The Divine Nine Dragon Cauldron – ตอนที่ 957 – สายเลือดสืบทอด

DND.
วงปีในแก่นไม้ของซือหยูเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วหลายเท่าจำนวนวงปีเพิ่มจากหกสิบหกมาเป็นเจ็บสิบ เขากำลังไล่ตามชายชุดหยกอย่างรวดเร็ว จากนั้นทั้งสองจึงมีจำนวนวงปีเท่ากันอีกครั้ง ความแตกต่างในตอนนี่คือความเร็วในการเพิ่มจำนวนวงปี วงปีในแก่นไม้ของซือหยูนั้นเพิ่มขึ้นเร็วกว่าชายชุดหยกหลายเท่า มันเร็วเกินกว่าตอนที่ใส่ความทรงจำเรื่องภาษาอย่างเดียวไปมาก แก่นไม้ของซือหยูราวกับได้เจอกับตัวเร่งอย่างดีในการตอบสนอง
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวตัวแข็งทื่อแม้แต่ดวงตาของเขาก็ขยับไปมาไม่ได้ เขาสับสนไปถึงก้นบึ้งในดวงจิต เขารีบอุทาน
“นั่นมันโกง!”
“ฮื่ม!”
เสียงถอนหายใจแรงดังสู่รองเจ้าดินแดนเสี่ยวจนเขาสั่นไปทั้งตัวโลหิตไหลออกมาจากมุมปาก เขามองไปหาม่อเทียนฉวนราวกับถูกสายฟ้าฟาด ม่อเทียนฉวนใบหน้าแข็งกร้าว
“แม้เจ้าจะมีปากมันก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะพูดอะไรก็ได้”
ดินแดนมีดสวรรค์เป็นฝ่ายโกงตั้งแต่แรกเริ่มแต่เมื่อเรื่องราวเป็นไปอย่างที่พวกเขาไม่คาดคิด พวกเขาก็ชี้นิ้วหาว่าตำหนักโลหิตเป็นฝ่ายโกง ม่อเทียนฉวนเก็บซ่อนความแค้นตั้งแต่เมื่อครู่อยู่แล้ว นางจะยังใจเย็นอยู่ได้อย่างไร?
เมื่อโดนพลังของม่อเทียนฉวนซัดใส่รองเจ้าดินแดนเสี่ยวหยุดพูดและกลับมาสนใจซือหยูและชายชุดหยกอีกครั้ง ใบหน้าสบายใจที่เคยมีหายไปแล้ว มันแทนที่ด้วยความกระวนกระวาย เขาไม่คิดเลยว่าเดิมพันที่ชนะแน่นอนของเขาจะผิดแผน!
ชายชุดหยกมองความก้าวหน้าของซือหยูและต้องตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น
“เจ้าเป็นใครกันแน่?”
คู่แข่งของเขารู้ภาษาไม้ทุกตัวแล้วยังทำให้แก่นไม้ตอบสนองกับความทรงจำอื่นที่เกี่ยวกับเผ่าไม้ได้ด้วย มีแค่คนที่ใกล้ชิดกับเผ่าไม้เท่านั้นที่จะทำได้ แล้วซือหยูทำได้ยังไง?
ซือหยูไม่ตอบต่อมา จำนวนวงปีของซือหยูเพิ่มไปถึงเก้าสิบ แต่ชายชุดหยกนั้นมีแค่แปดสิบห้าวง ความเร็วในการเพิ่มขึ้นของวงปีจากทั้งสองคนลดลงไปมากแล้ว มันกำลังจะหยุดเพิ่ม การแข่งขันกำลังจะจบลง ความแตกต่างย่อมเห็นได้อย่างชัดเจน
“มันยังไม่จบหรอก!”
ชายชุดหยกพูดอย่างเยือกเย็นจู่ ๆ แสงกระจ่างก็ปะทุออกมาจากชิ้นหยกที่ผิวกาย การเรียงตัวของวงปีที่ดูเหมือนจะหยุดได้เพิ่มขึ้นอีกมาก แค่พริบตาเดียวก็เกิดวงปีรวมกันเก้าสิบแปดวงในแก่นไม้ จำนวนยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ฝ่ายซือหยูกลับดูเหนื่อยล้า วงปีของเขากำลังจะหยุดเพิ่มจำนวน
ใบหน้าตึงเครียดของรองเจ้าดินแดนเสี่ยวผ่อนคลายลงไปมากเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ถึงอย่างนั้นใบหน้าของคนตำหนักโลหิตก็ได้หม่นหมองอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้น?ทำไมแก่นไม้ของมันถึงเพิ่มวงปีขึ้นเร็วแบบนั้น?”
เหล่าผู้เฒ่าตำหนักโลหิตสับสน
เจ้าตำหนักม่อหรี่ตาลงช้าๆ สถานการณ์กำลังจะแย่ลงอีกครั้ง
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวหัวเราะเบาๆ
“พวกเจ้าไม่มีวันทำได้ดีไปกว่าเขาหรอก”
หลังจากครุ่นคิดม่อเทียนฉวนปล่อยพลังอันแข็งแกร่งออกมา ชุเหยกในชายชุดหยกปลิวหายอย่างไร้เสียง เผยให้เห็นตัวจริงเบื้องหลังผ้าคลุม เหล่าผู้เฒ่าหันไปมองพร้อมตัวแข็งทื่อ
“มันไม่ใช่มนุษย์!”
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขามีรูปลักษณ์คล้ายมนุษย์แต่ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยลวดลายไม้ เขาไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นเผ่าไม้! และดูจากกลิ่นธาตุไม้ที่เขาแสดงออกมา เขานั้นมีต้นกำเนิดเดียวกับเจ้าของแก่นไม้! เผ่าไม้ตรงหน้าพวกเขามีสายสัมพันธ์นับไม่ถ้วนที่เกี่ยวข้องกับแก่นไม้ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะมีความทรงจำมากมายที่ตอบรับกับแก่นไม้
“ดินแดนมีดสวรรค์คิดว่าพวกข้าโง่งั้นรึ?”
ม่อเทียนฉวนใบหน้าดำดิ่งราวกับวารีทมิฬลึกพวกมันล้อเล่นอะไรอยู่? ใครเล่าจะทำให้แก่นไม้ตอบสนองได้มากไปกว่าชาวเผ่าไม้ที่มาจากต้นกำเนิดเดียวกับเจ้าของแก่นไม้? ตั้งแต่เดิม พวกเขาไม่มีโอกาสเอาชนะอยู่แล้ว ไม่แปลกเลยที่เขาต้องสวมชุดหยกปกปิดตัวเอง เขาทำเพื่อกลบรังสีพลัง!
ใครกันจะไม่โกรธแค้นเมื่อรู้ว่ากำลังเกิดสิ่งนี้ขึ้น?
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวชักสีหน้าเขานิ่งไปเล็กน้อยและคืนความเยือกเย็นกลับมา
“เจ้าตำหนักม่อตั้งแต่ก่อนจะเริ่มแข่ง พวกเราไม่ได้ตกลงกันว่าห้ามคนต่างเผ่าพันธุ์เข้าแข่ง ดินแดนมีดสวรรค์ไม่ได้หลอกพวกท่าน หวังว่าเจ้าตำหนักม่อจะหยุดพูดเหลวไหล มันจะทำให้ดินแดนมีดสวรรค์ของพวกข้ามัวหมอง”
เขาพูดย้อนม่อเทียนฉวนกลับไปมันตลกร้ายสิ้นดี
ในแววตาม่อเทียนฉวนเต็มไปด้วยจิตสังหารและนางกำลังจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่ แน่นอนว่าพวกนางประมาทจนไม่เคยคิดว่าดินแดนมีดสวรรค์จะหาชาวเผ่าไม้เจอ ตัวตนของชาวเผ่าไม้ในจิวโจวนั้นมีแค่ที่ป่าปีศาจร้าง แต่เผ่าไม้ในป่าปีศาจร้างก็ไม่เคยออกมาเป็นแสนปีแล้ว ไม่ต้องพูดถึงการติดต่อกับมนุษย์ เป็นเพราะความประมาทนี้ ดินแดนมีดสวรรค์จึงได้แอบวางอุบายกับพวกเผ่าไม้
