สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 17 นายหญิงของเราค่อนข้างหื่นกระหาย

บทที่ 17 นายหญิงของเราค่อนข้างหื่นกระหาย

หืม?!

เฉิงจือเซียงและฮวาชุนจิ่นมองหน้ากัน เหตุใดไม่ค่อยเหมือนกับที่พวกนางคิดไว้ล่ะ

“ไม่ทราบว่าพระชายาจะดูอะไรหรือเพคะ” ฮวาจิ่นชุนชิงปริปากถามอย่างลังเล

“หุ่นอย่างไรเล่า” ฉินปู้เข่อเดินตรงเข้าไปหาฮวาจิ่นชุนและเลิกกระโปรงยาวของนางขึ้น “รู้สึกตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่าขาของเจ้าทั้งเล็กทั้งเรียว มาให้ข้าดูหน่อยเร็ว”

นางพูดพลางก้มลงลูบขาของฮวาจิ่นชุนอย่างละเมียดละไม ปากก็ยังเอ่ยชมไม่หยุด “ยอดเยี่ยมไปเลย น่องของเจ้าไม่มีส่วนเกินอันน่ารำคาญ เนื้อแน่นเด้งดึ๋ง เป็นขาที่บุรุษต่างคลั่งไคล้จริง ๆ”

ชาติก่อนนางยกน้ำหนัก วิ่งแบกเป้หนัก ๆ จนมีน่องขนาดใหญ่ แถมยังดูน่าเกลียดมาก

“น้องสาว เจ้าบำรุงดูแลขาของเจ้าอย่างไรหรือ บอกข้าหน่อยสิ”

ฉินปู้เข่อลุกขึ้นโอบไหล่ฮวาจิ่นชุน และเอ่ยขอคำแนะนำอย่างจริงใจ

“เรื่องนั้น…” ฮวาจิ่นชุนดีใจจนเนื้อเต้น

นางตัวเล็กและบอบบาง ทุกคนที่อยู่ข้างกายเฉิงจือเซียงมักจะโดนหุ่นอวบอิ่มของเฉิงจือเซียงดึงดูดสายตาไป คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมีคนชมหุ่นของนาง มิหนำซ้ำยังเป็นสตรีอีกด้วย

“พระชายาไม่คิดว่าท่าทางของตนไม่เรียบร้อยไปหน่อยหรือเพคะ” เฉิงจือเซียงมองท่าทางดีอกดีใจของฮวาจิ่นชุนแล้วส่งเสียงดูหมิ่น

เรื่องร่างกาย นางเฉิงจือเซียงยังไม่เคยพ่ายแพ้มาก่อน ตราบใดที่เป็นผู้นั้นเป็นบุรุษก็มักจะโดนดึงดูดสายตาไปด้วยหุ่นอันอวบอิ่มของตนเอง ใบหน้าฮวาจิ่นชุนสวยเพียงไรแล้วอย่างไรเล่า มันก็ยังอยู่ภายใต้เงาของนางมาตั้งเนิ่นนาน

ประโยคเดียวเรียกสติฉินปู้เข่อได้ หญิงสาวหันไปพร้อมเดินไปหยุดตรงหน้าเฉิงจือเซียง ลูบไล้เอวบางของนางดู

“แม่เจ้า! หน้าอกใหญ่ขนาดนั้นแต่เอวเล็กแค่นี้ ผิดหลักวิทยาศาสตร์ไปนะ”

แม้จะไม่เข้าใจสองคำแรกและครึ่งประโยคหลัง แต่เฉิงจือเซียงก็ยังฟังออกว่านางกำลังชมว่าหุ่นตนเองนั้นโดดเด่น

นางยืดหน้าอกขึ้นเล็กน้อย พลางตั้งคอตรงและเผยยิ้มดูถูก “ขอบพระทัยพระชายาที่ทรงชมเพคะ”

ฉินปู้เข่อยืนขมวดคิ้วอยู่ตรงหน้านาง ท่าทางมีบางสิ่งจะพูดแต่กลับพูดไม่ออกมา

“ไม่ทราบว่าพระชายามีสิ่งใดจะรับสั่งหรือเพคะ” เฉิงจือเซียงเอ่ยออกมาโดยมิได้แลตามองผู้ใด ประหนึ่งว่านางต่างหากคือชายาอ๋องหลี่ชินผู้สูงส่ง

ฉินปู้เข่อเกาจมูก พูดด้วยท่าทีเขิน ๆ “ข้ามีเรื่องที่อยากจะเอ่ยปากขอร้อง หวังว่าเจ้าจะรับปาก”

“พระชายาพูดเรื่องอะไรกัน หากท่านพี่หมายตาสิ่งใดของน้อง ท่านจงเอาไปได้ตามใจชอบเลยเพคะ”

เฉิงจือเซียงพูดโดยไม่คิดอะไร ทว่าในใจกลับคิดไปอีกแบบ

ประเดี๋ยวไม่ว่าฉินปู้เข่อจะขออะไร นางก็จะฉวยโอกาสนั้นถากถางเสียหน่อย

“ข้าขอจับกระต่ายน้อยของเจ้าหน่อยได้หรือไม่” ฉินปู้เข่อคลี่ยิ้มแต่สายตากลับจ้องเขม็งไปที่ความขาวนวลตรงหน้า

“หืม?”

