ตอนที่556 ทำลายช่วงเวลาดีๆ (2)
ตอนที่556 ทำลายช่วงเวลาดีๆ (2)
เซียถงกําลังกลุ่มใจคิดเรื่องอื่นอยู่ กลับมีความรู้สึกกังวลที่คลั่งค้างมิอาจปล่อยวางลงได้ ไฉนสีหน้าการแสดงออกขององค์จักรพรรดิตงหลี่ถึงดูไม่ทุกข์ร้อนอันใดนัก? แล้วเหตุใดเย่หลีเทียนถึงมีสายตาชั่วร้ายเช่นนั้น? เป็นสายตาที่สื่อความหมายว่า ทุกอย่างล้วนอยู่ในแผนการที่คิดคํานวณมาแล้ว? แต่นางเองก็พึงทราบ ทุกอย่างหาได้เป็นไปดั่งใจนึกของอีกฝ่ายเสียทีเดียว แต่นี่ก็ยังมิได้หลุดนอกกรอบขอบเขตการคิดอ่านของอีกฝ่ายเช่นกัน ดังนั้นแล้ว อาจมีแผนการใหญ่อะไรสักอย่างเตรียมรอนางไว้แล้วอยู่เป็นแน่ แต่กลับมิอาจล้วงรู้ได้เลยว่า มันคือสิ่งใด
พลันนั้นเอง เซียถงก็แอบนึกย้อนกลับไปยังคํากล่าวก่อนหน้าที่เย่หลีเทียนเอ่ยกับนาง เป็นตอนที่อีกฝ่ายกําลังขอร้องให้นางแปรพักตร์อยู่กับเขา และนางเลือกที่จะปฏิเสธโดยไม่คิด นั่นคือข้อความหนึ่งที่ยังคงดังกึกก้องอยู่ในหัว เย่หลีเทียนคํารามลั่นด้วยความเกรี้ยวโกรธว่า
“เซียถง! เจ้าจะต้องเสียใจกับสิ่งที่เลือก!” นึกถึงสายตาที่จ้องเขม็งมาตอนนั้น นางอดรู้สึกสั่นสะท้านมิได้
แต่ยามนี้อยู่ต่อหน้าไป๋หลี่หาน นางไม่ควรนึกถึงชายอีกคนเฉกเช่นนี้ จึงฟั้นสติกลับมาพยักหน้าตอบและกล่าวว่า
“ชั่วชีวิตของแม่ข้า ประสบพบเจอแต่ความลําบากยากเข็ญ ข้าหวังเพียง…จะทําให้นางมีความสุขในยามบั้นปลายชีวิตที่เหลือ”
“ข้าเข้าใจดี หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลง เราจะพาพ่อแม่และพี่ชายของเจ้าย้ายไปอาศัยในดินแดนอี้เฉิงดีหรือไม่? ไม่เพียงแต่เจ้าจะได้พบหน้ากันได้ตลอดเวลาที่คิดถึง แต่ยามที่เราสองมีลูกกันสักสิบคน ในอนาคตจะได้มีคนคอยช่วยเลี้ยงดูแลลูกของพวกเราได้…”
เซียถงหัวเราะคิกคักพลางยกกําปั้นขึ้นชกไป๋หลี่หานเบาๆทีหนึ่ง “สิบคนเชียว? เห็นข้าเป็นหมูแล้วกระมัง?”
“หากเจ้าเป็นแม่หมู ข้าก็คือพ่อหมู คงเป็นเรื่องดีมาก หากได้ให้กําเนิดเหล่าลูกหมูน้อยๆ”
กล่าวจบ เขาก็โน้มศีรษะประทับรอยจูบที่ปลายใบหูของเซียถงทันที ส่วนนางเองก็คลี่ยิ้มกว้าง แต่พยายามหลบเลี่ยงเบี่ยงตัวหนีเล็กน้อย เพราะหากต้องบรรเลงรักกันบนหลังคาเช่นนี้ เกรงว่าจะต้องกลายเป็นเรื่องตลก ถูกล้อไปอีกสิบชาต!ิ
หลังคาของบ้านหลังนี้เองก็หาใช่ว่าแข็งแรงทนทานอันใดนัก ดูยังไงก็หาใช้สถานที่เหมาะสม เซียถงเขยือบตัวหนีทันที
“ท่านบ้าแล้ว ด้านหลังมีคนอยู่เยอะแยะ”
“ก็ดีแล้วมิใช่รึ? หากพวกเราเผลอตกลงมาจะได้มีคนช่วยรับ?”
