สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 6 โดนจับขังคุกใต้ดิน

บทที่ 6 โดนจับขังคุกใต้ดิน

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนี้มีอะไรมากกว่าที่เขาคาดไว้เยอะ ทีแรกเขาตั้งใจเพียงไปร่วมงานหมั้นขององค์รัชทายาทและชายาตามที่ได้รับเชิญ ท้ายที่สุดกลับได้แต่งงานกับชายาองค์รัชทายาทในตอนแรก

หมี่โม่หรู่พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง เขารู้สึกว่าความอดทนของตัวเองใกล้จะถึงขีดสุดแล้ว

หากแต่ตอนนี้เขายังไม่สามารถระเบิดอารมณออกมาได้ เพราะยังไม่ถึงอาณัติของเขา คนที่องค์รัชทายาทและจวนมหาเสนาบดีส่งมาจับตาดูเขาทุกทาง

หากไม่ยอมอดทนในตอนนี้เรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ หลายปีมานี้ผู้คนนำสตรีเข้ามาในจวนอ๋องหลี่ชินของเขาคณานับ เขาไม่สนหรอกหากจะมีชายาเพิ่มมาอีกสักคน

เขาจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้ทำลายภาพลักษณ์อ่อนแอที่เขาสร้างไว้ในสายตาขององค์รัชทายาทและมหาเสนาบดีฉินลงเป็นอันขาด

“ท่านอ๋อง เหตุใดท่านถึงไม่ตอบหม่อมฉันเพคะ” ฉินปู้เข่อปรับเสียงให้ฟังดูออดอ้อน เมื่อกี้ตอนเลิกผ้าคลุมหัวนางเผลอเปิดเผยธาตุแท้ไปเล็กน้อย ตอนนี้นางต้องกู้ภาพลักษณ์ของตนกลับมา

นางเองก็พยายามควบคุมตัวเองเช่นกัน อีกเดี๋ยวจะได้เข้าหอกับท่านอ๋องแล้ว หญิงสาวต้องควบคุมตัวเองไม่ให้เข้าไปจูบท่านอ๋องขี้โรคผู้นี้ตั้งแต่บนรถม้า

“เลิกผ้าคลุมหัวตามที่เจ้าต้องการแล้ว ตอนนี้คงหมดธุระของข้าแล้ว”

หมี่โม่หรู่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจนิดหน่อย เขาหลับตาลงเพื่อพักสายตา ท่าทางไม่สนใจในตัวนางเลยสักนิด

นี่มันหมายความว่าอย่างไร ฉินปู้เข่อกัดเล็บอย่างหงุดหงิด หรือท่านอ๋องผู้นี้ไม่ชอบสตรีขี้อาย

หญิงสาวส่งสายตาหว่านเสน่ห์ให้หมี่โม่หรู่อีกหลายครา ทว่าอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมาด้วยซ้ำ

เอาเถอะ เอาเถอะ

นางยังมีเวลาอีกนาน คืนนี้ยังเหลือเวลาอีกตั้งสามสี่ชั่วยามกว่าฟ้าจะสว่าง เช่นนั้นนางจึงไม่รีบร้อน

หลังจากสงบใจลงแล้วฉินปู้เข่อก็นึกถึงโบนัสทะลุมิติของตัวเอง

ชานมคลายโทสะที่หมี่เซวียนดื่มหมดไป สร้างโบนัสความนิยมเลิศรสไว้ให้นางไม่น้อย หญิงสาวจึงฉวยโอกาสที่ตอนนี้มีเวลาสำรวจดูหน่อยว่ามีอะไรในระบบอีกบ้าง

1,899 ค่าความนิยม สิ่งที่ซื้อได้ในตอนนี้มีน้ำสุขสันต์แก้ไอ ช็อคโกบอลเพิ่มกำลัง และสุกี้หม้อไฟทำตามคำสั่ง

ฉินปู้เข่อมอง ‘สเปียร์’ ในรถเข็นแล้วก็หลุดหัวเราะออกมา

นี่มันระบบพิลึกอะไรกัน แค่สเปียร์ปลอมก็แก้ไอได้เหรอ

นางเป็นคนสุขภาพแข็งแรง ของแบบนี้คือสิ่งที่นางไม่ต้องการมันที่สุด

นางกลอกตาไปมาและควบคุมหน้าจอระบบตรงหน้า ทีแรกตั้งใจจะสไลด์ต่อไปอีกหน่อยว่ามีของดีอะไรอีก คิดไม่ถึงว่าไม่ทันมองให้ดีกลับไปแตะโดนปุ่ม ‘ยืนยันการซื้อ’ เข้า

ค่าความนิยมจาก 1899 แต้มเหลือเพียง 0 ในพริบตาเดียว

ฉินปู้เข่อเบิกตากว้างมองใบสั่งซื้อ สเปียร์ขวดนั้นใช้ค่าความนิยมของนางไปถึง 1099!

