สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 105 แต่ละคนมีลับลมคมใน

“ท่านไม่ได้วาดให้หม่อมฉันดูเหรอเพคะ?” ฉินปู้เข่อมองหมี่ฉงอย่างขำขัน “หากรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนางชัดเจนนัก ท่านจะใช้รอยแผลเป็นนี้เป็นเครื่องหมายให้หม่อมฉันจำพระชายาขององค์รัชทายาทได้ แต่รูปที่ท่านวาดให้หม่อมฉันมีเพียงรูปร่างใบหน้าและมีสัญลักษณ์ ‘แตงกวา’ บนรูปภาพด้วย”

อันที่จริงนางสงสัยเพราะสิ่งที่จานหานชิวเคยพูดกับนางว่า ราชวงศ์ไม่อนุญาตให้องค์ชายแต่งงานกับสตรีที่มีรอยแผลเป็นบนร่างกาย

หากต๋งเหม่ยจิงผู้นี้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนางจริง ๆ แม้ว่าฮองเฮาจะพยายามเอาชนะอัครมหาเสนาบดีต๋งชวน นางก็จะไม่ทำให้ต๋งเหม่ยจิงเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท

มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือต๋งเหม่ยจิงได้รับบาดเจ็บที่ใบหน้าตอนที่นางยังเด็ก แผลเป็นในช่วงแรกนั้นรุนแรงมาก นางหวาดกลัวจนน้ำตาซึม มันร้ายแรงเสียจนนางอาจจะไม่เชื่อว่าแผลเป็นบนใบหน้าของนางจะจางลงไปตามกาลเวลาและการเผาผลาญของร่างกายมนุษย์

การแสดงรอยแผลเป็นนั้นไม่ได้ดูแย่ แต่บางทีมันก็อาจจะมากเกินไป

เมื่อนางยังเป็นเด็ก นางอาจถูกคนอื่นเหยียดหยามและหัวเราะเยาะเพราะรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนาง หรือรอยแผลเป็นเดียวกันนี้ก็ทำให้เด็ก ๆ ตกใจจนร้องไห้ ดังนั้นนางจึงปล่อยให้สตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านี้มองเห็นรอยแผลเป็นของนางยามเผชิญหน้ากัน

“หากเจ้าคิดว่านางมีจิตใจมืดมนก็ปฏิเสธคำเชิญไปยังตำหนักบูรพาด้วยกันเถิด” หมี่โม่หรู่บีบข้อมือของนางโดยไม่ลังเล และฉวยโอกาสจากสถานการณ์เพื่อจับมือของนางไว้เล่นในมือ

ฉินปู้เข่อมองเขาแปลก ๆ นางกระตือรือร้นมากขึ้นและอยากอยู่กับเขาตลอดทั้งวัน มันมีความสุขที่จะนอนหนุนตักของเขาแล้วกินเมล็ดแตงโมหรือกอดดมกลิ่นกายในขณะที่เขาอ่านหนังสือ

ในตอนบ่ายเขาไม่ได้อธิบายให้ฟังหรือ ว่าตอนที่อยู่ในวังน้ำพุร้อนควรใส่ใจกับคำพูดและการกระทำของตน อย่าเล่นมากจนเกินไป เหตุใดเขาถึงลืมไปเอง

แต่ฉินปู้เข่อมีผิวหน้าหนาเสมอ นางสูญเสียความเป็นกุลสตรีผู้เพียบพร้อมต่อหน้าหมี่ฉงและซือต๋าไปแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องแก้ตัวอีก

นางปล่อยให้หมี่โม่หรู่เล่นมือของตนและเอนหลังพิงไหล่เขาครึ่งหนึ่ง “ไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงเป็นพิเศษหรอกเพคะ นางคิดว่าการทำให้ทุกคนหวาดกลัวตนเองจะทำให้พวกเขาเคารพยำเกรงนาง เหล่าสตรีคนอื่นคงเอาตัวรอดได้ แต่หม่อมฉันเป็นห่วงเรื่องเสด็จอาที่เก้ามากกว่า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หมี่ฉงและหมี่โม่หรู่ก็มองหน้ากัน และดูเหมือนว่าจะมีการพูดคุยนับพันคำในความเงียบ

