บทที่ 975 เงินรับขวัญเล็กน้อย
หลินเชวียมองหน้าซือเยี่ยหานด้วยสายตาเป็นประกาย แล้วบอกว่า “พี่เก้าๆ ผมจะร่วมโต๊ะด้วย! อุตส่าห์ได้เจอกันทั้งที กินข้าวด้วยกันเถอะ?”
เยี่ยหวันหวั่นเงียบ
เดาว่าร่วมโต๊ะน่ะของปลอม อยากซุบซิบน่ะของจริง
ตาของหลินเชวียแทบจะมีแสงสีเขียวส่องออกมาแล้ว!
ซือเยี่ยหานมองเขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ไม่ล่ะ”
หลินเชวียทำหน้าปวดใจ “ทำไมต้องใจแคบอย่างงี้ด้วย คนเยอะสนุกจะตาย!”
เซี่ยเจ๋อจือหัวเราะเบาๆ หันไปมองเยี่ยหวันหวั่นแล้วบอกว่า “คุณเยี่ย ผมมีเรื่องงานอยากปรึกษาคุณพอดี”
เห็นได้ชัดว่าสติปัญญาของเซี่ยเจ๋อจือไม่ได้อยู่ระดับเดียวกับหลินเชวีย เขารู้ดีว่าในบ้านหลังนี้ สิทธิขาดอยู่ในมือใคร ฉะนั้นจึงหันมาพูดกับเยี่ยหวันหวั่นโดยตรง
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็แปลกใจ เรื่องงาน?
ถึงแม้เซี่ยเจ๋อจือจะอยู่ในวงการบันเทิง แต่เจ้าหมอนั่นน่ะระดับเทพแล้ว ไม่เหมือนมือใหม่ที่เพิ่งเริ่มหัดคลานอย่างเธอ แล้วจะมีเรื่องงานคุยกับเธอได้ยังไง?
เยี่ยหวันหวั่นกำลังสับสน เซี่ยเจ๋อจือก็หยิบมือถือออกมา ไม่รู้ว่ากำลังกดอะไรอยู่
ในตอนนั้นเอง มือถือของเยี่ยหวันหวั่นดัง
เป็นข้อความจากเซี่ยเจ๋อจือ
เธอจำได้ว่าเคยแอดวีแชทของเซี่ยเจ๋อจือเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่เคยคุยกันเลย
ตอนนี้พอเปิดอ่าน นึกไม่ถึงว่าจะเห็นเซี่ยเจ๋อจือส่งอั่งเปามาให้เธอหนึ่งอัน
นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?
เซี่ยเจ๋อจือบอกว่า “พบกันครั้งแรก ถือเป็นเงินรับขวัญหลาน”
ตาของเยี่ยหวันหวั่นเป็นประกายขึ้นมาทันที
ไม่เคยคิดเลยว่ามีลูกชายจะดีอย่างนี้! ได้อั่งเปาด้วย!
ดูอย่างเซี่ยเจ๋อจือเขาสิ! อยู่เป็นขนาดไหน!
เยี่ยหวันหวั่นเปิดอั่งเปา พอเห็นจำนวนเงิน ก็ยิ่งพออกพอใจ
เยี่ยหวันหวั่นที่เมื่อกี้ยังพยายามปกป้องถังถังให้ห่างจากสองคนนี้ ตอนนี้ท่าทางเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือ “ถังถัง รีบขอบคุณคุณลุงคนนี้เร็วเข้าลูก”
ถังถังเอ่ยปากขอบคุณอย่างว่าง่าย “ขอบคุณครับ คุณลุง”
เซี่ยเจ๋อจือยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ราชาจอเงินเซี่ย พวกเรากินข้าวด้วยกันเถอะ!”
หลินเชวียงงงัน “แล้วผมล่ะๆ!”
เยี่ยหวันหวั่นบอกว่า “นายไม่ได้เป็นอะไรกับเบบี๋ของฉันซักหน่อย!”
ให้ตาย…
หลินเชวียกลอกตาไปมา รีบควานหาเงินบนตัว สุดท้ายก็ล้วงเงินสดปึกหนึ่งออกมา “แหะๆ เมื่อกี้ผมผิดเอง ไม่น่าพูดจาส่งเดชอย่างนั้น นี่อั่งเปาที่ผมให้หลาน!”
