ตอนที่ 18 เริ่มเลย มาถ่ายทอดสดกินปลาหมึกกันเถอะ (18)
เมื่อผู้ช่วยชาร์ลได้ยินคำขอของทหารก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่! ใคร ๆ ก็รู้ว่าตัวเขาไม่ได้ต้องการจะติดต่อกับองค์หญิงสามเลย แต่ชายหนุ่มคนนี้ก็ไม่อยากทำให้พวกทหารผิดหวัง ดังนั้นจึงตัดสินใจรอไปหาท่านพลเอกตอนเย็นเพื่อรายงานเรื่องนี้
เมื่อตกกลางคืนชาร์ลก็บอกท่านพลเอกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านพลเอกโอคาซีพยักหน้า “ตกลง ผมเข้าใจแล้ว”
ที่จริงไม่ต้องให้ทหารมาถาม ก็คาดว่าองค์หญิงสามคงเต็มใจจะสอนอยู่แล้ว ทุกครั้งที่เธอถ่ายทอดสดเธอก็ไม่เคยปิดบังวิธีการทำและวัตถุดิบเลย ดังนั้นทำไมเธอจะไม่เต็มใจสอนล่ะ? สิ่งที่ยากคือพวกเขาไม่มีวัตถุดิบเหล่านี้
สวี่หลิงอวิ๋นเปิดจี้หยกมิติของตัวเองแล้วนับจำนวนสิ่งของที่ยังมีเหลืออยู่ในนั้น
“นี่หนังสืออะไรเนี่ย? โอ้! จริง ๆ แล้วมันคือ ‘สอนทำซอสถั่วเหลือง’ งั้นเหรอ? เยี่ยมไปเลย! ถ้าฉันสามารถหาถั่วเหลืองได้ฉันก็จะทำซอสถั่วเหลืองได้!”
การทำอาหารโดยไม่ใส่ซอสถั่วเหลืองจะสนุกน้อยลงแค่ไหนกัน? โดยเฉพาะตอนผัดเนื้อจะไม่ใส่ซอสถั่วเหลืองได้ด้วยเหรอ?
สารานุกรมไวน์ การทำไวน์โฮมเมด การปลูกองุ่น และการผลิตไวน์ และยังมีหนังสือเกี่ยวกับวิธีการทำไวน์อีกหลายสิบเล่ม
หนังสือซอสอร่อยฉบับสมบูรณ์ วิธีทำซอสหมักแบบออร์เลอ็อง เครื่องปรุงรสลึกลับที่บาร์บีคิวขาดไม่ได้…
สวี่หลิงอวิ๋นถอนหายใจ ทำไมหนังสือพวกนี้ถึงเป็นหนังสือทำอาหารทั้งหมดล่ะ?
แล้วยังมีตำราทำเค้ก ทำขนมแบบจีน ทำเครื่องดื่ม…และอีกมากมายนับไม่ถ้วน!
จักรวรรดิดวงดาวแห่งนี้ไม่มีผลไม้รสหวานเลย เพราะความหวานจะดึงดูดเอเลี่ยนเข้ามา ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมมันเทศถึงไม่ถูกทำลายโดยเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์พวกนี้ เธอคิดว่ามันเป็นเพราะพวกมันถูกฝังลึกอยู่ใต้ดิน แล้วเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ก็คงจะขุดดินได้ไม่เก่งใช่มั้ยนะ?
ฮึ! ชีวิตไม่สมบูรณ์แบบหากไม่มีขนม!
แต่ถ้ามีอ้อยก็ดีสิ!
รอแป๊บนะ!
ทันใดนั้นหญิงสาวก็จำได้ว่าควรจะมีอ้อยที่เหี่ยวแห้งอยู่ในจี้หยกมิติของเธอไม่ใช่เหรอ? สิ่งนี้ควรจะสามารถฟื้นคืนชีพได้ด้วยพันธุกรรม โดยการใช้เทคโนโลยีการฟื้นคืนชีพทางพันธุกรรมของจักรวรรดิใช่ไหม?!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ใช้พลังจิตเข้าไปทันที!
เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อค้นหา และตรงมุมหนึ่งเธอก็เจออ้อยที่กินเหลือไว้
พบเมล็ดเรพซีดอีกสองสามถุง
หัวไชเท้า ผักกาดขาว กะหล่ำปลี ผักกวางตุ้ง แตงกวา ผักประจำบ้านอย่างมะเขือเทศก็มีนะ!
มันทำให้เธอประหลาดใจจริง ๆ!
