หมอเทวดาขอกลับมาเป็นป๊ะป๋า [超级奶爸] – บทที่ 256 ช่วงเวลาแห่งความสุข

บทที่ 256 ช่วงเวลาแห่งความสุข

บทที่ 256 ช่วงเวลาแห่งความสุข

ถังหว่านไม่เพียงแต่ต้องถ่ายทำที่กองถ่ายเท่านั้น แต่ยังดำเนินแคมเปญประชาสัมพันธ์สำหรับการเปิดตัวอัลบั้มใหม่ของเธอด้วย นอกจากนี้ ช่วงนี้เธอก็ไม่ค่อยได้เล่นโทรศัพท์มือถือ นับประสาอะไรกับการเข้าไปดูกลุ่มผู้ปกครองสนทนากันใน WeChat

ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าในกลุ่มชั้นเรียนของลูกสาวนั้น ข่าวเกี่ยวกับการปรุงยาจีนโบราณของโจวอี้ได้เป็นที่พูดถึงกันอย่างหนาหู…

โจวอี้กลายเป็นที่ยกย่องมากขึ้นในสายตาของครูและผู้ปกครอง!

เวลานี้เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดกลุ่ม WeChat และไม่นานก็เห็นข้อความมากมาย

เธอมองดูอยู่นานราว ๆ ห้าหรือหกนาที และพบว่าผู้ปกครองทุกคนล้วนกล่าวชื่นชมโจวอี้ อีกทั้งยังได้เรียนรู้ว่าเขาปรุงยาจีนให้ทุกคนในโรงเรียนอย่างที่พูดมาจริง ๆ

และที่สำคัญที่สุด… ภายในสามวันมานี้ ไม่มีครูหรือนักเรียนที่เป็นหวัดอีกต่อไป หรือแม้แต่ผู้ปกครองก็ยังมีสุขภาพดีไปด้วย

“คุณทำได้ยังไง?” ถังหว่านเงยหน้าขึ้นถามคำถามไร้เดียงสาออกไป

“ผู้ชายของคุณเป็นใครกันล่ะ? เขาเป็นหมอมหัศจรรย์ยังไงล่ะ! การที่จะรักษาอาการเจ็บป่วยเล็กน้อยอย่างเช่นไข้หวัดให้หายเป็นปลิดทิ้งนั้นทำได้สบายมาก” โจวอี้เชิดหน้าพูดอย่างภาคภูมิใจ

หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แม้ว่าอยากจะหัวเราะกับการคุยโม้โอ้อวดของโจวอี้ แต่ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกภูมิใจอย่างมาก

ผู้ชายคนนี้…ปกติแล้วบางครั้งจะเป็นคนขี้เล่น แต่เมื่อเป็นเรื่องจริงจังขึ้นมาก็พึ่งพาได้เสมอ!

เธอแอบชื่นชมเขาอยู่ในใจ จากนั้นก็หยิบกระติกน้ำร้อนที่อีกฝ่ายมอบให้ออกมา

“คุณรีบดื่มมันซะ” โจวอี้พูดแล้วหันไปมองซุนเหมิงที่กำลังอิจฉา “มีส่วนของคุณด้วยนะ… แต่อยู่ที่ผู้กำกับถังน่ะ ตอนนี้พวกเขาอยู่ข้างล่าง”

“โอเคค่ะ”

จากนั้นซุนเหมิงก็หันหลังวิ่งออกไปข้างนอกอย่างมีความสุข

“พ่อคะ หนูอยากป้อนยาให้แม่ค่ะ” ถังเหมียวเหมี่ยวปีนขึ้นไปนั่งกับถังหว่าน

“เหมียวเหมี่ยว ดีจัง… แต่แม่ดื่มเองได้จ้ะ” ถังหว่านส่งยิ้มละไม

“แต่หนูจะป้อนยาให้แม่เองนี่คะ” เด็กน้อยทำหน้ามุ่ย

“เสี่ยวหว่าน ให้เหมียวเมี่ยวป้อนยาให้เถอะ! ระหว่างทางก็เอาแต่บอกว่าโตพอที่จะดูแลแม่ได้แล้ว…” โจวอี้นั่งลงข้างหญิงสาว

เขามีความสุขมากเมื่อครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

ภรรยาของเขาช่างงดงามและน่าประทับใจ ส่วนลูกสาวก็ไร้เดียงสาและน่ารัก

ตอนนี้เขาคิดว่าเขาคงจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก

แต่เดี๋ยวนะ… นี่มันไม่ถูกต้อง!

…จะไม่ดีกว่าเหรอถ้ามีทั้งลูกชายและลูกสาว ฉันยังอยากมีลูกชายนะ~

หรือต้องทำงานหนักเพื่อให้ได้ภรรยาคนสวยมาอีกคน?

เวลานี้ถังหว่านจึงปล่อยให้เด็กหญิงตัวน้อยป้อนยาทีละช้อน ผู้เป็นแม่ปลื้มปริ่มจนแทบจะสำลักความสุขออกมา

แต่ก็ต้องหงอยเหงาไปเมื่อเด็กน้อยป้อนยาเพียงไม่กี่ครั้งก็ไปเดินเล่นเยี่ยมชมการตกแต่งในห้องพักแทน…

“อยากให้ผมป้อนไหม?” ชายหนุ่มโน้มตัวไปที่แก้มของถังหว่านและกระซิบถาม

“ไม่!”

หญิงสาวจึงเลิกใช้ช้อนแล้วยกยาขึ้นดื่มแทน ก่อนจะใช้กระดาษเช็ดมุมปากซับคราบยาที่ติดอยู่ จากนั้นก็ช้อนตามองและถามด้วยความสงสัยว่า “พวกยาจีนนี่ไม่ใช่ว่ามีรสขมหรอกเหรอ? ทำไมที่คุณต้มมาถึงไม่ขมเลยล่ะ?”

“ผู้ชายของคุณเป็นอัจฉริยะไง” โจวอี้ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“มันอร่อยมาก ๆ!”

ราว ๆ สิบนาทีต่อมา หญิงสาวก็รู้สึกอุ่นวาบไปทั้งตัว อาการคันและคัดจมูกหายไปแล้ว หรือแม้แต่จิตใจก็รู้สึกดีขึ้นมาก

“ผลลัพธ์แบบนี้มัน…”

เธอนึกชื่นชมเขาขึ้นมาในใจ

ตอนที่โจวอี้ยังไม่ได้มาที่จินหลิง เธอคิดว่าโลกนี้ช่างมืดมน แสงสว่างเพียงคนเดียวของเธอก็คงจะเป็นลูกสาว… ถังเหมียวเหมี่ยว

แต่เมื่อเขามาที่จินหลิง ครอบครัวแสนสุขที่มีพ่อแม่และลูกสาวทำให้เธอรู้สึกว่าโลกนี้สดใสอีกครั้ง มันมีสีสันและน่าสนใจขึ้นมา…

ไม่เพียงแค่ร่างกายของเธอที่ดีขึ้นมาก แต่ยังรวมไปถึงจิตใจด้วย

เธอหวังว่าคงจะมีชีวิตอยู่ไปจนถึง… หมื่นปี

“โจวอี้ วันนี้คุณจะกลับเลยไหม?” หญิงสาวถาม

“ไม่ ผมจะกลับพรุ่งนี้ตอนบ่าย”

“อืม” ถังหว่านพยักหน้าเบา ๆ แล้วถามว่า “แต่วันพรุ่งนี้ลูกสาวจะต้องไปโรงเรียน…”

“อย่ากังวลเลย ก่อนออกมาจากโรงเรียน ผมได้แจ้งว่าจะพาเหมียวเหมี่ยวเอายามาให้คุณและขอหยุดเรียนในวันพรุ่งนี้” เขาอธิบายให้เธอสบายใจ

หญิงสาวพยักหน้า

แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการให้ลูกสาวขาดเรียน แต่สองพ่อลูกก็ตั้งใจนำยามาให้ด้วยความเป็นห่วง ดังนั้นเธอจึงไม่คิดมากอีก

“เสี่ยวหว่าน คุณเล่นกับเหมียวเมี่ยวไปก่อนนะ! ผมจะไปดูนักแสดงที่เหลือสักหน่อย”

“คุณไปเถอะค่ะ”

ไม่กี่นาทีต่อมา

ชายหนุ่มก็ไปที่ห้องประชุมในโรงแรม

เวลานี้ทุกคนดื่มยาจีนกันเรียบร้อยแล้ว ส่วนใหญ่กลับไปพักผ่อนที่ห้อง มีเพียงถังจี้โจว จินหมิง เกาชง และหลี่เป่าเอ๋อเท่านั้นที่คุยกันในห้องประชุม

“หมอโจว คุณเอายาให้ถังหว่านหรือยัง?” แววตาของถังจี้โจวเป็นประกาย

“อืม ผมมาที่นี่หลังจากเห็นเธอดื่มยาเรียบร้อยแล้ว”

“หมอโจว หลังจากดื่มยาจีนที่คุณส่งมาให้ ผมก็รู้สึกอุ่นไปทั้งร่าง ไม่ระคายคอ ไม่คัดจมูก และสภาพจิตใจก็ยังดีขึ้นมาก สิ่งที่คุณส่งมาให้เป็นยาวิเศษทั้งนั้นเลยนี่นา!” ถังจี้โจวยิ้ม

“ผู้กำกับถัง คุณก็พูดเกินไปแล้ว… มันเป็นแค่ยาจีนเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ใช่ยาวิเศษอะไร” ชายหนุ่มโบกไม้โบกมือปฏิเสธ

“พูดได้คำเดียวว่ายามีประสิทธิภาพมาก ผมคงต้องขอขอบคุณ” ผู้กำกับถังกล่าว

“ด้วยความยินดีครับ แม้ว่าภรรยาของผมจะไม่อยู่ที่นี่ แต่ผมก็เป็นส่วนหนึ่งในทีมงานใช่ไหมล่ะ เพราะงั้นเรื่องนี้น่ะเล็กน้อยมาก!” โจวอี้หัวเราะ

ทุกคนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

หลี่เป่าเอ๋อเผยแววตาอิจฉาออกมา “หมอโจว ถังหว่านคงมีความสุขมากที่มีสามีดี ๆ แบบคุณ”

“คุณหลี่ ผมเชื่อว่าคุณสามารถหาผู้ชายที่ดีเท่าผมได้นะ” ชายหนุ่มปลอบใจ

“โอ๊ะ ฉันจะจำคำพูดของคุณไว้นะ”

…

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลังจากเจรจากับผู้ดูแลโรงแรม ถังจี้โจวก็ได้ยืมเตาหลายเตาจากครัวด้านหลัง ส่วนโจวอี้ยังคงต้มยาจีนให้กับสมาชิกในทีม

เมื่อทีมงานกับบรรดานักแสดงดื่มยาจีนเป็นครั้งที่สอง พวกเขาก็มีกำลังใจที่ดีขึ้นและตรงไปที่สถานที่ถ่ายทำเพื่อทำงานต่อ

โจวอี้กับลูกสาวไม่ได้ตามไปด้วย

ทั้งถังหว่านและโจวอี้ต่างไม่อยากให้ลูกสาวของพวกเขาถูกจับตามอง

พ่อและลูกสาวไม่ได้อุดอู้อยู่ในห้องของโรงแรม แต่ชวนถงหู่ให้ไปเดินเล่นด้วยกัน

ทั้งสามตระเวนไปสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ ในเมืองภาพยนตร์ซีซือ อีกทั้งยังรับประทานอาหารอร่อย ๆ และชอปปิง

ที่นี่กว้างขวางมาก รอบ ๆ นี้มีแต่ของอร่อยและน่าสนใจมากมาย

หลังจากเล่นมาทั้งเช้า พวกเขาก็พบร้านอาหารที่ดูสะอาด จึงเดินเข้าไปสั่งอาหารทันที

ห่างจากโต๊ะที่นั่งไปเพียงเล็กน้อย ชายผู้มีอาการป่วยเป็นอันต้องตกใจเมื่อพบว่าโจวอี้เดินเข้ามา เขาถึงกับเปลี่ยนที่นั่งกับเพื่อนและรีบทานอาหารอย่างรวดเร็วเพื่อออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“เกาเซิน นายอดอยากมาจากไหนฮะ? กินเร็วขนาดนี้ไม่กลัวสำลักเหรอ?” ชายถือบุหรี่กล่าวตำหนิ

“หุบปากน่า กินเร็ว ๆ แล้วออกจากที่นี่กันเถอะ” เกาเซินกระซิบ

“นายเป็นอะไรไป เรามีเวลาที่จะไปสโมสรเรือยอร์ชตอนบ่ายสาม ตอนนี้เพิ่งจะเที่ยงเอง… รีบอะไรนักหนา” คนตรงข้ามขมวดคิ้ว

“อวี๋ซินหยาง นายเชื่อไหมว่าถ้านายพูดอีกคำ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย” เกาเซินยังคงเอ่ยเสียงเบา

“นาย…”

สีหน้าของชายที่ชื่ออวี๋ซินหยางเปลี่ยนไป แม้ว่าในใจเขาจะโกรธแต่ก็ต้องอดทนไว้ เพราะเขาไม่ใช่คนท้องถิ่น และยังต้องการให้เกาเซินพาเขาไปที่สโมสรเรือยอร์ช