“ใช่ หม่อมฉันไม่สนใจที่จะรู้ ตราบใดที่มันไม่เกี่ยวข้องกับหม่อมฉัน หม่อมฉันก็จะมีความสุขและผ่อนคลาย” สิ่งที่ฉินปู้เข่อพูดคือความจริง ในฐานะคนที่ฝันว่าจะกินและถ่ายทอดสด ความปรารถนาสูงสุดคือการนอนและรับอาหารจากเทพบุตร

บัดนี้ความปรารถนานั้นกำลังจะเป็นจริง นางจึงไม่อยากให้อะไรมารบกวนง่าย ๆ

“ขอประทานอภัย อ๋องหลี่ชินอยู่ที่นี่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีฝ่ายในนอกประตูถามด้วยความเคารพ

“มีอะไรหรือ?” หมี่ฉงเปิดประตูและก้าวออกไป

ขันทีฝ่ายในกล่าว “เป็นเรื่องบังเอิญที่กระหม่อมได้พบกับท่านอ๋องคังชิน อ๋องจั่วเสียนขอให้กระหม่อมมาที่ตำหนักเพื่อเชิญท่าน ท่านอ๋องตรัสว่าราตรีนี้ช่างยาวนาน ท่านจึงต้องการหาใครสักคนมาร่ำสุราและสนทนาด้วย ได้ยินมาว่าอ๋องหลี่ชินเก่งหมากรุกจึงได้ส่งกระหม่อมมาเชิญอ๋องหลี่ชินเป็นพิเศษพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินปู้เข่อดึงมือของนางออกจากฝ่ามือของหมี่โม่หรู่ การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง “พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา ดูเหมือนว่าเขาไม่กลัวที่จะพูดถึงคนอื่นลับหลัง”

“เสด็จอาที่เก้าก็ยังคงเป็นคนเดิมเช่นเคย ท่านต้องการร่ำสุราและเรียกหลานชายสองสามคนมาเล่นสนุกยามค่ำคืน”

หมี่โม่หรู่จูบหน้าผากนางแผ่วเบาแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ข้าจะใช้เวลาสองสามชั่วยามก่อนที่จะกลับมา หลังจากที่ข้าออกไปแล้ว เจ้าจะได้พักผ่อนก่อน”

“เอ๊ะ เจ้าสองคนไม่ได้ปฏิบัติกับข้าเหมือนมนุษย์จริง ๆ ใช่หรือไม่” ซือต๋าที่เงียบมาโดยตลอดกล่าว

ฉินปู้เข่อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “หม่อมฉันไม่เห็นใครเลย มีเพียงสุนัขตัวเดียว”

หลังจากหมี่ฉงตั้งใจฟังอยู่ไม่กี่คำ เขาก็สวมเสื้อคลุมแล้วไปรอที่ประตู “ไปกันเถิด”

เมื่อซือต๋าได้ยินคำพูดนั้น เขาก็เข็นหมี่โม่หรู่ออกไป และหมี่ฉงก็สวมเสื้อคลุมให้เขาทันเวลา

หลังจากเดินออกจากตำหนักถงจิ้งแล้ว หมี่ฉงก็พูดคุยกับขันทีฝ่ายในเพื่อถามว่าคืนนี้ใครได้รับเชิญบ้าง

ซือต๋าเข็นรถเข็นและเดินตามหลังไปอย่างเงียบ ๆ เนื่องจากฉินปู้เข่อกลับมาที่ห้อง เขาจึงได้พูดเพียงประโยคสุดท้าย

หมี่โม่หรู่ฟังเสียงเอี๊ยดอ๊าดของรถเข็นพลางพูดเสียงเบา “มีอะไรจะพูดหรือไม่”

“เรื่องเกี่ยวกับน้ำตาลทรายแดงคราวที่แล้วเรียบร้อยแล้วหรือ? ไม่สืบสวนต่อแล้ว?”

“ไม่มีเหตุสมควรที่จะสืบสวนต่อ มันไม่ได้มีไว้ทำร้ายข้า”

“ชิ เหตุใดเจ้าถึงได้ไร้หลักการเช่นนี้!” ซือต๋าเหลือบมองหมี่ฉงที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะลดเสียงลง “นี่ดูไม่เหมือนเจ้าเลย”

“เหตุใดข้าถึงไร้หลักการ? ผู้ใดก็ตามที่ถูกส่งมาที่ตำหนักสามารถถูกจัดการได้ตราบใดที่พวกเขามีความคิดอื่น ๆ ซึ่งนางไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อข้า ข้าจึงไม่อาจจัดการนางได้ตามใจต้องการ” หมี่โม่หรู่เงยหน้าขึ้นมองซือต๋าอย่างบริสุทธิ์ใจ

