หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า [超级奶爸] – บทที่ 63 คุณคิดอย่างไรกับหมอโจว

บทที่ 63 คุณคิดอย่างไรกับหมอโจว?

บทที่ 63 คุณคิดอย่างไรกับหมอโจว?

ทักษะการเล่นกู่ฉินของซีชิงอิ่งนั้นยอดเยี่ยมมาก

เพลง ‘หิมะในฤดูใบไม้ผลิ’ บรรเลงออกมาอย่างลึกซึ้งด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย โจวอี้เป็นคนที่มีมาตรฐานสูงในการรับฟังบทเพลงเช่นนี้ และเขายอมรับว่าซีชิงอิ่งสามารถเล่นเพลงนี้ออกมาได้อย่างสมบูรณ์

หานหาน กลับมาที่โรงน้ำชาในตอนท้ายเพลง และเธอพลันได้ยินเสียงทอดถอนใจและเสียงพึมพำของโจวอี้ “ความงามและความสามารถเป็นของคู่กันจริง ๆ แต่ก็ดีเราจะได้เพลิดเพลินกับอาหาร!”

“เจ้านายของเราน่าทึ่งมากใช่ไหม?” หานหานมีบุคลิกที่เงียบขรึม เธอไม่ค่อยแสดงอารมณ์ทุกข์ร้อนสักเท่าไหร่ แต่ในเวลานี้เธอยังมีความภาคภูมิใจและความนับถือซีชิงอิ่งอยู่บ้าง

“ยอดเยี่ยม!” โจวอี้พยักหน้า

“แสดงว่าคุณมีรสนิยมการฟังที่ดี” หานหานยิ้มและรินชาให้ชายหนุ่ม จากนั้นก็กลับไปต้มชาอีกครั้ง

ครู่ต่อมาเพลงที่สองก็ดังขึ้น บทเพลงนี้มีชื่อว่า ‘ภูเขาสูงและสายน้ำ’

โจวอี้ดื่มชาหอม ๆ แล้วหลับตาฟังจนจบเพลง ท่วงทำนองที่งดงามยังคงติดตรึงอยู่ในใจ

กริ๊งงง!!

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

โจวอี้มองดูชื่อผู้โทรเข้าก็พบว่าเป็นหวงไห่เทา

“เถ้าแก่หวง คุณเพิ่งตื่นเหรอ?” ชายหนุ่มรับสายด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

“ใช่ผมเพิ่งตื่น แล้วก็เพิ่งเห็นว่าก่อนหน้านี้คุณโทรมา มีอะไรรึเปล่า?”

“พาผมไปโรงเรียนสอนขับรถทีสิ” โจวอี้เอ่ยเข้าประเด็น

“รีบขนาดนั้นเลย?”

“ที่บ้านมีรถคันใหญ่อยู่ จะไม่รีบได้ยังไง? อีกอย่างผมต้องไปรับไปส่งลูกที่โรงเรียนทุกวัน จะให้ลูกสาวผมทนหนาวต่อไปไม่ได้”

“เอาล่ะ คุณเป็นพ่อดีเด่นแห่งปี คุณเชื่อฟังลูกสาวจริง ๆ ตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้…”

“โรงน้ำชาปาชาน”

“โฮ่! โฮ่! คุณชอบซีชิงอิ่งหรือเปล่านั้น ทำไมไปหาเธอเร็วจัง”

“อย่าคิดอะไรลามกเพ้อเจ้อ ผมรอคุณอยู่!” หลังจากที่โจวอี้พูดจบ เขาก็วางสายทันที

หานหานเหลือบมองโจวอี้ เธอได้ยินบทสนทนาเหล่านั้น และหลังจากนั้นความเกลียดชังของเธอที่มีต่อเขาก็ลดลงเล็กน้อย เพราะพ่อที่เอาใจใส่ลูกสาวนั้นก็ถือว่าไม่ได้แย่อะไร แต่…

มีเมียมีลูกแล้วก็ยังจะมานี่อีกเหรอ?! สันดานผู้ชายนี่มันจริง ๆ เลย!

หนึ่งชั่วโมงต่อมา โจวอี้จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยก่อนจะกล่าวขอบคุณหานหาน

และขณะที่เขากำลังจะผลักประตูออกจากโรงน้ำชา…

“เอ๊ะ! หมอโจว คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซีชิงอิ่งร้องทักขึ้นทันทีที่เห็นหานหานยืนอยู่กับชายหนุ่มที่เธอคุ้นหน้า

ดูเหมือนเธอจะจำได้ว่าวันนี้หานหานบริการลูกค้าเพียงคนเดียว หรือลูกค้าคนนั้นก็คือโจวอี้?

