ลูกซื้อพ่อให้แม่ [买个爹地宠妈咪] – บทที่ 1 ซื้อฝูซิงแถมหม่ามี๊!

บทที่ 1 ซื้อฝูซิงแถมหม่ามี๊!

“หม่ามี๊ ฝูซิงมาจากไหนเหรอครับ?” แววตาใสซื่อของเด็กชายตัวน้อยมองไปยังสตรีร่างบางที่ดูอ่อนหวาน ผู้ที่กำลังยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หน้ากระจก ก่อนจะเอ่ยคำถามแรกของวันนี้ออกไป

เธอผู้นี้มีนามว่า ฝูเจิ้งเจิ้ง ครั้นเมื่อถูกลูกน้อยของเธอเอ่ยถามด้วยความไร้เดียงสาแต่แววตาเปี่ยมไปด้วยความสงสัยและคาดหวังที่จะได้คำตอบ เธอก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอด้วยความหนักใจ…

ภาพเหตุการณ์ในอดีตเมื่อ 6 ปีที่แล้วค่อย ๆ ปรากฏขึ้นภายในห้วงความคิดของเธออีกครั้ง ทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์

“หม่ามี๊ ทำไมหม่ามี๊ไม่ยอมตอบฝูซิงล่ะ? ฝูซิงมาจากที่ไหนเหรอ?” เมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการ เด็กน้อยก็เงยหน้ามองพร้อมกับกระตุกชายกระโปรงของผู้เป็นแม่อีกครั้งเพื่อถามย้ำในคำถามเดิม

ภาพความทรงจำในอดีตพลันหายไปราวกับเธอถูกกระชากให้กลับมายังห้วงเวลาปัจจุบัน ทำให้เธอต้องรีบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ

ลูกมาจากไหนงั้นเหรอ… จะให้พูดความจริงกับฝูซิงนั้นไม่ยากหรอก แต่จะให้เธอทำใจยอมรับกับเรื่องแบบนี้น่ะไม่มีทาง!

ฉันจะไม่ยอมรับเรื่องที่เกิดจากความเผลอไปมั่วเมื่อครั้งที่เมามายเหมือนหมาตัวหนึ่งจนไร้สติไม่ได้เด็ดขาด!

“หม่ามี๊ขโมยหนูมาจากเอเลี่ยนยังไงล่ะ!”

คำตอบดังกล่าวทำเอาฝูซิงถึงกับเหวอ “ไม่จริง! ก่อนหน้านี้หม่ามี๊ยังบอกว่าเก็บฝูซิงมาจากถังขยะอยู่เลย!”

“นั่นมันเชยแล้ว หม่ามี๊ไปขอให้ศาสตราจารย์โทมินจุน[1] ให้ไปขโมยหนูมาจากโลกอื่น เอาล่ะ รู้ต้นกำเนิดตัวเองแล้วก็รีบแต่งตัวให้เสร็จได้แล้ว ไม่งั้นหม่ามี๊จะพาหนูไปส่งโรงเรียนไม่ทันแล้วนะ เร็วเข้า!” ฝูเจิ้งเจิ้งแสร้งทำเป็นเร่งเร้าเด็กน้อย ในขณะที่ตัวเธอยังคงใช้ถ้อยคำลวงในการปลอบประโลมไปด้วย

ไม่มีคำโกหกใดจะจืดชืดเท่านี้อีกแล้ว แม้แต่ฝูซิงที่เป็นเด็กก็รับรู้ได้ถึงเรื่องนี้เช่นกัน

หลังจากที่ส่งลูกชายตัวป่วนของเธอที่โรงเรียนอนุบาลเรียบร้อยแล้ว ฝูเจิ้งเจิ้งก็รีบเดินทางต่อเพื่อไปยังอาคารเว่ยหานในทันที

ตรงหน้าหญิงสาวนั้นเป็นแถวของเหล่าผู้ที่มารอสัมภาษณ์งานอยู่ยาวเหยียด ถึงกระนั้นเธอก็ยังสามารถนั่งรออย่างใจเย็นได้ นั่นก็เพราะว่าการสัมภาษณ์ครั้งนี้นั้นสำคัญกับฝูเจิ้งเจิ้งมาก ๆ นี่เป็นโอกาสเดียวที่จะทำให้เธอมีงานทำและบรรลุการเป็นมนุษย์ในแบบที่ควรเป็นมากยิ่งขึ้น

เธอต้องทำให้ได้!

ทว่าในตอนที่โอกาสอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว พลันโทรศัพท์เจ้ากรรมก็สั่นขึ้นมาราวกับกำลังจะเกิดแผ่นดินไหว ทั้ง ๆ ที่ปกติก็ไม่ค่อยจะมีคนโทรมาอยู่แล้ว แต่ทำไมวันนี้ถึงนึกคึกโทรมากันนะ

“ค่ะ ฝูเจิ้งเจิ้งค่ะ…หา…อะไรนะ? ลูกชายของฉันหนีออกจากโรงเรียนเหรอคะ!?”

————

ลานจอดรถอันกว้างขวางของอาคารเว่ยหาน

ขณะที่หานซือฉี ชายหนุ่มรูปงามกำลังเดินไปที่รถของตน ทันใดนั้นก็มีเด็กชายตัวน้อย อายุราว ๆ 5-6 ขวบวิ่งเข้ามาดักหน้าเขาไว้

“สวัสดีครับคุณลุงหาน ฝูซิงชื่อเด็กชายฝูซิง อายุ 5 ขวบ ต้องการที่จะซื้อคุณลุงหานมาเป็นป๊ะป๋าของฝูซิงครับ!” เด็กชายเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาเปี่ยมความหวังสุด ๆ

“ซื้อฉันไปเป็นป๊ะป๋างั้นเหรอ?” หานซือฉีมองกลับลงไปยังเด็กน้อยที่เอ่ยเรื่องน่าประหลาดใจออกมา เขางุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดก่อนจะตัดสินใจแก้ปัญหาด้วยการชี้นิ้วไปทางลิฟต์ที่อยู่ใกล้ ๆ บริเวณนั้น “หนุ่มน้อย ไปเล่นกับแม่ของเธอตรงนู้นไป ตรงนี้มันอันตรายนะ”

“คุณลุง ฝูซิงไม่ได้มาเล่น ๆ นะ! ฝูซิงอยากจะซื้อคุณลุงจริง ๆ!” เด็กชาย ไม่พูดเปล่า ฝูซิงหยิบเอากระปุกเงินเก็บของเขาออกมาจากกระเป๋าเป้นักเรียนที่สะพายอยู่ และยื่นมันให้กับหานซือฉีพร้อมกับพูดด้วยความภาคภูมิใจ

“มาเป็นป๊ะป๋าของฝูซิงมีแต่ได้กับได้นะ เพราะว่าฝูซิงน่ะเป็นเด็กดี วัน ๆ นึงก็ไม่ได้กินอะไรเยอะแยะ จะให้ฝูซิงนวดหลังให้ก็ได้ ตัดเล็บหรือเกาหลังก็ได้หมดเลย! แถมฝูซิงยังร้องเพลงทวิงเกิ้ลลิตเติ้ลสตาร์ได้ด้วยนะ! อ้อ ๆๆ แล้วก็หม่ามี๊ของฝูซิงเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาก ๆ! ทั้งสุภาพอ่อนโยนแถมยังสวยมากด้วย ถ้าหากคุณลุงมาเป็นป๊ะป๋าให้ฝูซิงแล้วล่ะก็ ฝูซิงจะยกหม่ามี๊ให้ฟรี ๆ เลย! ซื้อฝูซิงแถมหม่ามี๊!” เด็กน้อยพยายามโน้มน้าวทุกวิถีทาง

“โฮ่ แถมหม่ามี๊ของเธอฟรีเลยงั้นเหรอ?” หานซือฉีเอ่ยด้วยความเอ็นดู เขามองด้วยท่าทีสนอกสนใจอยู่ไม่น้อย

“ใช่แล้ว ได้ทั้งหม่ามี๊และฝูซิงในเวลาเดียวกัน สุดยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ?” เด็กน้อยเขย่ากระปุกเงินอีกครั้งเพื่อให้เห็นว่าเขาตั้งใจจะใช้เงินในกระปุกนั้นซื้อหานซือฉีจริง ๆ

“มันก็น่าสนใจอยู่แหละนะ” ใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย “แต่ฉันมีคนรักอยู่แล้วนะ”

เมื่อเห็นว่าหานซือฉีดูเหมือนจะปฏิเสธ ฝูซิงก็รีบจับเสื้อของอีกฝ่ายไว้พร้อมพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณลุง ฝูซิงรู้นะว่าคุณลุงมีลูกไม่ได้ แล้วถ้าเกิดคนรักของคุณลุงรู้เรื่องนี้ล่ะก็ เธอได้ทิ้งคุณลุงไปแน่ ๆ”

“ฉันมีลูกไม่ได้?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แต่จากสีหน้าและท่าทีของหนุ่มน้อยฝูซิงที่กำลังยิ้มแก้มปริเหมือนปีศาจร้ายตัวน้อยนี่ เขาก็เข้าใจถึงเหตุผลที่จู่ ๆ เด็กคนนี้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา

…เป็นเด็กที่อันตรายจริง ๆ

“ตราบใดที่คุณลุงรับฝูซิงเป็นลูก” มือเล็กจิ๋วของเด็กน้อยถูกยกขึ้นกำมือ ชูนิ้วโป้งขึ้นชี้ที่อกตนเองราวกับกำลังรับประกัน “ฝูซิงก็จะเก็บความลับนี้เอาไว้”

“แย่หน่อยนะที่ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะมีลูกขนาดนั้น เพราะงั้นคงช่วยเธอไม่ได้หรอก” ขนาดนี้แล้วหานซือฉีก็ยังเลือกที่จะปฏิเสธ และมองว่าเขากำลังเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

เด็กน้อยมีท่าทีสลดใจ แต่ในเมื่อได้พยายามมาถึงขนาดนี้แล้ว ฝูซิงจึงไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้จบลงง่าย ๆ ได้ เขารีบวิ่งตามไปและเกาะเข้าที่ขาของชายหนุ่มเหมือนลูกลิงพร้อมกับขอร้องอ้อนวอน “คุณลุงจะซื้อหม่ามี๊แล้วรับฝูซิงเป็นของแถมก็ได้นะ แต่ได้โปรด อย่าเพิ่งไปเลยนะครับ!”

[1] ศาสตราจารย์โทมินจุน เป็นตัวละครหนึ่งจากซือรี่ย์เกาหลีชื่อดังเรื่อง You who came from the star และเป็นพระเอกของเรื่อง