ตอนที่ 357 โอคาซีเลื่อนขั้นเป็นระดับ 10 ดาว
ตอนที่ 357 โอคาซีเลื่อนขั้นเป็นระดับ 10 ดาว
ต่อจากนี้ไปมันจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่แห่งห้วงดวงดาว!
เจ้าถั่วชมพูจินตนาการถึงภาพดังกล่าวแล้วหัวเราะออกมาจนฟันแมวแยกออกจากกัน
“ฉันมีวิธีทำให้แกเลื่อนขั้นไปถึงระดับ 10 ดาวได้ แกอยากจะลองดูไหม?” สวี่หลิงอวิ๋นถาม
“เมี้ยว…! มีวิธีอย่างไร?” ถั่วชมพูมองดูเธอด้วยความสงสัย
“ฉันมีวิธีการฝึกฝนพลังจิต ถ้าแกต้องการลองดู ฉันจะสอนให้แกเอง” สวี่หลิงอวิ๋นพูด “ฉันจะประทับตราลงไปในพลังจิตของแก และจะสอนวิธีการฝึกฝนให้ จากนั้นแกก็ไปฝึกฝนด้วยตัวเอง”
“พวกนักเรียนก็ใช้วิธีการฝึกฝนของฉันจนเลื่อนขั้นไปหลายระดับ”
สวี่หลิงอวิ๋นพูดอวด…
ทว่าถั่วชมพูกลับคิดจริงจัง อาจเป็นเพราะความรู้สึกทางด้านวิกฤตที่รุนแรงจนเกินไป เมื่อมันได้ยินว่าตัวมันสามารถเลื่อนขั้นได้ มันจึงพยักหน้าโดยไม่พูดค้านอะไรสักคำ
“เมี้ยว! ถั่วชมพูอยากลอง ถั่วชมพูอยากลอง” ถั่วชมพูเหยียดอุ้งเท้าของมันออกมาเกากางเกงของสวี่หลิงอวิ๋น แล้วพูดประจบสอพลอว่า “ถ้าถั่วชมพูเลื่อนขั้นเป็นระดับ 10 ดาวได้ จะเชื่อฟังคำสั่งของนายท่านทุกอย่าง ท่านบอกให้ไปทางตะวันออก ฉันก็จะไม่ไปทางตะวันตก”
“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นแกจำสิ่งที่ตัวเองพูดในวันนี้ให้ดีแล้วกัน” สวี่หลิงอวิ๋นสัมผัสหัวของมัน และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
เพราะเหตุนี้ถั่วชมพูจึงถูกสวี่หลิงอวิ๋นหลอกให้เข้าไปในห้องเพื่อประทับตราและฝึกฝน
การสร้างรอยประทับเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็ว สมแล้วที่ถั่วชมพูอยู่ในระดับ 9 ดาว เพราะในไม่ช้าต้นกล้าขนาดเล็กก็ปรากฏขึ้น
ต้นกล้าขนาดเล็กเหยียดตัวออก มองสำรวจสิ่งแวดล้อมภายในตัวถั่วชมพูด้วยความสงสัย จากนั้นจึงผุดกิ่งขนาดเล็กออกมาและทุบเข้าที่ศีรษะของมัน
“เมี้ยว!” ถั่วชมพูกรีดร้องอย่างน่าเวทนา และคลานบนพื้น “แกมาตีฉันทำไม ทำไมถึงได้ทำแบบนี้กับฉัน?”