“ผมมานานแล้ว แต่ตอนนี้ต้องไปแล้วล่ะ” โจวอี้ยิ้ม

“ทำไมคุณไม่บอกฉันล่วงหน้าว่าจะมาที่นี่ ฉันจะได้เอาชาอันล้ำค่ามาให้คุณด้วย” ซีชิงอิ่งกล่าวอย่างเร่งรีบ

“ชาดีงั้นเหรอ?” โจวอี้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็ส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเหมือนคงต้องเป็นคราวหน้าแล้วล่ะ ตอนนี้ผมมีบางอย่างที่ต้องทำ”

“ก็ได้ งั้นฉันจะไปส่งคุณเอง”

“ไม่เป็นไรครับ มีคนมารับผมแล้ว!” โจวอี้โบกมือและเดินตรงไปที่บันได

ซีชิงอิ่งมองตามแผ่นหลังของโจวอี้แล้วก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย หากเธอรู้ว่าแขกที่หานหานดูแลคือโจวอี้ เธอคงจะไปหาเขาทันที เพราะตอนนี้เขาเป็นที่พักพิงทางใจแหล่งสุดท้ายของเธอแล้ว

“คุณรู้จักหมอโจวคนนั้นเหรอคะ?” หานหานรู้สึกงุนงง

“อืม เขาเป็นหมอของฉันเอง” ซีชิงอิ่งพยักหน้าเบา ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองเล็กน้อย

“ครั้งต่อไปถ้าหมอโจวมาที่โรงน้ำชาของเราอีก เธอต้องรีบบอกฉัน ฉันจะดูแลเขาเป็นการส่วนตัวเอง”

“ค่ะ” หานหานสับสน เธอคิดว่าโจวอี้มาที่โรงน้ำชาเพราะความสวยของเจ้านายและนั่นทำให้เธอไม่ชอบหน้าเขา แต่กลับกลายเป็นว่าเธอคิดผิด

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจความงามของเจ้านายเธอเลย!

“หานหาน หมอโจว…คุยอะไรกับเธอบ้าง?” ซีชิงอิ่งถามด้วยความกังวล

“เราไม่ได้คุยกันมาก แต่ตอนที่คุณเล่นกู่ฉิน เขาบอกว่าคุณเล่นได้ไพเราะ” เมื่อหานหานพูดจบ จู่ ๆ เธอก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบพูดเสริมไปว่า “…เขายังถามฉันด้วยว่าโรงน้ำชามีกู่เจิงไหม ฉันบอกเขาว่าทางเราไม่มี ทางเรามีแต่กู่ฉิน แล้วเขาก็พูดอย่างเสียดายว่าเขาไม่ค่อยถนัดเล่นกู่ฉินเลย”

“กู่เจิง?” ซีชิงอิ่งถึงกับแปลกใจ

“ใช่! เขาบอกว่าเล่นกู่เจิงได้ แต่ไม่ค่อยถนัดกู่ฉิน”

ซีชิงอิ่งตาเป็นเป็นประกาย

เธอไม่คิดเลยว่าหมอโจวจะไม่เพียงแต่รู้จักชาดีเท่านั้น แต่ยังเล่นกู่เจิงได้อีกด้วย!

“หานหาน เธอคิดว่าหมอโจวเป็นยังไง?” ซีชิงอิ่งถามขึ้นทันที

“ดีมาก! เขาชอบดื่มชาและอ่านหนังสือ และยังมีความรู้หลาย ๆ เรื่อง แถมเขายังฟังคุณเล่นกู่ฉินอย่างพอใจ แต่ก็มีความสุขุม ไม่รุ่มร่ามเหมือนผู้ชายคนอื่น ๆ”

เมื่อหานหานพูดเช่นนี้เธอก็มองไปที่สีหน้าของซีชิงอิ่ง และพบว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้ม

จากนั้นเธอก็เอ่ยต่อ “…แต่สิ่งที่ฉันชอบมากที่สุดคือการแต่งตัวของเขา”

“การแต่งตัวเหรอ?” เมื่อซีชิงอิ่งคิดย้อนไปยังตอนที่เธอพบกับโจวอี้ เขามักสวมชุดเสื้อคลุมแบบจีนไม่ก็เสื้อคลุมสีขาว

