สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 85 นางกระหายร่างกายของเขามาวันสองวันแล้ว

“อะพรูด~” บัดนี้ถึงคราวของซือต๋าที่ทำท่าทางราวกับถูกฟ้าผ่า

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าคำพูดที่เขาพูดกับจานหานชิวเมื่อวานนี้ช่างไพเราะและละเอียดอ่อนเสียจริง และจะไม่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดแต่อย่างใด

ใบหน้าของหมี่ฉงสงบนิ่ง เขาเป็นคนที่เคยเห็นน้องสะใภ้กับอ๋องอยู่ด้วยกัน และสภาพจิตใจของเขาก็สงบลงโดยไม่รู้ตัว

วินาทีถัดมา ฉินปู้เข่อก็หยุดอยู่ห่างจากโต๊ะยาวไม่กี่ก้าว

อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ หมี่โม่หรู่ในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้มยืนอย่างสง่างามและสงบนิ่ง เขาโบกข้อมือด้วยท่าทางที่จดจ่อ ปิ่นปักผมไม้มะเกลือบนศีรษะของเขาทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิม

ช่างเป็นภาพที่สวยงามอะไรเช่นนี้!

บัดนี้นางแค่ต้องการจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเทพบุตรชุดโบราณตรงหน้านาง แล้วตั้งค่าเป็นภาพพื้นหลังหน้าจอเพื่อให้นางได้เห็นทุกคืนก่อนเข้านอนและทุกเช้าหลังตื่นนอน

“พระชายาเข้าใจผิดแล้ว” หมี่โม่หรู่เหลือบมองนางอย่างอ่อนโยนและยกยิ้มอ่อน

บรรยากาศภายในห้องกลายเป็นสีชมพู และทันใดนั้นซือต๋าก็รู้สึกตัว ปรากฏว่าจู่ ๆ ชายผู้นี้ก็เปลี่ยนไปและต้องการทำให้พระชายาตัวน้อยของเขาได้ ‘เข้านอน’ อย่างสวยงาม

เขาลากหมี่ฉงที่กำลังตกตะลึงออกจากห้องอ่านหนังสือ “คู่หนุ่มสาวกำลังพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว เจ้ายังไม่ออกไปอีกหรือ?”

หมี่ฉงมองกลับไปที่ห้องอ่านหนังสือด้วยท่าทางแปลก ๆ แล้วพูดว่า “เจ้าเจ็ดไม่ได้ต้องการ…”

“เอ๊ะ ไม่ต้องห่วง” ซือต๋าขยิบตาให้เขาด้วยท่าทางมีเลศนัย “ตลอดหลายปีที่ผ่านมาข้าจัดการร่างกายของโม่หรู่ได้เป็นอย่างดี ตราบใดที่เขาไม่ได้ใช้กำลังภายในมากเกินไป เขาก็เหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วไปในด้านอื่น ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย”

หมี่ฉงจ้องที่เขาและกลืนคำพูดเข้าในปากของตัวเองลงไป เขากังวลเกี่ยวกับเจ้าเจ็ดอย่างนั้นหรือ เขาไม่ได้กังวลเลย! สิ่งที่เขากังวลคือ…

เอ่อ จู่ ๆ ก็รู้สึกเศร้า

“นี่ ไปดื่มกันไหม?” หมี่ฉงกอดคอซือต๋า “เราเคยด่าทอกันในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและข้าก็ให้เงินเจ้าไปแล้ว ได้โปรดเลี้ยงเครื่องดื่มจอกใหญ่ข้าด้วย”

ในห้องอ่านหนังสือ ฉินปู้เข่อก้าวไปข้างหน้าสองก้าวโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของนางสับสนเล็กน้อย

เมื่อครู่นี้เขาพูดว่าอะไรนะ? ค่าการโจมตีดังกล่าวทำให้นางลืมไปเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่ที่นี่

“ข้าจะไม่นอนกับเจ้า” หมี่โม่หรู่ยกมุมปากแล้วเดินไปหานางอย่างผ่อนคลายและกระซิบว่า “ข้าจะส่งพระชายาไปสู่ประตูแห่งความหฤหรรษ์ต่างหาก”

‘เอื๊อก’

