ตอนที่ 247 ลูกพี่ลูกน้องลงชื่อเข้าร่วมการแข่งขันหัวหน้าครั้งใหญ่ 18
ตอนที่ 247 ลูกพี่ลูกน้องลงชื่อเข้าร่วมการแข่งขันหัวหน้าครั้งใหญ่ 18
หากโอคาซีรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรในใจ เขาคงจะตอบว่าก็เธอเป็นคนแบบนั้นไง!
สวี่หลิงอวิ๋นจ้องมองชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ด้านหน้า และเริ่มหยอกล้อเขาด้วยการจงใจปลดกระดุมเม็ดบนสองสามเม็ด “อ๊ะ ร้อนจัง! เกิดอะไรขึ้นกับอากาศกันนะ!”
สายตาของโอคาซีจ้องมองตามมือเรียวยาวของเธอ และมองดูลำคอยาวระหงส์ ไหปลาร้ารูปงาม และหัวไหล่ขาวนวล…
และแล้ว…ก็หยุดก่อนที่จะคิดไปไกล!
เขากลืนน้ำลายเล็กน้อยหลังจากจ้องมองเป็นเวลานาน แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่?!
ใบหน้าของพลเอกหนุ่มกลายเป็นสีแดงก่ำด้วยความอายทันทีที่เห็นสายตาแกมหยอกล้อของแฟนสาว
สวี่หลิงอวิ๋นแอบหัวเราะเบา ๆ
มารยานักนะ! ครั้งล่าสุดที่เธอสัมผัสเขา ผู้ชายคนนี้แสร้งทำเป็นวางมาดขรึมและไม่รู้ว่าควรจะสัมผัสตรงไหน อีกทั้งยังไม่ยอมให้สัมผัสด้วยไม่ใช่เหรอ?!
ฮึ่ม! แต่ตอนนี้กลับไม่เกรงใจด้วยซ้ำ!
“ดูดีไหมคะ?!” ริมฝีปากสีแดงสดของสวี่หลิงอวิ๋นเผยอออกเล็กน้อย มือเรียวคลำหาเม็ดกระดุมถัดไป “ท่านช่วยบอกหน่อยสิคะว่าฉันจะปลดมันดีไหม?”
“ท่าน!” โอคาซีตื่นตระหนกเล็กน้อย และอยากจะโพล่งออกไปว่า…แค่ก อยากเห็น!
ทว่า…
“ฮ่า ๆๆ! ฉันแค่ล้อเล่นค่ะ!” สวี่หลิงอวิ๋นกลิ้งไปบนเตียงแล้วหัวเราะ จากนั้นจึงติดกระดุมทั้งหมดอีกครั้ง “เอาไว้ฉันจะเปิดให้ดูตอนที่ท่านขอแต่งงานสำเร็จแล้วนะคะ ดีไหม?!”
โอคาซีถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเสียใจเล็กน้อย เขาพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของสวี่หลิงอวิ๋น!
“ดีครับ!” นี่คือคำสัญญาของลูกผู้ชาย!
เมื่อบทสนทนาอันแสนหวานของทั้งสองคนใกล้จะสิ้นสุดลง กลับไม่มีใครอยากวางสายจากคอมพิวเตอร์ปัญญาประดิษฐ์ ทว่าสวี่หลิงอวิ๋นสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าของเขา เขาต้องเหน็ดเหนื่อยอยู่ในสนามรบตลอดทั้งวัน และต้องคอยโทรหาเธออยู่เสมอ เพราะฉะนั้นปล่อยให้เขาไปนอนเสียดีกว่า
“เอาล่ะ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ! เอาไว้ฉันแข่งชนะแล้วจะรีบไปหาท่านนะคะ!” สวี่หลิงอวิ๋นจุมพิตภาพสามมิติของโอคาซีอย่างอ่อนโยน
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้จุมพิตคนจริง แต่ดูเหมือนว่าโอคาซีจะได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากร่างกายของแฟนสาว และนั่นทำให้เขารู้สึกสงบ
“ชาร์ลก็อยู่ที่นั่น” โอคาซีกล่าวอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะวางสายจากคอมพิวเตอร์ปัญญาประดิษฐ์
“เขามาที่นี่ทำไมคะ?” สวี่หลิงอวิ๋นจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ “ท่านปล่อยให้เขามาที่นี่เหรอคะ?”
