ตอนที่ 317 เผยเทียนอี้ขอร้องเทพอิ๋ง เธอเป็นคนแก้โจทย์งั้นเหรอ
พอเห็นระบบขึ้นแบบนี้ คิ้วที่ขมวดแน่นของเผยเทียนอี้ก็คลายออก รู้สึกเซอร์ไพรส์แบบที่เห็นได้ยาก
เพราะเขาไม่ชินกับหน้าเว็บบอร์ดเอ็นโอเคเท่าไร จึงล็อกอินเข้ามาไม่บ่อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องโพสต์ภารกิจรวมกับครั้งนี้ เขาเคยโพสต์ไปทั้งหมดสามครั้ง
ครั้งแรกโพสต์หาหนังสือฉบับภาษาละตินที่ไม่มีวางขายแล้ว แม้แต่ในสตาร์ก็หาซื้อไม่ได้
หลังจากมีคนรับภารกิจนี้ไป วันต่อมาเขาก็ได้รับหนังสือเล่มนั้น
ครั้งที่สองเผยเทียนอี้เจอโจทย์ยาก เขาโพสต์โจทย์นั้นลงไปโดยใช้รูปแบบทำภารกิจเช่นกัน ในเวลาไม่ถึงสิบนาทีเขาก็ได้วิธีแก้โจทย์นี้
และก็เพราะการโพสต์ภารกิจสองครั้งนี้ที่ทำให้เผยเทียนอี้รู้สึกว่าเว็บบอร์ดเอ็นโอเคมหัศจรรย์มาก ถึงแม้เผยเทียนอี้จะโพสต์ภารกิจไม่บ่อย แต่เขาก็รู้ว่า เมื่อไรที่มีคนรับภารกิจไป นั่นก็แสดงว่าคนที่กดรับมีความสามารถมากพอที่จะทำภารกิจนั้นให้สำเร็จได้
กติกาการรับภารกิจค่อนข้างซับซ้อน เขาไม่ได้อ่านอย่างละเอียด รู้แค่ว่าหากรับภารกิจไปแล้วทำไม่สำเร็จจะถูกหักแต้มสะสมการใช้งาน
เผยเทียนอี้เข้ามาเล่นเว็บบอร์ดเอ็นโอเคได้หนึ่งปีแล้วก็ยังไม่เข้าใจว่าแต้มสะสมการใช้งานมีประโยชน์อะไร
ด้วยเหตุนี้เวลาเขาโพสต์ภารกิจจึงให้ค่าตอบแทนเป็นเงิน
แต่ทว่าบรรดาผู้ใช้งานที่เล่นในหน้าหลักส่วนใหญ่จะเพื่อต้องการแต้มสะสมการใช้งาน เมื่อได้มากพอจะเข้าพื้นที่ปิดได้ เข้าสู่สมาพันธ์ลับ
ถ้าไม่ใช่เพราะเผยเทียนอี้เงินหนา โพสต์ของเขาแขวนไว้หนึ่งเดือนก็ไม่มีใครสนใจ
เผยเทียนอี้ส่งข้อความหาไอดีคนชี้ทางทันที แต่ไม่ได้รับการตอบกลับ
เขาจำต้องรอด้วยความอดทน
แต่เขารออยู่ไม่นาน ระบบก็เด้งหน้าต่างขึ้นมาปรากฏ
[หลังจากตรวจสอบ ภารกิจของคุณเสร็จสิ้นแล้ว เงินค่าตอบแทนภารกิจถูกโอนเข้าบัญชีของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว]
ภารกิจที่แค่ทำผ่านออนไลน์ก็เสร็จ ชิ้นงานจะถูกระบบนำส่งไปยังกล่องจดหมายของผู้ตั้งภารกิจ
เผยเทียนอี้เปิดกล่องจดหมายดู เขาส่งเอกสารไปห้าแผ่น ทั้งหมดถูกแปลออกมาเป็นภาษาอังกฤษยุคปัจจุบัน
เวลาเพิ่งผ่านไปแค่แปดนาที
เผยเทียนอี้แทบหยุดหายใจ นี่ต้องชำนาญภาษาอังกฤษยุคกลางกับภาษาอังกฤษโบราณขนาดไหน ถึงแปลเอกสารได้ในเวลาไม่กี่นาที
ในเว็บบอร์ดนี้ยังมีนักภาษาศาสตร์ที่เก่งขนาดนี้ด้วยเหรอ
มิน่าตอนนั้นอาจารย์ของเขาถึงได้บอกว่า ถ้าเขาโชคดี เขาจะได้เจอกับเสือหรือมังกรที่หลบซ่อนอยู่มากมาย
เผยเทียนอี้เงียบไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็ส่งข้อความอีกครั้ง
[สวัสดีครับ ขอทำความรู้จักได้ไหมครับ]
…
บ้านครอบครัวเวิน
ภายในห้องนอน
อิ๋งจื่อจินกดปิดหน้าต่างคำขอเป็นเพื่อน กดถอนเงินห้าล้านที่หามาได้ในเวลาแปดนาที จากนั้นก็ไปเล่นในพื้นที่ผิด
วันนี้ประเด็นร้อนของสมาพันธ์ลับเป็นเรื่องของนักสืบไอบีไออีกแล้ว
ได้ยินว่านักสืบคนนี้ถูกถลกกางเกงในระหว่างไล่ล่าคนร้าย เผยให้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเผย
คนที่โพสต์กระทู้คนแรกสุดยังได้แนบภาพถ่ายให้ด้วยความเอาใจใส่ ด้านล่างมีพวกบอสมาคอมเมนต์กันอย่างสนุกสนาน
อิ๋งจื่อจินอ่านอยู่สักพักก็ไปกดสั่งพวกสมุนไพร
แต่ที่น่าเสียดายคือ ในพื้นที่ซื้อขายไม่มีส่วนประกอบการเล่นแร่แปรธาตุที่เธอต้องการ
และก็เพราะพวกส่วนประกอบเล่นแร่แปรธาตุเป็นของที่หายากมาก แม้แต่นอร์ตันก็ยังต้องออกไปเสาะแสวงหาด้วยตัวเอง
วันนี้หลังจากที่เธอรักษาให้จี้เฟิงเสร็จก็เหลือส่วนประกอบสำหรับเล่นแร่แปรธาตุอยู่แค่ชุดเดียว ต้องหาทางหามาให้ได้อีกหน่อย
เวลานี้มีเสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น เวินเฟิงเหมียนมาหา
เขาไอหนึ่งทีแล้วถึงพูดขึ้น
“เยาเยา ดึกมากแล้ว นอนได้แล้วนะ”
อิ๋งจื่อจินดูเวลา สี่ทุ่มพอดี ยังเร็วเกินไปสำหรับเด็กวัยรุ่น
“พ่อพักผ่อนก่อนเลยค่ะ” สายตาของอิ๋งจื่อจินยังคงอยู่ที่คอมพิวเตอร์
“เดี๋ยวหนูก็นอนแล้วค่ะ”
“คราวก่อนลูกก็พูดแบบนี้” เวินเฟิงเหมียนที่อยู่นอกห้องยังไม่ไปไหน
“พ่อตื่นมาตอนตีสองยังเห็นไฟห้องลูกสว่างอยู่เลย”
อิ๋งจื่อจินนั่งนึก วันนั้นเธอเพิ่งเจอละครน้ำเน่าเรื่องหนึ่ง อยากดูให้จบก็เลยดูข้ามคืน
“ครั้งนี้ไม่แล้วค่ะพ่อ” เธอตอบ “อย่างมากห้าทุ่มหนูจะนอนแน่นอนค่ะ”
เสียงฝีเท้าดังขึ้นเวินเฟิงเหมียนออกไปแล้ว
ความสนใจของอิ๋งจื่อจินกลับมาที่เว็บบอร์ดเอ็นโอเคอีกครั้ง ขณะที่กำลังจะโพสต์กระทู้ทันใดนั้นไฟทั้งหมดในห้องนอนก็ดับลง เหลือเพียงแสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
เธอหันไปมองแสงไฟนีออนนอกหน้าต่าง จากนั้นก็เข้าสู่ห้วงความเงียบ “…”
ไม่กี่วินาทีถัดมาเธอก็แน่ใจได้เรื่องหนึ่ง
พ่อของเธอไปสับคัตเอาท์เพื่อให้เธอเข้านอน
โหดมาก
มีความดึกแบบหนึ่งที่เรียกว่า พ่อคิดว่าดึกแล้ว ลูกต้องนอนได้แล้ว
อิ๋งจื่อจินนวดศีรษะ จำต้องปิดคอมพิวเตอร์
เธอเปิดโทรศัพท์มือถือตั้งนาฬิกาปลุก เปลี่ยนชุดนอนแล้วขึ้นเตียง
มีข้อความวีแชทเข้ามาพอดี
[กู๊ดไนท์เด็กน้อย]
อิ๋งจื่อจินพลิกตัว ตอบกลับไป
[กู๊ดไนท์]
คิดเล็กน้อย จากนั้นก็เพิ่มไปอีกคำ
[พี่ชาย]
…
ช่วงไม่กี่วันมานี้ นอกเหนือจากการเข้าเรียน อิ๋งเย่ว์เซวียนก็ติดตามไปสำรวจวิจัยกับเผยเทียนอี้ตลอด
เดิมทีเธอคิดไว้ว่าอยากทบทวนเรื่องการออกเสียงกับไวยากรณ์ภาษาอังกฤษยุคกลางอีกครั้ง แต่เผยเทียนอี้กลับบอกว่างานแปลเสร็จหมดแล้ว
“เย่ว์เซวียน เธอเองก็เหนื่อยมาก” เผยเทียนอี้ไม่ได้บอกอิ๋งเย่ว์เซวียนเรื่องเว็บบอร์ดเอ็นโอเค
“ตอนนี้งานสำรวจเสร็จหมดแล้ว เธอตั้งใจเรียนนะ อย่าลืมเข้าร่วมรอบสองของไอเอสซีด้วย”
รอบคัดเลือกรอบแรกของไอเอสซีจบไปเมื่อวันที่สิบห้าธันวาคม ตามมาด้วยรอบสองทันที ไม่ได้ทิ้งช่วงให้ผู้เข้าร่วมได้พัก
อิ๋งเย่ว์เซวียนพยักหน้า “รุ่นพี่ เดี๋ยวฉันไปส่งนะคะ”
เผยเทียนอี้พยักหน้า
ทั้งสองคนเดินไปทางประตูโรงเรียน เจอกับนักเรียนห้องสิบเก้าที่เพิ่งกลับจากสนามกีฬา เผยเทียนอี้แค่เหลือบมอง แต่ก็สะดุดตาที่อิ๋งจื่อจิน
ตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่า นักเรียนคนนี้เป็นนักเรียนที่ตอนแรกทางชิงจื้อเลือกมาต้อนรับพวกเขา
อิ๋งเย่ว์เซวียนสังเกตเห็นสายตาของเผยเทียนอี้
“รุ่นพี่ นั่นน้องสาวของฉันค่ะ”
“น้องสาวเหรอ” เผยเทียนอี้อึ้ง “ก็คล้ายจริงๆ นะ”
เพียงแต่เครื่องหน้าของอิ๋งจื่อจินคมคายกว่า ยากที่จะทำให้สังเกตเห็นว่ายังมีคนอื่นอยู่ด้วย
อิ๋งเย่ว์เซวียนเม้มริมฝีปากเล็กน้อย
เผยเทียนอี้เห็นเธอเป็นแบบนี้จึงตบบ่าของเธอเบาๆ
“เย่ว์เซวียน น้องเธอหน้าตาดี แต่เธอฉลาดกว่านะมีพรสวรรค์ในด้านการวิจัย แต่ละคนมีข้อดีกันคนละแบบอย่าเสียใจไปเลย”
“ไปเถอะ พี่จะเลี้ยงข้าวเธอ”
…
หลังจากที่เผยเทียนอี้แยกกับอิ๋งเย่ว์เซวียนก็กลับโรงแรม
เพื่อให้สะดวกต่อการทำงานสำรวจวิจัย พวกเขาจึงเหมาทั้งชั้นเอาไว้
เผยเทียนอี้พักผ่อนชั่วครู่แล้วไปที่ห้องประชุมด้านข้าง
ภายในห้องประชุมมีอาจารย์อยู่ห้าคนกับศาสตราจารย์หัวหน้าคณะ
เผยเทียนอี้เคาะประตูแล้วถึงเข้าไป
“ศาสตราจารย์เกอร์เวน”
ศาสตราจารย์เกอร์เวนเป็นศาสตราจารย์ชื่อดังของมหาวิทยาลัยที่อยู่อันดับสองของโลก ศึกษาเรื่องกลศาสตร์ควอนตัมโดยเฉพาะ มีอิทธิพลมากในแวดวงวิชาการ
เพียงแต่เขาพูดภาษาจีนไม่ได้ ตอนนั้นอาจารย์เติ้งถึงได้ตัดสินใจให้อิ๋งจื่อจินมา
“นักศึกษาเผย” เกอร์เวนพยักหน้า “นั่งสิ”
เผยเทียนอี้นั่งลง “ศาสตราจารย์เกอร์เวนครับ ผมจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว พรุ่งนี้พวกเราบินกลับยุโรปได้เลยครับ”
เขายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการในโรงเรียนเอลาน
“ยังไม่รีบ” เกอร์เวนส่ายหน้า
“ศาสตราจารย์จั่วเชิญนักเรียนคนหนึ่งมาช่วยผมวิจัย ผมต้องรอเธอ นักศึกษาเผย ถ้าคุณมีธุระก็กลับไปก่อนได้ ผมอยู่ที่นี่คนเดียวก็พอแล้ว”
“จะได้อย่างไรกันครับ” เผยเทียนอี้ขมวดคิ้ว “ศาสตราจารย์เกอร์เวน ถึงแม้พวกเราจะมาที่นี่กันอย่างลับๆ แต่ก็มีหลายคนจับตาดูความเคลื่อนไหวของคุณอยู่ ความปลอดภัยของคุณสำคัญมากนะครับ”
ศาสตราจารย์ระดับเกอร์เวนย่อมมีคนจำนวนมากจับตามอง
เมื่อก่อนก็ใช่ว่าจะไม่เคยมีเรื่องอย่างศาสตราจารย์ชั้นแนวหน้าไปเมืองนอกแต่ถูกคุมตัวไว้
เผยเทียนอี้จึงเป็นห่วงมาก
เกอร์เวนกลับไม่แคร์ เขาส่ายมือ “ผมจะรออยู่ที่โรงแรม”
“แล้วนักเรียนคนที่คุณว่าจะมาเมื่อไรครับ” เผยเทียนอี้ทำได้เพียงยอมถอย
“ศาสตราจารย์จั่วได้บอกไหมครับ”
เผยเทียนอี้รู้จักชื่อจั่วหลี เพราะโด่งดังมาก
ในด้านการประสบความสำเร็จทางวิชาการ จั่วหลีย่อมไม่มีทางสู้เกอร์เวนได้ อย่างไรเสียก็เหนือกว่าด้วยประสบการณ์
แต่จั่วหลียังหนุ่มมาก ปีนี้เพิ่งจะสามสิบสอง อนาคตยังอีกยาวไกล
“เดี๋ยวก็มาแล้ว” เกอร์เวนรอด้วยความอดทน ทันใดนั้นเขาก็ถามขึ้น
“นักศึกษาเผย คุณรู้เรื่องโจทย์ที่ศูนย์ฟิสิกส์สากลประกาศออกมาไหม”
เผยเทียนอี้พยักหน้า “ทราบครับ ได้ยินว่ามีคนแก้โจทย์ได้แล้วด้วย”
พูดถึงตรงนี้เขาก็อึ้ง “ไม่ใช่ศาสตราจารย์เหรอครับ”
“ไม่ใช่ผม” เกอร์เวนดันแว่นตา “ผมกะว่าเสร็จธุระค่อยไปแก้โจทย์”
คราวนี้เผยเทียนอี้ตะลึง “ยังจะมีใครที่ทำได้เร็วขนาดนั้นอีก”
กลศาสตร์ควอนตัมเป็นสาขาที่เกอร์เวนศึกษาโดยเฉพาะเชียวนะ
“ก็คือนักเรียนคนนี้นี่แหละ” เกอร์เวนเหลือบมองโทรศัพท์มือถือ ผุดรอยยิ้ม
“เอาล่ะ เธอมาแล้ว นักศึกษาเผยคุณก็จะได้เจอเธอพอดี”
พอพูดจบก็มีเสียงเคาะประตู
เผยเทียนอี้หันไป
