หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า [超级奶爸] – บทที่ 179 มีปัญหาอย่างต่อเนื่อง

บทที่ 179 มีปัญหาอย่างต่อเนื่อง

บทที่ 179 มีปัญหาอย่างต่อเนื่อง

ภายในห้องที่เงียบงัน โจวอี้มองที่ซีชิงอิ่งอย่างเงียบ ๆ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าหญิงสาวแสนสวยคนนี้ทำให้เขาสบายใจได้มากกว่าถังหว่าน

อย่างน้อยเธอก็เชื่อใจเขา

“คุณกลัวไหม?” โจวอี้ถาม

“เล็กน้อย” ซีชิงอิ่งตอบกลับเสียงเบา

“มีสิ่งหนึ่งที่คุณอาจไม่รู้ แต่เนื่องจากผมเปิดโอกาสให้คุณได้ฝึกยุทธ์แล้ว ดังนั้นผมจะบอกบางเรื่องของโลกผู้ฝึกยุทธ์ให้คุณรู้” โจวอี้จุดบุหรี่ พ่นควันเล็กน้อยแล้วพูดต่อไปว่า “กฎของสังคมสมัยใหม่สามารถบังคับคนธรรมดาทั่วไปได้ แต่ไม่สามารถบังคับพวกผู้ฝึกยุทธ์ได้ เป็นเรื่องปกติที่จะมีความเกลียดชังกันในโลกผู้ฝึกยุทธ์ และทุกอย่างถูกตัดสินจากความแข็งแกร่ง”

“โลกผู้ฝึกยุทธ์?”

“ใช่ มันโหดร้ายมาก” โจวอี้ชี้ไปที่ถุงชอปปิงที่อยู่ไม่ไกลและพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงมาหาคุณ ผมมาที่นี่เพื่อสงบสติอารมณ์ของผม เพราะก่อนที่ผมจะมาที่นี่ ผมได้ฆ่ากลุ่มผู้ฝึกยุทธ์ที่กำลังจะฆ่าผม ในถุงใบนี้เต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของศัตรู และผมก็มาที่นี่เพื่อเปลี่ยนชุด”

ในที่สุดซีชิงอิ่งก็ตระหนักได้ว่าสิ่งแรกที่โจวอี้ทำเมื่อเขามาถึงโรงน้ำชาคือเข้าไปในห้องส่วนตัว แต่ไม่สั่งชา และไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปรบกวน เขาใช้ห้องส่วนตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เต็มด้วยเลือด

“คุณมีศัตรูเยอะไหม” ซีชิงอิ่งถาม

“ผมไม่รู้” โจวอี้ส่ายหัว

“คุณหมายถึงอะไรที่บอกว่าไม่รู้?”

“คนที่ต้องการทำร้ายผมคือศัตรูของผม แต่ผมไม่รู้ว่ามีกี่คนที่ต้องการทำร้ายผม” โจวอี้ยิ้มอย่างขมขื่น

เมื่อซีชิงอิ่งได้ยินเช่นนี้ก็เงียบไป

เธอไม่ต้องการให้โจวอี้ตาย

ไม่ต้องพูดถึงว่าโจวอี้เป็นความหวังเดียวที่จะทำให้เธออยู่รอด เพราะหลังจากที่เธอได้รู้จักกับโจวอี้ เธอก็รู้ว่าโจวอี้ไม่ใช่คนเลว แต่เป็นคนที่ใจดี

คนดีควรมีอายุยืน ส่วนคนเลวควรตายแล้วไปเกิดใหม่!

“ในอนาคต ถ้าคุณต้องการที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเลอะเลือด คุณก็มาหาฉันได้ทุกเมื่อ!”

เธอรีบลุกขึ้นและเดินไปที่ถุงชอปปิงแล้วคว้ามันมาถือไว้ในมือ จากนั้นก็ออกจากห้อง

โจวอี้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นตามเธอไป

เขาเห็นเธอเข้าไปในห้องน้ำ ยกเสื้อผ้าออกมา จากนั้นก็หยิบน้ำยาซักผ้าออกมาและเริ่มซักล้างคราบเลือดบนเสื้อผ้าของเขา

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

เมื่อโจวอี้และซีชิงอิ่งกลับไปที่ห้องสำนักงาน ชายสองคนในชุดสูทสีดำก็มาถึง คนหนึ่งถือกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ด้วย

“คุณโจว เจ้านายสั่งให้เรามาที่นี่”

“เก็บศพนี้ไป! ระวังอย่าให้มีพิรุธหรือร่องรอยเหลือทิ้งไว้” โจวอี้ออกคำสั่ง

“รับทราบ!”

