สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 87 เหตุใดเขาจึงไปทุกที่

หมี่เฉินอี้ยกม่านรถม้าขึ้นด้วยท่าทาง ‘เซอร์ไพรส์’

“เป็นเรื่องบังเอิญ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าท่านมหาเสนาบดีจะเชิญเสด็จอาที่เก้ามาในวันนี้ด้วย” หมี่โม่หรู่พยักหน้าคำนับ

เขาได้รับข้อความตั้งแต่เช้าตรู่และบัดนี้หมี่เฉินอี้ก็เข้ามา เขาควรจะออกไปในเวลาเดียวกับพวกเขา

“พระชายาหลี่ชินก็มาด้วย เพลงประจำกองทัพและวงดนตรีฝ่ายพิธีการได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีแล้ว สักวันหนึ่งเมื่อพระชายามีเวลาก็สามารถไปที่ตำหนักอ๋องจั่วเสียนเพื่อชื่นชมมันได้”

‘อ๋องหลานหลิง’ ผู้นี้เป็นอะไร? คราวที่แล้วนางแสดงออกชัดเจน แต่เขายังไม่เลิกคิดอีกหรือ?

หมี่โม่หรู่ที่รอบคอบนั้นยากจะรับมืออยู่แล้ว และนางก็ไม่ได้อารมณ์ดีพอที่จะจัดการกับอ๋องจั่วเสียนผู้นี้จริง ๆ

เอ่อ… บัดนี้นางเสียใจจริง ๆ เสียใจที่ไปยุ่งกับธุระกงการของเขาในคืนนั้น

แม้ว่าจะเป็นความจริงที่หมี่เฉินอี้ช่วยชีวิตนางโดยบังเอิญในขณะนั้น แต่การติดตามผลก็ลำบากเกินไป

“หม่อมฉันคำนับอ๋องจั่วเสียนเพคะ” ฉินปู้เข่ออดไม่ได้ที่จะคำนับเขา “วันนี้เสด็จอาที่เก้ามีธุระอะไรกับท่านพ่อของหม่อมฉันหรือเพคะ?”

“ก็มีบ้าง แต่หลัก ๆ แล้วเป็นเพราะข้ารู้ว่าพระชายากำลังจะกลับมาเพื่อช่วยญาติ ข้าจึงเลือกจะมาที่นี่ในวันนี้” หมี่เฉินอี้ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้นาง

ฉินปู้เข่ออดไม่ได้ที่จะถอยออกมาสองสามก้าวและรักษาระยะห่างจากหมี่เฉินอี้อย่างเหมาะสม คนผู้นี้ต้องการทำอะไร มันง่ายแค่ไหนที่จะทำให้เกิดความเข้าใจผิด สามีของนางยังอยู่ข้างกายนาง แต่นางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อหลีกเลี่ยงข้อสงสัยอย่างนั้นหรือ?

“ฮ่า ๆ” นางเข็นรถเข็นแล้ววิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“หม่อมฉันไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงพูดเช่นนั้น” หลังจากเข้าประตูแล้วฉินปู้เข่อก็อธิบายเบา ๆ

หมี่โม่หรู่ลูบมือของนางแผ่วเบา “ข้ารู้”

“ดีแล้วเพคะ” ฉินปู้เข่ออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซวงหวนกระซิบข้างหูของนาง “พระชายา ท่านฉินมาแล้วเพคะ”

ฉินปู้เข่อเงยหน้าขึ้นมองและเห็น ฉินเฉิงหย่งเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“คำนับเสด็จพ่อเจ้าค่ะ”

“คำนับอ๋องหลี่ชินและอ๋องจั่วเสียน กระหม่อมให้การต้อนรับได้ไม่ดีนัก กระหม่อมหวังว่าท่านอ๋องทั้งสองจะไม่โกรธเคืองนะพ่ะย่ะค่ะ” ฉินเฉิงหย่งกล่าวด้วยเสียงอันดัง ดวงตาของเขาหันไประหว่างหมี่โม่หรู่กับหมี่เฉินอี้

สิ่งที่เขาเขียนถึงอ๋องหลี่ชินคือข้อความเกี่ยวกับการช่วยญาติ แต่บัดนี้อ๋องจั่วเสียนได้ติดตามมาด้วย ดูเหมือนว่าข่าวลือในพระราชวังจะเป็นจริง

แม้ว่าอ๋องจั่วเสียนจะแสดงท่าทีเพิกเฉยต่อกิจการของรัฐในการกลับมาครั้งนี้ แต่เขาก็ได้สนับสนุนอ๋องหลี่ชินซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความตั้งใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้อ๋องพิการผู้นี้แตกต่างออกไป และดึงดูดความสนใจจากอ๋องจั่วเสียน

