บทที่ 1013 ใจเย็นนะเทพบุตรน้อยเซียนอวี่!
วินาทีที่เห็นคนคนนั้นชัดเจน เยี่ยหวันหวั่นพลันเบิกตากว้าง ในหัวมีเสียงระเบิดดังอื้ออึง ราวกับฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย เกือบจะเสียสติแล้ว
ตายๆๆ! หานเซี่ยนอวี่!
ทำไมเป็นหานเซี่ยนอวี่ได้ล่ะ!
ภาพฉากนี้น่ากลัวกว่าเห็นผีกลางวันแสกๆ เสียอีก!
เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นแทบอยากซ่อนตัวใจจะขาด แต่ตอนนี้เผชิญหน้ากันแล้ว ซ่อนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์แน่
เทียบกับเยี่ยหวันหวั่นที่ตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ซือเยี่ยหานที่อยู่ด้านข้างเห็นหานเซี่ยนอวี่แล้ว สีหน้าเขากลับไร้การตอบสนองอะไรเป็นพิเศษ แค่กวาดตาผ่านหานเซี่ยนอวี่เล็กน้อย ราวกับว่าไม่ว่าเป็นใครหรือเรื่องไหน ในดวงตาเขาก็ไม่เกิดคลื่นอารมณ์ใดทั้งนั้น
หานเซี่ยนอวี่จ้องชายตรงหน้าเขม็ง ราวกับควบคุมตัวเองอย่างสุดความสามารถ ถึงจะกดความโกรธเอาไว้ได้ เขาเอ่ยเน้นทีละคำ “คุณซือ ขอถามหน่อยว่าคุณไม่คิดจะอธิบายอะไรเลยเหรอ ผู้หญิงคนนี้มันเรื่องอะไรกัน?”
ซือเยี่ยหานเอ่ยอย่างไร้อารมณ์ “อธิบาย?”
หานเซี่ยนอวี่มีไฟโทสะลุกโหมในใจ ถามด้วยอารมณ์คุกรุ่นว่า “หรือว่าคุณยังคิดจะเล่นลิ้นอีก! คุณหลอกเขา เล่นกับความรู้สึกเขา หักหลังเขามาคบกับผู้หญิงข้างนอก!”
เวรแล้วๆๆ! ใจเย็นนะพ่อเทพบุตรน้อย! เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด!
ฉันคือเยี่ยไป๋! ฉันคือเยี่ยไป๋เองนะ!
ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นปั่นป่วนไปทั้งตัวแล้ว ทว่ากลับไม่ได้อธิบาย หัวสมองเธอจะระเบิดแล้วจริงๆ
สิ่งที่เธอยินดีเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือหานเซี่ยนอวี่จำเธอไม่ได้!
แต่ตอนนี้เรื่องที่แย่ที่สุดก็เป็นเพราะหานเซี่ยนอวี่จำเธอไม่ได้นี่เอง มองเธอเป็นมือที่สามโดยสมบูรณ์ไปแล้ว!
และที่แย่ยิ่งกว่าคือ การถามซักไซ้ของหานเซี่ยนอวี่ทำให้แววตาของซือเยี่ยหานเย็นชาลงทีละน้อย ดวงตาทั้งคู่แฝงความเย็นเยียบ หรี่ลงอย่างอันตราย…
ทันทีที่เยี่ยหวันหวั่นเห็นท่าทีนี้ของซือเยี่ยหาน ก็รู้ว่าท่าไม่ดีแล้ว
เวรกรรม! อย่านะเบบี๋! ตอนนี้ฉันยุ่งพอแล้ว คุณอย่าระเบิดเชียวนะ!
เยี่ยหวันหวั่นกำลังจะหยุด แต่ไม่ทันเสียแล้ว
ซือเยี่ยหานชายตามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเย็นชา เห็นอีกฝ่ายมีท่าทีโกรธในความอยุติธรรมชัดเจน เขาเอ่ยเสียงเย็นชาสุดขีดว่า “ถูกต้อง ฉันคบกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ ส่วนนาย มีคุณสมบัติอะไร มีฐานะไหน ถึงมาซักถามฉัน?”
เยี่ยหวันหวั่นกุมหน้าผาก จบแล้ว โลกจบสิ้นแล้ว…
หานเซี่ยนอวี่มีสีหน้าไม่อยากเชื่อ “แก…แกนี่มัน…”
อีกฝ่ายถึงกับยอมรับอย่างกล้าหาญมั่นใจ หนำซ้ำยังไม่มีแววสำนึกผิดแม้แต่น้อย
“ไอ้บัดซบ!”
เมื่อนึกถึงว่าเยี่ยไป๋รู้เรื่องนี้แล้วจะมีปฏิกิริยาแบบไหน จะสิ้นหวังขนาดไหน ความโกรธที่หานเซี่ยนอวี่อดกลั้นไว้ก็พลันระเบิดออกมา เหวี่ยงหมัดกระแทกใส่หน้าของซือเยี่ยหาน…
เยี่ยหวันหวั่นเห็นแบบนั้นก็ตกใจหน้าถอดสีทันที!
