ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี [炼气练了三千年] – บทที่ 385 การเดินทางของวิถีราชา

บทที่ 385 การเดินทางของวิถีราชา

บทที่ 385 การเดินทางของวิถีราชา

“ไม่นานมานี้ข้าได้ยินมาว่า เจ้ากำลังจะแยกอสูรในเขตแดนแห่งจิตสำนึก เรื่องนั้นเป็นความจริงหรือ?”

ในลานบ้านอันกว้างขวาง ไป๋ชิวหรานเอ่ยถามไป๋ลี่

ประโยคนี้ถูกหลีจิ่นเหยาผู้เข้ามาพร้อมกับกองเสื้อสะอาดจากด้านข้างได้ยินเข้า อสูรตัวน้อยรีบปรี่เข้ามาทันทีพร้อมกับถามด้วยความสนใจว่า

“อสูรแบบไหนที่ไป๋ลี่กำลังจะแยกหรือ?”

“ที่จริงมันถูกแยกไปแล้วล่ะ” ไป๋ลี่เห็นภรรยาสามเดินเข้ามาจึงสะดุ้งโดยไม่รู้ตัว “มันเกี่ยวกับความรู้ของวิถีจักรพรรดิกับอสูรแห่งการปกครอง”

“เจ้าแยกมันแล้วหรือ?” ไป๋ชิวหรานถามด้วยความประหลาดใจ

“ข้าบอกท่านไปแล้วว่ากำลังจะแยก ข้าจะพาท่านไปอยู่ฝั่งตรงข้ามของกำแพงแห่งความตระหนักรู้ หลังจากนั้นอสูรก็จะปรากฏตัวขึ้นที่นั่น ไม่ว่าอย่างไร ศักยภาพการเติบโตก็จะไม่ตกต่ำลง”

ไป๋ลี่โบกมือขณะตอบ

“ภายในเขตแดนแห่งจิตสำนึกมีการแยกสิ่งนี้เอาไว้เพียงพอแล้ว อย่างแรกเป็นเพราะข้าไม่มีพลังแห่งความตระหนักรู้ที่เพียงพอ อย่างที่สองคือไม่มีความหมกหมุ่นอันแรงกล้าในตัวศิษย์พี่หญิงและท่านมากเพียงพอ”

“ลองนึกภาพคนที่มีประโยชน์ก็พอ แล้วดูว่าที่ไหนจำเป็นจะต้องเจาะจง” เขาอธิบายต่อไป “ข้าแค่คิดดูน่ะ ว่าการขอให้จักรพรรดิเชื่อในเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานอาจจะเป็นเรื่องยาก อย่างไรแล้วคนเหล่านี้ก็บอกว่าเขามีมุมมองที่กว้างไกลซึ่งก็เป็นเรื่องจริง แต่บางครั้ง เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นมาคลานอยู่บนศีรษะ ก็ทำให้จำใจต้องมีมุมมองคับแคบบ้าง”

“ถูกต้อง”

ไป๋ชิวหรานเห็นพ้อง นึกถึงจักรพรรดิเซียนทั้งสามผู้ทนทุกข์อยู่ก้นบึ้งของยมโลก รวมถึงจักรพรรดิเฮยแห่งแดนเหนือผู้กำลังปั่นป่วนใจด้วยใบหน้าราวกับอยู่ในทะเลอาจม ไป๋ชิวหรานจึงคาดเดาว่าหากจักรพรรดิเฮยสามารถอยู่รอดจนถึงวันที่กลับชาติมาเกิดได้จริง เช่นนั้นหลังจากกลับชาติมาเกิด เกรงว่าจะไม่มีทางใกล้เคียงกับเพศชายโดยตรง ก่อนจะกลายเป็นนักบวชหญิงเช่นเดียวกับใบหน้าของนาง

“ดังนั้นข้าเพียงเห็นภาพอสูรที่กำลังสักการะจักรพรรดิเหล่านี้ มันคือศูนย์รวมการปกครองและความเป็นกษัตริย์ หากสักการะอสูรของข้า ข้าจะทำให้กฎเกณฑ์ของผู้ปกครองมั่นคงยิ่งขึ้น”

