ตอนที่ 308 ถั่วชมพูแสดงอิทธิฤทธิ์ในมหาสงคราม 3
ตอนที่ 308 ถั่วชมพูแสดงอิทธิฤทธิ์ในมหาสงคราม 3
“ขอบคุณสำหรับคำชมเพคะเสด็จพ่อ” เหมยหมี่ลุกขึ้นยืน “เสด็จพ่อ คราวหลังอย่ามอบภารกิจไร้สาระแบบนี้ให้ลูกอีกนะเพคะ”
“เข้าใจแล้ว! ลูกสาวคนดีของพ่อ!” สเปนเซอร์ยิ้มและจับมือของเธอขึ้นมา “ไปเถอะ ไปดูแม่ของลูกกัน!”
“เสด็จพ่อ แล้วท่านลุงล่ะเพคะ?” เหมยหมี่ไม่ชอบลุงที่ซื่อบื้อพรรค์นั้นเป็นอย่างมาก แต่ใครใช้ให้แม่ของเธอมีลุงเพียงคนเดียวล่ะ? เพราะฉะนั้นก็คงเพิกเฉยไม่ได้ใช่ไหม?
สเปนเซอร์ถือผังป้องกันเมืองไว้ในมือ “ไม่เป็นไร ไปดูแม่ก่อนเถอะ”
“หลังจากเราล้มล้างจักรวรรดิชิงเหย้าได้แล้ว ท่านลุงของลูกก็คงจะกลับมาด้วยจริงไหม?”
สเปนเซอร์ถือผังระบบป้องกันเมืองเอาไว้ในมืออย่างมั่นใจ!
เหมยหมี่รู้แผนการของผู้เป็นพ่อเป็นอย่างดี และเอ่ยถามคำถามเดียวกันกับนายพลอาวุโส “กองกำลังภายในประเทศของเราจะไม่หายไปหมดเหรอเพคะ? ถ้าเกิดจักรวรรดิอื่นบุกเข้ามาล่ะเพคะ?”
“ไม่หรอก! ลูกไม่ต้องกังวลไป!” สเปนเซอร์ตอบอย่างมั่นใจ “เกราะป้องกันของเรายังเต็มไปด้วยพลังงานมหาศาล! ต่อให้คนจากจักรวรรดิอื่นบุกเข้ามาที่จักรวรรดิของเราจริง ๆ กองกำลังเสริมของเราก็ยังมีพออยู่ดี!”
“เสด็จพ่อรู้ก็ดีเพคะ!” เหมยหมี่พยักหน้า
ในไม่ช้า ข่าวการเพิ่มกองกำลังของจักรวรรดิปีกพิสุทธิ์ก็แพร่สะพัดมาถึงจักรวรรดิชิงเหย้า
ถั่วชมพูมาถึงในเวลาเดียวกัน
ทันทีที่ถั่วชมพูมาถึงจุดหมายปลายทาง มันก็ได้กลิ่นอันหอมหวานของเค้ก และรีบส่งเสียงร้องครวญครางหาเค้กในทันใด
สวี่หลิงอวิ๋นมองดูพุงของมันที่เสียดสีอยู่กับพื้น “แกอ้วนมากแล้วนะ ยังจะกินอีกเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าแกกินมาตลอดทางที่มาที่นี่เลยนะ!”
“เมี๊ยว! ใส่ร้าย!” ถั่วชมพูส่ายหัวและโต้กลับ “จะเป็นยังงั้นได้ยังไง! เมี๊ยว! ถั่วชมพูกินมาตลอดทางงั้นเหรอ? ฉันกินไปนิดเดียวเองนะ! เมี๊ยว!”
“ลูกกวาด! เมี๊ยว! ถั่วชมพูอยากกินลูกกวาด!” เอเลี่ยนเกอหลัวอ้วนท้วมกลุ่มหนึ่งตะโกนให้ท้ายราชาของพวกมัน
‘เจี๊ยบ ๆๆๆ!’ อยากกินเค้ก!
‘เจี๊ยบ ๆๆๆ!’ อยากกินลูกกวาด!
เป็นครั้งแรกที่ทหารคนอื่นได้เห็นเอเลี่ยนเกอหลัวในตำนานพวกนี้ พวกเขาได้ยินมานานแล้วว่าองค์หญิงสามกำลังเลี้ยงดูกลุ่มเอเลี่ยนเกอหลัวระดับ 9 ดาวอยู่ แต่พอได้เห็นพวกมันจริง ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นไปด้วยความหวาดกลัว!
สามารถพูดได้ว่าเอเลี่ยนเกอหลัวพวกนี้ล้วนอยู่ในระดับ 8 ดาวหรือมากกว่านั้น!