“วันนี้ข้าไม่มีอะไรทำ จึงต้องการมาหาท่านฉินเพื่อดื่มชา แต่ข้ากลับไม่คิดว่าจะพบกับพระชายาที่กลับมาช่วยญาติของนาง ข้าจึงไม่ต้องการรบกวน” หมี่เฉินอี้พูดขณะก้าวเท้า แล้วเขาก็แซงหน้าหมี่โม่หรู่ไปแล้วและเข้าไปในห้องโถง

ฉินปู้เข่อจ้องมองที่หลังของเขา หากนางเป็นคนนอก นางก็คงคิดว่ามันเป็นตำหนักของอ๋องจั่วเสียน

แม้ว่าสำหรับครอบครัวนี้ นางจะเป็นคนนอกก็ตาม…

“คำนับอ๋องหลี่ชิน” เป็นเพราะมหาเสนาบดีฉินได้อธิบายไว้ล่วงหน้าแล้ว ฮูหยินฉินจึงมองดูหมี่โม่หรู่ด้วยท่าทางที่กรุณาเป็นพิเศษ แต่ดวงตาของนางดูมืดมนขึ้นเล็กน้อยเมื่อนางเหลือบมองฉินปู้เข่อ

ฉินปู้เข่อเอ่ยทักทายโดยปราศจากรอยยิ้ม “คำนับท่านป้าเจ้าค่ะ”

ฮูหยินฉินยกยิ้มอย่างเย็นชา “อีกไม่นานค่อยกลับมา ชิงเหยียนกำลังรอเจ้าอยู่ในห้อง ผู้ชายกำลังคุยกันอยู่และเจ้ายังสามารถมาคุยเล่นกับน้องสาวของเจ้าได้”

“ไม่จำเป็น ขาและเท้าของท่านอ๋องไม่สะดวก ดังนั้นข้าจึงต้องคอยอยู่กับเขาเจ้าค่ะ” นางเคยถูกหลอกให้อยู่คนเดียวด้วยอุบายนี้ และถูกรุมกระทืบนางเป็นครั้งแรก และครั้งที่สองนี้นางจะยอมให้ถูกลงโทษหรือ?

หมี่โม่หรู่ยกแขนขึ้นวางบนเก้าอี้รถเข็นเล็กน้อย พอให้แตะแขนเสื้อกว้างของฉินปู้เข่อที่ห้อยอยู่ข้างเขาได้

เขาค่อย ๆ เอื้อมมือเข้าไปบีบฝ่ามือของฉินปู้เข่อแล้วยกยิ้มอ่อน “ด้วยร่างกายที่ป่วยของข้า พระชายาจึงไปพบกับน้องสาวล่าช้า”

“ไม่ล่าช้าหรอกเพคะ เพราะไม่มีความเป็นพี่น้องกันตั้งแต่แรกและไม่จำเป็นต้องปลูกฝังกันตอนนี้” ฉินปู้เข่อดึงมือออกโดยไม่หรี่ตาและตอบด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าของฮูหยินฉินเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และนางยืนงุ่มง่ามอยู่ที่ประตูเพื่อพาพวกเขาเข้าไป

หมี่โม่หรู่แทบจะควบคุมรอยยิ้มบนใบหน้าไม่ได้ พระชายาตัวน้อยของเขาเก่งในการทำให้ผู้คนสำลักมาโดยตลอด และวันนี้นางก็ทำได้ดีมาก

ทันทีที่เขานั่งลง ฉินเฉิงหย่งก็เหลือบมองที่โต๊ะที่ว่างเปล่าและพูดว่า “เหตุใดเจ้าไม่จัดการเรื่องชาเล่า!”

ฮูหยินฉินอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องรีบเจ้าค่ะ ชิงเหยียนได้ยินว่าท่านอ๋องทั้งสองเสด็จมา นางเกรงว่าคนรับใช้จะไม่อาจชงชาให้ถูกปากท่านอ๋องได้ ดังนั้นนางจึงชงชาพิเศษอยู่ที่ด้านหลังจึงใช้เวลาสักครู่เจ้าค่ะ”

ปากของฉินปู้เข่อกระตุก ฮ่า ๆ ครอบครัวนี้เป็นเหมือนกันหมด ฉินเฉิงหย่งใช้ลูกสาวของเขาเป็นตัวหมากผลักเข้าไปในพระราชวัง ฮูหยินฉินรู้เรื่องนี้ดี แต่นางก็พยายามทำทุกสิ่งที่ทำได้เพื่อฉวยโอกาสให้ลูกสาวได้ออกมาเสนอหน้า