“ความคิดดี” ไป๋ลี่เสริม

“เช่นนั้นเจ้าต้องคิดถึงชื่ออสูรอันโด่งดัง อย่างไรแล้วตระกูลราชวงศ์ก็จะให้ความสนใจกับเรื่องนี้” หลีจิ่นเหยากล่าว

“ข้าคิดเอาไว้แล้วล่ะ” ไป๋ลี่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจและถามว่า “แล้วการเดินทางของวิถีราชาเล่า คิดเห็นอย่างไรกับชื่อนี้บ้าง?”

“หากสื่อถึงความยิ่งใหญ่ มันก็ยิ่งใหญ่จริง แต่เหตุใดฟังดูแล้วมันแปลกพิกล…” หลีจิ่นเหยาสงสัย

“มันไม่ทำให้ผู้คนอยากสักการะหรอก มันทำให้ข้าอยากต่อยเสียมากกว่า” ไป๋ชิวหรานพยักหน้าพลางกล่าวเช่นกัน “ส่วนการเดินทางของวิถีราชา… ดูไม่เหมาะนักที่จะเอามาตั้งชื่อเป็นตัวบุคคล”

“ผู้ปกครองทรราชล่ะ…” ไป๋ลี่เสนอ

“ช่างเถอะ เจ้าไม่มีพรสวรรค์ในการตั้งชื่อเอาเสียเลย” ไป๋ชิวหรานโบกมือขณะกล่าว “เจ้าอาจจะต้องตั้งว่าจักรพรรดิสวรรค์ลำดับที่หนึ่งเลยก็ได้”

“เช่นนั้นก็เรียกว่าจักรพรรดิสวรรค์แห่งการเริ่มต้น ข้าจะประเดิมใช้ให้ ไม่ไปละเมิดใคร” ไป๋ลี่พยักหน้าเอ่ยต่อไป “สิ่งสำคัญคือมันสามารถใช้ได้เดี๋ยวนี้เลย”

“แต่จักรพรรดิต้าเซียไปถึงโถงบรรพบุรุษแล้วไม่ใช่หรือ?”

อีกฝ่ายแย้งขึ้นมา

“อืม ข้าได้ตระเตรียมนักแสดงเอาไว้แล้วล่ะ”

ไป๋ลี่ยกยิ้ม

…

อีกด้าน จักรพรรดิต้าเซียมาโถงบรรพบุรุษในหมู่บ้านชิงสุ่ย เขาบังเอิญพบเห็นควันธูปอบอวลอยู่ในนี้ พร้อมเสียงเคาะและบทสวดดังคลอไปทั่ว ดูแล้วน่าจะเป็นคนในหมู่บ้านที่กำลังสักการะ

ดังนั้นเพื่อแสดงความสุภาพ จักรพรรดิต้าเซียจึงไม่บุ่มบ่ามส่งลูกน้องไปรบกวน สาเหตุหลักก็เพราะชาวบ้านในหมู่บ้านนี้สามารถต่อสู้หนึ่งต่อหนึ่งได้ หากวิวาทกัน จักรพรรดิต้าเซียประเมินไว้แล้วว่าเขาอาจจะต้องพ่ายแพ้

หลังจากรออยู่สักพัก การสักการะข้างในก็สิ้นสุดลง ประตูโถงบรรพบุรุษถูกเปิดออกจากข้างใน เตี้ยวโส่วออกมาพร้อมกลุ่มชาวบ้าน มีทั้งคนไถนา เชือดหมู เชือดไก่ ขายสุรา ตอนนี้สีหน้าของพวกเขาดูสดชื่น ราวกับว่าหลังจากได้รับความศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว ต่อมรับความรู้สึกก็พลันเปิดออก

จักรพรรดิต้าเซียกล่าวนับในใจ มีเจ็ดคนอยู่ที่นี่เมื่อรวมกับเตี้ยวโส่ว พวกเขาล้วนมีพรสวรรค์ แม้ว่าเขาจะมีมือดีเก้าสิบห้าคน นอกจากเตี้ยวโส่วที่อยู่ระดับที่สิบของขั้นกลั่นลมปราณแล้ว พวกเขาทุกคนน่าจะอยู่ราวระดับที่ห้าถึงหก

