ตอนที่ 782 ผู้วิเศษจักรพรรดิ!
คำพูดนี้ราวกับเหมือนมีฟ้าผ่าที่ข้างหูของซาโรห์
นอกเหนือจากความตะลึงแล้ว ที่มากกว่าคือความโกรธ
ทั้งๆ ที่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับชวนให้รู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก
ปลายนิ้วของซาโรห์ซีดลงเล็กน้อย เธอพูดด้วยเสียงเย็นชา “เธอไปเจอใครมากันแน่!”
ผู้วิเศษมีอ่อนแอมีแข็งแกร่ง ความสามารถไม่เท่ากัน
ในบรรดาผู้วิเศษที่เป็นผู้หญิง หลังจากวงล้อแห่งโชคชะตาดับสูญไปอย่างสิ้นเชิง เธอก็คือคนที่แข็งแกร่งที่สุด
แต่ถ้าไม่ใช่ผู้วิเศษ แล้วจะกล้าแข็งข้อกับผู้วิเศษได้ยังไง
“อยากรู้ว่าเป็นใครเธอก็เดินออกไปดูที่นอกสำนักผู้วิเศษสิ” ฉินหลิงอวี๋กอดอก “ผู้วิเศษที่ดับสูญไปเมื่อศตวรรษก่อนมีเยอะมาก สำนักผู้วิเศษในช่วงยี่สิบปีมานี้ก็ว่างเปล่าลงไปมากเหมือนกัน”
“เลยทำให้เธอเกิดภาพลวงตาว่าเมืองแห่งโลกเป็นของเธอคนเดียวงั้นสิ”
อวี้เสวี่ยเซิงจับบ่าฉินหลิงอวี๋ ยิ้มบาง “ซาโรห์ คุณเองก็บอกอยู่ว่าภัยพิบัติใหญ่กำลังจะมาถึง ภัยพิบัติพาพวกเรากลับมา”
“ถ้าอย่างนั้นจักรพรรดิก็จะต้องกลับสำนักผู้วิเศษก่อนเกิดภัยพิบัติแน่ พอถึงตอนนั้นคุณลองแย่งชิงกับเขาหน่อยเป็นไง”
ผู้วิเศษลำดับที่ห้า ผู้วิเศษจักรพรรดิ
ซาโรห์สีหน้าเปลี่ยนอีกครั้ง
พลังพิเศษของผู้วิเศษจักรพรรดิสามารถข่มเธอได้
ขณะเดียวกันผู้วิเศษจักรพรรดิก็เป็นหนึ่งในสามผู้วิเศษที่ร่วมก่อสงครามครั้งนั้นกับเดวิล
ฉินหลิงอวี๋ไม่มองซาโรห์อีก เธอออกจากตรงนั้นพร้อมอวี้เสวี่ยเซิง
สีหน้าของซาโรห์ย่ำแย่ขั้นสุด
ทันใดนั้น…
“หึ” มีเสียงหัวเราะเย้ยหยัน นอร์ตันหันไป “ใช่ คุณต้องจำไว้ให้ดี คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร”
บอสของเขาคำพูดโหดๆ มีไม่มาก
แต่ยังรู้ว่าอะไรคือจุดเจ็บปวดของซาโรห์
ตามคาด ซาโรห์เหมือนถูกขยี้แผล “อัศวินรถม้า! ทำไมก่อนหน้านี้คุณถึงไม่ลงมือ!”