ต้นกล้าขนาดกระจิริดเท้าสะเอวของมันราวกับมนุษย์ ถึงแม้ว่ามันจะพูดไม่ได้ แต่มันกลับส่งคลื่นไปบอกถั่วชมพู “เพราะเจ้าขี้เกียจเกินไป รีบลุกขึ้นแล้วมาฝึกฝนเดี๋ยวนี้”
ถั่วชมพูไม่มีความสุขอีกต่อไป มันถูกต้นกล้าตีเข้าอีกสองสามครั้งจนทำให้รู้สึกหวาดกลัว ถั่วชมพูจึงเร่งรีบฝึกฝนโดยไม่พูดอะไรสักคำ
อีกทั้งมันยังสะอื้นไห้ระหว่างฝึกซ้อม
“ฮือ ๆๆ เมี้ยว! สวี่หลิงอวิ๋นเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายเกินไปแล้ว เธอกล้าหลอกฉันเชียวเหรอ?!” ถั่วชมพูคร่ำครวญออกมาสองสามประโยคก่อนจะถูกต้นกล้าทุบตีอีกสองสามครั้ง
มันหวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะบ่นออกมาอีก
สวี่หลิงอวิ๋นปิดปากของเธอเงียบ และครุ่นคิด ในที่สุดก็เจอคนที่จะมาช่วยดูแลมันได้สักที
ต้นกล้าตัวน้อยส่งข้อความหาสวี่หลิงอวิ๋น “ท่านวางใจได้ ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่ มันจะไม่กล้าขี้เกียจอีก”
ทว่าสวี่หลิงอวิ๋นยังคงรู้สึกลำบากใจกับถั่วชมพูเล็กน้อยและพูดว่า “ไม่ต้องให้มันฝึกมากเกินไปล่ะ ฝึกแค่วันละสี่ถึงห้าชั่วโมงก็พอ”
เธอหวั่นเกรงว่าเจ้าถั่วชมพูจะไม่มีชีวิตชีวา หากถูกกดดันมากเกินไป จากแต่เดิมที่มันเป็นแมวน้อยผู้น่ารักจะกลายเป็นแมวแก่ผู้มืดหม่น
ต้นกล้าตัวน้อยเขย่าใบไม้เพื่อแสดงว่ามันรับรู้
ขณะที่ถั่วชมพูกำลังฝึกฝนอย่างสงบสุข นากากับเสี่ยวอ้ายก็เดินออกมาจากห้องด้วยความรู้สึกค้างคา
“ฟ่อ! เจ้ากาตาร์นั่นโง่เสียจริง!” นากาที่กำลังเดินมา พูดคุยถึงเนื้อหาละครกับเสี่ยวอ้าย “ทำไมมันถึงไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังโกหกปลิ้นปล้อน? โง่จริงเชียวที่เขาแสดงความจริงใจด้วยการเข้าไปช่วยนังผู้หญิงแบบนั้น”
“ก็เพราะว่ากาตาร์เป็นคนจิตใจดีไง” เสี่ยวอ้ายพูดตอบโต้ขณะเดินออกมา “เหมือนกับนายท่านของเราที่ใจดีและอ่อนโยน ถ้ามีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น เธอจะต้องออกมาช่วยแน่ ๆ”
นากาครุ่นคิด นายท่านยังใจดีอยู่อีกเหรอ? ดูสิว่าเธอหั่นเอเลี่ยนหุ้มเปลือกได้โหดเหี้ยมแค่ไหน!
ว่ากันว่าเมื่อสีหน้าเปลี่ยนไปแล้วก็จะเปลี่ยนไปเลย ต่อหน้าเป็นอีกอย่าง ลับหลังคนอื่นเป็นอีกอย่าง เช่นเดียวเสี่ยวอ้ายที่สามารถทำแบบนั้นได้
ใช่…เพราะเป็นคนแบบเดียวกันถึงอยู่ด้วยกันได้อย่างไรล่ะ!
ถึงเสี่ยวอ้ายจะดูซื่อสัตย์และจงรักภักดี แต่ความจริงแล้วมันกลับมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายในการต่อสู้
อย่าไปยั่วโมโห อย่า! นากาครุ่นคิด
เสี่ยวอ้ายที่กำลังเดินอยู่สังเกตเห็นคลื่นพลังผันผวนบางอย่าง หูของมันกระดิกเล็กน้อย ความผันผวนของพลังงานนี้เหมือนกับ…
ใครบางคนกำลังสร้างต้นไม้แห่งชีวิต!
ดวงตาของสวี่หลิงอวิ๋นจับจ้องไปทางห้องของโอคาซี เธอมีต้นไม้พลังงานอยู่ในร่างกายเช่นกัน และต้นไม้พลังงานของเธอก็รู้สึกได้ถึงการกำเนิดของสิ่งเดียวกัน
ดูเหมือนว่าโอคาซีจะทำสำเร็จ!
ในขณะเดียวกัน ต้นกล้าของถั่วชมพูก็เอนตัวลงด้วยอาการสั่นเทา เห็นได้ชัดว่ามันถูกต้นไม้พลังงานต้นใหม่โจมตี
พลังงานในร่างกายของโอคาซีถูกยับยั้งกะทันหัน
เนื่องจากต้นกล้าตัวน้อยกำลังเติบโตขึ้น มันจึงดูดซับพลังจิตและพลังดวงดาวทั้งหมดในร่างกายของโอคาซี ก่อนจะแตกออกมาจากเปลือก
เสี่ยวอ้ายสัมผัสได้ถึงความผันผวนของพลังงาน และรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าความผันผวนทางพลังงานของโอคาซีไม่ได้ด้อยกว่านายท่านคนก่อนของมันสักนิด
และความผันผวนของพลังงานเกือบจะเท่ากันกับของสวี่หลิงอวิ๋น
โอคาซีอดทนต่อคลื่นพลังงานจนได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับ 10 ดาว!
