หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า [超级奶爸] – บทที่ 33 นายน้อยแห่งภูเขาชางหลาง

บทที่ 33 นายน้อยแห่งภูเขาชางหลาง

บทที่ 33 นายน้อยแห่งภูเขาชางหลาง

ภายในห้องโถงชั้นแรกของร้านหมื่นห้องยา

หลานอวี้หรงมองตามหลังโจวอี้และซุนเม่าไฉด้วยความสงสัย เธอแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าซุนเม่าไฉที่ภาคภูมิใจในตัวเองมาโดยตลอดจะมีท่าทีเกรงกลัวไอ้หนุ่มแซ่โจวคนนี้

เธอยังคงจำได้ว่าเมื่อซุนเม่าไฉเผชิญหน้ากับพวกอันธพาลเจ็ดหรือแปดคนที่แข็งแกร่ง แต่คนเหล่านั้นก็ถูกซุนเม่าไฉจัดการอย่างง่ายดาย!

“บ๊ะ…!”

หูก่วงหมินตบมือทำตาตื่นขึ้นมาทันใด “เข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจที่เฒ่าซุนจะกลัว เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงนายน้อยที่ออกจากภูเขา ฮ่า ๆ! คราวนี้เฒ่าซุนโดนกรีดเลือดเฉือนเนื้อแน่!!”

นายน้อย?

ออกจากภูเขา?

อะไรกันเนี่ย?!

“ชายหนุ่มแซ่โจวนั่นมาจากไหน?”

หูก่วงหมินถอนหายใจ “คุณไม่ใช่นักสมุนไพร คงเป็นเรื่องปกติที่จะไม่เคยได้ยินชื่อเขามาก่อน แต่เราเป็นนักสมุนไพร โดยเฉพาะผู้ที่มีความรู้อย่างดี ไม่มีใครไม่รู้จักนายน้อยแห่งภูเขาชางหลาง นายน้อยโจวอี้! ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ผมคงจะไปที่ภูเขาชางหลางเพื่อรวบรวมสมุนไพรมาแล้ว…”

“คุณกลัวเขาเหรอ?” หลานอวี้หรงไม่เข้าใจ

“กลัวเหรอ? นั่นไม่ใช่ความกลัว แต่มันคือความตาย! หากใครก็ตามที่สามารถเอาชนะใจเขาได้ ก็เท่ากับว่าจะได้รับตั๋วไปสู่ประตูแห่งความมั่งคั่ง แต่ถ้าหากเขาไม่พอใจ คนคนนั้นก็จะถูกทุบตี ยิ่งถ้าเขาโกรธมาก ก็ถึงกับอาจมีคนเสียชีวิตได้เลย” หูก่วงหมินอธิบายพลางยิ้มอย่างขมขื่น

“เขากล้าดียังไงถึงฆ่าคน?!!” หลานอวี้หรงไม่พอใจ

“ฆ่าคน? ไม่! ไม่! เขาไม่เคยฆ่าคน! แต่ถ้าไม่มีเขา แม้ว่าคนเก็บสมุนไพรจะขึ้นไปในภูเขาชางหลาง พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าไปยังส่วนลึกในภูเขาเมิ่งหลานซึ่งมีสมุนไพรมากมายได้ เพราะสะพานแขวนเพียงแห่งเดียวในธารน้ำจากภูเขา ที่นั่นแม้แต่นักเก็บสมุนไพรที่ทรงพลังที่สุดก็ไม่ยังสามารถผ่านไปได้หากปราศจากความช่วยเหลือจากเขา” หูก่วงหมินอธิบาย

“เท่าที่ฉันรู้ มีหลายวิธีที่จะเข้าสู่เขาเมิ่งหลานไม่ใช่เหรอ?” หลานอวี้หรงถาม

“ใช่ มีเยอะ แต่ใครจะกล้าล่ะ? ทั้งสัตว์มีพิษมากมาย แถมยังมีหนองน้ำพิษมากมาย และที่อันตรายที่สุดคือนักล่าที่เคยอาศัยอยู่ในเทือกเขาเมิ่งหลาน” หูก่วงหมินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องส่ายหัว

“แม้ว่าเขาจะช่วยให้คุณเข้าไปในภูเขาเมิ่งหลาน แต่มันก็ยังอันตราย!” หลานอวี้หรงกล่าว