พอเห็นหลินเชวียทำถูกซักที เยี่ยหวันหวั่นก็กระดกคิ้ว มันต้องอย่างนี้สิ!
เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหานแล้วบอกว่า “คุณเก้า ถ้างั้นพวกเรากินข้าวด้วยกันเถอะค่ะ คนเยอะสนุกดี!”
ซือเยี่ยหานตอบ “อืม”
หลินเชวียถึงกับพูดไม่ออก
เวร! เมื่อกี้เขาก็พูดอย่างนี้ แต่ทำไมถูกเมินล่ะ!
สุดท้าย เซี่ยเจ๋อจือกับหลินเชวียก็ได้ร่วมมื้ออาหารกับครอบครัวของพวกเขา
เยี่ยหวันหวั่นกับถังถัง และซือเยี่ยหานนั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน เซี่ยเจ๋อจือกับหลินเชวียนั่งฝั่งตรงข้าม
ซือเยี่ยหานถาม “กินอะไร”
เยี่ยหวันหวั่นบอกว่า “คุณสั่งเถอะค่ะ คุณรู้อยู่แล้วว่าฉันชอบกินอะไรบ้าง”
ซือเยี่ยหานจึงสั่งอาหารสองสามอย่างทันที จากนั้นก็หันไปถามถังถังที่อยู่ข้างๆ “เธอล่ะ?”
เนี่ยถังเซียวละสายตาพินิจพิจารณากลับมาจากสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็เงยหน้าเล็กๆ มองซือเยี่ยหาน แล้วบอกว่า “พ่อครับ ถังถังกินอะไรก็ได้”
ซือเยี่ยหานได้ยินเขาเรียกพ่อ สีหน้าก็สะดุดไปเล็กน้อย
ตั้งแต่เมื่อคืน จนถึงวันนี้ เด็กคนนี้ยังไม่เคยเรียกเขาว่าพ่ออย่างเป็นเรื่องเป็นราวซักครั้ง นี่เป็นครั้งแรก
“พรวด!!” ฝั่งตรงข้าม พอหลินเชวียได้ยินคำว่าพ่อ น้ำมะนาวก็พุ่งออกจากปากทันที…
ภาพตรงหน้ามันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว…
—————————————————————–
บทที่ 976 สนใจเซ็นสัญญากับผมไหม
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินคำว่าพ่อจากปากเด็กน้อย หัวใจพลันสะดุด
โอ๊ย ในที่สุดถังถังก็ยอมเรียกซือเยี่ยหานว่าพ่อแล้ว!
ทำไมเธอถึงได้รู้จักชื่นใจอย่างนี้ล่ะ!
หลินเชวียมองครอบครัวสุขสันต์ตรงหน้า ก็เริ่มสงสัย ว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่?
รนหาที่แท้ๆ…
แล้วตกลงเด็กคนนี้โผล่มาจากไหนกันแน่?
หลินเชวียมาอยู่ตรงนี้ก็เพราะอยากรู้เรื่องนี้ แต่ตอนนี้กลับทำได้แค่ข่มความอยากรู้เอาไว้ไม่กล้าถาม ทรมานจะตายอยู่แล้ว
ยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง พี่เก้า ทำไมพี่ถึงใส่เสื้อผ้าอย่างนี้ล่ะ!
ภาพพจน์ของพี่ในใจผมป่นปี้หมดแล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นนั่งอยู่ตรงข้าม มองหลินเชวียที่กำลังทำหน้าสับสนงุนงงอย่างเอือมระอา
“พี่เก้า นี่ลูกพี่จริงเหรอ?” สายตาของหลินเชวียมองสลับไปมาระหว่างคนตัวใหญ่กับคนตัวเล็ก
ซือเยี่ยหานเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง แล้วถามเสียงเย็น “มีปัญหาเหรอ?”
หลินเชวียเอ่ย “แล้วไม่มีปัญหาเหรอ?”
เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาขาวใส่เขา “ฉันกับคุณเก้าแค่มีลูกด้วยกัน ต้องตกอกตกใจขนาดนี้เลยเหรอ?”
หลินเชวียงงกับทั้งสองคนตรงหน้า “แล้วไม่ต้องตกใจเหรอ?”
