ตอนที่ 485 อิ๋งจื่อจิน ‘หนูดูอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอคะ’
หลินชิงจยายังคิดไม่ทัน เธออึ้งไปชั่วขณะ “พ่อแท้ๆ ของหนู พ่อ…”
พอคำพูดมาถึงปาก ทันใดนั้นภาพคนใส่ชุดเรียบง่ายก็ปรากฏขึ้นในสมองของเธอ
หลินชิงจยามือสั่น แก้วชาที่อยู่ในมือตก
“ลืมแล้วเหรอ” อันโหรวจิ่นมองลูกสาวแล้วเช็ดปากอีกครั้ง
“ตอนนั้นลูกวิ่งตามแม่มา แถมยังร้องไห้บอกไม่อยากอยู่ในที่แบบนั้น”
ตอนแรกเธอไม่อยากเอาตัวถ่วงไปด้วย แต่หลินชิงจยาในวัยเด็กฉลาดมาก เดินตามเธอตลอด
เมื่อมาถึงตี้ตู การรักษาความปลอดภัยเข้มงวด เธอก็เลยจำต้องพาหลินชิงจยาไปด้วย
ต่อมาขณะที่เธอกำลังหาเหยื่อที่มีหน้ามีตารายใหม่ก็บังเอิญเจอคนตระกูลหลิน พวกเขาพบว่าหลินชิงจยามีพรสวรรค์จอมยุทธอันน่าตะลึง ต้องการพาหลินชิงจยากลับไปด้วย
แม้แต่อันโหรวจิ่นก็ยังนึกไม่ถึงว่า เธอจะได้เข้าไปในโลกจอมยุทธเพราะหลินชิงจยา
หลินชิงจยานั่งพิงเก้าอี้ไม้ ดวงตาหลุบลง พูดเสียงแข็ง “เรื่องเมื่อหลายปีก่อน แถมยังไม่ได้สำคัญอะไร หนูต้องจำไม่ได้อยู่แล้ว”
อันที่จริงเธอจำได้ดี
เธอมีความจำดี ผ่านไปสิบกว่าปีก็ยังจำใบหน้า และเสียงของเวินเฟิงเหมียนได้
หากว่ากันด้วยรูปร่างหน้าตากับบุคลิก เวินเฟิงเหมียนก็ไม่แพ้ให้หลินจิ่นอวิ๋น
แต่ในด้านอื่นด้อยกว่ามาก
อีกทั้งหลังจากที่เข้าโลกจอมยุทธกับโลกแพทย์แผนโบราณถึงได้รู้ว่า โลกที่เคยอยู่เมื่อก่อนมันอ่อนแอขนาดไหน
หลินชิงจยาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย
“เฮ้อ แม่เองก็นึกไม่ถึงว่าเขาจะกลับตระกูลจี้ แถมยังมาร่วมงานประมูลด้วย” อันโหรวจิ่นวางผ้าเช็ดหน้าลง ยิ้มพลางพูด
“ไม่ว่ายังไงลูกก็เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขา ระหว่างพ่อลูกไม่มีความแค้นต่อกัน อยากไปเจอเขาหน่อยไหม”
ขณะที่หลินชิงจยากำลังจะตอบก็มีเด็กผู้ชายวิ่งเข้ามาในห้อง กระโจนเข้าหาเธอ “พี่”
นี่คือน้องชายของเธอ หลินเซ่า
“เซ่าเอ๋อร์” อันโหรวจิ่นลูบศีรษะลูกชายคนเล็ก “ทำไมไม่ไปอยู่กับคุณปู่คุณย่าล่ะ”
“มาอยู่กับคุณแม่แปบนึงฮะ” หลินเซ่าเป็นเด็กดีมาก “คุณปู่คุณย่าให้มาเรียกพี่ไป”
อันโหรวจิ่นดีใจมาก “เซ่าเอ๋อร์เป็นเด็กดีจริงๆ”
สมกับเป็นลูกชายของเธอ ไม่เหมือนตัวประหลาดนั่น พอคลอดออกมาก็เอาแต่จ้องเธอ แถมยังมีแต่โรค
ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนั้น มีเหรอที่เธอจะทิ้งเขาไว้กับเวินเฟิงเหมียนที่ไม่ได้เรื่อง
