บทที่ 945 คุณแม่ดีมาก
เนี่ยอู๋หมิงกลืนน้ำลายดัง ‘อึก’ มองหน้าเทวดาตัวน้อยตรงหน้าที่ทั้งว่าง่าย เชื่อฟัง น่ารัก อบอุ่นใส่ใจ ทั้งตามติดไม่ห่างแล้วยังปากหวานด้วยสีหน้าตกตะลึง
“คือว่า…พ่อทูนหัว หลาน…หลานไม่เป็นไรใช่ไหม ทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ? อย่าทำให้ลุงตกใจสิ!”
เนี่ยถังเซียวใส่ชุดนอนการ์ตูนลายเสือขนฟูฟ่อง จับชายเสื้อของแม่ไว้พลางพูดด้วยสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ว่า “ผมก็เป็นอย่างนี้ของผมอยู่แล้ว มีปัญหาอะไรเหรอครับ คุณลุง?”
เนี่ยอู๋หมิงพูดไม่ออก
What?
เนี่ยอู๋หมิงรู้สึกว่าตัวเองถูกปั่นหัวจนแทบจะบ้าแล้ว “ไม่สิ จะเป็นไปได้ยังไง หลาน…”
เนี่ยอู๋หมิงยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกขัดเสียก่อน…
อี้จือฮวาตะโกนขึ้นมา “ใช่!”
นักพรตใจบริสุทธิ์บอก “ถูกต้องแล้ว!”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติกล่าว “เป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”
อี้จือฮวาเสริม “ว่าง่าย เชื่อฟัง น่ารัก รู้ความเสมอมา!”
นักพรตใจบริสุทธิ์บอกว่า “ทั้งอบอุ่น ใส่ใจ ตามแจ แล้วยังปากหวานอีก!”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติบอก “เป็นเทวดาตัวน้อย!”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
เนี่ยอู๋หมิงตกใจ ไอ้บ้า! เจ้ากระต่ายขี้ขลาดพวกนี้! หักหลังเขาอีกแล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้าภูมิใจ “ฉันบอกแล้วไง! ถังถังเป็นเทวดาตัวน้อยอยู่แล้ว!”
เนี่ยถังเซียวที่อยู่ข้างๆ ได้ยินอย่างนั้น นัยน์ตาดำขลับกระจ่างใสก็เป็นประกายเล็กน้อย
ในห้องรับแขก
เนี่ยถังเซียวนั่งอยู่บนโซฟา เนี่ยอู๋หมิงกับพวกนั่งเบียดกันอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ละคนนั่งหลังตรงเรียงเป็นแถว
เยี่ยหวันหวั่นมองเด็กน้อย พูดเสียงอ่อนโยนว่า “ลูกรัก ลูกอยู่คุยกับพวกลุงก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปชงชาแป๊บหนึ่ง”
“ครับคุณแม่!” เด็กชายพยักหน้าอย่างว่าง่าย ตอนพยักหน้าหูเสือบนฮู้ดเสื้อก็กระดิกตามไปด้วย น่ารักจนลุงๆ ทั้งห้าคนตรงหน้าแทบทนไม่ไหว
เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็ไปเตรียมของว่างกับเครื่องดื่มในครัว เธอจงใจปลีกตัวออกมา เพราะต้องการให้หลานกับลุงได้พูดคุยกันตามลำพัง
แทบจะทันทีที่เยี่ยหวันหวั่นหันหลังจากไป ทั้งห้าคนด้านหลังพร้อมใจกันเอื้อมมือคว้าไปทางแผ่นหลังของเธอ…
อย่าเพิ่งไปสิ…
ตามคาด พอเยี่ยหวันหวั่นไม่อยู่ ในห้องรับแขกเงียบกริบทันที บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนไปในพริบตา
ถึงแม้ตอนนี้เนี่ยถังเซียวจะใส่เสื้อผ้าน่ารักบ้องแบ๊วขนาดไหน แต่เมื่อไม่อยู่ในสายตาของเยี่ยหวันหวั่น เด็กน้อยก็ให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปทันที
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร สุดท้ายเนี่ยอู๋หมิงก็กระแอม แล้วถามหยั่งเชิงว่า “หลานรัก สองสามวันมานี้หลานรู้สึกยังไงบ้าง? รู้สึกว่าแม่เราใช้ได้หรือเปล่า?”