แพงเสียเหลือเกิน!

“ระบบ คืนสินค้าได้หรือไม่?”

“ไม่ได้”

ฉินปู้เข่อได้แต่เก็บของทั้งสามอย่างไว้ทั้งน้ำตา

“ถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

เสียงขององครักษ์ดังขึ้น ฉินปู้เข่อรีบลุกขึ้นเตรียมเข็นหมี่โม่หรู่ออกจากรถม้า

หารู้ไม่ มือของนางเพิ่งแตะโดนด้านหลังของเก้าอี้เข็น นางกำนัลคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาผลักนางออกไปอยู่ด้านข้าง

“ห้ามแตะนะ” เสียงนี้มาจากสตรีเมื่อกี้ที่ไม่ให้นางเลิกผ้าคลุมหัวออก อู๋เยว่

ไม่รอให้ฉินปู้เข่อพูดอะไร อู๋เยว่ก็เข็นหมี่โม่หรู่ลงจากรถม้า

สายลมของค่ำคืนพัดพามา อากาศยามค่ำคืนทำให้หมี่โม่หรู่ไอออกมา

ไม่รู้ว่าเหตุเพราะลมแรงไปหรืออย่างไร หมี่โม่หรู่จึงไอตั้งแต่หน้าประตูตำหนักจนถึงหน้าประตูห้องนอน ก็ยิ่งไอหนักขึ้น

ฉินปู้เข่อรู้สึกว่าเขาไอจนหลอดลมจะพุ่งออกมาจากลำคอแล้ว

บางที ที่บอกว่าอาจจะสิ้นชีพในวันพรุ่งนี้คงไม่ได้พูดเล่น

เฮ้อ เมื่อคิดว่าชายในฝันที่ตัวเองเพิ่งแต่งงานด้วย และยังไม่ได้ร่วมหลับนอนกับเขาและเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นม่ายตั้งแต่เพิ่งแต่งงาน ฉินปู้เข่อจึงกัดฟันเอาสเปียร์ออกมา

“ข้ามียาแก้ไอวิเศษ ให้ข้าลองดูหน่อย” ฉินปู้เข่อผลักทุกคนออกให้พ้น นางยื่นมือไปบีบปากหมี่โม่หรู่และบังคับให้เขาดื่มมันลงไป

สเปียร์หมดลงไปครึ่งขวด

แต่หมี่โม่หรู่ยังคงไอหนักกว่าเดิม

ฉินปู้เข่อชะงักอยู่กับที่ หรือว่านี่เป็นของปลอมมันถึงไม่มีประโยชน์อันใดเกิดขึ้น

“เจ้าเอาสิ่งใดให้ท่านอ๋องดื่มกัน” อู๋เยว่จ้องฉินปู้เข่ออย่างโกรธเคือง นางใช้นิ้วแตะไปบนของเหลวที่เปื้อนเสื้อผ้าของหมี่โม่หรู่ นางสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเหนียวเหนอหนะ เป็นของหวานหรือนี่?

“ท่านอ๋องมีอาการไอ เขาไม่ควรแตะของหวานเย็น เจ้าบังอาจนำของหวานเย็นเช่นนี้มาให้ท่านอ๋องดื่ม เด็ก ๆ จับสตรีนางนี้ไปขังในคุกใต้ดิน”

“อย่ามาแตะตัวข้านะ สิ่งที่ข้าให้เขากินคือยาแก้ไอวิเศษจริง ๆ เพียงแต่ยายังไม่ออกฤทธิ์”

ฉินปู้เข่อมององครักษ์ที่พากันพุ่งเข้ามาอย่างระแวง นางจึงพูดออกมาด้วยท่าทีมั่นใจ

“แค่ก ๆๆๆ พรวด”

สีหน้าแดงก่ำเดิมของหมี่โม่หรู่แปรเปลี่ยนเป็นซีดเซียว จากนั้นเขาก็กระอักเลือดและหมดสติไป

ฉินปู้เข่อไม่รู้จะเอาน้ำตาที่ไหนมาร้องไห้ดี เจ้าสเปียร์นี่มันคือสิ่งใดกันแน่ เหตุใดหมอนี่ถึงกระอักเลือดออกมาได้เล่า!?