ฉินปู้เข่อกลืนน้ำลาย ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาจะพูดคำพูดของเสือและหมาป่าอย่างใจเย็นได้อย่างไร

หากฉินปู้เข่อเข้าใจหมี่โม่หรู่ได้เล็กน้อย หรือขยับให้ห่างจากใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเขาเพียงครึ่งนิ้ว ก็จะเห็นได้ว่าหูของท่านอ๋องได้กลายเป็นสีชมพูแล้ว

ท้ายที่สุดหมี่โม่หรู่ก็ไม่เคยมีประสบการณ์จริงในเรื่องนี้ และไม่เคยแม้แต่จะพูดเรื่องนี้กับใครเลยด้วยซ้ำ

“ทำไม เจ้าไม่ต้องการหรือ?” เมื่อหมี่โม่หรู่เห็นนางขาดสติก็มีรอยยิ้มในดวงตาที่สดใสของเขา และเขาวางแผนที่จะไล่ตามชัยชนะ

“เหตุใดเจ้าถึงไม่ต้องการ…” ในขณะนี้ฉินปู้เข่อถูกควบคุมด้วยจมูกของเขาอย่างสมบูรณ์ และจิตใจของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มและดวงตาสีดำสดใสของเขา

นางกลับไปยังสวนเฉินอวี้ด้วยการนำของท่านอ๋อง นางกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาประหลาดใจของซวงหวน

ฉินปู้เข่อมองตามสายตาของซวงหวนที่มองต่ำ

เอ๊ะ?! นางจับมือกับหมี่โม่หรู่มาตลอดทางงั้นเหรอ?!

นางยกมือขึ้นและสะบัดมือของหมี่โม่หรู่ออกไปทันที และมองเขาอย่างหวาดระแวง

หมี่โม่หรู่ยกยิ้มและจับมือของนางไว้ในฝ่ามือของเขาอีกครั้ง “มือของข้าคงจะร้อนนัก เหตุใดพระชายาจึงโยนมันทิ้งไปอย่างกระวนกระวายเล่า?”

“ท่าน เหตุใดท่านจึงมาที่นี่ ใครขอให้ท่านมาที่นี่” ความตั้งใจเดิมของนางคือไม่ยอมให้เขาเข้ามา แล้วเหตุใดเขาถึงยังปรากฏตัวในรูปลักษณ์ที่ ‘คู่รักที่สนิทสนม’ เช่นนี้เล่า?!

“พระชายา เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการเพลิดเพลินไปกับข้า และข้าจะเสียใจนักหากต้องหันหลังกลับตอนนี้”

ในเวลานี้ อารมณ์ของหมี่โม่หรู่แตกต่างไปจากอารมณ์ตอนเริ่มต้นแบบ ‘หื่น | ยั่วยวน’ อย่างสิ้นเชิง เขาต้องการจะรู้ว่าพระชายาตัวน้อยของเขาต้องการเขามากเพียงใด

ฉินปู้เข่อหลับตาและมองเขาขึ้นลง เหมือนกับที่นางจะพูดว่าท้ายที่สุด นางกระหายใบหน้าและร่างกายของหมี่โม่หรู่มาหนึ่งหรือสองวันแล้ว

แต่ก่อนหน้านั้นนางต้องจัดการเรื่องค้างคาก่อน

“บอกหม่อมฉันมาเถิดเพคะ ว่าเจตนาในการใช้กลอุบายของชายหนุ่มรูปงามคืออะไร?” ฉินปู้เข่อนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงโดยประสานมือไว้ข้างหน้า แสงสีแดงแห่งความระแวดระวังแวบวาบอยู่ในหัวใจของนาง

ตั้งแต่สมัยโบราณมีเรื่องร้ายมากมายเกิดกับวีรบุรุษที่หมอบราบคาบแก้วอยู่ใต้ชายกระโปรงสตรีเพศ ทั้งความลับรั่วไหล และเสียชีวิต

ด้วยบทเรียนมากมายที่ได้เรียนรู้ นางจะต้องยึดมั่นและต้องไม่ถูกล่อลวงด้วยความงาม!