อย่างน้อยลูกชายก็ยังมีประโยชน์
แต่ก็ดี ตอนนี้เธอมีทั้งลูกสาวลูกชายแล้ว
เวินเฟิงเหมียนไม่มีก็คือความเสียหายของเขา
“แม่คะ คุณพ่อใกล้มาแล้ว” หลินชิงจยาเงียบไปนานแล้วถึงลุกขึ้น
“หนูจะพาเซ่าเอ๋อร์ไปที่คุณปู่คุณย่า”
อันโหรวจิ่นไม่พูดอะไรอีก “ไปเถอะ”
หลินชิงจยาจูงมือหลินเซ่าเดินออก เธอพูดเสียงเบา “เซ่าเอ๋อร์ ถ้าพี่ยังมีน้องชายอีกคน…”
“ไม่ได้ๆ!” หลินเซ่าได้ฟังก็ถลึงตาโต
“พี่เป็นพี่สาวของผมแค่คนเดียว ยังจะมีใครอีก ผมจะไปฆ่าเขา เขาเก่งกว่าผมฉลาดกว่าผมเหรอ”
หลินชิงจยายิ้ม “ไม่มีหรอก”
หลินเซ่าเป็นจอมยุทธ เวินทิงหลานเป็นคนธรรมดา ขนาดคุยกันยังไม่รู้เรื่อง เทียบกันได้เหรอ
“งั้นก็จบแล้ว” หลินเซ่าทำเสียงหึ “ยังไงซะก็มีแค่ผมที่มีพี่สาวเก่งขนาดนี้”
คนมาตามจีบพี่สาวของเขาเยอะมาก คนมาจีบหลายคนยังเอาขนมกับของเล่นมากมายมาให้เขา
หลินเซ่าดึงชายเสื้อหลินชิงจยา “พี่ คุณปู่คุณย่ารออยู่นะ”
หลินชิงจยาดึงสติกลับมา “ไปสิ”
…
อีกด้านหนึ่ง
ระหว่างทางไปภัตตาคารที่จัดงานประมูล
หลินจิ่นอวิ๋นเดินไปพร้อมผู้อาวุโสอีกคนกับคนของตระกูลเทเลอร์
ตระกูลเทเลอร์มาครั้งนี้ก็เพื่อมาขอโทษด้วยตัวเองเกี่ยวกับเรื่องที่ท่าเรือเมืองเซิ่งซ่าครั้งนั้น
นี่ยังเป็นครั้งแรกที่ชายวัยกลางคนมาโลกจอมยุทธ จึงอดสงสัยไม่ได้
เขามองไปรอบๆ ทันใดนั้นสายตาก็หยุดชะงัก
ไม่ไกลออกไปมีผู้ชายร่างสูง บุคลิกผึ่งผาย
แม้จะใส่หน้ากากไว้ก็ยากจะปกปิดความดูดีได้
ชายวัยกลางคนหยุดเดิน หรี่ตามอง
หลินจิ่นอวิ๋นสังเกตเห็นท่าทางของเขา “นายใหญ่เทเลอร์?”
ชายวัยกลางคนละสายตากลับมา ลังเลอยู่ชั่วขณะ “ไม่มีอะไรครับ เหมือนเห็นคนรู้จัก”
พอเขาพูดจบก็ปฏิเสธความคิดตัวเอง แอบแสยะยิ้ม
คนคนนั้นอยู่ยุโรปตลอด จะมาปรากฏตัวในโลกจอมยุทธทางนี้ได้ยังไง
ก็แค่ด้านหลังกับบุคลิกที่ดูคล้าย
หลินจิ่นอวิ๋นไม่ถามอะไรอีก “เชิญทางนี้ครับนายใหญ่เทเลอร์”
สี่ตระกูลมหาเศรษฐีของยุโรปมีความสามารถทัดเทียมกับพวกเขา
หากว่ากันด้วยเรื่องเล่ห์เหลี่ยม ตระกูลเทเลอร์มีเยอะกว่ามาก
แต่ที่นี่เป็นโลกจอมยุทธ หลินจิ่นอวิ๋นไม่กลัวว่าตระกูลเทเลอร์จะทำอะไร
อีกทั้งที่นี่ยังมีศาลสถิตยุติธรรม
หลินจิ่นอวิ๋นรู้มาจากทางศาลสถิตยุติธรรมว่าฟู่อวิ๋นเซินก็มาด้วย
เขาเป็นคนส่วนน้อยที่รู้ใบหน้าที่แท้จริงของฟู่อวิ๋นเซิน
ครั้งนั้นตระกูลเซี่ยไปล่วงเกินศาลสถิตยุติธรรม ทั้งยังทำให้ฟู่อวิ๋นเซินต้องออกโรงเอง หลินจิ่นอวิ๋นเดาว่าตระกูลเซี่ยคงไปแตะต้องคนใกล้ตัวของฟู่อวิ๋นเซินเข้าแล้ว
แต่เรื่องแบบนี้เขาไม่มีทางไปเตือนตระกูลเซี่ย
ชายวัยกลางคนตามหลินจิ่นอวิ๋นไปห้องที่อันโหรวจิ่นอยู่ อิ๋งจื่อจินก็กลับเข้าไปหาเวินเฟิงเหมียน
เวลานี้งานประมูลเริ่มขึ้นแล้ว ของประมูลช่วงแรกจะเป็นของชิ้นเล็ก ตระกูลใหญ่ยังไม่ออกโรง คนซื้อล้วนอยู่ชั้นหนึ่ง
จนกระทั่งเริ่มประมูลของชิ้นที่เจ็ด ทางห้องของตระกูลหลินก็มีความเคลื่อนไหว “หนึ่งแสน”
อัตราแลกเปลี่ยนเงินตราในโลกจอมยุทธกับเงินของภายนอกคือหนึ่งต่อสิบ เงินจำนวนเท่านี้ถ้าเป็นโลกภายนอกก็คือหนึ่งล้าน
อิ๋งจื่อจินเอามือเท้าคาง ดวงตาที่หลับอยู่ลืมขึ้นในเวลานี้
เวินเฟิงเหมียนหันไป “เยาเยา อยากได้สมุนไพรนี้เหรอ”
“ค่ะ” อิ๋งจื่อจินพยักหน้าเบาๆ
“สมุนไพรนี้สำหรับพ่อโดยเฉพาะ ช่วยเปิดจุดลมปราณทั้งหมดได้ หนูคิดว่าถ้าพ่อกินมัน วรยุทธน่าจะสูงขึ้นอีกห้าสิบปี”
เวินเฟิงเหมียนอดตะลึงไม่ได้ “ห้าสิบปีเลยเหรอ”
คนที่มีวรยุทธ์ห้าสิบปีมีอยู่ไม่น้อย แต่ส่วนใหญ่อายุเจ็ดสิบแปดสิบแล้ว เป็นผู้อาวุโสในตระกูลขนาดกลางและขนาดเล็กได้แล้ว
อิ๋งจื่อจินขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดอย่างใจเย็น “พ่อคะ นี่เป็นเพราะพ่อเป็นจอมยุทธมีพรสวรรค์ จอมยุทธทั่วไปอย่างมากก็น่าจะได้แค่สิบห้าปี”
ด้วยเหตุนี้แพทย์แผนโบราณกับจอมยุทธจึงเป็นของคู่กัน
หลังจากเธอกลับมาโลกมนุษย์ พอได้ยินว่าโลกจอมยุทธกับโลกแพทย์แผนโบราณมีการเกี่ยวดองด้วยการแต่งงานมาตลอดก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร
ก็แค่เธอไม่ได้ถ่ายทอดวิชาฝังเข็มกับวิชาปรุงยาที่ช่วยให้วรยุทธก้าวหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว
ฝูซีที่เป็นลูกศิษย์ของเธอก็เป็นอยู่ไม่กี่ตำรับ
เวินเฟิงเหมียนขมวดคิ้ว “จะส่งผลต่อสุขภาพของลูกหรือเปล่า ถ้ามีแม้แต่นิดเดียวพ่อก็ไม่เอานะ”
เขาก็พอรู้ว่าบางครั้งการปรุงยาของแพทย์แผนโบราณจะส่งผลต่อชีวิตของตัวเองได้
“ไม่ค่ะ” อิ๋งจื่อจินหาวออกมา “หนูดูอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“…” เวินเฟิงเหมียนกระแอมหนึ่งที “อวิ๋นเซินจะประมูลให้ลูกเหรอ”
“ค่ะ” อิ๋งจื่อจินพยักหน้า “เขาอยู่อีกห้องหนึ่ง ไม่มาอยู่กับพวกเราเพราะจะสะดวกกว่า”
เรื่องฆ่าฟันแย่งชิงในโลกจอมยุทธมีเยอะมาก
โดยเฉพาะหลังงานประมูล ออกจากสถานที่ประมูลไปก็จะมีสารพัดการช่วงชิง ย่อมมีคนตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
