มือนั้นมีนิ้วเรียวยาว ปลายนิ้วขาวนวล
ดุจเนื้อครีมขาวใส ราวกับสะท้อนเปล่งประกาย
แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเฮ่อสวินกลับไม่ใช่มือนี้ แต่เป็นหัวข้อบนกระดาษ
หนึ่งในเจ็ดสุดยอดโจทย์คณิตศาสตร์ระดับโลก
สมมติฐานของรีมันน์
ถูกเสนอขึ้นในปีค.ศ.1859 หนึ่งร้อยกว่าปีให้หลัง ในปีค.ศ.2016 ถึงมีนักคณิตศาสตร์พิสูจน์ข้อสมมติฐานนี้ได้
โจทย์ยากระดับนี้เป็นเรื่องบังคับเรียนในมหาวิทยาลัยนอร์ตัน
แต่เฮ่อสวินกลับสังเกตเห็นว่าวิธีที่เจ้าของมือนี้พิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์ไม่เหมือนกับของนักคณิตศาสตร์ปีค.ศ.2016 คนนั้น
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ในที่สุดก็จริงจังขึ้นมา
เป็นครั้งแรกที่เฮ่อสวินดูไลฟ์สด เขาไม่ได้กดปิดมัน
อักษรหลากสีลอยไปลอยมา
[ท่านเทพ วันนี้สอนฟิสิกส์ของมหาลัยได้เปล่า]
[คำนับแทบเท้าท่านเทพ ได้โปรดพูดเรื่องหลักการสนามแม่เหล็กหน่อย เด็กวิดวะจะสอบตกกันแล้ว ฮือ พี่น้อง ผู้หญิงคนไหนจะเลือกเอกอิเล็กทรอนิกส์ก็ระวังกันหน่อยนะ]
[ติดตรงที่ข้าพเจ้าความรู้น้อย ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ทำอะไรให้ท่านเทพไม่ได้นอกจากให้กำลังใจ]
เฮ่อสวินจ้องกระดาษใบนั้นเขม็ง รีบลงทะเบียนไอดีอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มพิมพ์ข้อความ
[พิสูจน์สมการนาเวียร์-สโตกส์ได้หรือเปล่า]
สมการนาเวียร์-สโตกส์ก็เป็นหนึ่งในเจ็ดสุดยอดโจทย์คณิตศาสตร์ระดับโลกเช่นกัน
พอข้อความนี้เด้งขึ้นมา ไอดีอื่นก็เริ่มไม่พอใจ
[ข้อความเมื่อกี้ เพิ่งมาใหม่เหรอ เนื้อหาไลฟ์สดกำหนดไว้ตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้ว ไม่รู้เหรอว่าถ้าจะให้ท่านเทพพูดเรื่องอื่นต้องส่งของขวัญน่ะ อยู่ๆ จะมาขออะไรเยอะแยะขนาดนี้ ทำไมไม่ขึ้นสวรรค์ไปเลยล่ะ]
[ไร้มารยาทขนาดนี้ ท่านเทพไม่มีทางอธิบายให้ฟังหรอก]
เฮ่อสวินขมวดคิ้ว
เขากดหยุดไลฟ์ เปิดบัญชีที่เพิ่งสมัครเมื่อครู่ จากนั้นก็เติมเงินเข้าไปหนึ่งแสน
เฮ่อสวินมาเป็นอาจารย์ที่ชิงจื้อไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน เดิมทีฐานะทางบ้านของเขาก็ร่ำรวยมากอยู่แล้ว
เมื่อเทียบเงินกับความรู้แล้ว อย่างแรกสำคัญน้อยกว่าอย่างหลัง
เฮ่อสวินกดส่งจรวดหนึ่งร้อยอัน เกิดดาวตกเต็มหน้าจออีกรอบ จำนวนคนชมไลฟ์พุ่งทะยานอีกครั้ง
หลังจากจ่ายเงินหนึ่งแสนก็มีเสียงดังขึ้นในไลฟ์
“ได้”
เป็นคำพูดห้วนๆ
เส้นเสียงธรรมดา แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง
แต่ไพเราะมาก
เฮ่อสวินเห็นมือนั้นเปลี่ยนกระดาษแล้วเริ่มพิสูจน์สมการนาเวียร์-สโตกส์อย่างไม่รีบร้อน
สีหน้าของเขาจากที่เคร่งขรึมก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นตะลึง
เจ้าของไลฟ์ในเน็ตสามารถพิสูจน์ออกมาได้เลยเหรอ
ขนาดเขากับเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันยังทำไม่ได้เลยนะ
[ถึงแม้จะไม่เข้าใจโจทย์ยากพวกนี้ แต่สงสัยเหลือเกินว่าท่านเทพเป็นร่างอวตารของตัวพ่อในแวดวงวิชาการท่านไหน]
เฮ่อสวินเองก็สงสัย
ยังไม่ทันที่เขาจะได้พิมพ์ถาม ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
ไม่ปรากฏเบอร์บนหน้าจอ
ถูกซ่อนไว้
เฮ่อสวินสีหน้าเปลี่ยน เดินออกไปนอกห้องพักครูแล้วถึงกดรับ “ครับอาจารย์”
ปลายสายเป็นชายชราชาวต่างชาติ แต่ภาษาจีนดีเลิศอย่างเหนือความคาดหมาย ก็แค่ติดสำเนียงคนยุโรปอยู่มากพอควร
“เฮ่อ อยู่ที่จีนเป็นไงบ้าง”
“ราบรื่นดีครับ อาจารย์ก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ”
“เฮ่อ อาจารย์มาเตือนนายอีกครั้ง เหลือเวลาอีกสามเดือนนายก็จะต้องสอบแล้ว ครั้งนี้ถ้านายไม่ผ่านอีก อาจารย์ก็ช่วยไม่ได้แล้วนะ”
อาจารย์พูดด้วยความเสียดาย
เฮ่อสวินเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไร
คนนอกไม่รู้ว่าพอเข้ามหาวิทยาลัยนอร์ตันแล้วไม่ได้หมายความว่าจะรับใบจบการศึกษาของมหาวิทยาลัยนอร์ตันได้สำเร็จ
อีกทั้งไม่เหมือนกับมหาวิทยาลัยอื่น คณะในมหาวิทยาลัยนอร์ตันมีการแบ่งระดับ
ระดับทริปเปิ้ลเอส (SSS) คือสูงสุด ระดับดี (D) คือต่ำสุด
คณะที่เขาอยู่ถูกจัดอยู่ในระดับดี (D)
ซึ่งคณะที่อยู่ล่างระดับเอ (A) ลงไป รวมถึงนักศึกษาของคณะระดับเอ (A) ล้วนต้องเข้าร่วมการทดสอบที่มีทั้งหมดสามครั้ง
ถ้าครั้งนี้เขายังสอบไม่ผ่านอีกก็จะถูกถอดใบปริญญา
เฮ่อสวินกลับไปนั่งที่ตัวเอง มองไลฟ์สดอย่างเหม่อลอย
เขาครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นก็ส่งข้อความส่วนตัวไปหาเจ้าของไลฟ์
[ไม่ทราบว่าคุณพอจะช่วยเหลืออะไรสักอย่างได้หรือเปล่า]
แต่จนกระทั่งไลฟ์จบ ข้อความส่วนตัวนี้ก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับใดๆ
เฮ่อสวินขมวดคิ้ว มองข้ามอารมณ์หงุดหงิดในใจ หยิบหนังสือออกมาเตรียมการสอน
…
ตอนเลิกเรียนอิ๋งจื่อจินได้รับสายจากผู้เฒ่าจง
บอกว่าให้ไปที่บ้านหน่อย ส่งคนขับรถมารับแล้ว
พออิ๋งจื่อจินขึ้นไปนั่งบนรถก็เปิดแอปฉลามไลฟ์สดดูรายได้ในวันนี้
หลังจากหักส่วนแบ่งคนละครึ่งกับทางแอป เธอได้มาเจ็ดหมื่น
ห้าหมื่นจากในนั้นมาจากผู้ใช้งานรายใหม่คนหนึ่ง
ผู้ใช้งานคนนี้ยังได้ส่งข้อความส่วนตัวหาเธอด้วย
แต่เธอไม่ได้สนใจ
คนดูส่งของขวัญ เธอก็พูดเรื่องสมการนาเวียร์-สโตกส์ ไม่ได้รวมถึงบริการด้านอื่น
อิ๋งจื่อจินหาวออกมา พิงหน้าต่างรถงีบหลับไปสักพัก
ยี่สิบนาทีต่อมาคนขับรถก็จอดที่หน้าประตูใหญ่คฤหาสน์ตระกูลจง
ตอนนี้เป็นเวลาอาหาร คนรับใช้กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว
ภายในห้องรับแขก
นอกจากผู้เฒ่าจงแล้วยังมีจงมั่นหวา คุณนายจง รวมถึงจงจือหว่านต่างก็อยู่กันครบ
พอจงมั่นหวาเห็นอิ๋งจื่อจินเข้ามาสีหน้าก็เปลี่ยนไป
แต่ติดตรงที่ผู้เฒ่าจงอยู่ด้วย เธอจึงอดทนไว้ไม่เอ่ยปาก
จงจือหว่านที่อยู่ข้างๆ ดวงตาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งร้องไห้ไปเมื่อไม่นานนี้
อิ๋งจื่อจินกวาดตามองเล็กน้อย
สังเกตเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของจงจือหว่าน คล้ายกำลังท้าทาย
เธอไม่สนใจ แค่พยักหน้าให้ผู้เฒ่าจง “คุณตา”
ผู้เฒ่าจงยังไม่ทันเอ่ยปาก คุณนายจงก็ตบโต๊ะ ลุกขึ้นด้วยความโมโห “เป็นแค่ลูกเลี้ยงยังจะมีหน้ามาเรียกคุณตาอีกเหรอ เธอผลักหว่านหว่านตกทะเลสาบ ทำไมถึงได้อำมหิตขนาดนี้ ฉันว่า…”
ยังไม่ทันพูดจบผู้เฒ่าจงก็ตวาดด้วยความโมโห “หุบปากเดี๋ยวนี้!”
คุณนายจงอึ้งไปชั่วขณะ
“จื่อจิน มานั่งข้างตาสิ” ผู้เฒ่าจงกวักมือเรียก
หลังจากที่อิ๋งจื่อจินนั่งลง ผู้เฒ่าจงถึงได้มีสีหน้าเย็นชา “จงจือหว่าน ขอโทษน้องสาวเดี๋ยวนี้!”