เฉิงจือเซียงมองฉินปู้เข่ออย่างประหลาดใจ สองมือจับคอเสื้อที่ออกแบบมาอย่างดีด้วยสัญชาตญาณ และอดกลืนน้ำลายไม่ได้ “พระชายาจะ…”

“เจ้าอย่าถือสาไปเลย อย่าถือสาไป” ฉินปู้เข่อเก็บสายตาหื่นกระหายไปและเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง “ข้าเป็นคนไม่มีหน้าอก อยากไปทำศัลยกรรมเสริมนมมาตลอด แต่ประเภทวัสดุเสริมในโรงพยาบาลมีเยอะเกินไป ทั้งซิลิโคน ทั้งเนื้อเยื่อเสมือน ไหนจะถุงน้ำเกลืออีก”

“ข้าดูแล้วกระต่ายน้อยของเจ้าดูเป็นธรรมชาติมาก จึงอยากขอจับของเจ้าเพื่อลองรสสัมผัสก่อน หากมีโอกาสไปเลือกวัสดุเสริมที่โรงพยาบาลจะได้มีอะไรให้อ้างอิง”

สายตาสี่ห้าคู่ในโถงจ้องมองมายังพระชายา ฉินปู้เข่อจึงได้สติกลับมาในบัดดล นางหัวเราะลั่น “ขอโทษด้วย เมื่อครู่ข้าเหม่อลอยน่ะ ข้าหมายความว่าข้าอยากสัมผัสรูปทรงหน้าอกของเจ้า ข้ารู้สึกว่ารูปร่างของเจ้าดูตรงตามมาตรฐานที่สุด จึงอยากเอาอย่างเจ้าน่ะ”

ฉินปู้เข่อพูดพลางทำมือตรงหน้าอกตนเอง และพยายามแสดงออกถึงความชื่นชมอย่างบริสุทธิ์ของตน

ในยุค 2020 ที่โฆษณาเรื่องศัลยกรรมความสวยความงามมีเกลื่อนเมืองไปหมด ส่งผลให้ตัวนางเองนึกจะไปทำบ้างทุกครั้งที่เห็นหุ่นของตนเองที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากกล้ามก็อยากไปเปลี่ยนตนเองในนั้นเสียหน่อย

และไม่ว่าจะชายหญิง ขอแค่สวยนางก็ชื่นชอบทุกอย่าง นางชอบเด็กหนุ่มสดใสน่าลิ้มลองเด็กสาวน่ารักนางก็ชอบทุกประเภทเช่นกัน รูปร่างสวย ๆ นางต่างก็ชื่นชอบทุกอย่าง

นึกถึงสมัยในทวิตตี้ หน้าแรกของนางกดติดตามเน็ตไอดอลทั้งชายและหญิงนับร้อยคน

กับเรื่องไอดอลนั้นนางชื่นชอบมาก และชอบนอกใจไอดอลตนเองอยู่บ่อย ๆ

ซวงหวนที่ยืนอีกด้านก็หน้าแดงก่ำเพราะการกระทำบ้าบอของนาง

หญิงสาวสมัยก่อนใส่ใจเรื่องรูปร่างและรูปลักษณ์ แต่ส่วนใหญ่แล้วก็ต้องเข้าห้องและชื่นชมกับตนเอง

คนที่เปิดเผยออกมาเล็กน้อยอย่างเฉิงจือเซียง มักจะมีนางกำนัลมากมายในตำหนักค่อยกล่าวตำหนิอยู่ลับหลัง

แต่ไม่เคยมีผู้ใดอุทานว่าหุ่นนางดีเหลือเกินจากใจจริง และคิดจะเอาเยี่ยงอย่างนางด้วย

ชายาจะไม่รักนวลสงวนตัวเกินไปหน่อยรึเปล่า

หากพูดเช่นนั้นก็คงไม่ถูก พระสนมทั้งสองเป็นสตรีทั้งคู่ นอกจากนี้ชายาก็เพียงพูดจาและไม่ได้ทำสิ่งใดอีก จะบอกว่าพระชายาไม่รักนวลสงวนตัวก็ไม่ได้

ซวงหวนตกอยู่ในห้วงแห่งความสงสัย นางตัดสินไม่ได้เลยว่าพฤติกรรมของพระชายาเป็นแบบไหน หากคืนนี้เจ้านายถาม นางเองก็ยังไม่รู้ว่าจะรายงานอย่างไร

เฉิงจือเซียงหัวเราะอย่างไม่เป็นธรรมชาติเท่าไร นางดึงคอเสื้อขึ้นมามิดชิดกว่าเดิมพร้อมกล่าว “หม่อมฉันว่า อย่าดีกว่าเพคะ”

ฉินปู้เข่อพยักหน้าอย่างทำอะไรไม่ได้ “ก็จริง เราสองคนเพิ่งจะรู้จักกัน เจ้าจะเขินก็เป็นเรื่องปกติ แล้วเกี่ยวกับด้านนี้เจ้ามีสูตรอาหารหรือสูตรลับบำรุงอะไรไหม ข้าได้ข่าวว่ากินมะละกอแล้วจะช่วย แต่ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่”