ตอนที่ 340 ถั่วชมพูประจบสอพลอ
ตอนที่ 340 ถั่วชมพูประจบสอพลอ
เจ้าถั่วชมพูลุกขึ้นยืนด้วยความตกตะลึง!
ไม่คิดว่าเสี่ยวอ้ายจะแก่เฒ่าเพียงนี้! ต่อไปต้องดูแลผู้สูงอายุตัวนี้ให้ดีแล้วล่ะ!
เสี่ยวอ้ายไม่รู้ว่าถั่วชมพูผู้ใจกล้าจะถือว่ามันเป็นผู้สูงอายุ ถ้าเกิดมันรู้เข้า มันคงจะเขวี้ยงถั่วชมพูไปให้นากาโดยตรงเป็นแน่แท้เพื่อให้นากาสอนบทเรียนดี ๆ ให้กับถั่วชมพู
นากาเงยหน้าขึ้นและเห็นสิ่งมีชีวิตขนดกตัวหนึ่งกำลังพูดคุยกับเสี่ยวอ้าย กลิ่นนั้นจะต้องมาจากเอเลี่ยนตัวนี้แน่นอน ว่าแต่ทำไมมันถึงไม่เคยเห็นมาก่อน?!
เป็นไปได้ไหมว่าเผ่าพันธุ์ราชาบางกลุ่มกำลังทำตัวโง่เขลาและให้กำเนิดพวกเลือดผสม?
“นี่ เจ้าเรียกข้ามาเหรอ? ที่เจ้าบอกว่ามีของให้กิน มันอยู่ไหนล่ะ?” นาการ้องคำราม “ไม่ต้องซ่อน! ข้ารู้ว่าเจ้าซ่อนตัวอยู่บนหัวเสี่ยวอ้าย ถ้าเจ้าอธิบายเหตุผลดี ๆ ให้ข้าฟังไม่ได้ เจ้าก็ควรรับรู้อารมณ์ของข้าเอาไว้!”
เสี่ยวอ้ายหันศีรษะ “นี่ มันเรียกเธอน่ะ โฮ่ง! ไม่ต้องกลัวไป นากาเป็นเอเลี่ยนใจดี ถึงจะอารมณ์ร้ายไปหน่อย และฉีกเธอทิ้งได้ทุกครั้งที่โดนขัดใจ แต่มันก็ยังมีด้านดีนะ!”
ถั่วชมพูแทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น!
ฉีกทิ้งได้ทุกเมื่อที่โดนขัดใจมันหมายความว่ายังไง? มันเป็นแค่แมวตัวน้อยที่อยากจะกินของอร่อยเยอะ ๆ เท่านั้น!
ถ้านากาฉีกมันขึ้นมา มันจะทำยังไง?!
การได้เป็นเอเลี่ยนระดับ 9 ดาวไม่ใช่เรื่องง่าย! มันคิดว่าวันเวลาที่ดีของมันกำลังจะมาถึง แต่กลับไม่คาดคิดว่าอายุไขของมันจะสิ้นสุดลงวันนี้!
น่าสมเพชยิ่งนัก!
ถั่วชมพูรู้สึกสมเพชตัวเอง และกระมิดกระเมี้ยนจากอากาศลงมาสู่พื้นดิน ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้านากา
“เมี้ยว ฉันคือเกอหลัว!” ถั่วชมพูพูดประจบสอพลอ
มันเอาอาหารอันแสนอร่อยออกมาจากปุ่มมิติกักเก็บของมัน และวางกองไว้ด้านหน้านากา “ดูสิเมี้ยว! นี่คืออาหารของพวกมนุษย์ที่ฉันเจอมา เจ้าอยากจะชิมสักหน่อยไหม?”
ถั่วชมพูรู้สึกลำบากใจมาก นี่คืออาหารอันแสนอร่อยที่ถงจื่อเจินให้มัน มันอดทนละเมียดละไมทีละคำ แต่กลับไม่คาดคิดว่ามันจะต้องยกทุกอย่างให้นากาอย่างง่ายดาย
แต่คงจะดีถ้ามันสามารถรักษาชีวิตของตัวเองไว้ได้ แต่ถ้ารักษาชีวิตไว้ไม่ได้ มันจะต้องสูญเสียทั้งอาหารและกองทัพเกอหลัว
ถั่วชมพูครุ่นคิดอย่างน่าเวทนา ถ้าเกิดมันรอดไปได้ มันจะคิดบัญชีกับสวี่หลิงอวิ๋นแน่นอน!