เวรเอ๊ย! อย่านะ! ต่อยฉันได้ แต่อย่าต่อยหน้าที่รักของฉันนะ!
ซือเยี่ยหานมีสีหน้าเรียบนิ่ง ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับแม้แต่น้อย แม้แต่คิ้วยังไม่ขมวดสักนิด
กำปั้นของหานเซี่ยนอวี่กำลังจะซัดใบหน้าซือเยี่ยหาน เยี่ยหวันหวั่นจะยอมได้อย่างไร ร่างของเธอพลันพุ่งออกมาราวสายฟ้า ฝ่ามือวาดปัดกำปั้นของหานเซี่ยนอวี่ออกไป จากนั้นก็ฉุดซือเยี่ยหานไปคุ้มกันไว้ด้านหลังอย่างแน่นหนา
“คุณเก้า คุณไม่เป็นไรนะ” เยี่ยหวันหวั่นลูบใบหน้าของซือเยี่ยหานอย่างเป็นกังวล พอเห็นว่าผิวของเขาไม่ได้ถูกขีดข่วน เธอจึงค่อยวางใจอย่างหวาดหวั่นไม่หาย
ซือเยี่ยหานก้มมองเยี่ยหวันหวั่น เห็นดวงหน้าเล็กของหญิงสาวมีสีหน้าวิตกกังวล ดวงตาเย็นชาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย
“คุณ…” หานเซี่ยนอวี่ตกใจที่หญิงสาวน่ารักอ่อนหวานมีเรี่ยวแรงมากมายขนาดนี้ แขนเขาที่ถูกปัดถึงกับชาไปนิดทีเดียว
แต่หานเซี่ยนอวี่ไม่ได้คิดอะไรมาก เอ่ยเสียงเย็นว่า “คุณผู้หญิงคนนี้ กรุณาหลบไปด้วย!”
—————————————————————————–
บทที่ 1014 คนที่สำคัญที่สุด
เขาไม่มีทางลงมือกับผู้หญิงแน่นอน แต่หันไปมองซือเยี่ยหานอย่างโมโห “หลบอยู่หลังผู้หญิงยังนับเป็นผู้ชายเหรอ”
หานเซี่ยนอวี่มีนิสัยรักความยุติธรรมมาก อีกทั้งยังไม่อาจทนเมินเฉยกับเรื่องที่เกิดขึ้น วันนี้เห็นแบบนี้เข้า เขาไม่มีทางปล่อยไปเด็ดขาด
เฟ่ยหยางที่อยู่ด้านข้างห้ามปรามไม่หยุด มองหานเซี่ยนอวี่ก่อเรื่องตาปริบๆ ก่อนจะรีบพุ่งเข้าไปช่วยหานเซี่ยนอวี่สวมหน้ากากมือไม้เป็นพัลวัน พร้อมเกลี้ยกล่อมเสียงเบาราวกับบรรพบุรุษ “เวรเอ๊ย! เซี่ยนอวี่! นายบ้าไปแล้วจริงๆ เหรอ! รีบสวมหน้ากากเร็ว! ถูกคนจำได้จะทำยังไง!”
ยังดีที่เวลานี้ในร้านเค้กไม่มีคน จึงไม่มีใครสังเกตเห็นสถานการณ์ทางนี้ ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ข่าวที่ว่า ‘หานเซี่ยนอวี่หัวร้อนเพื่อสาวงาม ทะเลาะวิวาทกับมือที่สามในที่สาธารณะ’ ต้องขึ้นไปเป็นหัวข้อเด่นในวันถัดไปแน่นอน…
ความเคลื่อนไหวทางฝั่งนี้ก็ดึงดูดความสนใจของพนักงานหน้าร้านแล้วด้วย ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริงๆ แน่!
เฟ่ยหยางพอจะเข้าใจเรื่องในตอนนี้แล้ว
เมื่อครู่ฟังจากบทสนทนาของหานเซี่ยนอวี่กับผู้ชายคนนั้น พบว่าตัวเองเหมือนจะเข้าใจผิดไป
เขานึกว่าผู้หญิงคือคนที่หานเซี่ยนอวี่ชอบ ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น น่าจะเป็นแฟนสาวตัวจริงของผู้ชายคนนี้ที่เป็นเพื่อนของหานเซี่ยนอวี่
หานเซี่ยนอวี่กำลังเป็นเดือดเป็นร้อนแทนแฟนสาวตัวจริงคนนั้น…
ซับซ้อนเกินไปแล้ว!