ตอนนี้พวกเขาอยู่บนยานอวกาศ ถ้าเขาปลดปล่อยคลื่นพลังออกไป ยานอวกาศทั้งลำจะต้องพังทลายแน่นอน
ตอนนี้เขาเลื่อนขั้นเป็นระดับ 10 ดาวแล้ว!
ทว่าทุกย่างก้าวยังคงเหมือนคนธรรมดา ราวกับพลังงานไม่มีความผันผวนใด ๆ
นี่คือระดับ 10 ดาวอย่างนั้นเหรอ? ทุกตารางนิ้วและทุกร่องรอยของพลังงานสามารถควบแน่นได้ด้วยตัวมันเอง และจะไม่เสียเปล่าแม้แต่น้อย!
นากาสัมผัสได้เช่นกัน เหมือนว่าใครบางคนจะเลื่อนขั้นเป็นระดับ 10 ดาว?
โอคาซีออกมาจากห้อง และจ้องมองไปที่สวี่หลิงอวิ๋น
เขายังคงจดจำได้ดีว่าสวี่หลิงอวิ๋นทำให้เขาเลื่อนขั้นจากระดับ 8 ดาวเป็นระดับ 9 ดาว
และตอนนี้สวี่หลิงอวิ๋นก็มอบวิธีการเลื่อนขั้นจากระดับ 9 ดาวเป็นระดับ 10 ดาวให้เขาอีกครั้ง
เขาควรจะขอบคุณผู้หญิงคนนี้อย่างไรดี?
สวี่หลิงอวิ๋นมองดูเขาด้วยความประหลาดใจ “ท่านเลื่อนขั้นเป็นระดับ 10 ดาวจริง ๆ ด้วย รู้สึกอย่างไรบ้างคะ?”
“ตอนนี้ท่านสามารถปลูกฝังรอยประทับพลังจิตให้กับพวกทหารและสหายของท่านได้แล้วนะคะ” สวี่หลิงอวิ๋นพูด “ถ้าทำแบบนี้ ความแข็งแกร่งของทุกคนจะได้เพิ่มขึ้น!”
มีความสุขอยู่คนเดียวไม่เท่ากับมีความสุขร่วมกัน นอกจากนี้ ยังถือว่าได้ผลประโยชน์ร่วมกัน
สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกทะนงตัวว่าเธอเป็นผู้มากความสามารถ เพียงเพราะเธอมีกลุ่มคนผู้ทรงพลังอยู่ด้านหลัง ไม่เช่นนั้นเธอจะกล้าทำตามความต้องการแบบนี้ได้อย่างไร?!
โอคาซีรู้สึกซาบซึ้งใจ ทว่าตอนนี้เขาทำได้เพียงสัมผัสใบหน้าของแฟนสาวอย่างอ่อนโยน
ไม่จำเป็นต้องมีคำบรรยายนับพันคำ สวี่หลิงอวิ๋นก็รู้ว่าแฟนหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ เธอยิ้มเบา ๆ และจูบใบหน้าอีกฝ่าย “ถ้าอยากขอบคุณฉัน ก็ตามฉันไปพิชิตทะเลหมู่ดาวด้วยกันสิคะ!”
“ฉันหวังจะได้เห็นทุกตารางนิ้วของจักรวาลทั้งหมด เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามของดาวเคราะห์ทุกดวง”
เธอจะออกไปเที่ยวเล่นให้สุดลูกหูลูกตา ชื่นชมทิวทัศน์ที่แสนวิเศษ และกินอาหารอันแสนอร่อย!
ในที่สุดเธอก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ แล้วมันจะเปล่าประโยชน์อีกได้อย่างไร?!
ถั่วชมพูเล็ดลอดออกมาจากห้องอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ต้นกล้าอันเล็กของมันยังคงจมอยู่กับความหวาดกลัวชายร่างใหญ่ที่เพิ่งพัฒนาเข้าสู่ระดับ 10 ดาว ดังนั้นมันจึงต้องการผ่อนคลายสักหน่อย!
แม้ว่าจะใช้เวลาฝึกเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง แต่ในฐานะแมวจอมขี้เกียจ มันกลับรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก!
เสี่ยวอ้ายเดินเข้าไปหาโอคาซีจากด้านข้าง พยักหน้าด้วยความพึงพอใจหลังจากสูดดมกลิ่นลมหายใจบนร่างกายของเขา “โฮ่ง! ไม่เลว! ท่านคู่ควรกับนายท่าน!”