เขาพูดหยอกเล่นคําหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มกวาดสายตาเชยมองไปโดยรอบ ก่อนจะสะดุดเข้ากับต้นไม้สูงตระหง่านยิ่งใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกลนับจากตรงนี้
“เช่นนั้นไปที่นั่นกันเถอะ”
ไป๋หลี่หานกล่าวขึ้นขณะโอบเอวกระชับกอดเซียถงแน่น กระแสลมปราณโหมปะทุขึ้นจากในกายหนึ่งส่วน รัศมีแสงสีเงินประกายล้อมร่างของทั้งคู่เอาไว้ และเขาก็พาเซียถงเหินทะยานขึ้นสู่เวหา บินไปยังต้นไม้ต้นดังกล่าวอย่างว่องไว
ซึ่งนี่เป็นต้นไม้อายุเก่าแก่กว่าหลายร้อยปีแล้ว
ภายในกอปรไปด้วยพุ่มไม้สีเขียวชอุ่มหนาทึบ หากคิดจะใช้หลบซ่อนตัวย่อมไม่มีใครสามารถหาพบแน่นอน
ไป๋หลี่หานถอดเสื้อคลุมนอกและปูลงบนกิ่งก้านใหญ่หนาลําหนึ่ง ค่อยๆโอบอุ้มร่างของเซียถงลงนอนบนนั้นประดุจมหาสมบัติลํ้าค่า ใช้แขนข้างหนึ่งประคองหลังศีรษะของนางเอาไว้ใช้แทนหมอน ส่วนอีกมือกําลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าแพรพรรณของเซียถงออกมา ทุกกระบวนการล้วนแต่ประณีตเบามือ
แสงจันทร์สาดฉายส่องผ่านช่องระหว่างพุ้มไม้ใบเขียวลงมากระทบลําต้นที่ทั้งสอง อยู่กัน ผิวพรรณทั่วเรือนร่างของเซียถงเสมือนเคลือบประกายเพชรที่แวววับ มันดูสวยมากจนใครก็มิอาจละสายตาได้
ไป๋หลี่หานโน้มตัวชิดใกล้ เอ่ยกระซิบข้างหูเซียถง นํ้าเสียงอารมณ์เปี่ยมล้นความหึงหวง ตบท้ายด้วยจูบประทับหนักหน่วง
“จากนี้ต่อไป ห้ามเผยความงามของเจ้าให้ผู้ใดได้เห็นอีก เจ้าต้องเป็นของข้าคนเดียวเท่านั้น!”
หื้ม? คืออิจฉาอยู่รึ? ส่อแววหึงหวงตั้งอยู่บนเรือสําเภาแล้ว? แต่เดี๋ยวก่อน…ก็ใช้ว่าข้าอยากทําหรือไม!
“แต่นึกไม่ถึงเลย ศรีภรรยาของข้าคนนี้แท่จริงแล้วยังเต้นระบําเก่งนัก ลีลาของเจ้าช่างแพรวพราวจนข้าใจสั่น คนอะไรทั้งสวยทั้งเก่ง นี่ข้าค้นพบมหาสมบัติลํ้าค่าในรอบพันปีแล้วจริงๆ!”
ภายใต้ร้องรอยประทับจูบของเขา ก็มีนํ้าเสียงหวานฉํ่าของเซียถงเล็ดลอด ครางร้องขึ้นจากลําคอเบาๆว่า
“อยากโดนนางพญาเสือคนนี้ขยํ้าอีกแล้วกระมัง?” “นี่ข้าจะโดนล่าอีกแล้วรึ? หุหุ เช่นนั้นย่อมเต็มใจ!”
ไป๋หลี่หานเปิดฉากบรรเลงรัก เริ่มด้วยการรุกเข้าจูบปากของนางฉับพลัน เซียถงมินอยู่หน้าาค่อยๆอ้าปากสอดลิ้นเข้าสอดรับ ผสานจังหวะกันอย่างลงตัว
เสียงร้องครางเสียงดังสนั่นเร้าใจ เล็ดลอกจากช่องระหว่างฟันของเซียถงต่อเนื่องเป็นจังหวะ
ได้ยินเช่นนั้น ไป๋หลี่หานยิ่งกระชับกอดแน่น และเริ่มบุกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เรือนร่างอันโดดเด่นน่าดูชมของทั้งสองเบียดเสียดชิดแน่น ปราศจากช่องว่างเว้นห่างใดๆ เหนือฟ้าแสงจันทร์เงินประกายจรัส มีเพียงความเงียบสงัดและเสียงใบไม้แห่งพัดผ่านส่งเสียงกรอบแกรบ…
ไป๋หลี่หานเปล่งเสียงคํารามดังก้องอยู่ในลําคอแผ่วอ่อน เขาทั้งกอดจูบเซียถงอย่างเร้าร้อน
“เซียถง! เซียถง!…” เขาร้องเรียกชื่อของนางราวกับชาตินี้มิต้องการแยกจาก
ดั่งปรารถนาสลักชื่อนี้ให้ฝีงลึกลงในไขกระดูกของเขา
หลังจากนั้นสักครู่ใหญ่ ไป่หลี่หานก็ค่อยๆเลื่อนเรียวนิ้วลากลงตํ่า แตะสัมผัสกับจุดซ่อนเร้นใต้หว่างขาสีขาวผ่องประดุจหิมะของเซียถง
และแทบจะในทันทีทันใด นางเกิดอาการสั่นกระตุกอย่างแรง ชําเลืองหาไปที่ไป่หลี่หาน เรือนร่างบิดเสียวไปมาพร้อมกล่าวเสียงกระเส่าว่า
“นี่ท่านอยากทําให้ข้าหมดแรงจนตายเลยรึ?” ไป่หลี่หานระบายยิ้มอ่อนอย่างมีเลศนัย เขากระชับกอดเซียถงอีกครั้ง
“ก็เราไม่ได้เจอหน้ากันเสียนาน ย่อมต้องคิดถึงมากเป็นพิเศษ นอกจากนี้ เจ้าก็สัญญากับข้าแล้ว จะมีลูกให้ข้าสักสิบคน ดังนั้น หากไม่ขยันตั้งใจเสียแต่เนิ่นๆ เดี๋ยวเจ้าก็ผิดหวังเอาหรอก”
ทันใดนั้นเอง จู่ๆเซียถงพลันสัมผัสได้ถึง วัตถุของแข็งบางสิ่งคล่ายแท่งเหล็กใหญ่ยาวที่แสนร้อนระอุ นาบติดอยู่ที่บริเวณขาอ่อนของนาง และขณะที่เจ้าแท่งเหล็กยักษ์นั่นกําลังสอดใส่เข้ามา…
“นายท่าน! นายท่าน!”