“พวกที่ชอบใส่ชุดเสื้อคลุมแบบจีนมักเป็นวัยกลางคนหรือวัยสูงอายุ ถ้าคนหนุ่มสาวใส่ชุดเสื้อคลุมแบบจีนคงจะดูเชย แต่หมอโจวใส่แบบนั้นแล้ว ฉันกลับรู้สึกว่ามันดูใส่สบายไม่อึดอัด แถมยังไม่เชยอีกด้วย…”

ความคิดของหานหานเปลี่ยนไป ตอนนี้เธอก็ชื่นชมชายหนุ่มอย่างมาก

“ถูกต้อง นับว่าเธอตาถึงนะ” ซีชิงอิ่งยิ้มและพยักหน้า

“ฉันไปทำงานก่อนนะคะ”

“ดี ไปได้แล้ว!” ซีชิงอิ่งโบกมือ และหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ตัดสินใจออกไปซื้อกู่เจิง

…

โจวอี้ขึ้นรถของหวงไห่เทาและได้กลิ่นอะไรบางอย่าง สักพักเขาก็กลอกตาและถามว่า “ผมลืมถาม คุณมีภรรยาและลูกไหม?”

“ไม่นะ” หวงไห่เทาส่ายหัวทันที

“แล้วแฟนคุณอยู่ไหน?” โจวอี้ถามอีกครั้ง

“ผมมีคู่หมั้นอยู่คนหนึ่ง แต่เธอมีความทะเยอทะยานมากแถมยังเอาแต่ใจนิดหน่อย อีกทั้งยังไม่ค่อยเห็นหัวใคร” หวงไห่เทาหัวเราะ

“คุณมีคู่หมั้นแล้ว แล้วคุณกล้าดียังไง ตอนนี้ผมได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงอย่างน้อยสองแบบในรถของคุณ แปลว่ารถคันนี้เคยมีผู้หญิงนั่งมาแล้วถึงสองคน” โจวอี้วิเคราะห์

“อ้าวเฮ้ย! คุณเป็นหมาเหรอ?! ได้กลิ่นแม่นยำอะไรขนาดนั้น” หวงไห่เทาตกตะลึง

เมื่อคืนเขามีนัดกับผู้หญิงสองคนเพื่อเล่น ‘สนุก’ บางอย่างด้วยกัน วันนี้เขาจึงตื่นสายมาก และก่อนที่จะมารับโจวอี้ เขาก็ยังพาผู้หญิงสองคนนั้นไปส่งแล้วด้วย…

แต่โจวอี้จมูกดีอะไรแบบนี้…เขาสามารถไปเป็นสุนัขตำรวจได้เลยนะ นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!!!

“ผมได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษเมื่อตอนที่ผมยังเด็ก ผมก็เลยมีจมูกที่สามารถรับรู้กลิ่นที่ผิดแปลกไปจากเดิมได้ดี” โจวอี้ยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์ที่เขาเคยฝึกฝน

การมีจมูกที่ดีจะทำให้เขาสามารถระบุชนิดของวัตถุดิบยาได้ดียิ่งขึ้น

ยาบางชนิดมีความคล้ายคลึงกันมาก แม้ว่าเขาจะสามารถระบุชนิดของมันได้ด้วยตา แต่ถ้าหากสัมผัสจากกลิ่นเข้าไปด้วยมันก็จะยิ่งช่วยให้แม่นยำมากกว่า

“เราจะไปโรงเรียนสอนขับรถกันใช่ไหม?” โจวอี้ถาม

“ใช่ ผมโทรหาผู้รับผิดชอบโรงเรียนสอนขับรถแล้ว ให้เขาส่งข้อมูลประจำตัวของคุณไปที่โรงเรียน และคุณสามารถไปฝึกได้ตลอดเวลา” หวงไห่เทาอธิบายด้วยท่าทีสบาย ๆ

“ผมมีคำถาม คนดูแลโรงเรียนสอนขับรถเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”

“เป็นผู้หญิง” หวงไห่เทาตอบ

“ไม่แปลกใจเลยที่คุณจะรู้จักเขา…” โจวอี้ล้อเลียนเขา

หวงไห่เทาถลึงตาใส่ “ไอ้บ้า! เธออายุห้าสิบกว่าปีแล้ว! คุณคิดอะไร?! เห็นผมดูบ้ากามขนาดนั้นเลยหรือไง?!!”