นอร์ตันยิ้ม “คุณมีอำนาจอะไรมาสั่งผม”
ดวงตาสีเขียวเข้มของเขาลุ่มลึกดุจห้วงมหาสมุทร เจือไปด้วยความเย็นชา
ซาโรห์มองตามหลังนอร์ตันที่เดินออกไป เธอสูดลมหายใจเข้าลึก
นับตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้วเธอก็พบว่าหลายเรื่องอยู่เหนือการควบคุมของเธอ แต่ทั้งหมดกลับไม่มีร่องรอยให้สังเกตเห็น
แต่ไม่ว่าอย่างไร พิธีฉลองขึ้นปีใหม่ในปลายปีก็ห้ามถูกทำลายอย่างเด็ดขาด
นั่นคือพิธีสำคัญที่สุดที่จะช่วยทำให้สถานะของเธอมั่นคง ได้รับศรัทธาจากชาวเมืองแห่งโลกทั้งหมด
ด้านนอกห้อง
ฉินหลิงอวี๋กับอวี้เสวี่ยเซิงยังไม่ได้ไปไหน ยังคงรออยู่ด้านนอก
พอเห็นนอร์ตันออกมาเธอก็เชิดคางขึ้น “เอ่อคือ ยังอยากได้สูตรอาหารกับวิธีบริหารร่างกายอยู่ไหม”
“ไม่ต้องแล้ว” สีหน้าของนอร์ตันเรื่อยเปื่อย เขาลูบคาง ครุ่นคิดพลางพูด “ก็ไม่ได้แย่ไปกว่าคุณ”
หยุดเล็กน้อยแล้วพูดเสริม “น่าจะดีกว่าหน่อยด้วย”
ฉินหลิงอวี๋ “?”
นี่น่ะเหรออัศวินรถม้าในตำนานที่ฝีมือการต่อสู้เป็นรองแค่เดวิล
ดูไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด
…
เช้าวันต่อมา
ซีนายรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ร่างกายก็ไม่ค่อยมีแรง
เธอนวดศีรษะ บ่นพึมพำ “อย่ากินเหล้าเพราะอารมณ์เสียจะดีกว่า”
ร่างกายของเธอเอาไม่อยู่
ซีนายมองผ้าห่มบนตัว เข้าใจได้ทันทีว่าเมื่อคืนนอร์ตันเข้ามาห่มผ้าให้เธออีกแล้ว
อย่างไรซะตอนนี้เธอก็เป็นเด็ก ชุดนอนรัดมิดชิด ไม่มีอะไรน่ามอง
พอนึกถึงตรงนี้เธอก็วางใจ
ซีนายดื่มน้ำหนึ่งแก้วแล้วเดินลงไปชั้นล่าง
พอเลี้ยวตรงบันไดก็ได้กลิ่นหอมของซาลาเปาไส้เนื้อ
นอร์ตันนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มือข้างหนึ่งถือหนังสือ
วันนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อกาวน์สีขาว แต่สวมเสื้อเชิ้ตธรรมดา
ช่วยขับให้ดูแตกต่างขึ้นมาหน่อย
ซีนายลังเลเล็กน้อย “คุณ…”
นอร์ตันไม่เงยหน้า แค่พูดขึ้น “กินสิ”
น้ำเสียงห่างเหินเช่นเคย
ซีนายก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างสบายใจ
เธอหยิบซาลาเปาขึ้นมา มองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ทันใดนั้นก็สีหน้าเปลี่ยน “เกิดแผ่นดินไหวกับพายุทอร์นาโดที่ประตูเมืองฝั่งตะวันออกเหรอ”
เมืองแห่งโลกมีผู้วิเศษคุ้มครองอยู่ จะเกิดภัยพิบัติได้อย่างไร
“งั้นอาอิ๋ง…” ซีนายลุกพรวด กำลังจะวิ่งออก
แต่เพิ่งก้าวไปได้ก้าวเดียวก็ถูกหิ้วขึ้นมา ถูกจับกลับไปนั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง
“เธอไม่เป็นไร เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ” นอร์ตันวางหนังสือลง ในที่สุดสายตาก็เบนไปที่ตัวเธอ “เรื่องเมื่อวาน…”
“เมื่อวานทำไมเหรอ” ซีนายกัดซาลาเปา “อ๋อ เมื่อก่อนฉันอยู่สำนักวิจัยกินแต่กาแฟ ไม่เคยกินเหล้า ต่อไปไม่กินแล้ว กินเหล้าแล้วปวดหัว รบกวนคุณด้วย ต้องมา ‘หิ้ว’ ฉันขึ้นไป”
เธอเน้นคำว่า ‘หิ้ว’
ดวงตาของนอร์ตันหรี่ลงเล็กน้อย จ้องมองเธอ
ซีนายถูกมองจนขนลุก เริ่มประหม่า “มะ มีอะไรเหรอ”
นี่มันสายตาของพวกนักชำแหละเวลามองร่างชำแหละ!
