ตอนที่ 437 หุ่นจำลองมนุษย์
ตอนที่ 437 หุ่นจำลองมนุษย์
ตราบใดที่ซินหยาได้รับการแต่งตั้งให้ขึ้นครองบัลลังก์ ต้นไม้แห่งชีวิตก็ไม่เกรงกลัวที่จะต้องถูกเปิดเผยอีกต่อไป
นอกจากนี้ ตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้า เคทเลอร์ได้ส่งยานอวกาศและยานรบไปตรวจสอบและตามหาต้นไม้แห่งชีวิตแล้ว สวี่หลิงอวิ๋นจึงรีบส่งเสี่ยวอ้ายออกไป ขณะที่เสี่ยวอ้ายต้องเรียกหาบอนาร์อีกครั้ง
บอนาร์ติดอยู่ในช่วงชีวิตที่เบื่อหน่ายตลอดวันเวลาที่ผ่านมา มันเอาแต่ถอนหายใจขณะนอนอยู่ในถ้ำอันอุดอู้ แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะได้ยินเสียงเสี่ยวอ้ายเรียกหา มันตื่นเต้นมากจนรีบกระโดดเข้าไปในทางเชื่อมมิติและออกมายืนอยู่เคียงข้างเสี่ยวอ้าย
“โฮก! ข้ารู้หรอกน่าว่าเจ้าทำมันไม่ได้ เพราะงั้นถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเจ้าจะต้องมาหาข้า!” หลังจากที่บอนาร์กระโดดออกมาจากทางเชื่อมมิติ มันก็เดินเข้าไปที่ด้านข้างและมองดูขนขาวของเสี่ยวอ้าย
ขนของเสี่ยวอ้ายเรียบเนียนขึ้นมาก! สวยเหลือเกิน!
เสี่ยวอ้ายกลอกตา ไม่เข้าใจว่าทำไมนายท่านจะต้องให้มันเรียกหาบอนาร์ด้วย
เจ้าโง่นี่ดูเหมือนจะฉลาด แต่ที่จริงแล้วโง่เง่าเต่าตุ่น!
“โฮ่ง! ก็เรียกมาแล้วไง ถ้าเจ้าไม่อยากทำก็ออกไปจากตรงนี้ซะ!” เสี่ยวอ้ายกระดิกหางและเมินอีกฝ่าย!
บอนาร์เกาหัว และเงยหน้ามองเสี่ยวอ้ายอีกครั้ง “โฮก! เสี่ยวอ้าย ดูเจ้าพูดเข้า เราสนิทกันตั้งกี่ปีแล้ว ถ้าเจ้ามีเรื่องร้องขอ ข้าบอนาร์คนนี้เป็นคนใจกว้างและมีคุณธรรมเสมอ ทำไมข้าจะต้องไม่ช่วยเจ้าด้วย?!”
เสี่ยวอ้ายหลับตาและใช้ความคิดโดยไม่มองอีกฝ่าย “โฮ่ง! ขอบคุณเจ้ามากแล้วกัน!”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเลยโฮก!” บอนาร์ไม่อาจเข้าใจคำพูดประชดประชันของเสี่ยวอ้าย และคิดว่าเสี่ยวอ้ายพูดขอบคุณมันจากใจจริง!
อีกทั้งยังพูดต่อว่า “เสี่ยวอ้ายโฮก ทำไมเจ้าไม่มาหาข้าเลยล่ะ? ข้าค้นเจอของเล่นดี ๆ ด้วยนะ!”
หลังจากที่มันส่งเสียงร้องคำราม เด็กทารกตัวน้อยก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ามัน นี่คือเด็กทารกมนุษย์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน่ารักน่าชังขนาดไหน!
“โฮ่ง! เจ้าไปเอาเด็กทารกมาจากไหน?!” เสี่ยวอ้ายตกใจมากเลยใช่ไหม?! เจ้านี่จะเลี้ยงดูเด็กทารกได้ยังไง?!
“เอ่อนี่เหรอ ข้าเก็บเอาไว้เองน่ะ!” บอนาร์ดึงเสื้อผ้าของเด็กทารกออกมาอย่างระมัดระวัง กรงเล็บของมันมีขนาดใหญ่มาก แต่แล้วกรงเล็บแหลมคมก็ถูกเอาออกไป เหลือเพียงผิวหนังที่ลูบไล้ร่างเล็กของเด็กน้อย
“เจ้าเก็บเอาเด็กทารกมนุษย์มาทำอะไร?!” เสี่ยวอ้ายมองเด็กทารกที่ถูกหุ้มด้วยผ้าอ้อม “เจ้าห่อเธอด้วยผ้าอ้อมได้ยังไงโฮ่ง?”