ปาปารัซซีชอบเรื่องอย่างนี้ที่สุดแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าหานเซี่ยนอวี่กับแฟนสาวตัวจริงมีมิตรภาพฉันเพื่อนอันบริสุทธิ์กันจริงหรือเปล่า ถึงตอนนั้นถูกสื่อบางสื่อเอาไปใส่สีตีไข่สักรอบ รับรองว่าต้องเป็นจำพวกรักสามเศร้าแน่!
ความจริงแม้แต่ตัวเขาก็สงสัยหานเซี่ยนอวี่นิดหน่อยเหมือนกัน…
หานเซี่ยนอวี่ทำอะไรมีความพอดีมาก ไม่น่าจะทำเรื่องมุทะลุอย่างนี้เพื่อเพื่อนเพศหญิงธรรมดาสักคน…
“พี่หยาง หลบไปนะ!”
คราวนี้หานเซี่ยนอวี่โกรธจริงแล้ว ต่อว่าซือเยี่ยหานตรงๆ “แกมันสวะหลอกลวงความรู้สึกคนอื่น! เมื่อกี้ถามฉันใช่ไหมว่าฉันมีสิทธิ์อะไร ก็ได้! ฉันจะบอกให้ เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตนี้ของฉัน! เรื่องของเขาก็คือเรื่องของฉัน! ในเมื่อฉันรู้แล้ว ก็จะไม่นั่งเมินเฉยเด็ดขาด!”
ท้ายที่สุดหานเซี่ยนอวี่ก็ยังคงเป็นห่วงเยี่ยไป๋ ตั้งแต่ต้นจนจบเขาจึงไม่ได้พูดชื่อเยี่ยไป๋สักครั้ง
หานเซี่ยนอวี่เพิ่งพูดจบ เฟ่ยหยางที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจแล้ว
โอ้โห! คนที่สำคัญที่สุด? เซี่ยนอวี่กับแฟนตัวจริงคนนั้นคงไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ หรอกนะ….
ฝั่งเยี่ยหวันหวั่นเพิ่งหยุดหานเซี่ยนอวี่ได้ เธอถอนหายใจโล่งอก พอได้ยินคำพูดรอบนี้ของหานเซี่ยนอวี่ ความรู้สึกแรกในใจเธอคือซาบซึ้งใจ
หานเซี่ยนอวี่มองเธอเป็นพี่น้องกับสหายที่ดีที่สุดจริงๆ แต่ตัวเธอกลับปกปิดตัวตนกับเขามาตลอด…
ปฏิกิริยาที่สองของเยี่ยหวันหวั่นคือ…จบเห่แล้ว…
เป็นอย่างที่คาดไว้ หลังจากซือเยี่ยหานได้ยินคำพูดของหานเซี่ยนอวี่ ใบหน้าที่เพิ่งอ่อนโยนลงเยือกแข็งในพริบตา เขาครางเสียงต่ำอันตราย “ฮึ งั้นเหรอ คนที่สำคัญที่สุด…คนของฉัน ไปเป็นคนสำคัญที่สุดของนายตั้งแต่เมื่อไร”
หานเซี่ยนอวี่ได้ยินแบบนี้ก็โกรธถึงขีดสุดแล้ว “คนของแก? แกทำเรื่องอย่างนี้กับเขา ทำไมยังมีหน้าพูดคำอย่างนี้ออกมาได้”
ผู้ชายคนนี้ คุณธรรมต่ำไม่เหมือนลักษณะภายนอกสักนิด!
เยี่ยหวันหวั่นที่ยืนอยู่ด้านข้างใกล้จะประสาทเสียแล้ว บ้าเอ๊ย สองคนนี้หัววัวไม่ตรงปากม้า[1] คุยกันคนละเรื่องสุดๆ ยังทะเลาะกันได้อีกเหรอ?!
ท่านทั้งสองเข้าใจผิดกันอยู่รึเปล่า!
“ไอ้สารเลว หรือว่าแกคิดจะจับปลาสองมือ!” หานเซี่ยนอวี่ถามตามตรงภายใต้ความโกรธ
ซือเยี่ยหานกวาดตามองเขาอย่างเฉยเมย “แล้วจะทำไม”
“แก!” หานเซี่ยนอวี่ถูกยั่วโมโหถึงขีดสุดแล้ว เขาต่อยออกไปอีกครั้ง เหตุการณ์วุ่นวายขึ้นมาอีก…
“ให้ตายเถอะ! ทั้งสองคน! พอได้แล้วหรือยัง!” ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็ทนไม่ไหวแล้ว ปัดหมัดของหานเซี่ยนอวี่ออกไปอีกครั้ง จากนั้นใช้ดวงตาสุกใสถึงขีดสุดจ้องตาของหานเซี่ยนอวี่ “แม่งเอ๊ย! หานเซี่ยนอวี่หยุดเลยนะ! นี่ฉันเอง!”
……………………………………………….
[1] หัววัวไม่ตรงปากม้า หมายถึงคุยกันคนละเรื่องหรือตอบไม่ตรงคำถาม
