ตอนที่ 493 ยืนนิ่ง
ตอนที่ 493 ยืนนิ่ง
“ของ? ของอะไร? ระเบิดเหรอ?” สวี่หลิงอวิ๋นคิด “ถึงตอนนั้นแกช่วยเปิดเกราะป้องกันให้ฉันได้ไหม?”
“ได้สิ!” เสี่ยวอวิ๋นเสี่ยวโอตอบรับคำสั่ง “ท่านไม่ต้องห่วง! ถ้าต้องมีใครบาดเจ็บ เราจะไม่ปล่อยให้ท่านบาดเจ็บเด็ดขาด!”
สวี่หลิงอวิ๋นโล่งใจ “โอเค งั้นเราไปกันเถอะ!”
แต่ก่อนจะออกเดินทาง ทันใดนั้นเธอก็คิดอะไรบางอย่างออก หลังจากผ่านมาหลายปี ดาวโจรสลัดไม่ได้เก็บรวบรวมสมบัติหรืออะไรทำนองนี้ไว้เลยเหรอ?
เธอจึงบอกเสี่ยวอ้ายกับบอนาร์ว่า “พวกแกทั้งสองไปตรวจสอบดูว่ามีทรัพย์สมบัติอยู่ที่ไหนให้เราพอเก็บรวบรวมได้บ้าง!”
“ยังดีกว่าไม่มีอะไรติดมือกลับไปเลย อย่าเมินเฉย ค้นดูทุกห้อง เผื่อจะมีสมบัติหลงเหลืออยู่!”
ต้องบอกว่านักเรียนทหารทั้งหลายได้ไปค้นหาตามห้องต่าง ๆ แล้ว พวกเขาใช้เครื่องตรวจจับตรวจสอบทุกหนทุกแห่งที่มีแร่โลหะ จากนั้นจึงให้แขนกลขุดหา
หลังจากผ่านไปเช่นนั้น พวกเขาก็ค้นพบสิ่งของมากมาย…
ขณะที่เหล่านักเรียนทหารกำลังขุดหาขุมสมบัติบนดาวโจรสลัด ชาวเน็ตต่างก็รู้สึกตื่นเต้นกันมาก!
พวกเขามองดูหน้าจออย่างใจจดใจจ่อเป็นครั้งคราว เมื่อไหร่ก็ตามที่ค้นพบเหรียญทองอินทนิลหนึ่งถุง เสียงเหรียญทองอินทนิลที่กระทบกันจะทำให้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายจนหัวใจเบิกบาน!
น่าเสียดายที่เหรียญทองอินทนิลจำนวนนั้นไม่ใช่ของพวกเขา แต่เป็นของเผ่ามนุษย์!
[ไม่รู้ว่าเผ่ามนุษย์ขาดกำลังคนหรือเปล่า ผมยินดีจะไปช่วยพวกเขาขุดหาของนะ ขอค่าตอบแทนแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็พอ ผมจะขุดให้ถึงแกนโลกเลย!]
[หนึ่งเปอร์เซ็นต์เหรอ แขนกลของพวกนั้นไม่ได้รับค่าจ้างด้วยซ้ำ แต่คุณจะไปทำงานรับค่าจ้างเนี่ยนะ!]
[งั้นไม่เอาหนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็ได้ ให้ผมแค่นิดเดียวพอ! ผมชอบทำงานจริง ๆ นะ!]
[ผมก็ชอบทำงานนะ ตั้งกลุ่มล่ารายชื่อดีไหม? ไม่รู้ว่าเผ่ามนุษย์จะต้องการพวกเราหรือเปล่า?]
ห้องถ่ายทอดสดของสวี่หลิงอวิ๋นประกอบด้วยกล้องถ่ายทอดสดหลายตัว ตัวหนึ่งติดตามพวกนักเรียนทหาร ตัวหนึ่งติดตามบอนาร์ และอีกตัวติดตามพวกอสุรกาย คอยถ่ายทอดภาพที่แข็งแกร่งในทุกมุม!
ทุกการถ่ายทอดสดทำให้ชาวเน็ตตกตะลึงจนไม่รู้ว่าจะดูกล้องไหนดี
ทว่าคนส่วนใหญ่กลับชอบดูถ่ายทอดสดการขุดหาสมบัติมากกว่า! มีใครบ้างล่ะที่ไม่ชอบสมบัติ?
