บทที่ 971 ครอบครัวสามคนเป็นระเบียบเรียบร้อย
เสียงอ่อนโยนคำว่า ‘สามี’ ของหญิงสาวดังขึ้นข้างหู ซือเยี่ยหานพลันมีสีหน้าตกใจ
วินาทีถัดมา ฝ่ามือใหญ่ก็ล็อกหลังศีรษะของหญิงสาว ออกแรงดูดดื่มกับจูบนี้…
เยี่ยหวันหวั่นหนีตาหัวเราะเสียงแผ่วเบาราวกับจิ้งจอกน้อยเจ้าเล่ห์ “ในเมื่อมีเบบี๋จริงๆ แล้ว ชื่อเรียกคุณก็ต้องพัฒนาไปด้วยสิ กับคำเรียกใหม่นี้ น่าพอใจกว่าไหม”
ปฏิกิริยาของซือเยี่ยหานคือการออกแรงกัดบนริมฝีปากของหญิงสาว ใช้การกระทำตอบคำถามของเธอ
เยี่ยหวันหวั่นพลันนึกบางอย่างได้ เธอปีนขึ้นมาอย่างตื่นเต้นดีใจ “อ๊ะ จริงสิๆ ชุดครอบครัวมีสามชุด มีของถังถัง ของฉัน แล้วก็ของคุณด้วยนะ พวกเราครอบครัวสามคนสวมด้วยกันเถอะ!”
ครอบครัวสามคน…
ซือเยี่ยหานนิ่งเงียบ
เยี่ยหวันหวั่นก็นับว่าอุทิศตนทำงานมาก
ทั้งที่มีนิสัยรำคาญเรื่องยุ่งยากที่สุด แถมยังไม่ชอบคบหากับเด็ก แต่เขากลับนึกไม่ถึงว่าแท้จริงเธอเข้ากันกับเด็กคนหนึ่งได้ดีขนาดนี้
อาจเป็นเพราะความแปลกใหม่ชั่วคราว เด็กคนนั้นมีหน้าตาสวยงามน่ามอง เดาว่าคงจะเป็นเหตุผลใหญ่ในนั้น…
เยี่ยหวันหวั่นหมุนตัวกลับหลัง ตัวเองเปลี่ยนชุดนั้นก่อน จากนั้นก็เอาชุดนั้นของซือเยี่ยหานส่งให้เขา
บนตัวเยี่ยหวันหวั่นคือชุดกระโปรงเอี๊ยม ด้านในสวมเสื้อยืดสีขาวพิมพ์ลายหมูน้อยสีชมพูแบบเดียวกับบนตัวถังถัง ด้านนอกคือกระโปรงเอี๊ยมจากผ้าเดนิม ดูแล้วเหมือนนักเรียนมัธยมปลายไม่ผิดเพี้ยน
“คุณเก้า เร็วๆๆ คุณก็สวมด้วยสิ! ทั้งครอบครัวต้องเป็นระเบียบเรียบร้อยถึงจะถูก!” เยี่ยหวันหวั่นสวมชุดเสร็จก็เร่งเร้าอย่างตื่นเต้น
ซือเยี่ยหานมองเสื้อยืดพิมพ์ลายหมูน้อยสีชมพูในมือ “…”
เห็นได้ชัดว่า บางคนชั่วชีวิตนี้คงไม่เคยสวมชุดเด็กน้อยขนาดนี้มาก่อน…
เยี่ยหวันหวั่นเร่ง “สามีๆ?”
ซือเยี่ยหานเอ่ย “อืม…”
ผ่านไปสักพัก
เยี่ยหวันหวั่นกับซือเยี่ยหานที่สวมชุดเสร็จแล้วก็พากันลงมาชั้นล่าง
เห็นครอบครัวสามคนสวมชุดครอบครัวกัน กลุ่มห้าคนที่ซ่อนตัวซุบซิบอยู่ในที่ลับนิ่งเงียบ
แม่มายดำที่ได้ฉายาว่าฮาเร็มนายบำเรอสามพันคน กับผู้นำตระกูลอาชูร่าที่ว่ากันว่าไม่เหลียวแลผู้หญิงซือเยี่ยหาน ทั้งคู่ถึงกับสวมชุดครอบครัวลายการ์ตูนเด็กน้อยเป็นเพื่อนลูกชาย…
ภาพนี้…ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตา…ก็อยากจินตนาการจริงๆ…
แน่นอนว่า ยังมีคนที่ตกใจยิ่งกว่ากลุ่มห้าคนนี้อีก
ตั้งแต่เมื่อคืนสวี่อี้ก็เริ่มเป็นกังวลมาตลอดว่าทางฝั่งเจ้านายตัวเองนี้จะเกิดเรื่อง เมื่อคืนเขารออยู่ที่คฤหาสน์กุหลาบไม่ได้จากไป ทั้งคืนไม่ได้หลับนอนพร้อมรับคำสั่งทุกเมื่อ
อุตส่าห์รอจนฟ้าสว่างอย่างยากลำบาก แต่กลายเป็นนึกไม่ถึงว่าสิ่งที่เห็นจะกลับเป็นฉากน่าพิศวงอย่างนี้…
นี่…นี่มันสถานการณ์อะไรกันแน่…
หางตาของเยี่ยหวันหวั่นเห็นสวี่อี้ที่ห้องรับแขก เธอเอ่ยปากอย่างแปลกใจ “อ้าว พ่อบ้านสวี่ คุณยังอยู่เหรอ!”