“โฮก ง่ายนิดเดียว!” บอนาร์ตอบออกมาอย่างภาคภูมิใจ “เจ้าดูให้ดีล่ะโฮก!”
บอนาร์พูดขึ้นขณะเริ่มแปลงร่าง! มันกลายร่างเป็นชายหนุ่มรูปหล่อที่มีรูปร่างสูงใหญ่ สวมใส่ชุดฮั่นฝูที่ถูกทอเป็นสีดำ คิ้วทั้งสองเฉียบคมดั่งใบมีด ทั่วทั้งลำตัวยืดยาวเปรียบเสมือนกับมีดดาบ เพียงแค่มองดูก็ทำให้รับรู้ถึงภัยอันตราย
“โฮ่ง!” เสี่ยวอ้ายมองดูบอนาร์ด้วยความตกตะลึง! อีกฝ่ายบรรลุไปถึงขั้นสูงสุดแล้วใช่ไหม?!
ตำนานเล่าขานต่อกันมาว่าระดับสูงสุดของอสุรกายร้ายคือการเปลี่ยนแปลงรูปร่าง!
บอนาร์มองดูมือและเท้าที่ไร้ประโยชน์ของมัน ก่อนจะหยิบผ้าอ้อมอันใหม่ออกมาจากปุ่มมิติกักเก็บ และเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เด็กน้อยอย่างชำนาญ ก่อนจะหอมแก้มเล็ก ๆ ของเด็กน้อยจนทำให้เธอหัวเราะชอบใจ
“เสี่ยวอ้าย เจ้าต้องสู้ ๆ นะ!” บอนาร์เดินเข้าไปหาเสี่ยวอ้าย มองดูรอยยิ้มของอีกฝ่ายด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ทว่าเสี่ยวอ้ายกลับไม่ได้สนใจนัก มันจึงรีบเข้ามากอดและจูบลงบนหน้าผากของเสี่ยวอ้าย
การกระทำดังกล่าวทำให้เสี่ยวอ้ายถึงกับหน้าแดงก่ำ! ถ้าไม่ใช่ว่าขนของมันหนา อีกฝ่ายคงจะต้องเห็นแน่ว่ามันกำลังหน้าแดงอยู่!
“โฮ่ง! เจ้า! เจ้าจะทำอะไร!” เสี่ยวอ้ายพูดตะกุกตะกัก แต่มันกลับจ้องมองไปที่บอนาร์ด้วยความอิจฉา “เจ้ากลายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”
“ง่ายมาก!” บอนาร์จ้องมองเสี่ยวอ้ายและพูดต่อ “เป็นของขวัญจากต้นไม้แห่งชีวิตน่ะ”
ของขวัญจากต้นไม้แห่งชีวิต?!
เสี่ยวอ้ายจ้องมองไปที่บอนาร์ แล้วจากนั้นก็นึกบางอย่างออก “ต้นไม้แห่งชีวิตของพวกเอลฟ์คืออะไร?”
“คือเจ้านายของข้า!” บอนาร์พูด “เธอได้ต้นไม้แห่งชีวิตมาเร็วกว่านายท่านคนก่อนของเจ้า และตอนที่เธอกำลังจะตาย เธอปลูกต้นไม้แห่งชีวิตไว้ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเอลฟ์ ตอนนั้นมันก็แค่ดาวเคราะห์แห้งแล้ง ไม่คิดมาก่อนว่าหลังจากผ่านมาหลายปีแล้วต้นไม้แห่งชีวิตจะมีจิตสำนึกคิด แต่ข้าคิดว่ามันน่าเบื่อเกินไป จึงให้พวกเอลฟ์ถือกำเนิดขึ้น”
“ข้ามีหน้าที่ปกป้องเอลฟ์ที่ตกอยู่ในช่วงเวลาลำบากตลอดสองสามพันปีที่ผ่านมา จนกระทั่งพวกเขาไม่ต้องการข้าแล้ว ข้าจึงจากมา” บอนาร์พูดต่อ “แต่ก่อนที่ข้าจะจากมา ต้นไม้แห่งชีวิตได้ขอบคุณที่ข้าคอยช่วยดูแลลูก ๆ ของเธอ และได้มอบของขวัญต้นไม้แห่งชีวิตให้ข้า บอกว่าความแข็งแกร่งของข้าจะไต่ระดับไปจนถึงขั้นสูงสุด ของขวัญนี้ทำให้ข้าประหลาดใจมาก”
บอนาร์มองดูเสี่ยวอ้ายและอมยิ้ม “เจ้าปกป้องต้นไม้แห่งชีวิตมาหลายปีแล้ว ต้นไม้แห่งชีวิตจะต้องให้ของขวัญเจ้าเหมือนกัน”
โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้นไม้แห่งชีวิตต้นใหม่ที่กำลังจะถือกำเนิด ต้นไม้แห่งชีวิตต้นเก่าจะหวนคืนกลับมาหาเสี่ยวอ้ายอีกครั้งหลังภารกิจเสร็จสิ้น