โจรสลัดพวกนี้ขโมยทรัพย์สมบัติของคนอื่นมาตลอดหลายปี และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่คนอื่นจะได้ขโมยทรัพย์สมบัติของพวกเขาแล้ว!
เจ๋งมาก! โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เคยประสบภัยจากเหล่าโจรสลัด พวกเขารู้สึกสบายใจมากราวกับได้จิบน้ำเย็นในฤดูร้อน!
สวี่หลิงอวิ๋นกับโอคาซีมุ่งหน้าไปยังห้องชั้นใต้ดิน พระราชวังแห่งนี้ได้กลายเป็นซากปรักหักพัง ก้อนหินถล่มซ้อนทับกัน ความรุ่งโรจน์ก่อนหน้านี้หายไปไหนแล้ว? เหลือเพียงโรงละครเท่านั้นที่ยังมีลวดลายอันวิจิตรบรรจงแกะสลักไว้ บ่งบอกว่าครั้งหนึ่งที่นี่เคยงดงามแค่ไหน?!
สวี่หลิงอวิ๋นยังไม่ได้ลงมือทำอะไร ในขณะที่โอคาซีเปลี่ยนก้อนหินทั้งหลายให้กลายเป็นผงธุลีทันทีที่เขาเคลื่อนไหว เถ้าถ่านพัดกระพือออกไปพร้อมกับการโบกมือ เผยให้เห็นเส้นทางไปสู่ห้องใต้ดิน!
สวี่หลิงอวิ๋นนั่งยอง ๆ ที่ทางเข้าห้องใต้ดิน มองดูและยิ้มกริ่ม
“ทางเข้าห้องใต้ดินดูโบราณจัง!”
ดูเหมือนจะเป็นเพียงก้อนหินโบราณซ้อนทับกัน ไม่มีร่องรอยทางเทคนิคใด ๆ
บางทีนี่อาจจะเป็นความมั่นใจของโจรสลัดก็เป็นได้? ไม่กลัวว่าคนอื่นจะมาขโมยทรัพย์สมบัติของพวกเขาไป!
เธอค่อย ๆ ผลักก้อนหินไปไว้ด้านข้าง ก่อนที่ทางเดินลงไปข้างล่างจะปรากฏขึ้น เธอก็รีบกระโดดลงไป และตามหลังด้วยโอคาซี
ภายในห้องใต้ดินมีแสงไฟสลัว สวี่หลิงอวิ๋นเข้าไปมองดูในระยะใกล้ และพบว่าแสงไฟสลัวพวกนั้นคือไข่มุกรัตติกาล!
โจรสลัดพวกนี้มั่งคั่งมาก ใช้ไข่มุกที่เปล่งประกายยามค่ำคืนมาทำเป็นแสงไฟนำทาง!
ภายในประกอบด้วยห้องมากมายจนนับไม่ถ้วน แต่เมื่อเปิดเข้าไปจะพบว่าด้านในเป็นคุกหรือเป็นเพียงคลังเก็บอาวุธ
สวี่หลิงอวิ๋นเดินเข้าไปอีกครั้งก็เห็นประตูอยู่ด้านในสุด
“น่าจะอยู่ในนี้!” เธอเตรียมจะผลักประตูเข้าไป ทว่าโอคาซีกลับจับเธอไว้และดันเธอไปไว้ข้างหลัง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
โจรสลัดห้าถึงหกคนยืนอยู่หน้ากองสมบัติทองแท่ง
หัวใจของสวี่หลิงอวิ๋นเต้นระรัว เธอไม่เคยเห็นทรัพย์สมบัติมากมายแบบนี้มาก่อน! นี่มันแทบจะใหญ่เท่าจัตุรัสแล้วไหม?
พื้นดินเต็มไปด้วยเหรียญทองอินทนิล! นอกจากนี้ยังมีของเก่าหายากและแร่ราคาแพงทุกชนิดที่เรียงซ้อนกันอยู่บนชั้นวาง
สวี่หลิงอวิ๋นพูดไม่ออก! เธอรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งที่เธอตาไม่ถึง และเอาแต่ร้องขอเหรียญทองอินทนิลหนึ่งล้านล้านเหรียญจากพวกเขา?!
แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญหรอก เพราะตอนนี้เธอได้ครอบครองเหรียญทองอินทนิลจำนวนมหาศาล!
สำหรับโจรสลัดห้าหกคนพวกนั้นน่ะเหรอ? ขอโทษด้วยนะ เธอจะทำเป็นมองไม่เห็นพวกเขาแล้วกัน! ถือว่าเป็นของตกแต่งมนุษย์!
“เอาล่ะ ขอบใจพวกนายที่คอยปกป้องสมบัติพวกนี้นะ ออกไปได้แล้ว!” สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนใจกว้างมาก มันไม่ง่ายเลยที่โจรสลัดพวกนี้จะปกป้องทรัพย์สมบัติเอาไว้ เพราะฉะนั้นควรปล่อยให้พวกเขามีชีวิตอยู่ต่อหรือเปล่า?
“อย่าเข้ามาใกล้ ไม่งั้นพวกเราจะระเบิดสมบัติให้หมด!”
เหล่าโจรสลัดใส่ระเบิดหมายเลขแปดหกหกไว้ในอ้อมแขน “เมื่อไหร่ที่มันระเบิด ดาวโจรสลัดทั้งดวงจะถูกทำลาย!”
“ถ้าไม่อยากตาย ก็ออกไปซะ!”
เฮอะ! สวี่หลิงอวิ๋นโกรธจัดเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอชี้นิ้วไปทางโจรสลัดและตะคอกว่า “อย่ามาพูดจาไร้สาระ รู้อะไรไหม? แกคิดว่าแกจะขู่ฉันได้ด้วยระเบิดลูกเดียวเหรอ?!”
ชาวเน็ตมองดูฉากตรงหน้าพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้น คิดในใจว่าเผ่ามนุษย์เคยได้ยินเรื่องระเบิดหมายเลขแปดหกหกบ้างไหม? ระเบิดนี้สามารถทำลายล้างดาวเคราะห์ได้ทั้งดวง!
โจรสลัดพวกนี้มีระเบิดหมายเลขแปดหกหกไว้ในครอบครองได้อย่างไร ระเบิดหมายเลขแปดหกหกถูกห้ามไม่ให้ใช้หมุนเวียนระหว่างจักรวรรดิ!
ในขณะที่ตะคอกใส่โจรสลัดพวกนี้ สวี่หลิงอวิ๋นก็รีบหันไปคุยกับเสี่ยวอวิ๋นและเสี่ยวโอ “แย่แล้ว!! โจรสลัดพวกนี้มีของอยู่จริง ๆ ด้วย พวกมันมีระเบิด ระเบิดลูกนี้จะทำลายล้างดาวโจรสลัดทั้งดวงให้เหลือแต่เถ้าถ่าน พวกแกพอจะมีวิธีการอะไรไหม? พอจะเอาชนะโจรสลัดพวกนี้ได้ไหม?”
“วางใจได้นายท่าน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเราทั้งสอง!”
ต้นไม้แห่งชีวิตเขย่ากิ่งไม้และพูดให้สัญญา “ท่านก็แค่ยื่นมือออกไป แล้วพวกเราทั้งสองคนจะออกไปจัดการเอง!”
สวี่หลิงอวิ๋นโล่งใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น!
ต่อให้ไม่ได้สมบัติก็ไม่สำคัญอะไร แต่ที่นี่ยังมีพวกนักเรียนทหาร และเหล่าอสุรกายอยู่ สวี่หลิงอวิ๋นไม่สามารถเอาความปลอดภัยของพวกเขามาเสี่ยงกับเงินพวกนี้ได้
เธอเคยประสบกับความสูญเสียจากสุดยอดอาวุธมาก่อน และตอนนี้เธอได้ยกระดับการระมัดระวังตัวขึ้น เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ประสบกับความสูญเสียอีก
สวี่หลิงอวิ๋นกับโอคาซียกมือขึ้น และต้นไม้แห่งชีวิตทั้งสองต้นก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของพวกเขา
พวกโจรสลัดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทำไมมนุษย์สองคนนี้ถึงมีต้นกล้า?
แต่ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร พวกเขาก็พร้อมที่จะวางระเบิดหมายเลขแปดหกหก!
แต่กลายเป็นว่าพวกเขาไม่สามารถขยับร่างกายได้ แม้จะรู้สึกถึงแขนและมืออย่างชัดเจน ทว่าพวกเขาไม่สามารถขยับตัวได้ ราวกับมีอะไรบางอย่างมาล็อกตัวของพวกเขาเอาไว้
เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาจะถูกต้นกล้าทั้งสองรุกรานร่างกาย? เช่นเดียวกับโจรสลัดข้างนอกนั่น?