“ก็อย่างที่ผมพูด งูมีช่องทาง และหนูเองก็มีช่องทางของมัน นายน้อยนั้นอาศัยอยู่ที่ภูเขาชางหลางตั้งแต่เด็ก และเข้าไปในภูเขาเมิ่งหลานนับครั้งไม่ถ้วน สภาพแวดล้อมที่เลวร้ายที่นั่นเป็นเหมือนกับสวนหลังบ้านสำหรับเขา ด้วยคำแนะนำของเขาเท่านั้น นักสมุนไพรจึงจะสามารถหายาชั้นเยี่ยมจำนวนมากมาได้โดยไม่มีอันตราย”

หลานอวี้หรงเข้าใจทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าชายหนุ่มแซ่โจวเป็นเหมือนกุญแจลับในการเปิดกรุสมบัติ

หากเราสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาได้ เราก็จะสามารถหาวัตถุดิบทางการแพทย์อันล้ำค่ามากมายจากภูเขาชางหลางและภูเขา เมิ่งหลานได้อย่างง่ายดาย!

ณ โรงน้ำชาปาซาน

ภายในโรงน้ำชาที่สวยงามและสง่างามแห่งนี้ โจวอี้กำลังนั่งเงียบ ๆ ที่โต๊ะน้ำชาข้างหน้าต่าง ชื่นชมกระบวนการชงชาที่สง่างามและแสนชำนาญของหญิงสาวผู้ชงชา ช่างเป็นทัศนียภาพที่ชวนให้เพลิดเพลินนัก

หญิงชงชามีอายุไม่มาก เธอดูเหมือนอายุเพียงแค่ยี่สิบห้าหรือยี่สิบหก ใบหน้าเรียวได้รูป และมีดวงตาคมกริบราวกับหงส์ เมื่อรวมกับท่วงท่าอันอ่อนช้อยในการชงชาแล้ว ทำให้หญิงสาวผู้นี้ดูงดงามมาก

เธอสวมเสื้อผ้าแบบจีนโบราณและหวีผมเป็นมวย ดูเหมือนกับความงามแบบตะวันออกทั่วไปในบทกวีและภาพวาดอันลือชื่อ

ซุนเม่าไฉนั่งตรงข้ามกับโจวอี้ แต่เขาไม่ปรารถนาที่จะชื่นชมสิ่งใด เขาดูสงบแต่เพียงภายนอก ทว่าในใจกลับกังวลอย่างมาก

เขาไม่รู้ว่านายน้อยเจ้าเล่ห์จะเสนอเงื่อนไขใดออกมา!

“ทั้งสองโปรดดื่มชาสักถ้วย” ซีชิงอิ่งรินชาและเอ่ยเรียกลูกค้าทั้งสอง

โจวอี้หยิบถ้วยชาขึ้นมาเทออกทันที จากนั้นโบกมือให้ซีชิงอิ่งรินชาใหม่

ซีชิงอิ่งแม้ตกตะลึง แต่ก็รินชาให้อีกครั้ง

โจวอี้หยิบถ้วยชาขึ้นมาวางที่จมูกเพื่อสัมผัสกลิ่น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ลิ้มรสมัน

เมื่อชายหนุ่มวางถ้วยลง เขาก็มองไปที่ซุนเม่าไฉ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เฒ่าซุน คุณไม่อยากลิ้มรสมันหน่อยเหรอ?”

“ครับ! ครับ!” ซุนเม่าไฉหยิบมันขึ้นมาและดื่มจนหมด

โจวอี้ส่ายหัว ส่วนซีชิงอิ่งก็พูดไม่ออก

พวกเขารู้สึกว่าวิธีการดื่มของซุนเม่าไฉดูเหมือนวัวที่เคี้ยวดอกโบตั๋น

“เฒ่าซุน ชาดำมีรสหวานและอบอุ่น ช่วยย่อยอาหาร ขจัดไขมัน และบำรุงพลังหยาง อย่าคิดเพียงแต่จะทำเงินในอนาคต แต่จงเรียนรู้ที่จะเพลิดเพลิน เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับพิธีชงชาอย่างสงบ เพื่อจิตใจของคุณ และปลูกฝังความรู้สึกของคุณ” โจวอี้ยิ้ม

“ใช่ ๆ!” ซุนเม่าไฉรีบพยักหน้า

“คุณเข้าใจพิธีชงชาด้วยเหรอคะ?” ซีชิงอิ่งถามด้วยความประหลาดใจ

“ผมเข้าใจนิดหน่อย” โจวอี้พยักหน้า

“บอกได้ไหมว่าพิธีชงชาคืออะไร?” ซีชิงอิ่งยังคงถามชายหนุ่ม

“พิธีชงชา เป็นช่องทางในการลิ้มรสความงามของชา ถือเป็นศิลปะที่มีชีวิตในการทำชาและดื่มชา มารยาทในการใช้ชีวิตที่มีชาเป็นสื่อกลาง และวิถีชีวิตของการปลูกชาด้วยตนเอง ทั้งยังส่งเสริมมิตรภาพ ปลูกฝังคุณธรรม ขจัดความฟุ้งซ่าน และปลูกฝังอารมณ์ด้วยการชงชา ชื่นชม ดมกลิ่น และดื่มชา” โจวอี้ตอบอย่างฉะฉาน