สิ่งนี้ก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน ฉินเฉิงหย่งมีตำแหน่งสูงและมีอำนาจ แต่เขากลับไม่มีทายาทสืบสกุล บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยลูกสาวหลังจากเขารับนางสนมสองสามคนมาเพิ่มก็ยังไม่มีลูกชาย

“องค์ชายรอนานแล้วหรือเพคะ”

เสียงอันไพเราะดังขึ้น และฉินชิงเหยียนเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้ของนาง

ฉินปู้เข่อเหลือบมองฉินชิงเหยียนที่แต่งตัวดีและอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

ฉินชิงเหยียนเดินผ่านทั้งสองคนโดยตรง และเดินไปหาหมี่เฉินอี้แล้วโค้งคำนับพลางถือถ้วยชา “หม่อมฉันได้ยินมาว่าอ๋องจั่วเสียนได้ลิ้มรสชาในโรงน้ำชาอันเลื่องชื่อในเมืองหลวงเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่หม่อมฉันไม่รู้ว่าชาที่ชิงเหยียนชงในวันนี้จะถูกปากของท่านหรือไม่เพคะ”

หมี่เฉินอี้รับชาและจิบ “ดี ข้าดื่มได้!”

ฉินชิงเหยียนหน้าแดงและรู้สึกใจแป้วเล็กน้อย ในที่สุดชาที่ชงอย่างพิถีพิถันก็ได้รับการประเมินว่า ‘ดื่มได้’ ดังนั้นนางจึงไม่ถือว่าเป็น ‘ความผิดพลาด’

ฉินปู้เข่อไม่อาจซ่อนรอยยิ้มและหัวเราะเบา ๆ นางต้องบอกว่าอ๋องจั่วเสียนที่มีดวงตาสูงกว่าด้านบนยังคงได้รับความนิยมอย่างมากในบางครั้งเมื่อเขาพูดอะไรบางอย่าง

“สิ่งที่ข้าหมายความถึงก็คือข้านำกองทัพอยู่ที่ชายแดนตลอดทั้งปี ลิ้นนี้จึงไม่แพง และชาใด ๆ ก็มีรสชาติในปากทั้งนั้น แม่นางฉินลองถามพี่เขยของเจ้าดูจะดีกว่าว่าเป็นเช่นไร” หมี่เฉินอี้วางถ้วยน้ำชาลงและเงยหน้ามองหมี่โม่หรู่

ฉินปู้เข่อเหลือบมองฉินชิงเหยียนแล้วก้มศีรษะและยกยิ้ม ทักษะของอ๋องจั่วเสียนผู้นี้ไม่ได้ตื้นเขินจริง ๆ

ครอบครัวของเสนาบดีฉินไม่ได้ให้ความสำคัญกับหมี่โม่หรู่เลย และฉินชิงเหยียนก็ไม่ได้ถือว่าฉินปู้เข่อเป็นสมาชิกในสกุลฉินด้วยซ้ำ หลังจากงานเลี้ยงในพระราชวัง นางก็เกลียดชังฉินปู้เข่อจนถึงขั้นขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ตอนที่หมี่เฉินอี้ขอให้นางรินชาให้ ‘พี่สาว’ และ ‘พี่เขย’ ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว

หลังจากเหลือบมองฉินเฉิงหย่งแล้ว ฉินชิงเหยียนก็กลืนความโกรธในใจของนางแล้ววางชาสองถ้วยบนถาด หันหลังและเดินไปที่ด้านข้างของหมี่โม่หรู่

“เชิญท่านอ๋องดื่มชาเพคะ” ฉินชิงเหยียนถือถ้วยน้ำชาและยื่นให้หมี่โม่หรู่

“เอ๊~~” ฉินปู้เข่อคว้าชาขึ้นมาจิบและถอนหายใจ “น้องสาวคนที่สามไม่รู้อะไรเลย ท่านอ๋องอ่อนแอและถึงจะอากาศหนาว แต่ท่านก็ไม่กล้ากินและดื่มอย่างอิสระ ชาที่เจ้าชงนั้นราวกับว่าเจ้าไม่ต้องการสิ่งตอบแทน มันเข้มข้นมากเกินไป ข้าเกรงว่ามันจะทำให้ท่านอ๋องปวดท้องได้”

“ขอบใจพระชายา” หมี่โม่หรู่ผสมโรงในเวลาที่เหมาะสม “ทุกวันนี้ข้าดื่มได้เพียงน้ำเปล่าหรือชาอ่อนเท่านั้น”

ใบหน้าของฉินชิงเหยียนแข็งทื่ออีกครั้ง

“แต่…” ฉินปู้เข่อมองนางอย่างจริงใจ น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม และการแสดงออกของนางเต็มไปด้วยความริษยา

………………………………………………………………………………