แต่ชิงของจากตระกูลใหญ่หรือศาลสถิตยุติธรรมก็ต้องคิดให้มากหน่อย
เวินเฟิงเหมียนพยักหน้า “ต้องขอบคุณเขาให้ดี”
สีหน้าของอิ๋งจื่อจินชะงัก เธอจับศีรษะ “พ่อคะ ตอนนี้ขอร้องอย่าให้หนูได้ยินคำว่า ‘ขอบคุณ’ อีก”
เธอหลอนแล้ว
พอตระกูลหลินขานว่า ‘หนึ่งแสน’ บรรดาแขกเหรื่อก็พากันตะลึง โดยเฉพาะคนของตระกูลแพทย์แผนโบราณ
เพราะสมุนไพรชนิดนี้ไม่ได้มีความพิเศษอะไรมากมาย อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มี ราคาอย่างมากสุดก็ได้แค่หนึ่งหมื่น
แต่สำหรับจอมยุทธ์ระดับล่าง มันสามารถช่วยเสริมวรยุทธ์ให้พวกเขาได้นิดหน่อย แต่ตระกูลหลินไม่มีทางใช้แบบนั้น และตระกูลหลินก็ไม่มีทางใช้เงินหนึ่งแสนโดยสูญเปล่า
“คุณชิงจยาน่าจะค้นพบอะไรอีกแล้ว”
“คุณชิงจยาเป็นทั้งจอมยุทธทั้งแพทย์แผนโบราณ สุดยอดจริงๆ”
“ต้องพูดเลยว่า พอมีคุณชิงจยา วงการแพทย์แผนโบราณก็พัฒนาไปมาก”
ในเมื่อสมุนไพรตัวนี้มีแค่คุณชิงจยาที่ใช้เป็น พวกเขาย่อมไม่มีทางแย่ง
ชื่อเสียงของหลินชิงจยาในโลกจอมยุทธ์กับโลกแพทย์แผนโบราณถึงขั้นที่อาจนำคณะผู้อาวุโสของตระกูลหลินไปไกลแล้วด้วยซ้ำ
คนจำนวนไม่น้อยได้เธอช่วยชีวิตไว้
พิธีกรประมูลกำลังจะเคาะ ทันใดนั้นได้มีเสียงขานตัวเลขมาจากอีกห้องหนึ่ง
“ห้าแสน”
เพิ่มขึ้นห้าเท่าในชั่วพริบตา
พวกแขกในงานต่างตะลึง
ตระกูลหลินไม่มีทางยอม เพิ่มจำนวน
“หกแสน”
เสียงนั้นพูดต่อ
“หนึ่งล้าน”
คนที่รับหน้าที่ประมูลสมุนไพรให้หลินชิงจยาคือผู้อาวุโสสามของตระกูลหลิน พอได้ยินราคานี้ก็ชักโมโห “นะ หนึ่ง…”
เขายังไม่ทันพูดออกไปก็ถูกหลินชิงจยาห้ามไว้ “แพงเกินไปแล้ว ช่างเถอะค่ะ”
ผู้อาวุโสสามชะงัก “แต่เธอต้องการมันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หลินชิงจยายิ้มพลางส่ายหน้า “ราคาเกินที่คิดไว้ ไม่เอาดีกว่า”
สมุนไพรชนิดนี้ไม่ได้มีค่ามาก แค่หายาก จนถึงตอนนี้เคยปรากฏแค่สิบครั้ง
เธอก็แค่อ่านตำราโบราณมาหลายเล่มจนตั้งข้อสันนิษฐานว่า มีความเป็นไปได้ที่สมุนไพรชนิดนี้จะช่วยให้วรยุทธของจอมยุทธก้าวกระโดดไปได้อย่างรวดเร็ว
ก็เลยเกิดความคิดอยากวิจัย แต่ยังไม่เคยลอง
หลินชิงจยาถอนหายใจเบาๆ
แต่ความเป็นไปได้ที่จะล้มเหลวมีสูงมาก ไม่จำเป็นต้องประมูลมาด้วยเงินที่สูงขนาดนั้น
“จะได้ยังไง” ผู้อาวุโสสามขมวดคิ้ว ยืนขึ้น “ฉันอยากจะรู้ว่าใครกล้าแย่งตระกูลหลิน”
นี่เป็นสมุนไพรที่หลินชิงจยาต้องการ เกี่ยวพันถึงความก้าวหน้าของวงการแพทย์แผนโบราณ
จะยอมปล่อยให้คนอื่นได้ยังไง