และพวกเขาก็รับรู้ถึงพลังของพวกมันได้ มีเอเลี่ยนเกอหลัวจำนวนมากมายที่ได้รับการเลื่อนขั้น!
หากได้รับการเลื่อนขั้นแล้ว พวกมันทั้งหมดจะกลายเป็นระดับ 9 ดาว!
ทุกคนถึงกับอิจฉาตาร้อน!
สวี่หลิงอวิ๋นสัมผัสร่างกายที่อ้วนท้วม และเกาแก้มตุ้ยนุ้ยของมัน “แกดูตัวเองสิ หมดหล่อแล้วเนี่ย!”
“เมี๊ยว!” ถั่วชมพูปัดมือของเธอออกอย่างไม่พอใจ “พูดจาเหลวไหล! ฉันหล่อและมีเสน่ห์ที่สุด!”
“แกยังหล่อและมีเสน่ห์อยู่อีกเหรอ?” สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกกังวล เจ้าตัวนี้ไม่รักษาหุ่นเลยสักนิด!
“แกอ้วนมากแล้ว ระวังจะป่วยเอาล่ะ หรือฉันควรจะยึดหรืออะไรสักอย่างดี เริ่มลดน้ำหนักตั้งแต่วันนี้เลยดีกว่า!”
”เมี๊ยว! เธอกลายเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายแบบนี้ได้ยังไง?!” ถั่วชมพูตกตะลึง! ขนบนหัวตกลงทันที!
“เมี๊ยว! ถ้าเธอยึดของอร่อยของฉันไป ฉันก็จะไม่ทำงานให้เธอแล้ว เมี๊ยว!” ถั่วชมพูขู่!
“เฮ้! แกนี่มันเหลือเกินยังจะมาพูดเรื่องเงื่อนไขอยู่ได้!” สวี่หลิงอวิ๋นครุ่นคิดกับตัวเอง เอาล่ะ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยแกไปแล้วกัน เอาไว้ทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันจะลงโทษแกแน่!
“โอเค ๆ! มหาราชาถั่วชมพูเป็นราชาที่เจ๋งที่สุด! แกมันน่าทึ่งชะมัด! สวี่หลิงอวิ๋นคนนี้เต็มใจจะก้มหัวให้แกแล้วจ้า!”
หลังจากที่สวี่หลิงอวิ๋นหยอกล้อเสร็จแล้ว “เอานี่ มัดจำไว้ก่อน”
เธอหยิบกระปุกลูกกวาดขึ้นมาจากปุ่มมิติกักเก็บ “ลูกกวาดพวกนี้ทำยากนะ เพราะงั้นแกต้องกินเท่าที่จำเป็นเท่านั้น”
“เมี๊ยว! น้อยไปหรือเปล่าเมี๊ยว!” ถั่วชมพูรีบคลายฝาเกลียวออกทันที และหยิบลูกกวาดหนึ่งเม็ดเข้าไปในปากอย่างระมัดระวัง ว้าว! นี่มันอร่อยมากเลยเมี๊ยว!
ลูกกวาดนี้เหมือนกับที่อสุรกายสองขาพูดไว้จริง ๆ ด้วย พอกินเข้าไปแล้วจะได้กลิ่นเหมือนนมหอมหวาน!
ถั่วชมพูรู้สึกว่ามันได้กินอาหารประเภทอื่นอีกครั้ง มันมีความสุขมากจนแทบจะเป็นลม!
สวี่หลิงอวิ๋นถึงกับพูดไม่ออกเมื่อมองดูการแสดงที่เกินจริงของถั่วชมพู
เจ้าตัวนี้เป็นนักกินอย่างแท้จริง! ไม่ว่ามันจะกินอะไรเข้าไป มันก็จะดูเคลิบเคลิ้มราวกับกินทองคำลงไปทุกครั้ง
“เมี๊ยว! มันน้อยเกินไป!” ถั่วชมพูรีบเอากระปุกลูกกวาดใส่ลงไปในปุ่มมิติกักเก็บของมันอย่างปวดใจ และเพิกเฉยต่อสายตาเอเลี่ยนเกอหลัวตัวน้อยที่อยู่ด้านหลังมัน
ฮึ่ม! นี่เป็นของมหาราชา ใครหน้าไหนก็ไม่ควรกินทั้งนั้น!
“แล้วเธออยากให้ฉันทำอะไร?” ถั่วชมพูเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“แน่นอนว่าฉันมีเรื่องใหญ่ให้แกทำ!” สวี่หลิงอวิ๋นพูดออกมาอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะหว่านล้อมถั่วชมพู “แต่ว่าแกต้องให้เกอหลัวที่ฉลาดเหมือนแกมาร่วมมือนะ!”
ถั่วชมพูเชิดหน้าอกขึ้น และพูดโอ้อวด “เมี๊ยว เธอฉลาดมากเมี๊ยว!”
สวี่หลิงอวิ๋นยิ้มเยาะในใจ “ตกลง แล้วฉันจะบอกแผนการให้แกฟัง”
“ถ้าเกิดแกทำสำเร็จ พี่สาวจะไม่เอาแค่ลูกกวาดให้แกเท่านั้น แต่จะเอาขนมหวานอีกหลายอย่างมามอบเป็นรางวัลให้แกด้วย!” สวี่หลิงอวิ๋นลูบหูของมันและพูดต่อ “แต่ถ้าแกทำไม่สำเร็จล่ะก็…”
ถั่วชมพูเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่สวี่หลิงอวิ๋น “เมี๊ยว? จะเกิดอะไรขึ้น?”
“ก็จะไม่ได้อะไรเลยไงล่ะ!” สวี่หลิงอวิ๋นพยักหน้าและยิ้มมุมปาก “ถึงตอนนี้ก็มองดูพวกเรากินของหวานจนท้องร้องไปแล้วกัน”
“เมี๊ยว! ถั่วชมพูจะทำภารกิจให้สำเร็จ!” ถั่วชมพูจะไม่ได้กินของหวานอย่างนั้นเหรอ? ฮึ่ม! ไม่มีทางซะหรอก!
สวี่หลิงอวิ๋นดึงถั่วชมพูออกไปเพื่อบอกแผนการของเธอให้มันรับรู้
“แกจำดาวเคราะห์ดวงนี้ไว้ มันเป็นเมืองหลวงของจักรวรรดิปีกพิสุทธิ์” สวี่หลิงอวิ๋นชี้ไปที่ดาวเคราะห์ที่สว่างไสวอยู่บนแผนที่เนบิวลา “แกเห็นนี่ไหม? นี่คือดาวเคราะห์ที่เรากำลังยืนอยู่”
ถั่วชมพูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เมี๊ยว! ถั่วชมพูเข้าใจแล้ว!”
“จำไว้ว่าแกไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ส่งสัญญาณให้เอเลี่ยนพวกนั้นพอ!” สวี่หลิงอวิ๋นบอกมัน เนื่องจากเธอมีความสัมพันธ์อันดีงามกับถั่วชมพู เธอจึงไม่เต็มใจนักที่จะส่งมันไปตาย
“ไม่ต้องห่วงเมี๊ยว! ถั่วชมพูเข้าใจหมดแล้วเมี๊ยว!” ถั่วชมพูครุ่นคิด การหลบหลีกเป็นความสามารถพิเศษของเผ่าพันธุ์เกอหลัวของมัน ไม่ใช่สักแต่จะหลอกล่อให้เอเลี่ยนตัวอื่นมาเท่านั้น!
และไม่ใช่ว่าพวกมันไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน!
หากถามว่าพวกมันไม่กลัวว่าเอเลี่ยนชนิดอื่นจะจับได้เหรอ? ไม่มีทางหรอกเมี๊ยว! เอเลี่ยนเกอหลัวอย่างพวกมันมักจะเลียนเสียงสัญญาณของเอเลี่ยนชนิดอื่น และด้วยสติปัญญาของเอเลี่ยนชนิดอื่นแล้ว พวกนั้นจะไม่มีทางรู้ว่าพวกมันเป็นคนส่งสัญญาณออกไป!
นอกจากนี้พวกมันยังมียีนพันธุกรรมของราชาเอเลี่ยน แล้วใครจะบดขยี้ความสามารถเช่นนี้ได้?
แน่นอนว่าต้องไม่ให้ผู้หญิงคนนี้รู้เรื่องนี้เด็ดขาด ถ้าเกิดผู้หญิงได้คืบแล้วเอาศอกขึ้นมาจะทำยังไง?
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอรู้ว่ามันเป็นวิธีการที่ง่ายดาย เธอจะตอบแทนมันน้อยลงด้วยหรือเปล่า? ในละครโทรทัศน์ก็มักจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอเมี๊ยว?!
ถั่วชมพูให้ความสำคัญกับการกินของอร่อยเป็นอย่างมาก!
“โอเค! ในเมื่อแกทำแบบนั้นได้ เราไปลงมือกันเถอะ!” สวี่หลิงอวิ๋นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงหันไปสั่งไกอาให้จัดเตรียมยานอวกาศ
“เมี๊ยว ไม่ต้องใช้ยานอวกาศหรอกเมี๊ยว!” ถั่วชมพูเร่งลงมือทำงานให้เสร็จลุล่วงโดยการส่งเสียงร้องคำรามขึ้นไปบนฟากฟ้า และทันใดนั้นทางเชื่อมมิติขนาดย่อมก็ปรากฏขึ้น!
