ตอนที่309 งานอภิเษกในซีฉิน (1)
ตอนที่309 งานอภิเษกในซีฉิน (1)
เหล่าผู้คนจากจักรวรรดิอื่นต่างมองดูองค์หญิงซีฉินและเซียถงผลัดกันรินสุราและกระดกดื่มจอกแล้วจอกเล่า ด้วยสีหน้ารอยยิ้มขำขันเสมือนกำลังรับชมตัวตลก ในหมู่องค์จักรพรรดิทั้งสามอย่าง หน่านเฟิง ฮั่นเป่ย และตงหลี่ที่นั่งอยู่เคียงข้างองค์จักรพรรดิแห่งซีฉินไม่หาก พวกเขาพยายามกลั้นขำอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนภายในใจรู้สึกสาแก่ใจยิ่งนัก เพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้ องค์จักรพรรดิแห่งซีฉินมักจะอวดอ้างความมั่งคั่งและยิ่งใหญ่ของจักรวรรดิตนเอง จนทำให้พวกเขาอิจฉาริษยานัก แต่มาคราวนี้ ถึงตามที่องค์หญิงซีฉินจะต้องทำให้องค์จักรพรรดิแห่งซีฉินขายหน้าบ้างแล้ว
กระดกกันมาสักครู่ใหญ่ องค์หญิงซีฉินก็วางจอกลงบนโต๊ะตรงข้ามเซียถงและลุกขึ้นยืนอย่างภาคภูมิใจเสมือนว่ากำลังรอคำชมจากปากอีกฝ่ายอยู่
พึงทราบ องค์หญิงซีฉินนางนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เซียถงจงใจยกจอกขึ้นพลางจับจ้องของเหลวภายในนั้นอยู่สักพัก ก่อนจะปริปากกล่าวตาเป็นประกายว่า
“ช่างงดงามนัก!”
ได้ยินแบบนั้น สีหน้าการแสดงออกขององค์หญิงซีฉินดูภาคภูมิใจขึ้นอย่างมาก นางกล่าวขึ้นต่ออย่างมั่นใจว่า
“แน่นอน! ทุกอากัปกิริยาขององค์หญิงผู้นี้ช้วนแต่งดงามกระทั่งตอนรินสุรา เจ้าคงเห็นจนเต็มตาแล้ว! เช่นนั้นได้เรียนรู้อะไรบ้างล่ะ?”
เซียถงเงยหน้าขึ้นช้าๆ เคลื่อนสายตาออกจากจอกสุรามาทางหน้าอีกฝ่าย และกล่าวสวนไปว่า
“หม่อมฉันหมายถึงสีของสุราช่างงดงามนัก แถมยังรสชาติกลมกล่อมดีมาก!”
สีหน้าท่าทางอันแสนภาคภูมิใจขององค์หญิงซีฉินชะงักนิ่งฉับพลัน จากนั้นใบหน้าก็ค่อยๆ เห่อแดงเพราะความอับอาย
ใครบางคนเหล่านั้นจากอีกสามจักรวรรดิต่างพากันระเบิดเสียงหัวเราะดังออกมา เสมือนกับว่าองค์หญิงซีฉินเพิ่งจะได้โอกาสเฉิดฉาย ทว่ากลับถูกเซียถงราดน้ำเย็นจัดใส่หัวกลับไปทันที
ความคิดความอ่านขององค์หญิงมิใช่ว่าจะดีนัก แต่ชั่วขณะนี้เองก็ตระหนักได้ทันทีว่า ตนกำลังถูกเซียถงทำให้ขายขี้หน้าเล่น ด้วยเพลิงโทสะที่ลุกโชนปะทุขึ้นอีกครั้ง นางชี้นิ้วใส่เซียถงตะโกนโวยวายเสียงดังลั่น
“เซียถง! นี่เจ้าหมายความอย่างไร? จะบอกว่าสีสุรามันงามเสียยิ่งกว่าองค์หญิงผู้นี้งั้นรึ?!”