สวี่อี้พูดไม่ออก
เขาก็อยู่ตลอดไหม! เมื่อวานเกิดเหตุการณ์น่ากลัวขนาดนั้น! เขาจะกล้าไปไหน!
เยี่ยหวันหวั่นเห็นสีหน้าท่าทางของสวี่อี้ จึงนึกออกว่าเมื่อวานเกิดเรื่องฉุกละหุกเกินไป ยังไม่ทันได้อธิบายกับสวี่อี้ที เยี่ยหวันหวั่นจึงเดินไปอธิบายต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวกับสวี่อี้อย่างง่ายๆ
สวี่อี้นิ่งอึ้งตกใจ
ว่าไงนะ
เขากังวลตลอดทั้งคืน แต่กลายเป็นว่าแท้จริงคือช่วยคนอื่นเลี้ยงลูก แสร้งว่าเป็นพ่อแม่เขาหรอกเหรอ
ต่อให้เขาเพิ่มพูรพลังจินตนาการอีกสามเท่า ก็ไม่แน่ว่าจะนึกความเป็นไปได้นี้ออกนะ!
เขานี่มัน…น่านับถือจริงๆ!
เรื่องหลอกลวงอย่างนี้ วิ่งไปปลอมตัวเป็นพ่อของเด็กคนนี้ อย่าบอกนะว่าเจ้านายก็รับได้อย่างง่ายดายแบบนี้?
สวี่อี้หันมองเจ้านายตนอย่างตกตะลึง
เห็นแค่ว่า หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กสวมชุดครอบครัวแบบเดียวกัน นั่งอยู่ตรงข้ามกัน
ซือเยี่ยหานกินมื้อเช้าอย่างไม่รีบร้อน แถมยังคีบไข่ดาวหนึ่งฟองให้เด็กน้อยที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างคล่องมือมาก
เรียกได้ว่า…ปรับตัวได้ดีสุดๆ…
ที่แท้คนที่ยุ่งเหยิงหัวจรดเท้าก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น…
———————————————————————————————-
บทที่ 972 เดตพิเศษ
หลังเยี่ยหวันหวั่นอธิบายกับสวี่อี้ ก็เดินไปทานข้าวเช้าอย่างร่าเริง
เยี่ยหวันหวั่นเห็นซยยหคีบอาหารให้ถังถัง ถึงแม้ถังถังไม่นับว่าสนิทกับซือเยี่ยหาน แต่ก็ไม่ได้ต่อต้าน แถมยังพูด ‘ขอบคุณ’ อย่างมีมารยาท
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีกว่าที่เธอจินตนาการไว้ เยี่ยหวันหวั่นยินดีปรีดามาก
วันนี้ซือเยี่ยหานไม่เข้างาน เยี่ยหวันหวั่นก็ว่าง
เมื่อก่อนเยี่ยหวันหวั่นเคยกำหนดกฎว่า เมื่อไรที่ภายใต้สถานการณ์ที่ทั้งสองฝ่ายมีเวลา อย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ต้องไปเดตหนึ่งครั้ง
แต่วันนี้ ดูท่าต้องเพิ่มมาอีกคนแล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตา มองไปทางซือเยี่ยหานอย่างอย่างลุกลี้ลุกลน
ซือเยี่ยหานที่ได้รับสายตาของหญิงสาวนิ่งเงียบ
ขอร้องนะๆ! สามี!