แต่เขาก็ยังคงทักทาย รั้งตัวเตี้ยวโส่วเอาไว้ คำนับให้อีกฝ่ายอย่างเรียบง่าย

“ผู้อาวุโส พวกเราพบกันอีกแล้ว ข้ามาที่นี่เพื่อตอบแทนความเมตตาของเจ้า”

“ช้าก่อน ท่านคือองค์เหนือหัวอย่างนั้นหรือ?” เตี้ยวโส่วแสร้งประหลาดใจเมื่อเอ่ยถาม “ท่านหาสถานที่ชนบทเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“ข้ามีวิธีของข้าน่ะ” จักรพรรดิต้าเซียรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย แต่ยังคงตั้งสติเพื่อกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ความชอบธรรมของชายชราช่างมีคุณธรรมสูงส่งเทียมฟ้า ช่วยข้าต้าเซียให้พ้นจากภัยอันตราย ช่างน่าประทับใจ ข้ามาในครั้งนี้พร้อมกับทองคำหนึ่งหมื่นตำลึง กล่องอัญมณีสามกล่อง อีกทั้งยังมีกระบี่อาญาสิทธิ์ นับจากนี้ไปเมื่อเห็นกระบี่ก็เท่ากับเห็นข้า ของเหล่านี้เป็นการตอบแทนผู้อาวุโสที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้”

เตี้ยวโส่วถอนหายใจ แสร้งทำเป็นไม่เต็มใจ ก่อนจะกล่าวขอบคุณ

“จากนั้น ข้ายังมีข้อเสนออีกข้อ”

จักรพรรดิต้าเซียกล่าวกับเตี้ยวโส่ว

“ข้าสามารถขอให้ผู้อาวุโสมารับใช้ได้หรือไม่ ข้าอยากให้ผู้อาวุโสเป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ เข้าสู่ราชสำนักเพื่อให้การสนับสนุนข้า”

“ขอบคุณองค์เหนือหัว” เตี้ยวโส่วคำนับ ตอบกลับขณะหักห้ามใจอย่างยากลำบากว่า “แต่ชายชราผู้นี้ชอบขุนเขา ไม่เหมาะจะอาศัยอยู่ในวิหาร องค์เหนือหัวโปรดอภัยให้ข้าด้วย”

“ในเมื่อผู้อาวุโสปฏิเสธ เช่นนั้นข้าก็จะไม่บังคับ” จักรพรรดิต้าเซียกล่าวกับเขา “แต่ข้าต้าเซียคือผู้อยู่จุดสูงสุด มองดูความรักใคร่ของปุถุชนทั่วไป ข้าขอร้องให้ผู้อาวุโสใคร่ครวญอีกสักครั้ง เดือนหกนี้ ข้าจะมาที่นี่อีกครั้ง ขอให้ผู้อาวุโสมอบคำตอบเมื่อเวลานั้นมาถึงด้วย”

“…” เตี้ยวโส่วครุ่นคิดสักพัก ก่อนพยักหน้าตอบไป “ก็ได้”

“เช่นนั้นก็ดี!” จักรพรรดิต้าเซียถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหัวเราะออกมา “ข้ายุ่งอยู่กับงานราชการ ปกติไม่ค่อยมีโอกาสเดินทางไปมาแบบนี้ จะว่าไป ข้าเห็นเจ้ากำลังจัดกิจกรรมสักการะในโถงบรรพบุรุษ ผู้อาวุโสเองก็สักการะเทพเหมือนกันงั้นหรือ?”

“ใช่แล้วล่ะ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เตี้ยวโส่วพลันหัวเราะออกมา “เทพเจ้าในวิหารนี้ มีนามว่าเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐาน หากสักการะเขา ผู้อาวุโสจะสามารถช่วยให้ท่านทะลวงรากฐานการฝึกฝนได้ ขอบเขตในการเติบโต เกิดแรงบันดาลใจ หากองค์เหนือหัวสนใจ ท่านจะลองดูก็ได้ แต่หากไม่อยากคุกเข่าก็ใช้เพียงธูปสามดอกกับคำนับสามครั้งก็พอ ท่านเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานไม่มีกฎเกณฑ์มากมายนัก”

“เรื่องนี้…”

จักรพรรดิต้าเซียเกิดความลังเล เรื่องความศรัทธาในเทพกับพุทธองค์นั้น ในใจของเขาย่อมเกิดการปฏิเสธ แต่เขาต้องไว้หน้าเตี้ยวโส่ว พร้อมกับหาทางสร้างความประทับใจให้กับชายชรา

เขาอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก…

ตอนนี้เองที่ใครบางคนในกลุ่มพลันตะโกนขึ้นมา และชี้ไปที่จักรพรรดิต้าเซีย

“ในเมื่อเขาเป็นจักรพรรดิ เช่นนั้นทำไมไม่ให้สักการะศิษย์ของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานล่ะ?”

“ศิษย์ของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานหรือ?”

จักรพรรดิต้าเซียสับสนเล็กน้อย

“ใช่แล้ว ใช่แล้วล่ะ” เตี้ยวโส่วแสร้งทำเป็นรู้แจ้ง กล่าวกับจักรพรรดิต้าเซียว่า “ในระบบของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐาน ไม่ได้มีเพียงเทพเจ้าเท่านั้น แต่ยังมีผู้ทรงเกียรติท่านอื่นด้วย ตัวอย่างเช่นภรรยาของเขาผู้เป็นเทพี เทพีแห่งความมั่งคั่ง และราชินีประทานบุตร หรือศิษย์ของเขาซึ่งก็คือพระโพธิสัตว์เสริมอก รวมถึงเทพองค์ใหม่ที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้น และอีกมากมาย…”

“ท่านอื่นไม่เท่าไหร่ แต่พระโพธิสัตว์เสริมอกนี่มัน…”

จักรพรรดิต้าเซียรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดแปลกยิ่งนัก

“ชื่อของเทพที่นี่ชวนให้ท่านประหม่างั้นหรือ?”

เตี้ยวโส่วมองหน้าอีกฝ่าย

“ช่างตรงไปตรงมาและเรียบง่ายดี”

จักรพรรดิให้คำตอบรักษามารยาท

“แต่ว่านะองค์เหนือหัว เทพองค์ใหม่ที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้นเหมาะสมกับท่านยิ่งนัก พระองค์ไม่เพียงปกป้องปุถุชนทั่วไป แต่ยังปกป้องกษัตริย์และอำนาจของเขา ช่างเหมาะสมกับราชาเช่นท่านนัก”

เตี้ยวโส่วโบกมือพลางอธิบาย

“โห?” จักรพรรดิต้าเซียเกิดความสนใจขึ้นมา “ยังมีเทพที่กล้ากล่าวอ้างสิทธิ์ในการปกป้องอำนาจจักรพรรดิอีกหรือ?”

“โอหัง!” ขุนนางคนสนิทที่อยู่ด้านข้างตะโกนออกมาพร้อมกับจักรพรรดิ “องค์เหนือหัวสถิตอยู่ในเฟิ่งเทียน มันคือชะตา ไม่ทราบว่าเทพผู้ต้อยต่ำองค์ใดที่กล้ากล่าวอ้างสิทธิ์ในการปกป้ององค์เหนือหัว?!”

“เฮ้อ” จักรพรรดิต้าเซียชำเลืองมองขุนนางคนสนิทและลอบต่อว่ากลุ่มคนอวดรู้อยู่ในใจ จากนั้นจึงยิ้มให้กับเตี้ยวโส่ว

“ผู้อาวุโสอย่าประหลาดใจไป ข้ารับใช้ของข้าตื่นเต้นเล็กน้อย… ข้าค่อนข้างสนใจเทพองค์ใหม่นี้ ไม่ทราบว่าเจ้าจะพาข้าไปพบหน่อยได้หรือไม่?”