“หม่อมฉันมิได้หมายความเช่นนั้น กลับเป็นองค์หญิงที่กล่าวออกมาเอง”
เซียถงเลิกคิ้วสูงพร้อมตอบโต้กลับทันที
องค์หญิงโกรธจัดจนสั่นเทา สีหน้าหมองหม่นไร้ประกายเนื่องด้วยความอับอายขายขี้หน้าเกินหักห้าม เปรียบตัวนางในขณะนี้มันไม่ต่างอะไรจากไก่อ่อนที่เสียท่าพ่ายแพ้
เสียงหัวเราะเยาะรอบตัวเริ่มดังกระหึ่มขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าการแสดงออกขององค์จักรพรรดิแห่งซีฉินแทบเปลี่ยนเป็นสีดำทมิฬแล้ว เผยแสดงร่องรอยโทสะขึ้นภายในดวงตาคู่นั้น เริ่มแสดงอาการไม่พอใจออกมาชัดเจนเสียจนองค์จักรพรรดิแห่งตงหลี่ที่ประทับนั่งข้างๆ เหลียวมากล่าวกระซิบเสียงต่ำกับเซียถงว่า
“พอแล้ว อย่าให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้เลย”
ทว่าเซียถงกลับแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินใดๆ ภายใต้คลื่นอารมณ์ที่สุดผันผวนเดือดดาลขององค์หญิงซีฉินตรงหน้า นางเพียงเอื้อมมือไปหยิบจอกสุราขึ้นริบเบาๆ ทีหนึ่งอย่างสบายอารมณ์
องค์หญิงซีฉินจ้องหน้าเซียถงตาเขม็งขึงขัง ขณะที่กำลังจะคิดหาวิธีเอาคืนเพื่อกู้หน้าตัวเองกลับมา เตรียมจะปริปากยั่วโทสะอีกฝ่าย ทันใดนั้นเอง นางก็ได้ยินเสียงเชยชมของใครบางคนดังขึ้นว่า
“เวลาองค์หญิงรินสุราช่างเป็นภาพฉากที่งดงามนัก”
น้ำเสียงของคนดังกล่าวช่างอ่อนละมุม ฟังแล้วรู้สึกเคลิ้มตาม องค์หญิงซีฉินใจสั่นทันทีที่ได้ยินสุ้มเสียงนี้ และพอเหลียวหลังกลับมองด็พานพบว่าเป็น ไป๋หลี่หานที่กำลังมองมาที่นาง สายตาคู่เฉียบคมปราศจากคลื่นอารมณ์ใดของชายคนนี้ทำให้นางรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ท่านราชาหมาป่าผู้นี้ไม่เคยมีสักครั้งที่เคยสบตากับนางโดยตรงแบบนี้
ได้ยินวาจาคำเชยชม ผนวกกับสีหน้าท่าทางที่ไม่แยแสต่อสิ่งใด องค์หญิงซีฉินก็ยิ่งค้นพบว่า เสน่ห์ของบุรุษชายผู้นี้มันโดดเด่นน่าดึงดูดเพียงใด ทันใดนั้น นางก็หวนย้อนกลับไปนึกถึง โฉมหน้าที่แท้จริงของเขาตอนอยู่ในแม่น้ำเมื่อสามปีที่แล้ว ใบหน้าของนางค่อยๆ เห่อร้อนรุ่มจนกลายเป็นสีแดงก่ำ รีบกล่าวตอบน้ำเสียงละมุมหวานฉ่ำกลับไปทันทีว่า
“หากท่านชอบ เช่นนั้นข้าจะรินให้ท่านด้วย!”
สิ้นเสียงกล่าวจบ นางก็เดินตัวโยกโซเซไปหาหลิวเหยาขันทีประจำตัวนางในทันใด และลืมเรื่องที่ขัดแย้งกับเซียถงไปซะสนิท
น้ำเสียงของท่านราชาหมาป่าสวรรค์เปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ อากัปกิริยาดูเย็นชาไม่แยแสต่อสิ่งใด ซึ่งนี่กลับเป็นเสน่ห์ที่ดึงดูดสตรีเพศเกินหักห้ามยิ่ง เจอแบบนี้เข้าไป มีหรือที่องค์หญิงจะไม่ระทวยอ่อน?
ขันทีประจำตัวองค์หญิงคนนั้นเป็นชายชรา เขาเหลือบสายตามองมาทางองค์จักรพรรดิแห่งซีฉิน กระทั่งบรรดาขุนนางทั้งหลายเองก็เช่นกัน ทุกคนหวังเพียงว่า องค์จักรพรรดิจะเริ่มเคลื่อนไหวและหยุดยั้งการกระทำอันแสนน่าอับอายขององค์หญิงเสียที ทว่าความเป็นจริง เจ้าตัวกลับไม่ทำอะไรเลย เพียงนั่งมองอยู่แบบนั้นโดยไม่ทำอะไร จะมีก็เพียงปีระกายแสงวูบวาบส่องสะท้อนออกมาจากดวงตาของเขาก็เท่านั้น
คำชมที่หลุดออกจากปากของไป๋หลี่หาน ถึงแม้จะสามารถหยุดองค์หญิงซีฉินมิให้ยั่วยุสร้งาปัญหาเซียถงได้ก็จริง แต่นี่ก็ทำให้องค์จักรพรรดิแห่งซีฉินเสียหน้ามาเกินพอแล้ว ไม่ว่าองค์หญิงจะงี่เง่าหรือมีระดับสติปัญญาที่ต่ำเพียงใด แต่นางก็ยังคงเป็นองค์หญิงแห่งจักรวรรดิซีฉิน เผยแสดงอากัปกิริยาไม่สมควรออกมาต่อหน้าสาธารณชน ก็มีแต่จะเป็นขี้ปากให้คนเขานินทากันมากขึ้นในวันข้างหน้า
“ท่านราชาหมาป่าสวรรค์ จอกของท่านไม่เหลือสุราแล้ว เช่นนั้นข้าจะช่วยรินให้!”