“เฮอะ ท่านอ๋องดื่มยาของเจ้าจนกระอักเลือด เจ้าต้องการปลิดชีพท่านอ๋องใช่หรือไม่!?” อู๋เยว่ตะคอกเสียงเย็น กระบี่ยาวในมือจ่อไปที่คอฉินปู้เข่อ

รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี

ฉินปู้เข่อยกมือขึ้นสองข้างทำท่ายอมแพ้พร้อมเอ่ย “ท่านจอมยุทธหญิง อย่างไรซะข้าก็เป็นคนของจวนมหาเสนาบดี หากข้าตายอยู่ที่ตำหนักท่านอ๋องตั้งแต่คืนแรกในวันแต่งงาน เกรงว่าท่านอ๋องของท่านจะอธิบายลำบาก ข้าว่าเรามาทำตามแผนแรกที่ท่านเสนอดีกว่า จับข้าไปขังในคุกใต้ดินของตำหนักก่อน”

“หากท่านอ๋องสิ้นพระชนม์จริง ๆ ค่อยฆ่าข้าก็ยังไม่สาย อีกอย่างข้าไม่มีแรงจูงใจในการปลิดชีพท่านอ๋องเสียหน่อย อย่างไรเสียข้าก็ไม่อยากเป็นม่าย ยังได้ชื่อว่าดวงกินสามีอีก”

องครักษ์ชายคนหนึ่งหันมองอู๋เยว่และเอ่ยเกลี้ยกล่อม “ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้นางก็เป็นชายาของท่านอ๋องเจ็ดแห่งต้าเซี่ยที่รับรู้โดยทั่วตั้งแต่องค์รัชทายาทยันประชาชน ต่อให้เจ้าเป็นห่วงท่านอ๋อง แต่ก็จะผลีผลามฆ่าใครไม่ได้”

“อู๋เหิน เจ้าเองก็โดนเปลือกนอกของหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งต้าเซี่ยของนางตบตาใช่หรือไม่” อู๋เยว่ในตอนนี้เสียสติเพราะความริษยาไปแล้ว นางแทบอยากจะพุ่งเข้าไปกัดฉินปู้เข่อให้แหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“อู๋เยว่” อู๋เหินมองนางด้วยสายตาเย็นยะเยือก อู๋เยว่จึงรู้ตัวว่าตัวเองพลั้งปากพูดในสิ่งที่ไม่เหมาะสมออกไป

นางเก็บกระบี่ก่อนจะตะโกนสั่งออกมา “จับผู้หญิงคนนี้ไปขังในคุกใต้ดิน”

หลังจากฉินปู้เข่อถูกพาตัวไป อู๋เยว่ก็หันไปมองอู๋เหินด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “เจ้าอย่าลืมนะว่าสิบห้าปีก่อนท่านอ๋องโดนวางยาพิษได้อย่างไร ผู้หญิงที่ถูกส่งมาที่ตำหนักในหลายปีมานี้ มีตั้งมากเท่าไรที่เคยวางยาท่านอ๋อง แล้วมีตั้งเท่าไรที่เคยพยายามปลิดชีพท่านอ๋อง”

ด้วยเหตุนี้ ฉินปู้เข่อจึงได้ก่อเรื่องจนตัวเองต้องกลายเป็นนักโทษของท่านอ๋องขี้โรคแทนที่จะเป็นว่าที่ชายาองค์รัชทายาท

อย่างไรซะก็ไม่เคยติดคุกมาก่อน ฉินปู้เข่อเห็นการติดคุกใต้ดินในตำหนักท่านอ๋องนี้เป็นหนึ่งในโหมดเกมทะลุมิติอย่างสิ้นเชิง

เนื่องจากกลัวว่านางจะโวยวายจะเป็นจะตายในคุกจนสร้างปัญหาให้กับตำหนักท่านอ๋อง อู๋เหินจึงส่งองครักษ์สี่นายเฝ้าหน้าประตูเอาไว้

ฉินปู้เข่อหามุมที่สะอาดและล้มตัวลงนอนทันที นางพันแผลตรงหลังหัวลวก ๆ ก่อนพิธีแต่งงาน แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่มาก บวกกับเพิ่งทะลุมิติมาจึงยังไม่ชินกับที่นี่เท่าไร อีกทั้งยังร่างกายอ่อนเพลีย ไม่นานนักนางก็ตกสู่ห้วงความฝันอันแสนหวาน

เช้าวันรุ่งขึ้น นางตื่นมาและเล่นอะไรอยู่ในคุกได้ประมาณครึ่งชั่วยาม ฉินปู้เข่อก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

นี่มัน…

น่าเบื่อชะมัด…

องครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าประตูยืนนิ่งอย่างกับท่อนไม้สี่ท่อน ไม่ว่านางจะโหยหวนอาละวาดเพียงใดพวกเขาก็ไม่หันมาสนใจนาง ประหนึ่งว่านางล่องหนได้

ที่นางทนไม่ไหวกว่านั้นคือนางถูกขังมาหนึ่งคืนเต็ม ๆ นอกจากน้ำแค่ถ้วยเดียวแล้ว ข้าวต้มสักถ้วยคนพวกนี้ก็ไม่ให้นางกิน

ฉินปู้เข่อนั่งยอง ๆ อยู่ในมุมและดูของในระบบที่กักตุนไว้ ทันใดนั้นแผนหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว