ตอนที่ 503 เลี้ยงลูก
ตอนที่ 503 เลี้ยงลูก
จอมพลก็อดวินส่งข้อความไปถามโอคาซีว่าเขาสามารถไปเยี่ยมลูกสะใภ้ได้หรือไม่? ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนักหรอก ก็แค่เตรียมของบำรุงพิเศษไปเพียบ ของบำรุงพิเศษพวกนี้เหมาะสำหรับหญิงสาวที่ตั้งครรภ์!
โอคาซีไม่ต้องการให้พ่อแม่ระดมผู้คนมามาก ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถทนต่อคำวิงวอนของพ่อแม่ได้ จึงได้ปล่อยให้คู่สามีภรรยาเฒ่ามาเยี่ยม
อดีตจักรพรรดิเฒ่าและอดีตยอดฝีมือจากตระกูลแอนดรูว์มาพบกันที่หน้าประตูห้องของสวี่หลิงอวิ๋น!
ครอบครัวพบปะกันด้วยดวงตาแดงก่ำ!
จอมพลก็อดวินก้าวไปข้างหน้า กอดสวี่เทียนอวี๋และตบหลังเขาหลายครั้ง “ไอหยา!! เพื่อนยากท่านผู้บัญชา ไม่เจอกันนานเลยพ่ะย่ะค่ะ! ขอบคุณมาก ขอบคุณจริง ๆ!”
สวี่เทียนอวี๋รู้ดีว่าชายตรงหน้าหมายความว่าอย่างไร อีกฝ่ายกล่าวขอบคุณที่ลูกสาวสุดล้ำค่าของเขาให้กำเนิดทายาทแก่ตระกูลแอนดรูว์ใช่ไหม?
ฮึ่ม! ความคิดดีนี่!
“อะไรกันเล่า! เราสิต้องขอบคุณพวกท่าน! ถ้าท่านไม่สอนโอคาซีมาอย่างดี หลิงอวิ๋นของเราจะให้กำเนิดทายาทได้ยังไง?!”
ผู้เฒ่าทั้งสองทักทายกันด้วยรอยยิ้ม และเปี่ยมไปด้วยความยินดี!
ในขณะที่ผู้หญิงสองคนกลอกตามองสามีของพวกเธอ สมกับที่เป็นผู้ชายจริง ๆ!
ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ไม่อายกันหน่อยหรือไง?!
“เอาล่ะ รีบเข้าไปได้แล้ว! หลิงอวิ๋นรออยู่!”
“ใช่ ๆ! หลิงอวิ๋นกำลังท้อง จะปล่อยให้ลูกรอนานไม่ได้ หรือบางทีอาจจะนอนไปแล้วมั้ง!”
ทันทีที่สวี่เทียนอวี๋ได้ยินว่าลูกสาวกำลังรอพวกเขาอยู่ เขาก็ลืมเรื่องโต้แย้งและรีบเข้าไป
สวี่หลิงอวิ๋นนั่งอยู่บนโซฟาขณะกินผลไม้ โอคาซีวางงานในมือลงและเข้ามาอยู่กับเธอ ช่วยป้อนผลไม้ที่เธออยากกิน อีกยังคอยรองรับอารมณ์ของหญิงตั้งครรภ์!
เมื่อพ่อแม่ทั้งสองคู่เข้ามาในห้อง พวกเขาก็เห็นสวี่หลิงอวิ๋นกำลังกิน ขณะที่โอคาซีคอยป้อนเธอ
สวี่เทียนอวี๋พยักหน้าเงียบ ๆ การกระทำแบบนี้เหมือนกับเขาในตอนนี้ไม่มีผิด!
ก็อดวินพยักหน้า ใช่แล้วเจ้าลูกชาย มันควรจะเป็นแบบนี้ บางทีลูกสะใภ้อาจจะยินดีแบ่งทายาทมาสืบทอดตระกูลแอนดรูว์ของเรา!
แม่ทั้งสองผู้มีประสบการณ์เข้าไปสอบถามความเปลี่ยนแปลงทางร่างกายและพฤติกรรมการกินของสวี่หลิงอวิ๋น จากนั้นจึงพยักหน้า
ถูกต้อง โอคาซีดูแลสวี่หลิงอวิ๋นเป็นอย่างดี! ของที่กินอยู่ถือว่าใช้ได้ ส่วนของที่ไม่ควรกินก็ห้ามกิน!
และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือสวี่หลิงอวิ๋นเชื่อฟังโอคาซีมาก ไม่จู้จี้เกี่ยวกับรสนิยมการกิน และนิสัยการกินก็แทบไม่เปลี่ยนไป
ช่วงเหตุการณ์การให้กำเนิดทารก
สิบเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าจะมีคลื่นใต้น้ำปั่นป่วนระหว่างผู้เป็นพ่อทั้งสองคน แต่สิ่งต่าง ๆ ก็ผ่านไปด้วยดี
สวี่หลิงอวิ๋นให้กำเนิดทารกแฝด ทำให้พ่อแม่ทั้งสองฝั่งมีความสุขมาก
สวี่เทียนอวี๋เป็นผู้เริ่มอุ้มหลานสาวขึ้นมา และสัมผัสใบหน้าเล็ก ๆ อย่างอ่อนโยน “ไอ้หยา!! ภรรยาจ๋า มาดูหลานเราสิ เหมือนกับหลิงอวิ๋นตอนเด็ก ๆ เลยใช่ไหม?”
จักรพรรดินีขยับเข้าไปมองใกล้ ๆ และยิ้ม “อย่าว่าอย่างนั้นเลยเพคะ เหมือนจริง ๆ! โดยเฉพาะดวงตา ตากลมโตเชียว เหมือนกับเอลฟ์น้อยแน่ะ!”
ก็อดวินที่ไม่ทันได้คว้าหลานสาวก็อุ้มหลานชายที่อยู่ด้านข้างขึ้นมา “ไอ้หยา! หลานชายตัวน้อยของปู่ เหมือนกับแม่ไม่มีผิด! ดูคิ้วดูตาเขาสิ! หึหึ! เด็กดี อย่าแข็งเป็นหินเหมือนกับพ่อหนูล่ะ จะต้องฉลาดและน่ารักเหมือนแม่นะรู้ไหม?!”
เยี่ยมมาก! พ่อทั้งสองฝั่งตกลงปลงใจแบบเดียวกัน นั่นคือหลานจะต้องเป็นเหมือนแม่!
และแม้แต่โอคาซีเองก็อยากให้ลูกของเขาเป็นเหมือนแม่!
ช่วงบันทึกการเจริญเติบโตของทารก
สวี่ชิงซานมีชื่อเล่นว่าหยวนเป่า อายุสามขวบ สำเนาถูกต้องตามรอยผู้เป็นพ่ออย่างโอคาซีมาตั้งแต่เด็ก เด็กน้อยสำรวมกิริยา แต่จดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำเสมอ ถือว่าเป็นอัจฉริยะตัวน้อย
และสวี่ชิงเหอมีชื่อเล่นว่าเป่าจู ซึ่งเป็นไปตามที่โอคาซีคาดหวังไว้ เด็กน้อยผู้มีชีวิตชีวา กระฉับกระเฉงและปากหวาน ทว่าเธอไม่ชอบเรียนรู้ แต่ชอบทำกิจกรรมต่าง ๆ และชอบเล่นมากที่สุด
เนื่องจากสวี่หลิงอวิ๋นยุ่งมาก เธอจึงฝากลูกรักทั้งสองไว้ที่จักรวรรดิชิงเหย้าทางฝั่งต้นไม้แห่งชีวิตเสี่ยวอวี๋ พวกเขาได้รับการดูแลจากพี่ชายใหญ่ สวี่เทียนอวี๋ ก็อดวิน และคนอื่น ๆ
“หยวนเป่า อยากกินเค้กไหมลูก?” นี่คือเสียงของจอมพลก็อดวินที่พยายามหลอกล่อหลานชายไม่ให้คอยจับตามองแขนกลที่อยู่อีกข้างหนึ่ง ทว่าดวงตามักจะทรยศต่อความคิดของเขา
หากแขนกลมีความรู้สึก คาดว่ามันคงจะคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาจากเขา ขอให้เขาเลิกแยกมันออกเป็นแปดส่วนสักที!
พระเจ้าย่อมรู้ดีว่ามีแขนกลกี่ชิ้นที่หยวนเป่าแยกชิ้นส่วนออกมา!
เขาไม่ได้ชอบแยกชิ้นส่วนแขนกลอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังชอบแยกชิ้นส่วนยานอวกาศกับรถเหาะ สิ่งมหัศจรรย์ทุกชนิดจะต้องถูกเขาจับแยกชิ้นส่วนออกมาดู
ในตอนแรกที่แยกชิ้นส่วนออก เขาไม่สามารถประกอบชิ้นส่วนเข้าด้วยกันได้ แต่ตอนนี้เขาสามาถประกอบชิ้นส่วนของพวกมันเข้าด้วยกันได้เพียงมองแค่แวบเดียว
“ไม่อยากกินเค้ก” ถึงแม้ว่าเขาจะอายุแค่สามขวบ แต่เขาก็มีทัศนคติที่ชัดเจน พูดช้า และมีความคิดเป็นของตนเอง
นี่เป็นเพียงแบบจำลองของโอคาซีตอนเด็ก
จอมพลก็อดวินมองดูหลานชายด้วยความวิตกกังวลในใจ อาจเป็นเพราะชายผู้แข็งกระด้างมักจะมีความชื่นชอบอาวุธทางเทคโนโลยีอย่างลึกซึ้ง ทำให้กำลังคนขึ้นอยู่กับกำลังสมอง
“ผมวาดรูปเสร็จแล้วส่งไปให้คุณลุงไกอา กำลังรอคุณลุงตอบกลับอยู่ฮะ” เด็กน้อยพูดต่อ “ผมจะสร้างหุ่นยนต์ให้ท่านแม่ หวังว่าท่านแม่จะชอบมันนะ”
“สร้างหุ่นยนต์? หุ่นยนต์แบบไหน?” นึกไม่ถึงว่าหลานชายจะอัจฉริยะขนาดนี้ เด็กสามขวบรู้จักวิธีการสร้างหุ่นยนต์ด้วย!
ไม่รู้ทำไมถึงได้ชอกช้ำใจแบบนี้ หลานโตมากับเขาทุกวันแท้ ๆ แต่ความคิดแรกคือการสร้างของบางอย่างให้แม่ น้อยใจชะมัด!
“สร้างหุ่นยนต์ที่นวดได้ฮะ” หยวนเป่าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ท่านแม่ชอบบอกให้ท่านพ่อบีบหลังให้ สั่งให้ทุบหลังตลอดเลย ต่อจากนี้ไปแม่จะได้ใช้หุ่นยนต์นี้นวดหลังแทน!”
“อ๊ะ แต่ไม่รู้ว่าหุ่นยนต์จะใช้ประโยชน์ได้หรือเปล่า ทำไมไม่ให้คุณปู่ลองใช้ก่อนนะ คุณปู่ก็มีอาการปวดหลังเหมือนกัน คุณปู่คิดว่าไงฮะ?”
เด็กน้อยเอ๋ย นั่นคือการแสดงความรักระหว่างพ่อแม่ เจ้ายังเด็กจะไปรู้อะไร?
จอมพลก็อดวินพูด “เด็กดี ตอนนี้คงรอไม่ไหวแล้วสินะ ทำไมไม่กินเค้กก่อนล่ะ”
“ก็ได้ฮะ!” หยวนเป่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยังไงก็ต้องใช้เวลาอีกสักพักหนึ่ง กินเค้กก่อนแล้วกัน!
หยวนเป่าคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ขณะกินเค้ก และถามว่า “เป่าจูไปไหนฮะ?”
“เป่าจูก็ไปหาคุณตาอีกที่ไงลูก” จอมพลก็อดวินตอบ “ก่อนที่เป่าจูจะไปเป่าจูมาเรียกหนูแล้ว แต่เห็นว่าหนูกำลังจดจ่ออยู่ เป่าจูเลยไปก่อน”
“อ๋อ เข้าใจแล้วฮะ” หยวนเป่าพูดอย่างใจเย็น “คุณปู่ช่วยส่งข้อความไปหาเป่าจูแล้วบอกให้เป่าจูกลับมาก่อนบ่ายสามโมงทีฮะ ท่านแม่กับท่านพ่อจะวิดีโอคอลมาหา ถ้าท่านแม่เห็นว่าเป่าจู่ออกไปผจญภัยอีก เป่าจูจะโดนดุ!”
“เอ๊ะ? หลานรู้ได้ยังไง!”