ชายทั้งสองเปิดท้ายรถ ก่อนจะเคลื่อนร่างของต้าเจียงอูและงูเขียวที่โจวอี้ฆ่าเข้าไปไว้ที่ท้ายรถ แล้วขับออกไป

หลังจากนั้น โจวอี้และซีชิงอิ่งช่วยกันทำความสะอาดพรมแล้วโยนทิ้งไป

“ถอดเสื้อออก รอรับการรักษา” โจวอี้ชี้ไปที่โซฟา

“อืม!” ซีชิงอิ่งถอดเสื้อโค้ทของเธอและนอนลงบนโซฟาอย่างว่าง่าย

การรักษาด้วยการฝังเข็มเป็นไปอย่างรวดเร็ว ผ่านไปกว่าสิบนาที การรักษาของสัปดาห์นี้ก็สิ้นสุดลง

“ไปกันเถอะ! ไปหาอะไรกินกัน ผมได้ยินมาว่าของหวานทำให้คนมีความสุขได้ วันนี้ผมขอเลี้ยงเอง” โจวอี้ยิ้ม

“ดี!” ซีชิงอิ่งยิ้ม

ถ้าโจวอี้ออกไป เธอก็อยากจะไปด้วย ที่นี่เพิ่งมีคนตายมาหมาด ๆ เธอรู้สึกว่ามันดูอัปมงคลเล็กน้อย

เธอเป็นคนฉลาด เธอรู้สึกได้ว่าโจวอี้ต้องการชวนเธอไปทานของหวานเพื่อคลายความกลัวและทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

บนชั้นสองของร้านอาหารตรงข้ามโรงน้ำชาปาซาน

เจิ้งเทียนเหอนั่งอยู่ติดหน้าต่างและสังเกตประตูของโรงน้ำชาปาซานอย่างเงียบ ๆ ข้างหลังเขามีชายคนหนึ่งที่เป็นบอดี้การ์ด

“โทรถามอ้าวฉานว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าหนังสีดำที่ชายสองคนนั้นถือไป” เจิ้งเทียนเหอหันมาสั่งคนของตัวเอง

“ครับ!”

ครู่ต่อมา ชายผู้เป็นลูกน้องก็วางโทรศัพท์มือถือลงและพูดว่า “อ้าวฉานติดตามพวกเขาไปอย่างเงียบ ๆ แล้ว เขายังไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าเดินทางสีดำใบนั้น!”

“อืม ให้เขาตามต่อไป” เจิ้งเทียนเหอกล่าว

ทันใดนั้น! เจิ้งเทียนเหอพบว่าไม่ได้มีเพียงซีชิงอิ่งเท่านั้นที่เดินออกมาจากโรงน้ำชา แต่ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตามออกมาด้วย

ชายคนนั้นเป็นใคร?

เข้าไปในโรงน้ำชาตั้งแต่เมื่อไหร่?

ทุกคนที่อยู่ในโรงน้ำชาถูกขอให้ออกมาทุกคนแล้วไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมชายหนุ่มคนนี้ไม่ออกไป? และยังออกมาพร้อมกับซีชิงอิ่ง? ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาคืออะไร?

เจิ้งเทียนเหอเต็มไปด้วยคำถาม และอารมณ์ของเขาก็แย่ลงมาก

เขาชอบซีชิงอิ่ง เธอเป็นรักแรกพบ

แม้ว่าเขาจะรู้ว่ามีผู้ชายนับไม่ถ้วนในเมืองจินหลิงที่ต้องการจีบซีชิงอิ่ง แต่เขาก็ไม่กังวลเพราะเขามั่นใจมากพอว่าจะชนะใจสาวงามคนนี้

“ไปกันเถอะ!”

ในไม่ช้าเขาและคนของเขาก็เข้าไปในรถและตามรถของซีชิงอิ่งไปอย่างเงียบ ๆ

รถของซีชิงอิ่งไม่หรูหราและราคาไม่แพงมาก แต่ภายในสะอาดและการตกแต่งก็ให้บรรยากาศอบอุ่น โจวอี้นั่งอยู่ที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าและมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของซีชิงอิ่งเป็นครั้งคราว

ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเจริญตา!

แต่ทำไมแก้มของเธอถึงแดงเล็กน้อย?

มีไข้?

โจวอี้ถามขึ้น “คุณไม่สบายหรือเปล่า”

“ไม่!” แววตาของซีชิงอิ่งดูกระสับกระส่าย และมือของเธอก็จับพวงมาลัยแน่นขึ้น

“แล้วทำไมหน้าแดงจัง ร้อนมากเหรอ”

“…”

ซีชิงอิ่งคร่ำครวญอยู่ในใจ

เธอรู้สึกได้ว่าโจวอี้จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา หัวใจของเธอจึงเต้นเร็วกว่าปกติ เธอประหม่าและเขินอาย มันคงแปลกแล้วล่ะถ้าหน้าของเธอไม่แดง!

โจวอี้ส่ายหัวและมองออกไปนอกหน้าต่าง

เก้าครั้งแล้วนะ!

นี่เป็นจำนวนครั้งที่เขาสังเกตรถข้างหลังผ่านกระจกมองหลัง ตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงตอนนี้ก็ประมาณเจ็ดนาที!

หรือก็คือรถเบนซ์คนนั้นตามหลังพวกเขามาเกินเจ็ดนาทีแล้ว

ศัตรูงั้นเหรอ?

“ชิงอิ่ง เลี้ยวขวาข้างหน้า” โจวอี้พูดขึ้นทันที

“อืม!”

ซีชิงอิ่งไม่รู้ว่าร้านขนมร้านไหนที่โจวอี้กำลังจะพาเธอไป ตอนนี้เธอทำตามที่โจวอี้บอกทุกอย่าง

เวลาผ่านไป 21 นาที

ดวงตาของโจวอี้เปลี่ยนเป็นเย็นชา และเขาถามว่า “มีสถานที่เงียบสงบใกล้ ๆ นี้ หรือมีสถานที่ที่มีคนบนถนนไม่เยอะมากไหม แบบที่ว่าถึงจะมีบางอย่างเกิดขึ้น คนก็จะหาเราไม่พบ?”

“คุณจะทำอะไร?” ซีชิงอิ่งถามอย่างสงสัย

“มีรถตามหลังเรามากว่ายี่สิบนาทีแล้ว ผมต้องรู้ให้ได้ว่าใครอยู่ในรถ และจุดประสงค์ที่ตามเรามาคืออะไร”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ซีชิงอิ่งก็สังเกตผ่านกระจกมองหลัง เธอพบรถเบนซ์ขับตามอยู่ข้างหลังโดยรักษาระยะห่างจากรถของเธอ

“เราโทรแจ้งตำรวจดีไหม” ซีชิงอิ่งถามอย่างไม่แน่ใจ

“ไม่!” โจวอี้ส่ายหัว

ซีชิงอิ่งจำได้ว่าโจวอี้เพิ่งจะฆ่าคนมา มันคงโง่มากที่ถามคำถามแบบนี้ในเวลานี้

จากนั้นเธอก็ขับรถเลี้ยวเข้าไปในสวนสาธารณะ

เมื่อเธอหยุดอยู่ที่บริเวณลานจอดรถ ซีชิงอิ่งก็จับแขนของโจวอี้ไว้และกระซิบว่า “ฉันประหม่านิดหน่อย”

“หึหึ ไม่ต้องกังวลหรอก” โจวอี้ตบหลังมือเธอ จากนั้นก็เดินเข้าไปในป่าทางเนินเขาที่อยู่ไม่ไกลนัก

ในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้ มีไม่กี่คนที่อยู่ในสวนสาธารณะ และมีคนมาปีนเขาที่นี่ไม่มาก เนินเขาที่อยู่ใกล้ ๆ นี้สูงราวร้อยเมตรเท่านั้น

ขณะเดินอยู่ โจวอี้ก็สังเกตเห็นว่ามีคนสองคนติดตามพวกเขามา

“ที่นี่แหละ!”