รูปปากของเยี่ยหวันหวั่นชัดเจนว่ากำลังเรียกคำเรียกใหม่นั้น…
กึ่งกลางหน้าผากของซือเยี่ยหานวาบแววจนปัญญาและอ่อนใจ เขาหันไปมองเด็กน้อยที่ตรงข้าม เอ่ยปากถาม “อยากไปเที่ยวไหน”
เด็กน้อยได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าอย่างตกใจเล็กน้อย “เที่ยว…?”
เยี่ยหวันหวั่นรีบพูดทันที “ใช่ วันนี้พ่อกับแม่ว่างพอดี พาลูกออกไปเที่ยวได้ ลูกรักอยากไปไหนไหม สวนสัตว์? สวนสนุก? หรือว่าปีนภูเขา? อยากไปไหนได้หมดเลยนะ!”
สำหรับคำถามนี้ หากเป็นเด็กน้อยคนอื่น เกรงว่าคงพูดเรื่องที่อยากทำนับไม่ถ้วนอย่างดีใจแล้ว แต่ถังถังกลับเหมือนไม่เคยคิดคำถามอย่างนี้มาก่อน เขายิ่งไม่รู้ว่าอยู่กับพ่อแม่ควรจะปฏิสัมพันธ์กันยังไง ดวงหน้าน้อยเต็มไปด้วยความว่างเปล่า
เยี่ยหวันหวั่นเห็นก็พลันปวดใจ รีบเอ่ยปาก “งั้นแม่ตัดสินใจแล้วกัน พวกเราไปสวนสนุกกันเป็นไง”
เด็กน้อยพยักหน้าทันที “ครับ”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “งั้นเอาตามนี้นะ กินข้าวเช้าเสร็จพวกเราออกเดินทางกัน!”
…
หลังผ่านมื้อเช้า ครอบครัวสามคนก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังสวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง
วันนี้พวกเขาสามคนสวมชุดครอบครัวลายการ์ตูน ก็บังเอิญเหมาะกับการมาเที่ยวสถานที่อย่างนี้พอดี
เยี่ยหวันหวั่นจูงมือข้างหนึ่งของเด็กน้อย จากนั้นเอ่ยปาก “ถังถัง ข้างในคนเยอะ จูงมือแม่กับพ่อไว้นะ”
เด็กน้อยหันมองชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ที่ด้านข้าง
ซือเยี่ยหานสบสายตากับเด็กน้อย ก่อนยื่นฝ่ามือใหญ่ออกไป
เด็กน้อยลังเลชั่วครู่ จากนั้นก็ยื่นมือเล็กออกไป กุมมือใหญ่ของชายหนุ่มไว้ด้วยกัน
เพิ่งถึงปากทางเข้า เยี่ยหวันหวั่นก็เห็นคนขายสายไหม แถมยังทำได้ประณีตสวยงามมาก
“ว้าว! คุณเก้า…”
หลังซือเยี่ยหานออกเดตกับเยี่ยหวันหวั่นหลายครั้งเข้า จากตอนแรกที่ละทางโลก ไม่เข้าใจอะไรเลย ตอนนี้เขาก้าวหน้าขึ้นพอสมควรแล้ว
เขาให้สวี่อี้เตรียมเงินย่อยไว้แล้ว แถมยังไม่ต้องให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก เขาก็ควักเงินจ่ายอย่างชำนาญ “เอากี่อัน”
เยี่ยหวันหวั่นตอบ “ใหญ่ขนาดนี้ อันเดียวก็พอแล้ว!”
สายไหมรูปหัวใจหลากสีทำเสร็จอย่างรวดเร็ว
“มาๆ ถังถัง ลองชิมสักคำ!” เยี่ยหวันหวั่นยื่นสายไหมไปตรงหน้าถังถัง!!
ถังถังมองของแปลกตานุ่มนิ่มเหมือนก้อนเมฆทั้งยังหลากสีตรงหน้า เขาเอียงคอ สีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ “อันนี้กิน…ได้?”
ซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอธิบายกับเด็กน้อยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ได้ นี่คือสายไหม”
เยี่ยหวันหวั่นมองบทสนทนาของสองพ่อลูก อดหัวเราะไม่ได้
ตอนแรกซือเยี่ยหานเองก็ไม่รู้จักสายไหมโอเคไหม แต่ตอนนี้เขาสอน ‘เด็ก’ ได้แล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นหันไปหาถังถัง “ถูกต้อง นี่คือสายไหม อร่อยมากนะ! ลองชิมดู!”
เด็กน้อยอ้าปากอย่างระมัดระวัง ดวงหน้าน้อยพลันเปล่งประกายขึ้นมา ละลายทันทีที่เข้าปาก หวานอร่อย…
…………………..
