นได้ชัด พวกมันเองก็แทงไปที่มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบอย่างต่อเนื่อง
ครานี้เอง…
“ไสหัวไปซะ!”
มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ตะคอกใส่เห็นได้ชัดว่าคิดจะหนี ดังนั้นหลังจากมันคำรามแล้วก็พยายามดิ้นหนีอย่างสุดความสามารถ
แต่ฟันของจิ่วอิงก็แหลมคมมาก ไม่เคยมีของใดๆ ที่มันกัดไว้แล้วหนีไปได้เลย
แม้มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบจะสลายจนเกิดเสียงพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึง จิ่วอิงยังคงกัดไว้แน่น
ภาวะชะงักงันเช่นนี้…
ทำเอาราชาแห่งความไร้ระเบียบที่เดิมทีโมโหอยู่แล้ว เพราะถูกตบจนไม่สามารถโจมตีกลับได้แทบจะระเบิด “ให้ตายเถอะ สิ่งมีชีวิตโง่เขลาเช่นพวกเจ้าบังอาจต่อต้าน และยังบังอาจลบหลู่ข้า ข้าจะต้องทำให้จุดจบของพวกเจ้าน่าอนาถกว่ายุคคุนหลุน แน่นอน”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบพูดกัดฟันกรอด…
เพียะ
คำตอบที่ได้มีเพียงการเฆี่ยนอย่างรุนแรงของเยี่ยนอวี๋
“บัดซบ”
เพียะ
“ให้ตายเถอะ”
เพียะ
ไม่ว่าราชาแห่งความไร้ระเบียบจะพูดอะไร เยี่ยนอวี๋ก็เอาแต่เฆี่ยน
เฆี่ยนจนถึงสุดท้าย… เหมือนกับว่าราชาแห่งความไร้ระเบียบยอมแพ้แล้ว “เฆี่ยนสิ เฆี่ยนไปเลย เจ้าจะเฆี่ยนอย่างไร เจ้าจะเฆี่ยนข้าตายได้หรือ เจ้าทำไม่ได้ ไม่มีใครทำได้ สามีเจ้าก็เช่นกัน”
คำพูดนี้… ทำให้เยี่ยนอวี๋ชะงักลงเล็กน้อย เพราะว่าสิ่งที่ราชาแห่งความไร้ระเบียบพูดคือความจริง
แม้นางจะสามารถเป็นฝ่ายเฆี่ยนเขาได้ฝ่ายเดียว แต่ก็ทำได้เพียงเท่านี้… ทำให้เขาบาดเจ็บแผลถลอกเล็กน้อย ไม่สามารถทำร้ายเขาได้อย่างจริงจัง
“ฮ่าๆๆๆ…”
ในที่สุดราชาแห่งความไร้ระเบียบก็หายโมโห รู้สึกได้ศักดิ์ศรีคืนมา
ส่วนมือข้างนั้นของเขายังคงจับลูกเจี๊ยบและเจ้าเหมียวสีขาวไว้แน่น ไม่ว่าจิ่วอิงจะกัดอย่างไร ไม่ว่าจิ่วเฟิ่งจะโจมตีอย่างไร เขาก็ไม่ปล่อยมือ กระทั่งมีแนวโน้มกลายร่างกลับไปเป็นร่างเดิมของเขา
เมื่อใดก็ตามที่มือข้างนี้กลับไปที่ร่างของเขา…
เทียนตี้สูดหายใจเข้าลึกอย่างกังวลใจ แต่เขากลับปลีกตัวไปไม่ได้ เพราะว่าเขาและเซ่าเฮ่าต้องปกป้องเหล่ามารในทะเลสาบสือซ่าไห่ ดังนั้นหลังจากที่เขาพบว่าตี้เซินบาดเจ็บสาหัส แต่ยังไม่ตาย ก็ไม่กล้าขยับตัว
แต่ว่า… หากมือข้างนี้กลับไปที่ร่างของราชาแห่งความไร้ระเบียบ เขาก็จะได้ลูกเจี๊ยบไป
แม้เทียนตี้ไม่รู้ว่าจะเกิดผลที่ตามมาอย่างไร แต่เขาก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี ดังนั้นหลังจากที่เขาสบตาเซ่าเฮ่าครู่หนึ่งแล้วก็เตรียมตัวโจมตีอย่างสุดกำลัง