ม่อเทียนฉวนมองซือหยูและถอนหายใจเงียบๆ ซือหยูทำอย่างดีที่สุดแล้ว และสุดท้ายเขาก็ใช้วิธีประหลาดในการเพิ่มวงปี นี่จึงทำให้พวกนางรู้ตัวตนที่แท้จริงของคนสวมชุดหยก ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ตำหนักโลหิตมิอาจโทษซือหยูได้ ผู้เฒ่าคนอื่นมองซือหยูอย่างเข้าใจ
ในโลกทั้งใบนี้ใครกันจะมาแข่งขันความรู้เรื่องเผ่าไม้กับชาวเผ่าไม้ได้? และถ้าหากพูดให้ชัด ความชำนาญในด้านภาษาของซือหยูถึงกับยอดเยี่ยมกว่าชาวเผ่าไม้เสียอีก แต่จากนั้นคู่แข่งก็เล่นสกปรก เปลี่ยนรูปแบบการแข่งขันไปทั้งอย่างนั้น แม้จะแพ้ ซือหยูก็ไม่ต้องละอายใจ แต่ก็ยังน่าเสียดายกับผลที่จะต้องตามมา
ซือหยูจ้องมองชาวเผ่าไม้ในหัวเต็มไปด้วยคำถาม ชาวเผ่าไม้คนนี้ไม่ใช่ชาวเผ่าไม้ทองแดงที่เก่าแก่ หรือว่าจะมีเผ่าไม้อื่นอยู่ในจิวโจว? พวกมันมาจากไหน? แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาให้คิด ชาวเผ่าไม้คนนั้นกำลังแข่งกับเขาเพื่อสร้างวงปีในแก่นไม้ ถึงซือหยูจะมีความทรงจำมากมาย เขาก็เทียบกับชาวเผ่าไม้นั่นไม่ได้
เขาทำได้แค่ลองพึ่งตำราสวรรค์แรกถ้าเขาเข้าใจมันในอีกระดับแล้วรวบรวมคำดั้งเดิมขึ้นได้ เขาก็อาจจะมีโอกาสชนะ ซือหยูตั้งใจจะพยายาม
คำภาษาไม้หลายล้านคำในสมองกำลังกร่อนกลายเป็นคำคำนั้นอารยธรรมเผ่าไม้ การกำเนิดของพิธีกรรม ความพิเศษของเผ่าไม้ สิ่งที่สืบทอดมานั้นมาจากสายโลหิต ไม่มีความทรงจำใดที่เทียบกับความทรงจำที่สืบทอดมาได้ อย่างมากชาวเผ่าไม้ชุดหยกผู้นี้ก็ต้องมีความทรงจำจากผู้ให้กำเนิด
ดังนั้นถ้าหากซือหยูได้รู้อักษรดั้งเดิมนั้น แม้จะสักเล็กน้อย เขาก็จะทำให้แก่นไม้ตอบสนองได้บ้าง
ซือหยูใจเย็นลงเขาคิดถึงตำราสวรรค์แรกอีกครั้ง สัจธรรมมากมายจากโลกได้แสดงออก ชีวิต ความตาย ความชรา การเจ็บป่วย การกำเนิดเกิดใหม่ และโชคชะตาได้แล่นผ่านสมองของซือหยูราวกับน้ำหลาก เมื่อสัจธรรมแห่งเวลา มิติ และวิญญาณผ่านมา พวกมันก็แสดงการตอบรับกับซือหยู มันทำให้เขาพอใจมาก ราวกับว่าสัจธรรมทั้งสามนี้มีร่องรอยอยู่ในตัวเขา
เวลาพ้นผ่านซือหยูเห็นภาพ เขารู้สึกว่าตนเองได้กลาเป็นส่วนของกฎสวรรค์ที่มิอาจจับจ้องได้ พันธะนี้เหมือนกับการผสมวารีกับน้ำนม ราวกับว่าทารกได้ถือกำเนิด
ในสายตาคนอื่นๆ จะเห็นว่าซือหยูกำลังหลับตาทำสมาธิ แต่ในสายตาของซือหยู เขาได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับโลก
“เอ๋?”
จู่ๆ ม่อเทียนฉวนก็สัมผัสอะไรบางอย่างได้เมื่อจ้องมองซือหยู ดูจากรูปลักษณ์ภายนอก ไม่มีสิ่งใดที่แตกต่างจากเขา แต่สัญชาตญาณบอกนางว่าซือหยูกำลังพบการเปลี่ยนแปลงจากภายในสู่ภายนอก มันดูเหมือนกับว่ามีบางอย่างกำลังหลอมรวมเข้ากับร่างกายเขา
ผ่านไปนานซือหยูยังคงร่อนเร่อยู่ในสัจธรรมแห่งกฎสวรรค์ที่เขียนไว้ในตำราสวรรค์แรก ตลอดเวลานี้ ชาวเผ่าไม้ได้สร้างวงปีมาแล้วหนึ่งร้อยสามสิบวง
ระยะห่างระหว่างพวกเขากว้างขึ้นคนรอบ ๆ เห็นว่าซือหยูคงไม่มีโอกาสตามทันอีกแล้ว
“เจ้าตำหนักม่อท่านจะประกาศจบการแข่งก็ได้นะ…”
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมถอนหายใจโล่งอกเขาไม่อยากจะเชื่อว่าการเพิ่มวงปีของซือหยูจะหยุดลง ทีแรกเขาคือว่าซือหยูเป็นเพียงมนุษย์ที่เชี่ยวชาญภาษาไม้ เขาไม่คิดว่าซือหยูจะมีกลวิธีทำให้แก่นไม้ตอบสนอง โชคดีที่เขาเตรียมตัวมา มิเช่นนั้นดินแดนมีดสวรรค์จะต้องเสียแก้วร้อยล้านดวงและกลายเป็นตัวตลกของดินแดนพรสวรรค์
ม่อเทียนฉวนจ้องมองซือหยูนางส่ายหัวเบา ๆ
“ไม่ข้าจะรอจนว่าทั้งสองฝ่ายจะหยุด ซือหยูเซี่ยนยังคงพยายามอยู่ การแข่งยังไม่จบ”
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวมองซือหยูและยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“แข่งกันต่อไปแล้วจะมีความหมายอะไรเล่า?”
ถ้าหากซือหยูมีหนทางจริงเขาก็คงจะทำให้แก่นไม้สร้างวงปีมาแล้ว
ในตอนนั้นเองซือหยูเบิกตาโพลง มีคลื่นลวดลายซัดสาดในดวงตาสดใสของเขา ม่อเทียนฉวนบังเอิญได้เห็นดวงตานั้นและตัวสั่นอย่างรุนแรง นางรู้สึกเหมือนกับได้เห็นจักรวาลในดวงตานั้น ความหมายอันลึกล้ำเติมเต็มในดวงตานั้น ในสายตานั้น ม่อเทียนฉวนราวกับได้เจอโลกใบใหม่
แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วเมื่อดวงตาซือหยูกลับมาเป็นปกติ
ม่อเทียนฉวนนึกย้อนกลับไม่ได้ด้วยซ้ำว่าโลกอันน่าอัศจรรย์ที่นางรู้สึกเมื่อครู่เป็นอย่างไรราวกับว่ามีพลังที่มองไม่เห็นขวางกั้นนางจากโลกใบนั้น ความตกตะลึงนี้ทำให้ม่อเทียนฉวนสับสน ยิ่งจ้องมองซือหยูเท่าใด นางก็ยิ่งสงสัยมากเท่านั้น แต่นางก็หันไปสนใจอย่างอื่นอย่างรวดเร็ว
ฟึ่บ!
แก่นไม้ด้านหน้าซือหยูที่หยุดขยับเขยื้อนมานานเริ่มสั่นสะเทือน!มันเหมือนกับมัจฉาตัวใหญ่ที่ถูกชุบชีวิตได้กระโจนขึ้นมาจากวารี ภาพนี้มิได้ทำให้ม่อเทียนฉวนเท่านั้นที่ตกใจ แต่ชาวเผ่าไม้ชุดหยกก็ตกใจเช่นกัน
“เจ้าทำอะไร?”
แก่นไม้มิเพียงแค่สั่นอย่างรุนแรงเท่านั้นยังมีหยดวารีใสพุ่งออกมาจากแก่นไม้ มันมีพลังในหยดวารีและกลิ่นไม้ที่หนาแน่นอย่างมาก เพียงหายใจเข้าไปก็รู้สึกสดชื่น แม้แต่อายุขัยของคนที่ได้กลิ่นเองก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย
จมูกเล็กๆ ของกงซุนหวูซื่อขยับไปมาเมื่อได้กลิ่น นางอุทาน
“น้ำพุแห่งชีวิต!” ไอลีนโนเวล
มันคือวารีวิญญาณที่สร้างจากเผ่าไม้จ้าวเทวะเท่านั้นมันคือแก่นชีวิตของเผ่าไม้และจะเกิดจากเผ่าไม้ที่เต็มใจ การบังคับขู่เข็ญล้วนไร้ความหมาย
ชาวเผ่าไม้เบิกตากว้างเกิดอะไรขึ้น? แก่นไม้ของซือหยูถึงกับสร้างน้ำพุแห่งชีวิตขึ้นมาเอง
ทั้งชาวเผ่าไม้และคนโดยรอบชักสีหน้าวงปีในแก่นไม้ของซือหยูขยายต่อไปอีก แต่วงปีไม่ได้เพิ่มแค่หนึ่ง มันเพิ่มมาถึงสิบวง จำนวนเพิ่มจากเก้าสิบมาเป็นหนึ่งร้อย และกำลังตามชาวเผ่าไม้ไปติด ๆ
ชาวเผ่าไม้หน้าหมองเขารีบวางมือลงบนแก่นไม้และเพื่อสร้างวงปีอีกครั้ง มันมีสีหน้าแตกตื่นในใบหน้าแข็งทื่อของเผ่าไม้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ใช้ความทรงจำของเผ่าไม้ไปมากแล้ว วงปีที่เพิ่มขึ้นมาเลยช้ามาก สามลมหายใจต่อมา ซือหยูตามเขาทันอย่างง่ายดาย ถัดไปอีกลมหายใจ ซือหยูสร้างวงปีที่หนึ่งร้อยห้าสิบได้ ส่วนชาวไม้มีเพียงหนึ่งร้อยสี่สิบวง ความเร็วนั้นแทบจะหยุดนิ่ง อีกสิบวินาที ซือหยูสร้างมาถึงวงที่หนึ่งร้อยหกสิบ ขณะที่ของชาวไม้หยุดนิ่ง การแข่งขันจบลงแล้ว
“เจ้าทำอะไรลงไป?”
ชาวเผ่าไม้จ้องมองซือหยูเขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเมื่อมองแก่นไม้ในมือซือหยู มันไม่ใช่แก่นไม้อีกแล้ว มันคือสิ่งที่เขาไม่รู้จัก มันทั้งโปร่งใสและล้นเอ่อไปด้วยน้ำพุแห่งชีวิต จากเศษแก่นไม้นี้ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นสายโลหิตของเผ่าพันธุ์ตัวเอง
“ความทรงจำที่สืบทอดผ่านสายเลือดงั้นรึ?”
ชาวเผ่าไม้เบิกตากว้างเขามองแก่นไม้ในมือซือหยูด้วยความตกใจ
ซือหยูลืมตาอย่างช้าๆ เขาไม่ได้หยุดในทันที เมื่อวงปีบนแก่นไม้ไม่เพิ่มขึ้นอีก เขาจึงถอนมือออก
วาบ!
แก่นไม้หล่นลงไร้เสียงซือหยูรับเอาไว้พร้อมสกัดเอาน้ำพุแห่งชีวิตทั้งหมดใส่ขวดหยก ในยามที่มีชีวิต เจ้าของแก่นไม้นี้มีวิญญาณในระดับจ้าวเทวะ ถึงน้ำพุแห่งชีวิตจะเทียบกับหยินมู่ไม่ได้ แต่มันก็ยังคงเป็นของล้ำค่า ทุกหยดสามารถเพิ่มอายุขัยได้นับพันปี ในขวดหยกนี้มีอยู่ราวสามสิบหยด ทุกหยกมีค่ามหาศาล แค่หยดเดียวก็ขายได้เป็นแก้วหลายล้านดวง
ซือหยูพยักหน้าเงียบๆ ความพยายามของเขาคุ้มค่าแล้ว หลังจากเข้าใจตำราสวรรค์แรก อักษรแรกเริ่มทั้งหมื่นตัวของจักรวาลเริ่มที่จะก่อตัวในจิตใจของซือหยู คำภาษาไม้นับล้านที่เขาเข้าใจหายไปเสียครึ่งล้าน พวกมันก่อร่างกลายเป็นอักษรแรกเริ่มตัวแรก ซึ่งก็คือรากเหง้าของพวกมัน การก่อร่างขึ้นใหม่นี้ได้ทำให้ความทรงจำในแก่นไม้ตอบสนองผ่านสายโลหิตจนทำให้น้ำพุแห่งชีวิตไหลออกมาด้วยตัวเอง
“ข้าถามเจ้าอยู่เจ้าทำอะไรลงไปกัน?”
ชาวเผ่าไม้จ้องมองซือหยูเขาถามด้วยเสียงแหบพร่า ในน้ำเสียงทั้งตกใจและกังขา
ซือหยูมองอย่างไม่แยแส
“ข้าต้องตอบเพียงเพราะเจ้าถามหรือ?”
ซือหยูหันไปพูด
“ท่านเจ้าตำหนักม่อการแข่งขันจบแล้ว จงตัดสินโดยเร็ว”
คำพูดของเขาทำให้ม่อเทียนฉวนและเหล่าผู้เฒ่าตื่นจากความเหม่อลอยผู้เฒ่าหลายคนยังคงสับสน ในใจพวกเขาไม่แม้แต่จะยินดีในทีแรก เพราะพวกเขาคิดว่านี่จะเป็นแค่การแข่งขันธรรมดา แต่มันกลับมีการพลิกผันหลายครั้ง สุดท้ายซือหยูยังใช้อาวุธลับประหลาดในการเอาชนะเผ่าไม้ที่เหมือนจะชนะแน่นอนอย่างไม่มีผิดเพี้ยน พวกเขารู้สึกเหมือนกับเห็นภาพหลอน
เจ้าตำหนักม่อมองเขาด้วยความยอมรับ
“ซือหยูเซี่ยนเจ้าทำได้ดีมาก! เจ้านำรางวัลใหญ่มาแก่ตำหนักเรา!”
นางดีใจและโล่งใจซือหยูกลายเป็นผู้ที่นางมองได้อย่างสบายใจแล้ว
“รองเจ้าดินแดนเสี่ยวส่งแก้วของพวกเจ้ามา แล้ววิชาที่เจ้าสัญญาเอาไว้ด้วย เอามาแล้วเจ้าถึงจะไปได้ ข้าไม่ไปส่งเจ้าหรอกนะ”
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวสีหน้าดำมืดราวกับเมฆทมิฬบนท้องฟ้าที่กำลังจะหลั่งรินเป็นสายพิรุณพวกเขาแพ้! มันเป็นความพ่ายแพ้ที่แทบจะไม่น่าเชื่อ! มีมนุษย์ที่สามารถทำให้แก่นไม้ตอบสนองได้มากกว่าชาวเผ่าไม้อยู่ในโลกใบนี้ เขาไม่อยากจะยอมรับ แต่การแข่งก็จัดอย่างเปิดเผยต่อหน้าทุกคน ซือหยูย่อมไม่มีโอกาสที่จะโกง ถ้าหากพวกเขายืนกรานว่าซือหยูโกง พวกเขาจะยิ่งน่าสงสัยยิ่งกว่าเดิม
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวคอตกนี่จะต้องทำให้เจ้าดินแดนโกรธแค้นอย่างแน่นอนเมื่อพวกเขากลับไปยังดินแดนมีดสวรรค์ เพราะไม่เพียงแต่พวกเขาเสียร้อยล้านคะแนนไป แต่อำนาจของดินแดนมีดสวรรค์จะลดน้อยถอยลงด้วย
และที่สำคัญที่สุดพวกเขาไม่เหลือเกียรติยศอีกแล้ว พวกเขาอยากจะทำให้ศัตรูอัปยศ แต่พวกเขากลับเป็นฝ่ายต้องขายหน้าเสียเอง มิใช่แต่กับดินแดนพรสวรรค์ แต่กับทุกดินแดนในเขตกลาง พวกเขาเหล่านั้นก็จะเยาะเย้ยมีดสวรรค์เช่นกัน
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวกัดฟันเขาเรียกแหวนมิติออกมา จากนั้นจึงรับเศษชิ้นหยกจากชาวเผ่าไม้มาด้วย
เขายื่นทั้งสองสิ่งให้ม่อเทียนฉวนด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
ม่อเทียนฉวนเหลือบมองดูในแหวนว่ามีแก้วครบหรือไม่จากนั้นจึงไปประเมินวิชาบ่มเพาะ นางพยักหน้าเบา ๆ
“เอาล่ะพวกเจ้าไปได้แล้ว ตำหนักโลหิตจะรับรองอย่างดีหากพวกเขาจะพักสักสองสามวัน ถ้าอยากจะกลับ พวกข้าก็จะไม่รั้งให้อยู่ต่อเช่นกัน”
รองเจ้าดินแดนเสี่ยวจะยังมีความปรารถนาที่จะอยู่ต่อหรือ?เขาประสานหมัด
“ลาก่อน!”
ก่อนจะไปเขามองซือหยูอย่างลึกล้ำ ในดวงตาส่งแสงแปลกประหลาด