สุ้มเสียงร้องโหวกเหวกจากทางใต้ต้นไม้ดังขึ้นพลัน! นํ้าเสียงเจือผสมความกระอักกระอ่วนใจอยู่หลายส่วน แต่อย่างไรเหมือนจะมีเรื่องสําคัญมากจริงๆ
“เจ้าโม่ซวนคนน!ี้”
ไป่หลี่หานรู้สึกหงุดหงิดเสียเหลือเกิน ที่มิได้บรรลุเป้าหมายที่ตั้งใจไว้
โม่ซวนเกาหัวแกรกๆ และเริ่มตะโกนเรียกอีกครั้ง
“นายท่าน! อยู่บนนั้นใช่หรือไม่ ขอรับ!”
เขาพอจะทราบดี ตอนนี้เป็นเวลาส่วนตัวระหว่างนายท่านกับนายหญิง แต่เรื่องที่ได้รับรายงานมาครั้งนี้กลับมิอาจล่าช้าได้…
“ท่านลงไปก่อนเถอะ! เสียงดังปานนั้นเดี๋ยวคนอื่นๆก็แห่กันมาหรอก…” เซียถงหน้าแดงกํ่า กระซิบเสียงแผ่วด้วยความเขินอาย
ทางด้านไป่หลี่หานเองก็รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านใจเสียนัก ทําได้แต่เพียงบอกว่า “ข้าขอยึดเสื้อผ้าของเจ้าไปก่อนแล้วกัน อย่าหนีไปไหนล่ะ รอข้ากลับมาไม่นาน…”
กล่าวจบ ไป๋หลี่หานก็เดินไล่เก็บเสื้อผ้าชิ้นน้อยที่หลุดกระจายบนกิ่งก้านต้นไม้ใหญ่เก็บไว้กับตัว และกระโดดลงจากต้นไม้โดยไว
เซียถงถึงกับตะลึงงันไปสักพักหนึ่ง นางไม่คิดเลยว่า ไป๋หลี่หานจะใจเหี้ยมได่ปานน!ี้ หมอนี่กลัวข้าแอบชิงหนีไปก่อน ก็เลยทําถึงขนาดหยิบใช้กลอุบายนี้เลยเพื่อดักทางป้องกันไว้! นางกวาดสายตามองรอบตัว จะเหลือก็แต่เสื้อคลุมนอกของไป๋หลี่หานที่ปูให้นั่งอยู่ตัวหนึ่ง ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ควรหัวเราะหรือร้องไห้ดื
โม้ซวนกําลังจะอ้าปากตะโกนเรียกอีกครั้ง แต่ก็พลันเห็นเงาร่างของไป๋หลี่หานกระโจนลงมา พร้อมเสียงที่เปล่งถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักว่า
“มีอะไรรีบว่ามา?”
มุมปากโม้ซวนกระตุกอย่างแรง ปรากฏว่า เขาเพิ่งจะทําลายความสุขในคํ่าคืนนี้ของนายท่านและนายหญิงลงไป! แต่ตอนนี้กลับไม่มีเวลามากแล้วเช่นกัน จึงรีบโพล่งกล่าวขึ้นว่า
“มีข่าวด่วนจากอี้เฉิงขอรับ!”ตะลึงงันไปสักพักหนึ่ง นางไม่คิดเลยว่า ไป๋หลี่หานจะใจเหี้ยมได้ปานน!ี้ หมอนี่กลัวข้าแอบชิงหนีไปก่อน ก็เลยทําถึงขนาดหยิบใช้กลอุบายนี้เลยเพื่อดักทางป้องกันไว้ นางกวาดสายตามองรอบตัว จะเหลือก็แต่เสื้อคลุมนอกของไป๋หลี่หานที่ปูให้นั่งอยู่ตัวหนึ่ง ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ควรหัวเราะหรือร้องไห้ดื
“มีข่าวด่วนจากอี้เฉิงขอรับ!”
แอดจ๋าตอนนี้ฟอนด์อ่านไม่ได้ค่ะ