เสี่ยวอ้ายผูกพันกับต้นไม้แห่งชีวิตอย่างลึกซึ้ง…
ครั้นพูดถึงต้นไม้แห่งชีวิตต้นเก่า เสี่ยวอ้ายก็รู้สึกถึงอารมณ์ที่ถาโถมเข้ามา มันเป็นเช่นเดียวกับต้นไม้แห่งชีวิต ต้นไม้แห่งชีวิตที่มันเฝ้าปกป้องมีบาดแผลมากมาย แต่ต้นไม้แห่งชีวิตของเอลฟ์กลับเปล่งประกายและมีจิตสำนึก
“ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอก” บอนาร์พูด “ต้นไม้แห่งชีวิตที่เจ้าปกป้องอยู่มีพลังงานมากเกินไปและไม่ได้รับการเติมเต็ม แตกต่างจากต้นไม้แห่งชีวิตที่ข้าดูแลอยู่”
สำหรับต้นไม้แห่งชีวิตของเอลฟ์ เอลฟ์แต่ละตัวเสริมสร้างพลังงานให้กับต้นไม้แห่งชีวิต และพวกเขาจะได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย
ไม่รู้ว่าต้นไม้แห่งชีวิตของสวี่หลิงอวิ๋นกับโอคาซีจะมีแนวทางชีวิตแบบไหน?
ขณะที่เสี่ยวอ้ายกำลังครุ่นคิดอยู่ ทันใดนั้นเด็กน้อยก็ร้องไห้อกมา เห็นได้ชัดว่าเจ้าเด็กน้อยที่แสนบอบบางคนนี้ไม่ชอบให้ใครละเลยเธอ เธอร้องไห้เพื่อป่าวประกาศให้รับรู้ว่าอย่ามัวแต่คุยกัน เธอหิวแล้ว!
บอนาร์เริ่มชงนมผงอย่างเชี่ยวชาญอีกครั้ง
ขณะที่ยานอวกาศและยานรบเคลื่อนตัวเข้ามาจากระยะไกล
เสี่ยวอ้ายส่งเสียงคำรามลากยาวและกลายร่างเป็นอสุรกายยักษ์ มันเปิดปาก ร้องคำรามเพื่อส่งพลังคลื่นเสียงออกไปยังยานรบ และยานรบจำนวนนับไม่ถ้วนก็กลายเถ้าถ่านทันที!
“แย่แล้ว! มันคืออสุรกายเสี่ยวอ้าย!”
นี่คือความคิดในหัวของพลเอกก่อนที่ยานอวกาศกำลังจะถูกทำลาย
หลังจากที่บอนาร์จัดการกับเด็กน้อยเสร็จแล้ว มันก็รีบกระโดดเข้าร่วมการต่อสู้ทันที ฝ่ามือของมันเริ่มแข็งแกร่งขึ้น!
เพียงแค่ยื่นมือออกไปและสะบัดเบา ๆ ไปที่ยานรบซึ่งกำลังหลบหลีกอยู่ในจักรวาล ยานรบก็จางหายไปในชั่วพริบตา ราวกับพื้นดินที่ถล่มลงไปในแม่น้ำ
เสี่ยวอ้ายกระดิกหางและพูดออกไปว่า “โฮ่ง! ขอบใจเจ้ามากนะ! เราต้องไปแล้วโฮ่ง!”
บอนาร์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เด็กทารกในมือของมันไม่สามารถดึงดูดความสนใจจากอีกฝ่ายได้
มันมองดูเสี่ยวอ้ายแล้วพูดว่า “โฮก ข้าตามเจ้าไปได้ไหม?”
เสี่ยวอ้ายครุ่นคิดก่อนจะตอบ “โฮ่ง! แล้วใครจะคอยปกป้องพวกมนุษย์?”
บอนาร์พูดออกไปหลังจากคิดไม่ตก “เจ้าเด็กอวี้ซินนั่น! เขาแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องมนุษย์ได้!”
ความแข็งแกร่งของอวี้ซินอยู่ในระดับสิบห้าดาว เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเขตดาว เพราะฉะนั้นมันคงไม่จำเป็นจะต้องกังวลใช่ไหม?!
“แต่ตอนนี้เจ้าเป็นแบบนี้แล้ว และยังมีเด็กน้อยอีกโฮ่ง!” เสี่ยวอ้ายยังคงรู้สึกอิจฉาที่บอนาร์สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างได้