ของอร่อยทั้งหลายทยอยเข้าไปในปากของนากา แล้วมันจะกินอะไรล่ะ?
ถั่วชมพูเป็นนักกินตัวยง ถ้าเกิดมันรักษาชีวิตตัวเองไว้ไม่ได้จริง ๆ มันจะกินอะไรได้อีกล่ะ?
นากามองดูสิ่งของบนพื้นด้วยความรังเกียจ ถึงแม้ว่าอาหารเหล่านี้จะส่งกลิ่นจนเกินต้านตานไหว แต่มันกลับเชื่อว่าอาหารดิบจะต้องอร่อยกว่าแน่นอน!
มันรู้สึกเกลียดที่พวกมนุษย์ชอบเปลี่ยนอาหารดิบให้เป็นของสุก จะอร่อยสักแค่ไหนกันเชียว? ก็แค่ใส่เกลือลงไปนิดหน่อย ไม่เห็นจะมีรสชาติอะไรเลย
“จะอร่อยสักแค่ไหนกันเชียว แต่เพื่อให้เกียรติเจ้า ข้าจะลองชิมสักหน่อยแล้วกัน!” นากาหยิบเนื้ออบแห้งที่ดูดีที่สุดขึ้นมาลองลิ้มรส
“อันที่จริงของสิ่งนี้ก็…”
งั้น…ๆ
ทว่ามันไม่ได้พูดคำสุดท้ายออกไป เพราะรสชาติของมันอร่อยมาก!
จากนั้นมันก็หยิบเนื้ออบแห้งที่อยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “อื้ม เนื้ออบแห้งอันนี้อร่อยนะ เจ้าไปได้มันมาจากไหน?”
นากาเอ่ยชื่นชมขณะเคี้ยวอาหาร “แล้วนี่คืออะไร??”
มันกำลังพูดถึงเค้กที่วางอยู่บนพื้น กลิ่นของเค้กหอมหวานและเข้ากันได้ดีกับต่อมรับรสชาติของเอเลี่ยน!
ถั่วชมพูรู้สึกลำบากใจ แต่ยังคงพูดด้วยถ้อยคำสวยงาม “มหาราชานากา นี่คือเค้ก มันคือของหวาน อร่อยมาก! ทิ้งนุ่มทั้งหวานและมีกลิ่นหอม!”
ถั่วชมพูตอบรับ ขณะที่น้ำลายในปากแทบจะไหลออกมา
ทันทีที่นากาได้ยินว่าของหวาน มันก็รีบหยิบเค้กเอาไปในปากโดยไม่พูดไม่จา ก่อนจะชะงัก นี่มันรสชาติอะไรกัน ทำไมถึงได้อร่อยขนาดนี้?
“นี่มันคือของหวานอะไร? ทำไมถึงอร่อยนัก? ข้าไม่เห็นจะเคยได้กินของหวานแบบนี้มาก่อนเลย?” นากาถามถั่วชมพูด้วยความประหลาดใจ
“เจ้าไปได้มาจากไหน? บอกข้าที ข้าอยากจะเก็บมนุษย์ผู้นั้นที่ทำของอร่อยไว้ในกรงขัง และให้มันมาเป็นพ่อครัวส่วนตัวให้ข้า!”
ถั่วชมพูครุ่นคิด มนุษย์คนนี้น่าทึ่งมาก นอกจากนี้เธอยังเป็นแม่ครัวพิเศษส่วนตัวของมัน มันจึงไม่เต็มใจจะมอบเธอให้นากา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเผ่าพันธุ์ราชา!
นี่คือความคิดในใจของมัน แต่ถั่วชมพูไม่อาจต่อต้านอิทธิพลของนากาได้ “มหาราชานากา ฉันเองก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำมัน!”
“โอ้ งั้นเจ้าช่วยบอกมาทีว่าได้ของพวกนี้มาจากไหน ข้าจะไปตามหามันเอง!” นากาตกหลุมรักรสชาติดังกล่าวเป็นอย่างมาก ถึงขนาดมีความคิดริเริ่มที่จะตามหามนุษย์คนดังกล่าวให้มาทำอาหารให้มันทุกวัน!