“ไม่มีเจตนาใด ข้าเพียงแค่ต้องการสนองความต้องการของพระชายา”

ฉินปู้เข่อเลิกคิ้วและเปลี่ยนคำถาม “แล้วท่านต้องการจะเอาร่างกายมาแลกเพื่อสิ่งใดกัน”

“ข้าไม่ต้องการแลกอะไร แต่พูดเช่นนี้แล้วพระชายาแลกเปลี่ยนอะไรกับข้าได้บ้างเล่า?” หมี่โม่หรู่ยกยิ้มแล้วนั่งลงข้างนาง

“ไม่! ท่าน ท่านต้องอยู่ให้ห่างจากข้า!” ฉินปู้เข่อรีบถอยไปด้านข้างราวกับว่าหมี่โม่หรู่เป็นเม่นและจะแทงนาง

“ก็ได้” หมี่โม่หรู่นอนตะแคงบนเตียงแล้วเผยรอยยิ้ม “ห่างเท่านี้ดีหรือไม่?”

ฉินปู้เข่อสูดหายใจเข้าลึก ๆ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาต้องการนอนที่นี่คืนนี้จริง ๆ ต่อจากนี้ไปเขาจะกินนอนกับนางจริงหรือ?!

นางหันศีรษะอย่างรวดเร็วและจู่ ๆ ก็เปลี่ยนความคิด นางเหลือบมองแล้วกดร่างหมี่โม่หรู่ลง เหยียดนิ้วชี้ออกแล้วเชยคางเขาขึ้นแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านอ๋อง ท่านอยู่ในตำหนักนานแล้ว และหม่อมฉันก็รอมานานแล้วเพคะ”

เนื่องจากนางไม่สามารถขับไล่เขาออกไปได้โดยตรง นางก็ต้องทำตัวน่ารังเกียจ อย่างไรเสียนางก็ไม่ต้องทุกข์ทนกับการจุมพิตลงบนใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนี้อยู่แล้ว

“เป็นความผิดของข้าที่ทำให้พระชายาต้องรอนาน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่ทอดทิ้งพระชายาอย่างแน่นอน” หมี่โม่หรู่กล่าวขณะที่แขนของเขาจับเอวคอดกิ่วของนาง

“เพคะ” ฉินปู้เข่อเงยหน้าขึ้นและจุมพิตใบหน้าของเขา

ตามความคิดของนาง ภายในเวลาไม่ถึงสามวินาทีหมี่โม่หรู่น่าจะไม่อาจทนได้ และผลักนางออกไปและลุกขึ้นจากเตียงของนาง

ทันใดนั้น แรงที่เอวของนางก็หนักขึ้นเล็กน้อย และริมฝีปากก็ถูกเขาเชยชมเช่นกัน

ดวงตาใสของชายที่นางจับจ้องเต็มไปด้วยอารมณ์ และความเป็นชายที่แข็งแกร่งของเขาก็โอบรัดนางไว้

แย่แล้ว!

ดูเหมือนนางจะไม่ได้ทำให้เขารังเกียจจนทิ้งนางไป แต่กลับปลุกเร้าด้านที่ไม่ธรรมดาของเขา

“เดี๋ยว… นะ…”

ฉินปู้เข่อรู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย หากหมี่โม่หรู่ร้องขออีกครั้งจริง ๆ หลังจากที่นอนเสร็จแล้ว เช่น การถามความลับเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของอู๋อวิ๋น หากนางไม่ตอบก็จะดูแย่นักหรือไม่

มันไม่เหมือนคนที่น่ารังเกียจไปหน่อยหรือ?!

นางกัดริมฝีปากของเขาหนึ่งที แล้วเลือดก็ลามไปตามริมฝีปากและฟันของทั้งสองคน และในที่สุดราชสีห์ที่กำลังเร่าร้อนก็หยุด

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเกรงว่าจะเป็นหนี้ท่าน และฉวยโอกาสจากท่าน อีกทั้งยังไม่อาจให้คำตอบที่ท่านต้องการได้หลังจากเหตุการณ์นั้น” ขณะที่ฉินปู้เข่อกำลังจะลุกขึ้น หมี่โม่หรู่ก็คว้าข้อมือของนางไว้และนางต้องนอนลงทับตัวของเขาต่อไป

“แล้วเหตุใดไม่ลองให้ข้าถามคำถามนี้ก่อน แล้วดูว่าเจ้าจะตอบได้หรือไม่” ดวงตาของหมี่โม่หรู่กลับมาสงบลงอีกครั้ง

……………………………………………………………………….