เซ่าเฮ่าเองก็เตรียมแบกรับหน้าที่อันหนักหน่วงในการปกป้องมิติปริภูมิแห่งนี้คนเดียวแล้ว
ทว่า…
แคร่ก
มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบถูกฉีกขาด
“เหมียว”
เจ้าเหมียวสีขาวที่อุ้มลูกเจี๊ยบสีเหลืองไว้ด้วยอุ้งมือข้างหนึ่งใช้กรงเล็บอีกข้างฉีกทึ้งมือของราชาแห่งความไร้ระเบียบอย่างยากลำบากและพาลูกเจี๊ยบสีเหลืองหนีออกมา
เพียงเท่านี้… ทำเอาเทียนตี้ดีใจปนประหลาดใจ “เจ้าเหมียวน้อย รีบมานี่”
“เหมียว?” เจ้าเหมียวสีขาวยืนนิ่ง เพราะว่าเทียนตี้ไม่ใช่เด็กน้อย
ทว่าเด็กน้อยกลับตะโกนเรียกในครานี้ “อ้ะ ไป๋ ไป๋ไป๋ มานี่เร็ว…”
“เหมียว” เจ้าเหมียวสีขาวขยับตัวทันทีที่ได้ยินเสียง มันหายตัวไปทางตำแหน่งที่เด็กน้อยอยู่ และยังไม่ลืมอุ้มเจ้าลูกเจี๊ยบสีเหลืองที่ยังงุนงงไปด้วย ไม่ยอมปล่อยมือเลย
ทว่า…
“จะไปไหน!”
มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ระเบิดอย่างรวดเร็ว มันหนีออกจากฟันอันแหลมคมของจิ่วอิง เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถหนีได้ แต่เพราะก่อนหน้านี้มือจับลูกเจี๊ยบไว้ ไม่สามารถระเบิดเพื่อหนีได้ ไม่เช่นนั้นลูกเจี๊ยบจะหลุดลอยไป แต่ตอนนี้ลูกเจี๊ยบหนีไปแล้ว เขาย่อมไม่มีข้อกังวลใดๆ
ดังนั้นมือของราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ก่อร่างขึ้นอีกครั้งไล่จับเจ้าเหมียวสีขาวและลูกเจี๊ยบสีเหลือง ดูมั่นใจมากว่าจะชนะ
“ให้ตายเถอะ”
จิ่วอิงโมโห
“อุแว้”
มันที่ระเบิดร่างจริงที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาอีกครั้งก็แทงหางของมันลงไปที่มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบ
ฟิ้ว
ฟิ้วๆ …
จิ่วเฟิ่งเองก็ใช้คำสั่งธนูอีกครั้ง มันทำให้ต้นกำเนิดทั้งเก้าเป็นลูกธนู ยิงลูกธนูทั้งเก้าดอกไปที่ราชาแห่งความไร้ระเบียบ
แต่ไม่ว่าจิ่วอิงหรือจิ่วเฟิ่ง พวกมันก็ยังช้ากว่าราชาแห่งความไร้ระเบียบ อีกเพียงพริบตาเจ้าเหมียวสีขาวและลูกเจี๊ยบสีเหลืองที่เพิ่งหนีไปก็จะตกอยู่ในมือของผู้ร้ายแล้ว
“จิ๊บ”
ลูกไก่สีเหลืองที่เหมือนจะเริ่มเข้าใจกรีดร้อง
หึ่ง
ควันนิรนามกลุ่มหนึ่งพุ่งโจมตีมือของราชาแห่งความไร้ระเบียบเหมือนรูปแบบของคลื่นเสียง
แซ่ด
มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบเหมือนกับถูกกัดกร่อน มันถูกแผดเผาจนเกิดควันสีเขียวออกมา
เทียนตี้ที่เห็นดังนั้นจู่ๆ ก็เข้าใจว่าเหตุใดราชาแห่งความไร้ระเบียบจึงจ้องเล่นงานแต่ลูกเจี๊ยบ คงเป็นเพราะลูกเจี๊ยบก่อเกิดอันตรายที่ร้ายแรงต่อเขาได้?
นี่มัน…
เทียนตี้ตะโกนสุดเสียง “เจ้าเหมียว รีบวิ่ง”
“เหมียว” เจ้าเหมียวสีขาววิ่งพุ่งไปอย่างสุดความสามารถ มันทะยานไปหาเด็กน้อย ความเร็วของมันเป็นความเร็วที่แม้แต่จิ่วอิงก็เทียบไม่ได้
ทว่ามือของราชาแห่งความไร้ระเบียบก็ไม่ใช่ของเล่น มันไล่ตามออกไปติดๆ กัน
ครานี้เอง…
“แสบ”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าลงมือแล้ว
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่สั่งให้ดอกไม้สีม่วงขนาดใหญ่บานออกก็ให้ดอกไม้ของเขาห่อหุ้มมือของราชาแห่งความไร้ระเบียบไว้
ทว่า…
“ไสหัวไปซะ”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบที่ฉีกดอกไม้รสเผ็ดออกกระจุยอย่างรวดเร็ว กลับยังคงไล่จับเจ้าเหมียวสีขาวด้วยความเร็วที่ไม่ลดลงเลย
“เหมียว”
เจ้าเหมียวสีขาวตกใจ เด็กน้อยเองก็ตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่ดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์รสหมาล่าของเขาพ่ายแพ้
แต่ก็ไม่เป็นไร…
“ค้อน”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่แบมืออวบอ้วนน้อยๆ ออก เขาขว้างค้อนจิ๋วเล่มหนึ่งออกไปทางมือของราชาแห่งความไร้ระเบียบ ทำห้เห็นถึงการต่อสู้อย่างมีระเบียบแบบแผน
ตุบ
ค้อนจิ๋วอมตะที่ทุบอะไรก็โดนอย่างจัง ครานี้…
ตุบ
มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบชะงักลงเล็กน้อยได้สำเร็จ แม้จะแค่ชั่วครู่เท่านั้น… แต่ก็เพียงพอแล้ว
“เหมียว”
เจ้าเหมียวสีขาวพาลูกเจี๊ยบมีเหลืองบินเข้าไปในอ้อมอกของเด็กน้อยได้สำเร็จ
“ให้ตายเถอะ”
ราชาแห่งความไร้ระเบียบโกรธกริ้ว ทำเอาเขาลืมไปแล้วว่าเขาไม่ควรลงมือกับต้าซือมิ่ง
ดังนั้นมือของเขาจึงเอื้อมไปที่เด็กน้อย พยายามจับลูกเจี๊ยบออกมาจากอ้อมอกของเด็กน้อย
ทำเอาเจ้าตัวน้อยโมโหจนหน้าบูดบึ้ง
ในขณะเดียวกัน…
“ไสหัวไปซะ”
ต้าซือมิ่งที่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันไพเราะดุจพิณ เขาสะบัดแขนเสื้อทีหนึ่งไปที่มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบที่เข้ามาหา
จากนั้น… ก็ไม่มีจากนั้นอีก
มือของราชาแห่งความไร้ระเบียบถูกกำจัดและหายไปอย่างเงียบๆ
พลังการต่อสู้เช่นนี้
ความสงบและง่ายดายเช่นนี้
ทำเอาเทียนตี้และทวยเทพอื่นๆ ตะลึงงัน
ครานี้เอง… พวกเขาอดคิดไม่ได้ว่าจวินโฮ่วคงจะสามารถทำลายราชาแห่งความไร้ระเบียบได้ด้วยตนเองสินะ
และความเป็นจริงคือ…
*********************************