ถั่วชมพูครุ่นคิดในใจ ถ้าอีกฝ่ายเอาเจ้าทาสสาวคนนี้ไป แล้วมันจะขอทอฟฟี่กับรางวัลอื่น ๆ จากผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร น่ารังเกียจเหลือเกินที่จะมาเอารางวัลของมันไป มันจะไม่ยอมให้ใครเอาผู้หญิงคนนี้ไปเด็ดขาด ก่อนจะกลอกตาและพูดว่า “มหาราชานากา ที่จริงฉันยังพอมีหนทางที่จะทำให้ท่านได้กินของแบบเดียวกันอยู่!”
“มนุษย์ส่วนใหญ่มีตัวช่วยในการทำอาหาร นั่นคือแขนกล ถ้าท่านมีแขนกลท่านจะกินอะไรก็ได้ที่อยากกิน เพียงแค่ออกคำสั่งให้มันทำ!”
“แขนกลคือของที่เป็นแท่งเหล็กนั่นน่ะหรือ? ของแบบนั้นทำอาหารได้เหรอ?”
นากาจ้องมองถั่วชมพูด้วยความสงสัย ดวงตาสีทองโปร่งแสงเบิกกว้างและพูดว่า “เจ้าไม่เต็มใจจะมอบมนุษย์คนนั้นให้ข้า เจ้าถึงสร้างเรื่องโกหกใหญ่โตขึ้นมาใช่ไหม?!”
ถั่วชมพูถึงกับคิดในใจว่าเหตุใดท่านถึงได้ฉลาดขนาดนี้ แต่มันไม่ได้พูดโกหก ก็มนุษย์ชอบทำอาหารด้วยแขนกลจริง ๆ
“ฉันไม่ได้โกหกท่าน ถ้าท่านไม่เชื่อฉันก็ดึงใครสักคนออกมาถามสิว่าตอนนี้ใครเป็นคนทำอาหาร?”
ถั่วชมพูมีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะเอาชีวิตรอด เพราะฉะนั้นมันจึงพูดอธิบายรัว ๆ อย่างหวาดกลัวว่านากาจะไม่เชื่อมัน และฉีกมันออกเป็นสองท่อน!
ทว่านากายังคงไม่เชื่อมันอยู่ดี ขณะที่เสี่ยวอ้ายรู้ดีว่าถั่วชมพูกำลังพูดถึงนายท่านของมันเพราะเธอก็มอบเนื้ออบแห้งให้มันเช่นกัน!
เพราะเหตุนั้นมันจึงยิ้มและพูดว่า “เจ้าอย่าไปถือสามันเลย มันพูดถูก มนุษย์ชอบทำอาหารด้วยแขนกลจริง ๆ ถูกต้องแล้ว”
“เหมือนกับนายท่านของเราที่ชอบทำอาหารด้วยแขนกล เธอทำอาหารอร่อยมากนะ เหมือนกับเนื้ออบแห้งที่เจ้ากำลังกินอยู่ เธอก็มีเยอะเลย!”
“นายท่าน? เจ้าหามนุษย์ที่เป็นนายท่านเจอแล้วหรือ?” นากาจ้องมองเสี่ยวอ้ายอย่างไม่เชื่อสายตา!
พลังของเสี่ยวอ้ายแข็งแกร่งมาก ไม่ว่าจะเป็นในห้วงดวงดาวของเอเลี่ยนหรือห้วงดวงดาวของอสุรกายก็ตาม ว่ากันตามตรงก็ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปยั่วโมโหเสี่ยวอ้าย แม้แต่นากาที่มีพละกำลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งก็ไม่กล้า แต่แล้วทำไมเสี่ยวอ้ายถึงเอาแต่ตามหานายท่านที่เป็นมนุษย์นัก?
“ใช่ จะแปลกอะไรเล่า ก็เราเป็นสัตว์เลี้ยงที่อยู่เป็นเพื่อนมนุษย์มาก่อนที่จะมาห้วงดวงดาวนี้ซะอีก” เสี่ยวอ้ายไม่รู้สึกอายอะไร และพูดต่อ “เราตามหานายท่านมาหลายปีแล้ว และตอนนี้ก็หาเจอสักที เพราะงั้นเราจะติดตามเธอไปด้วย!”