“แต่เจ้าก่อนหน้านี้จะไม่หยุดหากยังมีข้อสงสัยใด ๆ” ซือต๋าและฉินปู้เข่อไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลานาน ความเข้าใจเกี่ยวกับอีกฝ่ายจึงมาจากการอธิบายของหมี่ฉง

เมื่อคุยเรื่องไร้สาระกับนางแล้วขนที่ยาวปกคลุมไปทั่วทั้งตัวล้วนสั่นไหว ดังนั้นเขาจึงยังมีความคิดเห็นบางอย่างเกี่ยวกับนาง

นอกจากนี้ เกี่ยวกับเรื่องของต๋งเหม่ยจิงในคืนนี้ ซือต๋ารู้สึกว่าจิตใจและความกล้าหาญของฉินปู้เข่อนั้นไม่ธรรมดา สตรีที่มีทั้งความงาม สติปัญญา และความลึกลับนั้นเป็นอันตรายต่อเขาอย่างยิ่ง

หมี่โม่หรู่หลับตาลง สีหน้าของเขาดูสลัวเล็กน้อยในความมืด และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดอย่างช้า ๆ ว่า “ทุกคนมีความลับของตัวเอง และข้าก็ไม่มีสิทธิ์ขอให้นางเปิดเผย”

เขาเองก็มีบางอย่างปิดบังนางด้วยไม่ใช่หรือ

เมื่อเทียบกับความอยากรู้อยากเห็นของพระชายาตัวน้อยแล้ว หมี่โม่หรู่ก็รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเกินไปสำหรับเขาที่จะลองสืบความลับของพระชายาตัวน้อยอีกครั้ง

“เจ้าทำเองได้ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวที่เจ้าต้องจัดการมันด้วยตัวเอง” ซือต๋ากลืนประโยคครึ่งหลังลงไปในท้องของเขา

สักวันหนึ่งหากสตรีผู้นี้เข้ามาขวางทางเจ้าหรือสร้างปัญหา ข้าจะช่วยเจ้าจัดการนางอย่างแน่นอน

ตำหนักเหลียนฟางอยู่ไม่ไกลนัก เนื่องจากทั้งสองจงใจชะลอความเร็วลง เมื่อมาถึงที่ ก็พบว่าหมี่ฉงกำลังรอพวกเขาอยู่ที่ประตูเป็นเวลานานแล้ว

“หมี่เซวียนอยู่ที่ตำหนักของเสด็จพ่อ ดูเหมือนว่าเสด็จอาที่เก้าจะจงใจเลือกเวลาที่จะมาพบเรา” เขาอธิบายอย่างรวดเร็วและคว้ารถเข็นจากมือซือต๋า “เหตุใดเจ้าไม่ไปตอนนี้เล่าซือต๋า รีบไปสังเกตความเคลื่อนไหวก่อนเถิด”

“ตกลง ในยามค่ำคืนเช่นนี้ ไม่ควรรอช้า” หลังจากพูดถึงสิ่งที่ต้องพูดแล้ว ซือต๋าก็ไม่มีความตั้งใจจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป

เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวจากด้านนอก หมี่เฉินอี้ก็สั่งให้ใครบางคนเปิดประตู เขานอนอยู่บนเตียงร้อนและพูดด้วยเสียงที่ดังกังวาลว่า “ข้ารอเจ้ามานานแล้ว ไม่คิดว่าเจ้าช้าไปสักหน่อยหรือ?”

“เสด็จอาที่เก้าน่าจะบอกพวกเราล่วงหน้านะพ่ะย่ะค่ะ บัดนี้โม่หรู่มีครอบครัวที่ต้องดูแลแล้ว กระหม่อมต้องพาเขาออกจากบ้านมาด้วยความเขินอาย”

หมี่ฉงที่เข้าหาเก่งทั้งสองฝ่าย เหมาะมากสำหรับการสร้างบรรยากาศ

หมี่เฉินอี้หัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว “เช่นนั้นคราวหน้าข้าจะไม่เรียกโม่หรู่มาแล้ว เราสองคนก็แค่ร่ำสุรากัน หากมันช่วยไม่ได้ อาและหลานชายก็จะได้สาวงามสักสองคนมาอบอุ่นแทนผ้าห่มด้วย”

……………………………………………………………………….