ซีชิงอิ่งยิ้ม

“แล้วทำไมคุณต้องเทชาถ้วยแรกของคุณทิ้งด้วย?” ซีชิงอิ่งถามต่อ

โจวอี้ยิ้มละไม ก่อนจะตอบออกไปว่า “…มีคำกล่าวโบราณที่ดีเยี่ยมกล่าวไว้ว่า…หนึ่งคือน้ำ สองคือชา สามและสี่คือจิตวิญญาณ ห้าและหกคือความพอดี เจ็ดมีกลิ่นหลงเหลือ แปดมีรสสัมผัสอยู่ เก้าและสิบก็คือรสที่อบอวล และนั่นก็คือการดื่มชา…”

ซีชิงอิ่งรู้สึกประทับใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรู้จักชาได้ถึงเพียงนี้

จากนั้นหญิงสาวก็หยุดรบกวนลูกค้าทั้งสอง และกลับไปทำงานต่อ

ซุนเม่าไฉไม่มีอารมณ์จะเข้าใจว่าพิธีชงชาคืออะไร เขาดื่มบ๊วยแดงจิ่วฉู่ที่ดีที่สุด ซึ่งนี่ก็อร่อยเช่นกัน

หลังจากมองโจวอี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “นายน้อยโจว คุณพูดเข้าประเด็นตอนนี้เลยได้ไหม? เงื่อนไขที่คุณจะพูดกับผมคืออะไร?”

“อนิจจา ผมอยากพูดว่า ซุน! คุณไม่เก่งเรื่องการบำรุงพลังปราณ!” โจวอี้ส่ายหัวและขี้เกียจเกินกว่าจะเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาแห่งความสงบนี้อีกครั้ง

เขาอธิบายว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะต้องส่งวัตถุดิบยาล้ำค่ามาให้ผมทุก ๆ สองเดือน ผมจะให้รายการประเภทของยากับคุณ ส่วนราคานั้นถูกกว่าราคาตลาดสามสิบเปอร์เซ็นต์ อ้อ! ผมลืมบอกคุณ ตอนนี้ผมอาศัยอยู่ที่จินหลิงแล้ว และผมจะให้ที่อยู่กับคุณในภายหลัง…”

“คุณตั้งรกรากอยู่ในจินหลิงแล้วเหรอ?” ซุนเม่าไฉถามด้วยความประหลาดใจ

“อืม!” โจวอี้หยิบถ้วยชาขึ้นมาอีกครั้งแล้วจิบชาอันหอมกรุ่น

“ผมสัญญา! ผมยอมรับเงื่อนไขนี้!” ซุนเม่าไฉครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

“ถ้าคุณไปที่ภูเขาชางหลางเพื่อรวบรวมสมุนไพร อย่าลืมไปหาถงหู่ เขามีแผนที่ของพื้นที่ใหม่ และจุดเขตอันตรายในภูเขาเมิ่งหลาน ซึ่งผมได้ทิ้งไว้ให้เขา” โจวอี้กล่าว

“ครับ ๆ! ขอบคุณครับนายน้อยโจว!” แววตาของซุนเม่าไฉเป็นประกายทันที และกล่าวด้วยความซาบซึ้งจากก้นบึ้งของหัวใจ

เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองจะต้องโชคร้ายอีกครั้งแน่เมื่อเห็นโจวอี้ในวันนี้!

แต่ใครจะไปคิดว่าหลังจากจ่ายเงินเพียงหนึ่งแสนสองหมื่นหยวน และยอมรับเงื่อนไขที่ไม่เหมือนเงื่อนไขเช่นนี้ โจวอี้ก็ทำให้เขาสามารถมีโอกาสไปที่ภูเขาเมิ่งหลาน และรับแผนที่ที่มีคำอธิบายประกอบอีกด้วย

นี่ไม่ใช่การชดเชย!

หากโจวอี้ยินดีที่จะขายแผนที่นั้นให้กับนักเก็บสมุนไพรคนอื่น ๆ เขาก็อาจนำมันมาขายได้ในราคาหลายสิบล้าน!

นี่มันภูเขาเงินทองมากองทับชัด ๆ!