เธอขอบคุณตัวเองที่ซื้อเมล็ดพันธุ์เรพซีดให้ครอบครัวไว้ก่อนที่วันสิ้นโลกจะมาถึงเพื่อเตรียมปลูกในสวน
น่าเสียดายที่ไม่ได้ปลูกไว้ที่บ้านแต่ต้องส่งต่อให้มาเติบโตบนต่างดาวแทน
เธอสัมผัสเมล็ดเรพซีดเหล่านี้อย่างสะเทือนอารมณ์ “พวกแกน่าจะเป็นของที่ระลึกจากโลกเพียงชิ้นเดียวที่ฉันมีในอารยธรรมระหว่างดวงดาวนี้”
มองดูกระเทียม หอมหัวใหญ่ ขิง และผักอื่น ๆ ที่ยังคงงอกงามอยู่ในดินอีกครั้งก็ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง
น่าเสียดายที่ไม่มีถั่วเหลือง!
ถ้ามีถั่วเหลืองก็จะสามารถทำเต้าหู้ เต้าฮวย นมถั่วเหลือง ซอสถั่วเหลือง…
เธอไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถหาอย่างอื่นมาทดแทนได้!
พริกที่ฉีดพ่นด้วยสารเร่งการเจริญเติบโตจะออกดอกในชั่วข้ามคืน แล้วทหารก็เก็บผลพริกจำนวนมากมาบดให้เป็นผงแล้วโรยตามท้องถนน กลิ่นฉุนชวนให้ระคายเคืองนี้ลอยตามลมไปไกล ทำให้พวกเอเลี่ยนคอยดูอยู่ห่าง ๆ และไม่กล้าเข้าใกล้
ในอีกด้านหนึ่งของดาวรกร้าง เอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง มันจึงลืมตาขึ้น
มันลุกขึ้น รอบตัวของมันมีปลาหมึกยักษ์หลายตัวนอนอยู่บนพื้น
ปรากฏว่าเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ตัวนี้เป็นราชาบนดาวดวงนี้ และความแข็งแกร่งของมันเทียบเท่าแปดดาว!
ในที่สุดคืนนี้ก็ผ่านไปได้อย่างปลอดภัย สวี่หลิงอวิ๋นออกไปสำรวจแต่เช้าตามปกติ และสินค้าที่ได้รับครั้งนี้ก็ยังคงน่าประทับใจมาก!
เธอพบมันเทศจำนวนมากอีกแล้ว! ฉันไม่สามารถเก็บไว้คนเดียวได้ใช่มั้ย? แน่นอนว่าฉันต้องบอกโอคาซี!
พลเอกโอคาซีไม่ได้พูดอะไรเลย และรีบพาทหารไปตามหาสวี่หลิงอวิ๋น ช่องเก็บของเครื่องจักรกลของทหารแต่ละคนมีมันเทศหลายหัวเก็บไว้ ซึ่งถือว่าเป็นการเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่
จะว่าไปแล้ว องค์หญิงสามคนนี้คงเป็นผู้เชี่ยวชาญในการหาอาหารจริง ๆ พวกเขาออกค้นหาไปทั่วด้วยเครื่องตรวจจับในมือ แต่ก็หาไม่เจอเลยสักที่ แต่องค์หญิงสามกลับค้นพบได้แบบสบาย ๆ ช่างน่าทึ่งชะมัด!
นี่อาจเป็นเรดาร์ของนักชิมที่พัฒนาแล้วก็ได้!
เนื่องจากการค้นพบมันเทศ สวี่หลิงอวิ๋นจึงทำข้าวต้มมันเทศให้ทุกคนกิน แม้ว่ามันจะดูเรียบง่ายแต่ทหารก็กินอย่างเอร็ดอร่อยมาก!
หวาน! มันเทศนี้อร่อยจริง ๆ!
ตาของทหารเป็นประกาย และพวกเขาก็เพลิดเพลินกับอาหารของพวกเขา!
ผู้ชมหลั่งไหลเข้ามาในห้องถ่ายทอดสดตามปกติ องค์หญิงสามก็ดูเหมือนจะเพิกเฉยต่อคนที่มาว่าร้ายและกดปุ่มเพื่อแชร์รสชาติให้กับพวกเขา ผู้ชมจำนวนมากที่ในชีวิตไม่เคยได้ลิ้มรสหวานมาก่อนก็ถึงกับน้ำตาไหล!