นอร์ตันนั่งพิงเก้าอี้ น้ำเสียงเย็นชาลง “เธอไม่รู้เหรอ”
“ฉันละเมอเหรอ” ซีนายไม่แคร์ “ก็แค่ละเมอ ไม่ใช่เรื่องจริงเสียหน่อย”
นอร์ตันละสายตา
ดูท่าจะไม่รู้เรื่องรู้ราว
“จึ๊” นอร์ตันเอามือขยี้ผมเธอ “ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อย ไปซื้อยา เธออยู่ที่นี่ให้ดีๆ ล่ะ”
ซีนายตอบอืม
เธอรู้ว่านอร์ตันก็เก่งวิชาเล่นแร่แปรธาตุ
แน่นอนว่าก็ยังสู้ผู้วิเศษนักมายากลไม่ได้ อย่างไรเสียพลังพิเศษของผู้วิเศษนักมายากลก็คือปรุงยา
แต่ก็ไม่มีใครเข้าใกล้ที่นี่ได้หากไม่ได้รับอนุญาต
พักอยู่ที่นี่ปลอดภัยมากยกเว้นตอนนอร์ตันชอบแกล้งเธอ
…
ข่าวที่มีพายุทอร์นาโดเกิดขึ้นในเมืองแห่งโลกได้แพร่ไปทั่วเว็บดับบลิวนานแล้ว
ประตูเมืองอยู่ห่างจากเขตที่พักอาศัยไกลมาก ชาวเมืองก็แค่ตกใจ แต่ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไร
ซู่เวิ่นนอนเร็ว
กอปรกับอิ๋งจื่อจินเคยทำยาไว้ให้ เธอก็เลยหลับลึกมาก
หลังจากตื่นมาตอนเช้าตรู่แล้วรู้ข่าวนี้ สีหน้าของซู่เวิ่นก็เปลี่ยนไปทันที
พ่อบ้านรีบพูดขึ้น “คุณนายใหญ่ครับ คุณหนูใหญ่กลับมาแล้วครับ แถมยังพาเพื่อนมาหลายคนด้วย”
ซู่เวิ่นถึงได้โล่งอก รีบร้อนลงไปชั้นล่าง
หลังจากเห็นอิ๋งจื่อจิน หัวใจที่ลอยเคว้งอยู่ก็สงบลง “เยาเยา กลับมาก็ดีแล้วลูก บาดเจ็บหรือเปล่าจ๊ะ”
“หนูไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูออกไปครั้งนี้ได้เบาะแสของคุณพ่อด้วยค่ะ” อิ๋งจื่อจินจับมือซู่เวิ่น ยิ้มบาง “หนูเคยรับปากคุณแม่ไว้ว่าจะหาคุณพ่อให้เจอ”
ซู่เวิ่นตัวเกร็ง มือก็เริ่มสั่น พูดพึมพำ “จริงเหรอ”
เธอมีความหวังอยู่ตลอด แต่ก็มักกลัวว่าสุดท้ายแล้วความหวังจะกลายเป็นความสิ้นหวัง
“จริงค่ะ” อิ๋งจื่อจินปลอบซู่เวิ่น “ก็แค่ยังต้องใช้เวลาอีกระยะหนึ่ง ถ้าเจอแล้วหนูจะรีบมาบอกคุณแม่ทันทีค่ะ”
ทางด้านเจียงหรานนั่งอยู่ที่โซฟา กำลังอ่านข่าวในเว็บดับบลิว
เขาเองก็เพิ่งรู้ว่า เมื่อคืนพวกเขาถูกโจมตี
แต่เรื่องที่เจียงหรานสนใจกลับเป็นอีกหัวข้อหนึ่ง
#อิ๋งจื่อจินVSไชโลห์ เรนเกล#
[วันมะรืนตระกูลเรนเกลก็จะเริ่มแข่งคัดเลือกหัวหน้าตระกูลแล้ว มาพนันกันดีกว่า แข่งเครื่องกลรอบแรกคุณหนูใหญ่ต้องชนะแน่นอน ส่วนรอบที่เหลือฉันลงฝั่งคุณไชโลห์หมด!]
[รวมฉันด้วยคน ฉันลงฝั่งไชโลห์หมด]
[อิ๋งจื่อจินไม่ไหวหรอก]
เจียงหรานพิมพ์ตอบทันที
[ไชโลไชรูอะไรกัน เก่งกว่าพ่ออิ๋งของฉันหรือไง คิดว่าเอาชนะเรื่องต่อสู้ได้เหรอ]
[คอมเมนต์บนหมาที่ไหนเห่าอยู่ รู้หรือเปล่าว่า ‘ผู้วิเศษ’ หมายถึงอะไร ใช่ๆๆ คุณหนูใหญ่เก่งก็จริง แต่เธอไม่เคยได้รับการอบรมสั่งสอนจากผู้วิเศษ มีเหรอจะสู้คุณไชโลห์ได้]
[ดูถูกอำนาจของบรรดาผู้วิเศษ รีบร้องเรียนกันเร็ว]
ไม่กี่วินาทีต่อมาแอ๊กเคานท์ของเจียงหรานก็ถูกร้องเรียนจนถูกระงับ
เขาโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งด้วยความโมโห หันไปฟ้อง “พ่ออิ๋ง ฉันอยากได้แอ๊กเคานท์ระดับสูง”
อิ๋งจื่อจินชี้ “ไปหาพ่ออีกคนนู่น”
เจียงหรานหันไปอีกด้าน “พ่อฟู่?”
ฟู่อวิ๋นเซินเหลือบตาขึ้นมองเขา จากนั้นก็โยนแอ๊กเคานท์ระดับเอสให้
หลังจากเจียงหรานได้แอ๊กเคานท์ใหม่ก็เริ่มการโต้กลับอีกรอบ
อิ๋งจื่อจินหรี่ตาเล็กน้อย นึกถึงบทสนทนากับนอร์ตันเมื่อคืน
หรือผู้วิเศษคู่รักจะอยู่ในบรรดาคนที่เธอพามาด้วย
แต่ถ้าจะให้พาทุกคนไปสำนักผู้วิเศษก็ออกจะเพ้อเจ้อไปหน่อย
ในเมื่อซาโรห์ต้องการป้องกันไม่ให้คู่รักกลับมา ถ้าอย่างนั้นสำนักผู้วิเศษจะต้องมีการคุ้มกันหนาแน่นขึ้นแน่นอน
เข้าไปลำบาก
“สำนักผู้วิเศษเหรอ” หลิงเหมียนซีได้ยินอิ๋งจื่อจินกับฟู่อวิ๋นเซินคุยกัน เธอเงยหน้าด้วยความสงสัย “ฉันขอลองไปดูหน่อยได้ไหม”
เธอเองก็อยากรู้ว่าทำไมสำนักผู้วิเศษถึงเป็นอาคารลอยฟ้าได้ทั้งๆ ที่ไม่ได้มีอะไรช่วยเรื่องแรงดึงดูดเลย
มันขัดกับกฎของนิวตันอย่างสิ้นเชิง
ถ้าเธอเป็นนิวตันคงโกรธจนลุกออกมาจากโลงแล้ว
“ไปสิ” อิ๋งจื่อจินเงียบไปชั่วขณะ “ไปเตรียมตัวนะ พวกเราไปกันเย็นนี้เลย”
…
อีกด้านหนึ่ง
ตระกูลอวี้
เซ่าอวิ๋นเพิ่งกลับจากสนามฝึกพร้อมทีมคุ้มกัน
พอกลับมาถึงคฤหาสน์ คุณนายผู้เฒ่าอวี้ที่เพิ่งถูกยกเลิกกักบริเวณไม่กี่วันก็เข้ามาหาทันที “เซ่าอวิ๋น แม่…”
“มีธุระเหรอครับ” อวี้เซ่าอวิ๋นถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อหลบ พูดเสียงเย็นชา “ผมเคยเตือนคุณแม่แล้ว ทางที่ดีอย่าคิดทำอะไรไม่ดีอีก”
“เซ่าอวิ๋น แม่สำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำแล้ว จริงๆ นะ” คุณนายผู้เฒ่าอวี้ทำสีหน้าจริงใจ “แกไปรับอวิ๋นเซินกลับมาเถอะ พวกเรากินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา แม่จะคุกเข่าขอโทษเขา”