ชาร์ลเป็นมือขวาของโอคาซีที่ยุ่งวุ่นวายตลอดทั้งวัน ทุกครั้งที่เธอต้องการบางอย่างและมองหาเขา เธอก็มักจะถูกปิดกั้นทุกช่องทาง ถูกเมินเฉยและไม่ตอบโต้อะไรทั้งสิ้น
แต่ทำไมครั้งนี้เขาถึงมาที่นี่ด้วยตัวเองล่ะ?!
“ผมบอกให้เขาเอาของฝากไปฝากท่านน่ะครับ มันเป็นเอเลี่ยนที่ผมกำลังต่อสู้อยู่ เรียกว่าเป็ดกุนดัก”
“เอเลี่ยนประเภทนี้ไม่มีพิษ และมีเนื้ออยู่เยอะ” โอคาซีกล่าวต่อ “หัวหน้าพ่อครัวหวังว่าท่านจะช่วยปลดล็อคกรรมวิธีการกินให้มากกว่านี้”
สวี่หลิงอวิ๋นมีความสุขเมื่อได้ยินชื่อของมัน!
“เป็ดกุนดัก? ทำไมไม่เรียกว่าเป็ดโกดักล่ะคะ?” เธอจำได้ว่าใน โปเกม่อน การ์ตูนเรื่องโปรดของเธอมีโปเกมอนที่ชื่อว่า ‘เป็ดโกดัก’
รูปลักษณ์ที่โง่เขลาของเป็ดตัวนั้นทำให้เธอมีความสุขตลอดมา ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเอเลี่ยนที่มีชื่อคล้ายคลึงกับเป็ดโกดักในห้วงดวงดาวแบบนี้!
ไม่รู้ว่าเอเลี่ยนตัวนี้น่ารักเหมือนกับเป็ดโกดักหรือเปล่า?
“ถ้าท่านอยากจะเรียกมันว่าเป็ดโกดัก…ก็เรียกได้ครับ” อย่างไรเสีย มันก็เป็นแค่เอเลี่ยน
โอคาซีเป็นคนเรียนรู้อย่างเฉลียวฉลาด ไม่เคยโต้เถียงกับแฟนสาว ไม่เช่นนั้น คนที่ทุกข์ใจก็จะเป็นตัวเขาเอง!
“เป็ดโกดัก เป็ดโกดัก! ฮ่า ๆๆ!” สวี่หลิงอวิ๋นโบกมือ “โอเค ฉันเข้าใจแล้วค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปหาชาร์ลและทำเป็ดโกดักให้กลายเป็นอาหารอร่อย ๆ!”
องค์หญิงวินเซอร์นอนไม่หลับทั้งคืน เพียงเพราะเอาแต่ชั่งน้ำหนักคำพูดของลูกพี่ลูกน้อง ทันทีที่ดวงอาทิตย์ฉายแสงสว่างไสวยามเช้าตรู่ องค์หญิงก็ปรากฏกายขึ้นพร้อมกับขอบตาดำในห้องรับประทานอาหาร
จักรพรรดินีมองดูหลานสาวของเธอแล้วรู้สึกประหลาดใจและกังวลเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “วินเซอร์ เป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่ได้นอนเหรอ?”
องค์หญิงวินเซอร์ส่ายหน้า เธอจะกล้าบอกได้อย่างไรว่าเธอตอนไม่หลับเพราะเอาแต่ครุ่นคิดเกี่ยวกับการไล่จับผู้ชายตลอดทั้งคืน เธอจึงตอบว่าไม่คุ้นเคยกับการนอนต่างสถานที่เท่านั้น
องค์ชายไคกีเชื่อในคำตอบนั้น และลูบแขนของน้องสาว “งั้นวันนี้น้องไม่ต้องออกไปไหนหรอก ส่วนพี่จะไปเข้าร่วมพิธีเปิดงานกับหลิงอวิ๋น”
“พิธีเปิดงาน?” วินเซอร์ตกตะลึง “อีกสิบวันถึงจะเริ่มการแข่งขันไม่ใช่เหรอเพคะ? ทำไมถึงเร่งจัดพิธีเปิดงาน?”