องค์หญิงซีฉินยกเรียวนิ้วขาวดั่งหยกขึ้นยกเหยือกสุราข้างโต๊ะขึ้นมา และค่อยๆ รินลงไปในจอกให้เติมเต็ม ตราบเท่าที่นางอภิเษกกับชายผู้นี้ได้ ต่อให้ต้องตายก็ยอมด้วยความเต็มใจ ย้อนกลับไปนึกถึงภาพฉากตอนที่อีกฝ่ายอาบน้ำเมื่อสามปีที่แล้ว สายตาของนางพลันเป็นประกายเปล่งปลั่ง จับจ้องไปทางไป๋หลี่หานดูร้าร้อนยิ่งขึ้น
“องค์หญิง สุราล้นออกมาแล้ว!”
ไป๋หลี่หานรีบกล่าวเสียงอบอุ่นชวนหลงใหลทันทีที่สุราล้นกระฉอกออกจากจอก หากไม่ใช่เพราะงานเลี้ยงในวังหลวงเฉกเช่นวันนี้ เขาแทบอยากจะโยนจอกสุราในมือทิ้งลงพื้นเสียเหลือเกิน ไม่เคยเจอใครเหม่อลอยจนรินสุราให้ล้นหกออกมาขนาดนี้มาก่อน
“อ๊ะ!”
องค์หญิงซีฉินเพิ่งจะได้สติกลับคืนอีกครา พอเห็นว่าสุราไหลกระฉอกล้นจอกออกมาจนเปื้อนมือของไป๋หลี่หาน นางก็ร้องอุทานลั่น และรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดทันที อนึ่งเป็นเพราะความเมาหนึ่งส่วน แต่ขณะที่นางกำลังจะเช็ดให้ กลับถูกไป๋หลี่หานยื่นมือมาหยุดเอาไว้เสียก่อน
“ไม่รบกวนองค์หญิงแล้วจะดีกว่า”
ไป๋หลี่หานเพียงต้องการดึงองค์หญิงนางนี้ออกห่างจากเซียถงเท่านั้นเพื่อมิให้ก่อปัญหาลุกลาม ซึ่งเหตุการณ์ในตอนนี้ก็ดูท่าจะคลี่คลายลงบ้างแล้ว
เขายื่นมือจับสัมผัสเรียวแขนขององค์หญิงซีฉินโดยมิทันตั้งใจ มีเพียงเนื้อผ้าชั้นบางที่ขวางกั้นระหว่างเรียวแขนและมือของไป๋หลี่หาน ทว่าองค์หญิงกลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านจากกันถึงกัน ทันใดทีทันใด หัวใจดวงนี้ของนางก็พลันสั่นระรัวเต้นไม่เป็นจังหวะ ยืนตัวแข็งค้างเป็นรูปปั้นหินไปชั่วขณะ ซึ่งสายตาคู่สวยที่จับจ้องไปทางไป๋หลี่หานก็ยิ่งอัดล้นไปด้วยแววความลุ่มหลงที่มากขึ้นและมากขึ้น…
ไป๋หลี่หานรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาในทันใดจึงรีบชักมือดึงออกมาทันที และเร่งยกจอกสุรากระดกดื่มให้หมดในคราเดียว ก่อนจะรีบหมุนตัวเตรียมจะจากออกไปโดยตรง เขากระโจนเข้ามาช่วยเซียถงจนหลงลืมผลลัพธ์ที่ตามมาไปเสียสนิทว่า มันทำให้องค์หญิงยิ่งลุ่มหลงในตัวเขามากขึ้นไปอีก ภายใต้หน้ากากสีดำขลับ จะเห็นได้ชัดมาก หัวคิ้วทั้งสองแทบขมวดแน่นติดชนกันแล้ว
“สุราหมดแล้ว เช่นนั้นองค์หญิง ข้าขอตัวลา!”
โดยไม่ไว้หน้าองค์จักรพรรดิแห่งซีฉินใดๆ อีกต่อไป ไป๋หลี่หานเปล่งเสียงเย็นกล่าวกับองค์หญิงซีฉิน
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเจ้าเลยเจ้าค่ะ! เดี๋ยวข้ารินให้ใหม่อีกจอก!”
องค์หญิงซีฉินคลี่ยิ้มหวานส่งให้ไป๋หลี่หาน พยายามตามตื๊อไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องจากกันไป