“นายดูราชาจอเงินเซี่ยสิ เขาใจเย็นขนาดไหน! ใช่สิ ราชาจอเงินเซี่ย เมื่อกี้คุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉันนี่?” เยี่ยหวันหวั่นขี้คร้านจะสนใจหลินเชวีย เลยหันไปพูดกับเซี่ยเจ๋อจือแทน
เซี่ยเจ๋อจือวางแก้วในมือลง แล้วพูดว่า “สัญญาของผมกับ SG ใกล้จะหมดแล้ว”
บริษัทที่เซี่ยเจ๋อจือเซ็นสัญญาด้วยอยู่ต่างประเทศ ซึ่งก็คือบริษัท SG ที่เป็นหนึ่งในบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศ M
“อ้อ…” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า
แล้ว มันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ?
“หลังจากที่หมดสัญญา คุณตั้งใจจะออกมาเปิดบริษัทเองเหรอ? หรือว่าเปลี่ยนค่าย?” เยี่ยหวันหวั่นถาม
ด้วยความสามารถของเซี่ยเจ๋อจือ เขาออกมาทำงานด้วยตัวเองได้ตั้งนานแล้ว แต่ดูเหมือนเขาไม่มีความคิดจะทำอย่างนั้นเลย
“ผมก็สนใจจะเปิดบริษัทเองอยู่จริง ผมตั้งใจจะเปลี่ยนมาเซ็นสัญญากับบริษัทในประเทศน่ะครับ” ตามคาด เซี่ยเจ๋อจือเปิดปาก พูดจบ ก็หันมาพูดกับเยี่ยหวันหวั่นอย่างทีเล่นทีจริง “ว่าไงครับ คุณเยี่ยสนใจจะเซ็นสัญญากับผมไหมครับ?”
“พรวด!!!” คราวนี้ถึงตาเยี่ยหวันหวั่นพ่นน้ำชาบ้างแล้ว
ไงนะ?
ล้อเล่นรึเปล่า!
ดาราดังที่สามบริษัทต่างชาติยักษ์ใหญ่พากันแย่งตัว จะให้เธอเซ็นสัญญาด้วย?
เธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันซักนิดเลยเถอะ
เยี่ยหวันหวั่นสำลักไม่หยุด
ถังถังรีบหันไปมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างเป็นห่วง พร้อมกับยื่นกระดาษทิชชูให้เธอ
ซือเยี่ยหานลูบหลังหญิงสาว แล้วหันไปมองเซี่ยเจ๋อจือแวบหนึ่ง
เซี่อเจ๋อจือสบตากับซือเยี่ยหาน เลยขยิบตาให้หนึ่งที
เยี่ยหวันหวั่นดีขึ้นในที่สุด “ราชาจอเงินเซี่ย คุณอย่าล้อเล่นได้ไหม? วิหารของฉันยังเล็ก รับรองเทพอย่างคุณไม่ไหวหรอก!”
ถ้าหากราชาจอเงินเซี่ยจะเซ็นสัญญากับบริษัทในประเทศ ก็มีแค่หวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ที่อยู่ในเครือของเยี่ยกรุ๊ป และอี้เฟิงมีเดียเท่านั้นที่พอจะเซ็นสัญญากับเขาได้
หวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์คือบริษัทผู้จัดการดาราที่เก่าแก่ที่สุดในประเทศ โกลบอลเอ็นเตอร์เทนเมนต์เป็นบริษัทดาวรุ่งที่เกิดทีหลัง และเป็นหนึ่งในสาขาย่อยของสามบริษัทต่างชาติยักษ์ใหญ่ด้วย ถ้าหากต้องการตัวเขา ก็ถือว่ามีข้อได้เปรียบมาก จากนั้นก็เป็นอี้เฟิงมีเดียที่ถึงแม้จะมีชื่อเสียงน้อยกว่าหน่อย แต่มุ่งมั่นสร้างสรรค์ศิลปินที่มากความสามารถ…
ส่วนบริษัทของเธอเป็นแค่บริษัทที่เพิ่งเริ่มก้าวเดิน จะเซ็นสัญญากับเขาได้ยังไงกัน…
เซี่ยเจ๋อจือยิ้มเล็กน้อย “ผมจริงจังนะ คุณเยี่ยลองพิจารณาดูดีๆ แล้วกัน”
เยี่ยหวันหวั่นเงียบ
พิจารณากับผีน่ะสิ! กำลังปั่นหัวเธอเล่นชัดๆ…
เจ้าหมอนี่ คงไม่ใช่ว่ากำลังแก้แค้นเรื่องครั้งที่แล้วหรอกนะ?
………………………..