เนี่ยอู๋หมิงกระวนกระวายอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่รู้ว่าเยี่ยหวันหวั่นทำความลับแตกแล้วหรือยัง…
เนี่ยถังเซียวมองหน้าคุณลุงตรงหน้าอย่างนิ่งเฉย บอกว่า “ระวังคำพูดของลุงด้วย”
เนี่ยอู๋หมิงเสียวสันหลังวาบ รีบเปลี่ยนคำทันที “อ้อๆ…นายน้อยถังถัง สองสามวันมานี้นายน้อยรู้สึกยังไงบ้าง รู้สึกว่าคุณแม่ใช้ได้หรือเปล่า?”
อี้จือฮวามองหัวหน้าของตัวเองอย่างเห็นใจ หัวหน้าก็ใจกล้าเกิน กล้าเรียกคนอื่นเขาว่าหลานรักได้ยังไง!
นักพรตใจบริสุทธิ์กับเสี่ยวเถียนเถียนด้านข้างมองหน้ากัน ว่าแล้วว่าจอมมารน้อยก็ยังเป็นจอมมารน้อยอยู่วันยังค่ำ! ไม่เคยเปลี่ยน!
เนี่ยถังเซียวบอก “คุณแม่ดีมาก”
เนี่ยอู๋หมิงได้ยินแล้วประหลาดใจมาก หายากที่เจ้าเด็กปากร้ายจอมเรื่องมากของเขาจะแสดงความเห็นต่อคนอื่นว่า ‘ดีมาก’ อย่างนี้
ความจริงเขาดูออกตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จอมมารน้อยชอบเยี่ยหวันหวั่นมากจริงๆ
เขาก็ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าตัวแสดงแทนที่เขาหามาแบบสุ่มๆ จะถูกใจจอมมารน้อยอย่างนี้
เพราะฉะนั้น ก็แสดงว่าเขาแก้ไขวิกฤติได้ชั่วคราวแล้วน่ะสิ?
แต่ว่า ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญมาก…
เนี่ยอู๋หมิงกลั่นกรองคำพูดอยู่ครู่หนึ่ง รีบถามอีกว่า “ถ้างั้น หลานเจอพ่อของหลานหรือยัง?”
————————————————————————–
บทที่ 946 แม่อยู่ที่ไหน ผมก็จะอยู่ที่นั่น
ตามหลักแล้ว หลังจากที่จอมมารน้อยเจอแม่ เรื่องแรกที่ต้องถามย่อมเป็นพ่อของเขาอยู่ไหนถึงจะถูก
เพราะเรื่องนี้เนี่ยอู๋หมิงถึงเป็นห่วงว่าเยี่ยหวันหวั่นจะแถไม่รอด…
เนี่ยอู๋หมิงตอบ “ยังเลย”
เนี่ยอู๋หมิงแปลกใจ “หลานไม่ได้ถามแม่หลานเหรอ?”
ก่อนหน้านี้จอมมารน้อยเอาแต่ถามพวกเขาว่าพ่อแม่ของเขาอยู่ที่ไหน ในเมื่อหาแม่เขาไม่เจอ ฝ่ายพ่อก็ยิ่งเป็นเรื่องยาก พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อถังถังเป็นใคร คนที่รู้ว่าพ่อเขาอยู่ที่ไหนก็มีแต่แม่ของเขาเท่านั้น
ดังนั้น เขาเลยคิดว่าถ้าจอมมารน้อยเจอแม่แล้วต้องถามเรื่องนี้แน่นอน
เนี่ยถังเซียวตอบว่า “ถ้าคุณแม่อยากบอกผมเมื่อไร ก็จะบอกเอง”
เนี่ยอู๋หมิงนิ่งไป
เขาได้ฟังแล้วแทบร้องไห้น้ำตาอาบหน้า นี่มันจะสองมาตรฐานเกินไปแล้วมั้ง!
ตอนเร่งรัดเขาเหมือนพายุฝนโหมกระหน่ำ ตอนนี้กลับทำตัวอบอุ่นใส่ใจกับแม่ขนาดนี้!
ฉันเป็นพี่ชายแท้ๆ ของแม่แกนะโว้ย ไว้หน้ากันหน่อยไม่ได้หรือไง?
อี้จือฮวาที่อยู่ข้างๆ รีบพูดขึ้น “ถูกแล้วๆๆ! เจ้านายทำถูกแล้ว ถ้าแม่เขาเองก็ไม่รู้ว่าพ่อเขาเป็นใคร จู่ๆ ไปถามต้องอึดอัดใจน่าดู!”
นักพรตใจบริสุทธิ์บอก “เจ้านายคิดรอบคอบที่สุดเหมือนเคย!”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติเสริม “เจ้านายมีพรสวรรค์เต็มไปด้วยความรอบรู้ วางแผนในกระโจม รบชนะไกลพันลี้!”
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
เนี่ยอู๋หมิงสูดหายใจลึก ควบคุมตัวเองอย่างสุดความสามารถไม่ให้อัดเจ้าพวกนี้จนเละแล้วยุบทีม ก่อนจะหันไปถามจอมมารน้อยว่า “ถ้างั้น…หลานคิดจะกลับไปเมื่อไร?”
เนี่ยถังเซียวแววตาเย็นชาเมื่อได้ยิน “กลับไป?”
เนี่ยอู๋หมิงพูดไม่ออก ดูท่าเจ้าตัวจะไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ แล้วก็ไม่เคยคิดจะกลับไปด้วย…
เนี่ยถังเซียวหันมองไปทางห้องครัว พูดว่า “แม่อยู่ที่ไหน ผมก็จะอยู่ที่นั่น”
ซวยแล้ว!
คราวนี้จะพาตัวกลับไปก็ทำไม่ได้แล้ว…
แผนเดิมของเขาคือให้สองแม่ลูกเจอหน้ากันสักครั้งเท่านั้น เพื่อให้จอมมารน้อยใจเย็นลงก่อนชั่วคราว จากนั้นค่อยหาข้ออ้างบอกว่าแม่ของเขาจำเป็นต้องอยู่จีนก่อนชั่วคราว ให้เขากลับไปคนเดียวก่อน
แต่ดูจากท่าทีของจอมมารน้อยในตอนนี้แล้ว หากคิดจะพากลับไป ก็มีทางเดียวคือต้องรีบตามหาพ่อแม่แท้ๆ ของเขาให้เจอ…
จอมมารน้อยออกจากบ้านมานานขนาดนี้ เขาจะอธิบายกับไทเฮาบ้านเขายังไงดีล่ะเนี่ย…
เนี่ยอู๋หมิงเครียดจนหัวแทบแตกแล้ว
ตอนนี้เอง เยี่ยหวันหวั่นกลับมาพร้อมกับเครื่องดื่มในมือ
เนี่ยอู๋หมิงเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหา “น้องโหย่วหมิง ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธอ”
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าระแวง “เรื่องอะไรอีก?”
เนี่ยอู๋หมิงถูฝ่ามือ “ไม่ต้องห่วง ฉันก็แค่…อยากจะหงายการ์ดละเว้นโทษตาย…”
“การ์ดละเว้นโทษตายบ้าบออะไร” เยี่ยหวันหวั่นไม่เข้าใจ
“คือว่า เธอช่วยถ่ายรูปถังถังแล้วส่งให้ฉันรูปหนึ่งได้ไหม!” เนี่ยอู๋หมิงขอร้อง
เยี่ยหวันหวั่นมองเขาอย่างเอือมระอา “ก็แค่ถ่ายรูป คุณไปถ่ายเองก็สิ้นเรื่องแล้วไหม!”
เนี่ยอู๋หมิงบอก “ฉันไม่กล้า…”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก…
เธอไม่อยากด่าเขาอีกแล้ว จึงเดินไปวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ ล้วงมือถือออกมา แล้วหันไปมองเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนโซฟา “ถังถังใส่ชุดนี้แล้วน่ารักมากเลย แม่ขอถ่ายรูปลูกสักรูปได้ไหม?”
เนี่ยถังเซียวรีบหันมองกล้องมือถือของเยี่ยหวันหวั่นทันที “ได้ครับ คุณแม่”
เยี่ยหวันหวั่นลูบคาง “เดี๋ยวก่อนนะ แม่ขอคิดก่อนว่าทำท่าไหนจะน่ารักกว่า ใช่แล้ว อย่างนี้ดีกว่า…”
เยี่ยหวันหวั่นยัดมือถือใส่มือเนี่ยอู๋หมิงที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นก็ทำท่าเอาสองมือประกบกันเป็นรูปหัวใจ “มา ทำตามแม่เร็ว ทำท่าหัวใจใส่กล้องหน่อย!”
…………………………………….
