ห้องสิบเก้าเป็นห้องไร้ค่าที่ทุกคนยอมรับเป็นเสียงเดียวกัน อย่าว่าแต่คลาสเด็กอัจฉริยะกับคลาสนานาชาติ แม้แต่คลาสธรรมดาก็ยังดูถูก
จงจือหว่านรู้ว่าซิวอวี่เป็นแค่เด็กสาวใจแตกที่ชอบคลุกคลีอยู่ตามสถานที่กลางคืนกับสนามแข่งรถ แต่เธอรู้ดีว่าเจียงหรานไม่ธรรมดา
นี่เป็นเรื่องที่เธอได้ยินผู้เฒ่าจงพูดถึงโดยบังเอิญ
เจียงหรานเกี่ยวข้องกับตระกูลใหญ่ในตี้ตู
ต่อให้ไม่ถึงระดับตระกูลมู่ แต่ก็ใช่ว่าสี่ตระกูลใหญ่แห่งฮู่เฉิงจะไปล่วงเกินได้
แต่ตอนนี้อิ๋งจื่อจินทำร้ายเจียงหราน ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร ยังต้องคิดอีกเหรอ
จงจือหว่านเอานิ้วม้วนสายหูฟัง “อาคะ ตอนเที่ยงหนูเห็นเจียงหรานขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปจากโรงเรียน คงไม่ได้กลับไป…”
“อาเข้าใจแล้ว” จงมั่นหวาข่มความตกใจและโมโหของตัวเอง “รบกวนหลานแล้วจริงๆ หว่านหว่าน”
“ไม่เป็นไรค่ะอา” จงจือหว่านพูด “คุณปู่บอกให้หนูดูแลน้องเวลาอยู่ในโรงเรียน หนูจะผิดสัญญาต่อคุณปู่ไม่ได้หรอกค่ะ”
แสร้งพูดเหมือนไม่ตั้งใจ “แต่ว่าอาคะ หนูว่าเรื่องนี้อย่าให้คุณปู่รู้จะดีกว่านะคะ คุณปู่กลุ้มเรื่องในตระกูลมากพอแล้ว”
จงมั่นหวาเองก็คิดแบบนั้น “หลานอาเป็นเด็กดีจริงๆ หว่านหว่าน หนูตั้งใจเรียนไปนะลูก เดี๋ยวอาจัดการเอง”
จงมั่นหวาตัดสาย หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง โมโหสุดๆ
นี่เพิ่งจะเปิดเรียนได้ไม่กี่วัน อิ๋งจื่อจินก็ก่อเรื่องวุ่นวายให้เธอตามมาเป็นพรวน
ไปขอเปลี่ยนคลาสเรียนเองยังไม่เท่าไร ตอนนี้ถึงกับกล้าทำร้ายคนอื่นเลยเหรอ
อีกทั้งคนที่ถูกทำร้ายยังเป็นเจียงหราน?
พ่อบ้านก็ได้ยิน เขาพูดด้วยความตกใจ “คุณนาย เจียงหรานไม่ใช่ว่าเป็น…”
“ถูกต้อง” จงมั่นหวาหงุดหงิดแทบบ้า “ทางตี้ตูจงใจปิดบังสถานะของเขา แม้แต่ฉันเองยังรู้แค่ว่าเขาใช้แซ่ของแม่”
แม่ของเจียงหรานเป็นคนของตระกูลเจียงในฮู่เฉิง
เมื่อนับญาติกัน เจียงหรานยังต้องเรียกเจียงมั่วหย่วนว่าน้าด้วยซ้ำ
พ่อบ้านครุ่นคิด “คุณนายครับ คุณหนูรองทำร้ายเจียงหราน ยังไม่ต้องพูดถึงทางตี้ตู ตระกูลเจียงไม่มีทางเลิกราแน่นอน”
ถ้าไม่จัดการให้ดี หุ้นของตระกูลอิ๋งจะต้องสั่นคลอนไประยะหนึ่งอย่างที่เลี่ยงไม่ได้ ความเสียหายระดับร้อยล้าน
“ฉันรู้ ฉันต้องคอยตามเช็ดตามล้างให้ตลอด” จงมั่นหวาแสยะยิ้ม “พ่อบ้านไปเปิดเช็คมาใบหนึ่งก่อน ฉันจะไปที่โรงเรียนแล้วพาเธอไปขอโทษตระกูลเจียง”
พ่อบ้านรับทราบ “คุณนายว่าเท่าไรถึงจะเหมาะสมครับ”
“ห้าล้านแล้วกัน เอาหยกที่เมื่อหลายวันก่อนผู้เฒ่าซื้อมาจากงานประมูลไปด้วย”
พอจงมั่นหวาคิดว่าเธอต้องเสียเงินเสียทรัพย์มากขนาดนี้เพื่อขอโทษตระกูลเจียงแทนอิ๋งจื่อจิน ความรู้สึกผิดในใจที่ไม่ใช่จะมีได้ง่ายๆ ก็หายไปหมดทันที
พ่อบ้านพยักหน้า ออกไปเตรียมตัว
…
อีกด้านหนึ่ง
ซิวอวี่ยังคงถ่ายทอดความรู้เรื่องการแต่งหน้าให้อิ๋งจื่อจินอย่างกระตือรือร้น นั่งไขว่ห้างอยู่บนโต๊ะ “ฉันจะแนะนำเครื่องสำอางที่คนทั่วไปใช้กันให้เธอ”
อิ๋งจื่อจินฟังอย่างตั้งใจ หยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กขึ้นมาจดโดยเฉพาะ
พูดไปได้ครึ่งทางทันใดนั้นซิวอวี่ก็หยุด “เธอคงไม่ได้ไม่เคยสัมผัสกับเรื่องพวกนี้นะ”
อิ๋งจื่อจินตอบอืม
ซิวอวี่ที่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาตลอดรู้สึกแย่ รู้สึกเพียงว่าสาวน้อยใบหน้านางฟ้าคนนี้ช่างน่าสงสารเสียจริง
“ไม่เป็นไร ต่อไปฉันดูแลเธอเอง” เธอโอบบ่าอิ๋งจื่อจิน พูดอย่างใจกว้าง “อยู่ในโรงเรียนเธออ้างชื่อซิวอวี่ได้เลย รับรองไม่มีใครกล้ารังแกเธอ”
อิ๋งจื่อจินอึ้งไปชั่วขณะ
สักพักเธอก็ยิ้มออกมา “คำพูดของเธอทำให้ฉันนึกถึงใครคนหนึ่ง”
ซิวอวี่สงสัย “ใครเหรอ”
“เพื่อนสนิทที่สุดของฉัน” อิ๋งจื่อจินตอบ “เธอเคยพูดแบบนี้เหมือนกัน”
“อ่อ” ซิวอวี่ไม่ได้ถามอะไรมาก “เธอเคยฝึกต่อสู้มาเหรอ”
อิ๋งจื่อจินใช้ปากฉีกถุงนมเปรี้ยว “ประมาณนั้น”
เธอเคยอาศัยอยู่ในประเทศจีนระยะหนึ่ง สมัยนั้นวิทยายุทธ์โบราณเพิ่งถือกำเนิดขึ้น
เธอจำได้ว่าดูเหมือนเธอจะเคยรับลูกศิษย์ไว้ด้วย
เนื่องจากร่างกายได้รับการฝึกฝนจนถึงขีดสุดของมนุษย์ อายุขัยของจอมยุทธ์จึงยาวนานกว่าคนทั่วไป
“เยี่ยมไปเลย!” ซิวอวี่ดีใจมาก “งั้นวันหลังพวกเรามาแลกเปลี่ยนความรู้กัน”
อิ๋งจื่อจินชะงักเล็กน้อย
อันที่จริงเธอค่อนข้างกลัวว่าตัวเองจะกะน้ำหนักไม่ถูกแล้วทำคนอื่นพิการเข้า
“พ่ออิ๋ง!” เวลานี้ลูกน้องคนหนึ่งได้วิ่งเข้ามา “พ่ออิ๋ง อาจารย์ปกครองเรียกให้ไปพบที่ห้องพักครู”
อิ๋งจื่อจินดื่มนมเปรี้ยวหมดก็ยืนขึ้น “ขอบใจ เข้าใจแล้ว”
ลูกน้องตกใจ เกาหัวพร้อมกับยิ้มฮี่ๆ “พ่ออิ๋งไม่ต้องเกรงใจ เข้ามาอยู่ห้องสิบเก้าแล้วก็แสดงว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“อาจารย์ปกครองเหรอ” ซิวอวี่ขมวดคิ้ว “เธออย่าไปนะ ยังไงซะขนาดผู้อำนวยการก็ยังคุมห้องสิบเก้าไม่ได้เลย”
“ไปดูซะหน่อย” อิ๋งจื่อจินไม่แคร์ “ปัญหาจะได้ไม่พอกพูนขึ้นเรื่อยๆ”
“ก็จริง” ซิวอวี่เองก็ยืนขึ้น “ฉันไปดูกับเธอด้วย แต่ว่าพ่ออิ๋งนี่มันอะไรกัน”
ประโยคหลังหันไปถามลูกน้อง
“เจ๊อวี่ เจ๊ไม่เข้าใจ” ลูกน้องพูด “เจ๊กับพี่หรานถอยมาเป็นรุ่นสองแล้ว พ่ออิ๋งคือรุ่นหนึ่ง ก็ต้องเป็นพ่อสิ”
ซิวอวี่ที่หาคำพูดโต้เถียงไม่เจอ “…”
เธอถีบออกไปหนึ่งที ยิ้มพลางด่า “รีบไสหัวไปเลย ไปดูพี่หรานของพวกนายเลยว่ายังลุกไหวไหม”
ห้องพักครูฝ่ายปกครอง
“คุณนายอิ๋ง ผมวานให้นักเรียนไปตามแล้วนะครับ” อาจารย์ปกครองพูด “อีกเดี๋ยวก็มาครับ นั่งลงดื่มน้ำชาก่อนนะครับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ” จงมั่นหวาไม่มีอารมณ์นั่งพัก “หว่านหว่าน เจียงหรานยังไม่กลับเข้าโรงเรียนมาใช่ไหม”
“อาไม่ต้องกังวลขนาดนี้หรอกค่ะ” จงจือหว่านยิ้มเล็กน้อย “แต่ไหนแต่ไรเจียงหรานไม่ค่อยรักษากฎระเบียบ ปกติก็ชอบออกไปบ่อยๆ อยู่แล้ว”
จงมั่นหวาเม้มริมฝีปาก หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
เธอจะไม่กังวลได้อย่างไร
เกิดตระกูลเจียงไม่ยอมรับคำขอโทษจะทำยังไง
รออยู่สิบห้านาทีเต็มๆ ประตูถึงถูกเปิดออก
เด็กสาวอยู่ในชุดนักเรียนที่เรียบร้อย เกล้าผมหางม้าสูง
แต่งกายถูกระเบียบแบบนี้อาจารย์ปกครองจึงพอใจมาก “นักเรียนอิ๋งจื่อจิน ผู้ปกครองของเธอมา มีเรื่องจะคุยกับเธอ”
พอพูดจบก็เห็นจงมั่นหวายืนขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา
