ตอนที่ 329 รนหาที่ตาย! ฟู่อวิ๋นเซิน ‘ห้ามใครแตะต้องเธอ’
เจียงมั่วหย่วนเจ็บจนลุกไม่ขึ้น แต่ยังคงมีสติดี
ตอนที่อิ๋งจื่อจินถีบเขา ถีบตรงแขนขา ดังนั้นใบหน้าของเขาจึงไม่เป็นอะไร ดวงตาสามารถมองเห็นได้ปกติ
เช้าวันนี้เยี่ยซู่เหอได้บอกเขาอีกว่า ถุงหอมใบนี้จะต้องมีประโยชน์แน่นอน
สุดท้ายเจียงมั่วหย่วนก็ยอม เขาไม่แคร์ที่จะต้องใช้วิธีต่ำช้าเพื่อให้ได้อิ๋งจื่อจินมาครอบครอง
ต่อให้ในตอนนี้เธอจะเห็นเป็นใบหน้าของคนอื่นก็ตาม
ความงดงามแบบนี้ชวนให้คนอยากเป็นเจ้าของ
มือของเจียงมั่วหย่วนขยับ อยากยันตัวลุกขึ้นมานั่ง
แต่วินาทีถัดมาสายตาของเขาก็พร่ามัว
เด็กสาวก้มตัวอีกครั้ง งอศอกขวา
“พลั่ก!”
โจมตีด้วยข้อศอกมาที่อกของเขา
“กร๊อบ”
เสียงกระดูกร้าวดังชัดเจนขึ้นอย่างผิดปกติอยู่ในซอยอันเงียบสงบ
ความเจ็บปวดอย่างกะทันหันราวกับถูกฉีกอกทำให้เจียงมั่วหย่วนตกอยู่ในภาวะมึนงงในชั่วขณะ
แต่อิ๋งจื่อจินเป็นหมอ อีกทั้งยังเป็นนักปรุงยาพิษ ขณะที่เธอลงมือสามารถทำให้อีกฝ่ายรับรู้ความเจ็บปวดทั้งหมดในขณะที่ยังมีสติครบถ้วนได้อย่างง่ายดาย
อิ๋งจื่อจินเก็บกิ่งไม้มาจากด้านข้างแล้วเขี่ยกระเป๋าเสื้อเชิ้ตของเจียงมั่วหย่วน เอาถุงหอมขนาดเท่านิ้วโป้งออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ
เธอเก็บถุงหอมใบนี้ขึ้นมาดม จากนั้นก็พูดขึ้น
“โรสแมรี หญ้าหุยซิน จิ่วเสินหลิงจือ…”
ชื่อสมุนไพรที่ไม่คุ้นชินสำหรับเจียงมั่วหย่วนถูกไล่เรียงออกมา แต่เขากลับไม่เข้าใจว่ามันคือเรื่องอะไร
เมื่อชื่อสมุนไพรสุดท้ายจบลง ทันใดนั้นอิ๋งจื่อจินก็แสยะยิ้มเบาๆ
“คิดจะใช้สิ่งนี้มาครอบงำฉันเหรอ”
หัวใจของเจียงมั่วหย่วนหยุดเต้นในชั่วขณะ รู้สึกเหลือเชื่อ
วันนี้เขาพกถุงหอมใบนี้ไปที่บริษัทด้วย ขนาดเลขาของเขายังไม่สังเกตเห็นความผิดปกติด้วยซ้ำ
เยี่ยซู่เหอก็บอกอยู่ว่าไม่มีทางผิดพลาด แล้วมันเรื่องอะไรกัน
“คุณอิ๋ง!” ทันใดนั้นได้มีเสียงตะโกนดังขึ้น
อวิ๋นซานกระโดดลงมาจากกำแพง ตกลงสู่พื้น
เขาเห็นเจียงมั่วหย่วนกองอยู่ที่พื้น จึงไม่พูดพล่ามทำเพลงพุ่งเข้าไปถีบ
คราวนี้ทำให้เจียงมั่วหย่วนสลบไปอย่างสิ้นเชิง
อวิ๋นซานชะงักเท้าได้ทันเวลา เขาเกาหัว
“จริงๆ เลย ครั้งนี้ผมอุตส่าห์ออมแรงแล้วนะ ทำไมยังสลบไปได้อีก”
เขาหันมา “คุณอิ๋งไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”
อวิ๋นซานแอบเฝ้าดูอยู่ตลอด
เจียงมั่วหย่วนเป็นบุคคลที่ฟู่อวิ๋นเซินเคยบอกเขาไว้ เขาก็เลยจับตาดูไม่ห่าง
เพียงแต่ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่บนเกาะในมหาสมุทรแปซิฟิก อิ๋งจื่อจินบอกว่าชอบลงมือด้วยตัวเอง เขาจะไปขัดความสนุกของเธอที่ชอบอัดคนไม่ได้
อวิ๋นซานก็เลยไม่ยุ่งคอยซุ่มดูอยู่
จนกระทั่งเขาได้ยินอิ๋งจื่อจินพูดแบบนั้น
เจียงมั่วหย่วนคิดจะครอบงำเธองั้นเหรอ
“ไม่เป็นไร” อิ๋งจื่อจินยังคงถือถุงหอมใบนั้น พูดอย่างนึกสนุก “เจอสิ่งที่น่าสนใจเข้าแล้ว”
อวิ๋นซานหน้าเครียด “นี่อะไรเหรอครับ”
“ในนี้มีสมุนไพรปนกันอยู่หลายชนิด” อิ๋งจื่อจินโยนถุงหอมให้เขา
“ถ้าดมนานๆ เข้าก็จะเห็นคนที่พกถุงหอมนี้เป็นคนที่รักที่สุดหรือคนที่แคร์ที่สุด”
“ยิ่งสูดดมนานเท่าไร ความรู้สึกนั้นก็จะยิ่งรุนแรง ปริมาณขนาดนี้น่าจะคงอยู่ได้สามวัน”
อวิ๋นซานสีหน้าเปลี่ยน
อิ๋งจื่อจินไม่ต้องพูดต่อเขาก็รู้ว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
เจียงมั่วหย่วนก็จะพาอิ๋งจื่อจินไปยังประเทศที่กฎหมายกำหนดให้แต่งงานตอนอายุสิบหกปีได้ ทำการจดทะเบียนสมรส หรือแม้กระทั่งยังจะทำเรื่องอื่นๆ อีก
อวิ๋นซานโมโหจนชักปืนออกมา “ไอ้ชาติชั่ว!”
“บ้านเมืองมีกฎหมาย” อิ๋งจื่อจินห้ามเขา
“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”
อวิ๋นซานถึงนึกได้ว่าที่นี่ไม่ใช่นอกดินแดน เขาเก็บปืนกลับไป มองถุงหอมใบนั้น
“คุณอิ๋ง มันวิเศษขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
เขาไม่เคยเข้าไปในวงการแพทย์แผนโบราณ แต่ก็เคยได้ยินมาบ้าง รู้แค่ว่าแพทย์แผนโบราณที่เก่งๆ สามารถทำให้คนตายคืนชีพได้เลยทีเดียว
โดยเฉพาะวิชาฝังเข็ม อย่างเช่นการฝังเข็มทอง ซึ่งก็มีแค่แพทย์แผนโบราณที่รู้ว่าใช้อย่างไร
อิ๋งจื่อจินเลิกคิ้ว พูดอย่างใจเย็น
“เคยได้ยินเรื่องการทำเสน่ห์ของทางตะวันตกเฉียงใต้ไหม ผู้หญิงทำใส่ผู้ชาย จะทำให้ผู้ชายหลงรักหัวปักหัวปำ”
“เคยได้ยินครับ” อวิ๋นซานคิด “แต่คุณชายบอกว่าพวกนั้นเป็นเรื่องหลอกลวง”
“เป็นเรื่องหลอกลวง หัวใจของคนเราถูกครอบงำได้ง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน” อิ๋งจื่อจินพูด
“แต่ก็มีสิ่งที่คล้ายๆ กันอยู่ อย่างเช่นการสะกดจิต จะส่งผลต่อจิตใจ และการมองเห็น”
“ส่วนอันนี้ทำมาอย่างลวกๆ สมุนไพรไม่ได้ถูกจัดการอย่างเหมาะสม”
“ไม่มีทางส่งผลต่อจอมยุทธ์ อย่างมากก็แค่เกิดภาพลวงตาในชั่วขณะ แต่สำหรับคนทั่วไปจะถูกครอบงำได้ง่าย ยากที่จะได้สติกลับมา”
อวิ๋นซานฟังแล้วก็หวาดหวั่น อยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง
“คุณอิ๋งเห็นเป็นใบหน้าคนอื่นแล้วเหรอครับ”
“เห็นแล้ว”
“ใครเหรอ” อวิ๋นซานครุ่นคิด เขาควรจะไปรายงาน
จัดการศัตรูหัวใจให้สิ้นซาก
“หมูมั้ง”
“?”
…
ณ อาคารสำนักงานใหญ่ไอบีไอ
ภายในห้องทำงานของประธาน
ขณะที่ฟู่อวิ๋นเซินกำลังฟังประธานรายงาน โทรศัพท์ก็มีเสียง “ติ๊ง”
ทันใดนั้นฟู่อวิ๋นเซินก็ยิ้มออกมา “ลิซิเนียส ขอหูฟัง”
ประธานไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงขออะไรแบบนี้ แต่ก็ยังคงยื่นหูฟังบลูทูธให้ทันที
ฟู่อวิ๋นเซินใส่หูฟัง สีหน้าเรื่อยเปื่อย กดเปิดไฟล์เสียง
เสียงเย็นชาของเด็กสาวดังลอดมาจากหูฟัง
‘พี่ชายไม่ชอบให้ฉันทะเลาะเบาะแว้ง ดังนั้นคราวก่อนที่ฉันไม่ลงมือกับคุณเพราะไม่อยากให้เขาเห็น’
อวิ๋นซานตั้งใจอัดไว้
ดวงตาของฟู่อวิ๋นเซินขยับ เขากดฟังอีกครั้ง ดวงตาโค้งมน
หัวใจอ่อนยวบขึ้นมาทันทีอย่างควบคุมไม่ได้ ถึงขั้นที่ว่าเขายินยอมที่จะตายไปเพราะคำที่เธอเรียกว่า ‘พี่ชาย’
ลิซิเนียสที่อยู่ข้างๆ มองฟู่อวิ๋นเซิน เกิดความรู้สึกสะพรึงกลัว
เขารู้ว่าฟู่อวิ๋นเซินไม่ได้ใช้ใบหน้าที่แท้จริง เปลี่ยนใบหน้าแทบจะทุกครั้งที่มา
สมัยนี้แปลงโฉมง่ายมาก ใช้เทคโนโลยีภาพพิมพ์สามมิติก็ได้แล้ว
แต่ลิซิเนียสไม่เคยเห็นฟู่อวิ๋นเซินยิ้มแบบนี้มาก่อน
ได้ยินอะไรงั้นเหรอ
“ผมจะกลับพรุ่งนี้” ฟู่อวิ๋นเซินดึงหูฟังออก เงยหน้ามอง
“เรื่องที่เหลือคุณก็ส่งคนไปตามต่อ แต่ระวังไว้ว่าถ้าเกิดเหตุไม่คาดคิดให้ถอยออกมาก่อน”
เขาไม่อยากให้ยอดฝีมือของไอบีไอต้องมาจบชีวิตลงเพราะเรื่องแบบนี้แม้แต่คนเดียว
ลิซิเนียสพยักหน้า
“ครับ ผู้บัญชาการ แล้วคุณจะ?”
ตามกำหนดการฟู่อวิ๋นเซินจะอยู่ที่นี่อีกหนึ่งอาทิตย์
“ห้ามใครแตะต้องเธอ” ฟู่อวิ๋นเซินยิ้มมุมปาก “กลับเร็วหน่อย จะไปจัดการพวกขวางหูขวางตา”
ลิซิเนียส “?”
…
เจียงมั่วหย่วนถูกทิ้งไว้ในซอยนั้น
อวิ๋นซานตามอยู่ด้านหลังอิ๋งจื่อจินเพื่อไปส่งเธอกลับบ้าน
“คุณอิ๋งครับ คุณชายน่าจะใกล้กลับมาแล้ว” พอไปถึงเขตที่พักของครอบครัวเวิน อวิ๋นซานก็พูดขึ้น
“คุณอิ๋งพักผ่อนได้อย่างสบายใจแล้วครับ”
อิ๋งจื่อจินพยักหน้า
ขณะที่อวิ๋นซานกำลังจะพูดอะไรต่อ หูของเขาก็ขยับรีบหันขวับ
มีผู้หญิงคนหนึ่งไม่รู้โผล่มาจากไหน ถือขวดอยู่ในมือ กำลังจะสาดไปที่อิ๋งจื่อจิน
เธอสวมผ้าปิดปาก แต่อวิ๋นซานก็จำได้ว่าคือซูหร่วน
เขายังได้กลิ่นกรดอย่างรุนแรง
น้ำกรด!
อวิ๋นซานสีหน้าเย็นชาลง เข้าไปขวางหน้าอิ๋งจื่อจินไว้
“ระวังครับคุณอิ๋ง!”
“ฟึ่บ”
ทว่าในเวลานี้กลับมีร่มคันหนึ่งถูกกางบังหน้าอิ๋งจื่อจิน ช่วยบังน้ำกรดที่ซูหร่วนสาดเข้ามาได้
เสียงกรีดร้องดังขึ้น ซูหร่วนเอามือจับใบหน้าซีกขวากับลำคอ ล้มลงไปบนพื้น
“สมน้ำหน้า” เนี่ยเฉาเก็บร่ม สะบัดผม “ริอาจจะมาสู้กับท่านเนี่ย”
ซูหร่วนเจ็บจนตัวสั่นอยู่บนพื้นไม่หยุด แทบส่งเสียงร้องไม่ออกแล้ว
“บอส” เนี่ยเฉาไม่สนใจซูหร่วน เขาแสร้งทำเป็นเดินผ่านไป
“ว้าว บังเอิญจัง”
อวิ๋นซาน “…”
ช่วยเล่นให้เนียนกว่านี้จะได้ไหม
“ผู้หญิงคนนี้สันดานไม่เคยเปลี่ยน” เนี่ยเฉาฮึดฮัด “โหดร้ายได้ขนาดนี้”
ขณะพูดเขาก็มองสำรวจอวิ๋นซาน
เนี่ยเฉาไม่เคยเจออวิ๋นซาน จึงคิดว่านี่เป็นศัตรูหัวใจอีกคน
เขาตื่นเต้นมากเตรียมจะรายงานให้ฟู่อวิ๋นเซินรู้
เขาไม่เชื่อหรอกว่าฟู่อวิ๋นเซินจะไม่รู้สึกอะไร เจียงหรานเป็นลูกชาย หมอนี่จะด้วยหรือไง
ทันใดนั้นอวิ๋นซานก็รู้สึกว่าร่างกายเย็นลง เขาเข้าไปลากตัวซูหร่วนขึ้นมาจากพื้น
“ยังจะกล้ามาให้เห็นอีกเหรอ อยากตายหรือไง!”
อาการเจ็บปวดเริ่มดีขึ้น ในที่สุดซูหร่วนก็ได้สติกลับมา เธอแสยะยิ้ม
“ทำไมฉันจะไม่กล้ามาล่ะ ฉันก็แค่อยากทำลายนังนั่น! ถ้าไม่ใช่เพราะนังนั่นฉันก็ได้เป็นคุณนายท่านประธานไปแล้ว ได้เป็นนายหญิงของครอบครัวเศรษฐี!”
ไม่ใช่ถูกบังคับส่งกลับตี้ตู กลายเป็นตัวตลกในแวดวงไฮโซ
“โรคขี้มโนกำเริบหรือไง” เนี่ยเฉารู้สึกเปิดโลกมาก
“เธอเนี่ยนะ ไม่รู้จักดูตัวเองว่าน่าขยะแขยงขนาดไหน คุณป้า”
“ไม่ต้องไปเสียเวลาพูดด้วยหรอก” อวิ๋นซานแสยะยิ้ม
“ส่งให้หน่วยอีจื้อไป จะได้ลิ้มรสของการถูกลงโทษ”
“อื้อหือ” พอเนี่ยเฉาได้ยินคำว่าหน่วยอีจื้อเขาก็ถอยหลังหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ
นี่คงไม่ใช่คนที่พี่ชายเขาส่งมาตีท้ายครัวหรอกนะ
“อยากเป็นคุณนายเหรอ” อิ๋งจื่อจินหันมา “ได้…จัดให้”
ซูหร่วนอึ้ง
อวิ๋นซานยังคิดไม่ทัน
“ผสานกระดูกให้เจียงมั่วหย่วน ส่งเธอไปที่ห้องส่วนตัวของเจียงมั่วหย่วนในโรงแรมควีน” สายตาของอิ๋งจื่อจินเรียบเฉย “ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
เนี่ยเฉาอึ้ง อยู่ๆ ก็ปรบมือ “สุดยอด”
อวิ๋นซานก็พูด “สุดยอดจริงๆ”
ซูหร่วนขัดขืนไม่ได้ ถูกอวิ๋นซานทำให้สลบ
แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นคนทำงานเร็ว สั่งให้อวิ๋นอู้มาผสานกระดูกให้เจียงมั่วหย่วน
จากนั้นสองพี่น้องก็ช่วยกันพาซูหร่วนกับเจียงมั่วหย่วนไปส่งชั้นสิบเจ็ดของโรงแรมควีน
ต่อมาก็ปิดประตูให้ด้วยความเอาใจใส่
เนี่ยเฉามองป้ายเลขห้อง ลูบคาง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาสื่อสิบแปดสำนัก