“ถึงการแข่งขันจะเริ่มขึ้นในอีกสิบวัน แต่พิธีเปิดงานจะจัดขึ้นเร็วหน่อย” ไคกีกลั้นใจอธิบายให้น้องสาวฟัง “หลังจากพิธีเปิดงานเสร็จสิ้นแล้ว หัวหน้าพวกนั้นจะมีโอกาสปะทะกันได้เพื่อให้พวกเขาได้ปรับตัว”
“ว่ากันการแข่งขันในปีนี้ค่อนข้างแตกต่างจากปีก่อน เพราะงั้นจะต้องเรียนรู้ล่วงหน้า”
สวี่หลิงอวิ๋นหาวหวอด ๆ ว่ากันตามตรงเธอไม่อยากไปสถาบันนัก หากมีเวลาว่างเธอก็อยากจะนอนฝันหวานต่อไป
ทว่า เธอเป็นถึงหัวหน้าประจำชั้นปีที่หนึ่ง และจำเป็นจะต้องเข้าร่วมพิธีเปิด
อีกอย่าง ชาร์ลจะมาที่นี่ และเธอต้องการเห็นเป็ดโกดักให้เร็วที่สุด
ไม่รู้ว่าเป็ดโกดักตัวนี้จะสามารถนำเอามาทำเป็ดย่างได้ตามชื่อของมันหรือเปล่า
ถ้ากล่าวถึงเป็ด เอเลี่ยนตัวนี้จะต้องอร่อยมากแน่ ๆ!
แค่พูดถึงเป็ดน้ำลายก็ไหล ไม่ว่าจะเป็นเป็ดย่าง เป็ดตุ๋นเบียร์ ตีนเป็ดตุ๋น ซุปเป็ด…ล้วนเป็นของโปรดของนักกินทั้งหลาย!
บ้าจริง…สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกว่าท้องของเธอว่างเปล่าเมื่อนึกถึงอาหารอันโอชะเหล่านี้ แม้แต่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารหลากหลายก็ไม่สามารถดึงดูดต่อมรับรสชาติของเธอได้
สวี่รุ่ยอวิ๋นที่กำลังกินอยู่ ทันใดนั้นก็จดจำการกระทำอันแสนน่ารังเกียจของสวี่หลิงอวิ๋นที่มีต่อเขาได้ รวมถึงที่เขาไม่ได้กินมันเทศหวานอบแห้ง เมื่อมองดูเธอที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ความขุ่นเคืองที่สะสมมานานก็ปะทุออกมา
“หลิงอวิ๋นจะไปสถาบันด้วยหรือเปล่า?”
สวี่หลิงอวิ๋นกลับมาได้สติอีกครั้ง และจ้องมองพี่ชายรองผู้ไม่เอาไหนอย่างเกียจคร้าน ได้แต่สงสัยว่าทำไมเขาถึงเอาแต่ถามคำถามโง่เขลาออกมาทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“ใช่ มีอะไรหรือเปล่า?”
สวี่รุ่ยอวิ๋นพยักหน้า และโพล่งออกไปด้วยท่าทีสบาย ๆ “เธอเป็นผู้หญิง อย่าไปเข้าใกล้ผู้ชายบ่อยนักล่ะ เดี๋ยวจะเข้าใจผิดกันได้”
สวี่หลิงอวิ๋นโกรธจัดเมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉันเข้าใกล้ผู้ชายแล้วจะทำไม?
เมื่อจักรพรรดิได้ยินว่าลูกสาวของเขาใกล้ชิดกับใครบางคน เขาจึงรีบเอ่ยถามขึ้น “ลูกรัก ลูกมีแฟนใหม่แล้วเหรอ? เลิกกับโอคาซีไปแล้วหรือไงกัน?”
จักรพรรดินีวางตะเกียบลงเบา ๆ และจ้องมองไปที่สวี่หลิงอวิ๋น
สวี่เจี้ยนอวิ๋นรู้สึกประหม่าถึงขีดสุด ถึงกับส่งคำถามไปทางพลังจิต “นี่ น้องสาว เมื่อวานน้องไปใกล้ชิดกับใครมา?”
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน แต่กลับจำไม่ได้ เมื่อวานนี้ชายรองคนชั่วร้ายไปเจอน้องสาวอยู่กับใครกัน?
สวี่หลิงอวิ๋นเหลือบมองสวี่รุ่ยอวิ๋นและรู้ดีว่าเขากำลังกล่าวถึงแลนเซล็อต ฮึ่ม! ไอ้คนสารเลว! ฉันไปอะไรให้แก?!
“พี่ชายรอง พี่คิดว่าน้องเป็นคนอย่างงั้นเหรอเพคะ น้องไม่เข้าใจเลย แต่พี่ก็พูดถูก น้องไม่ควรเข้าใกล้แลนเซล็อตเกินไป ไม่อย่างนั้นจะทำให้คนเข้าใจผิดได้!”