“ว้าว! นี่คือความหวานเหรอ? ฮือ! ในที่สุดฉันก็บอกลูกชายได้แล้วว่ารสหวานเป็นยังไง!”
“หวานมาก หวานมาก! อร่อยจริง ๆ ! องค์หญิงสาม ฉันขอสมัครเข้าร่วมการประกวดคัดเลือกบอดี้การ์ดของท่านได้มั้ย”
“ต้องการพื้นที่ปลูกขนาดใหญ่มาก! ฉันก็อยากกินมันเทศด้วย!”
“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมอิจฉาพวกคุณทุกคนที่เป็นผู้บุกเบิกดินแดนรกร้างในดาวร้าง! เฮ้! องค์หญิงสาม ครั้งหน้าถ้ากองทัพของพวกเราเดินทางไปบ้าง พวกเราก็ยินดีต้อนรับท่านมาสู่กองทัพของเราและรับประกันการบริการและการดูแลระดับเฟิร์สคลาส!”
………
ผลกระทบของขนมที่มีต่อทุกคนนั้นยิ่งใหญ่กว่าที่สวี่หลิงอวิ๋นจินตนาการไว้!
พลเมืองในดาวดวงนี้บางคนไม่เคยได้ลิ้มรสความหวานมาก่อนเลยในชีวิต ซึ่งความหวานอยู่ในจินตนาการของพวกเขาเท่านั้น และมันเป็นตัวอย่างที่ดีของความสุข!
ผู้สมัครตำแหน่งผู้นำหลายคนเขียนคำปราศรัยเพื่อรับตำแหน่งว่า
‘สัญญาว่าจะทำให้ชาวเมืองของฉันได้รู้ว่าความหวานในชีวิตของพวกเขาคืออะไร!’
เมื่อมีคำปราศรัยเช่นนี้ออกมาย่อมได้รับความโปรดปรานจากชาวเมืองอย่างแน่นอน! ดังนั้นจะเห็นได้ว่าความหวานดึงดูดใจของพลเมืองดาวนี้ขนาดไหน?
หากมันเทศชนิดนี้สามารถปลูกได้ในพื้นที่ขนาดใหญ่และปลูกได้ง่าย โอกาสที่พลเมืองดาวนี้จะได้กินและลิ้มรสความหวานนั้นก็จะสูงขึ้นมาก!
ถึงอย่างนั้นผู้ชมออนไลน์จำนวนมากก็พอใจมาก! อย่างน้อยพวกเขาก็ได้ลิ้มรสความหวาน! แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะเอาไปคุยโวได้ตลอดชีวิต!
ถือว่าเป็นวินาทีที่หายากมากที่สวี่หลิงอวิ๋นจะเงียบแล้วปิดการแชร์รสชาติโดยไม่พูดยั่วโมโหผู้ชม ดังนั้นพลเมืองในดวงดาวจึงรู้ว่าองค์หญิงสามกำลังรับประทานอาหารเช้าขณะถ่ายทอดสด และมันเทศในอาหารเช้ามื้อนี้ก็ช่างหวานเหลือเกิน!
มันหวาน!
ดังนั้นสัญญาณถ่ายทอดสดซึ่งสั่นคลอนเล็กน้อยอยู่แล้วก็เกือบจะขัดข้องอีกครั้ง ซึ่งมันเกือบจะทำให้พลเมืองดวงดาวเหงื่อตก
แต่ก็โชคดีที่แผนกเทคโนโลยีของจักรวรรดิได้เข้ามาช่วยไว้ได้ทันเวลา เพื่อกอบกู้การถ่ายทอดสดจากความขัดข้องทันที
บริษัทถ่ายทอดสดถอนหายใจด้วยความโล่งอก เช่นเดียวกับพลเมืองดวงดาวหลายแสนล้านคน
เพื่อให้ผู้ชมได้สัมผัสความหวานอย่างเต็มที่ เธอยังคงหยิบมันเทศออกมาลูกหนึ่งแล้วย่างให้สด ๆ มันเทศที่ย่างแล้วจะสามารถดึงความหวานออกมาได้มากกว่า!
ตอนนี้ผู้ชมต่างพากันตกตะลึงกว่าเดิม หากตอนนี้สวี่หลิงอวิ๋นขอให้ผู้ชมเรียกเธอว่าราชินีผู้ยิ่งใหญ่ ก็คาดว่าความคิดเห็นของพวกผู้ชมที่ปรากฏบนหน้าจอจะเป็น ‘ราชินีผู้ยิ่งใหญ่’
