สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 120 ดวงตางดงามเสียจนอยากสะสมไว้

ในตำหนักถงจิ้ง ฉินปู้เข่อและหมี่โม่หรู่กำลังนั่งอยู่บนเตียงอุ่นที่ร้อนระอุ ปกป้องกระดานหมากล้อมและต่อสู้กัน

“โดนกิน!”

นางวางหมากสีดำในมือของนางลง ปรบมือและร่าเริง “หม่อมฉันชนะอีกแล้ว รีบเอาเงินมาอีกสิบตำลึงเพคะ”

หมี่โม่หรู่มองดูตัวหมากขาวดำที่กระจัดกระจายบนกระดานหมากล้อมแล้วถูขมับของเขา ชายหนุ่มคุ้นชินกับการเล่นหมากรุก และวันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เล่นหมากล้อม และเขาแพ้มาสามเกมติดต่อกันโดยไม่รู้ตัว

ฉินปู้เข่อหยิบตัวหมากและใส่กลับเข้าไปในถ้วยหมากล้อม เตรียมพร้อมที่จะเริ่มเกมต่อไปอย่างตื่นเต้น

“เสี่ยวเข่อ เหตุใดเจ้าจึงไม่ให้ข้าสอนเจ้าเล่นหมากรุกเล่า ข้าเขียนวิธีเล่นหมากรุกให้เจ้าอีกครั้งเมื่อคืนนี้ ซึ่งมันง่ายกว่าครั้งที่แล้ว”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้สอนพระชายาตัวน้อยให้เล่นหมากรุก เขาสอนนางเป็นเวลาห้าวันเต็ม เขาเขียนขั้นตอนหมากรุกที่ง่ายที่สุดบนกระดาษและสอนนางทีละขั้นตอน แต่ในที่สุดนางก็เล่นไม่เป็นอยู่ดี

นางตั้งใจในการเคลื่อนไหวสามครั้งแรกของการแข่งขัน เมื่อใดก็ตามที่มีตัวหมากรุกมากกว่าสิบตัวอยู่บนกระดานหมากรุก นางก็จะเริ่มเลอะเทอะและไม่รู้ว่าต้องเล่นต่อไปอย่างไร

บ่ายวันนี้พระชายาตัวน้อยจึงคิดกฎเกณฑ์ของนางเอง แล้วสอน ‘หมากล้อม’ ให้เขา และนางก็กดเขาลงบนกระดานหมากล้อมและถูเขาไปมา

“ไม่เพคะ หมากรุกของท่านซับซ้อนเกินไปสำหรับหม่อมฉัน และหม่อมฉันก็เล่นไม่เป็น แต่หมากล้อมนั้นเล่นง่ายและรวดเร็วนัก ชาหนึ่งถ้วยสามารถเล่นได้สามรอบและหม่อมฉันสามารถชนะสามสิบสองเกมติดได้ มันเป็นเกมที่ทำกำไรได้มากที่สุดในโลก” ฉินปู้เข่อปฏิเสธทันที

“พระชายา เมื่อถึงยามเซินผู้คนจากจวนสกุลฉินก็จะมาถึงแล้วเพคะ” ซวงหวนเข้ามาเพื่อเปลี่ยนชาและจุดตะเกียง

“อ่า เร็วจัง” ฉินเฉิงหย่งส่งคนมาเชิญนางให้ไปรวมตัวกันเป็นเวลาสองหรือสามวันแล้ว โดยบอกว่าพ่อต้องติดต่อกับลูกสาว แต่นางไม่อาจหลีกเลี่ยงเวลาสำหรับคืนนี้ได้

หมี่โม่หรู่เหลือบมองนาง “หากเจ้าไม่ต้องการไปที่นั่น ข้าจะบอกไปว่าเจ้าไม่สบายเพราะเห็นสีหน้าเจ้าดูไม่เต็มใจ”

“ไปดีกว่าเพคะ” หลังจากฉินปู้เข่ออาบน้ำแล้ว นางก็ยืนอยู่ที่ประตูแล้วหันกลับมาส่งจูบให้เขา “อาบน้ำแล้วรอให้หม่อมฉันกลับมานะเพคะ”

ในวันที่ผ่านมาเขาเคยชินกับการความทะลึ่งของพระชายาตัวน้อย แต่หมี่โม่หรู่ก็ไม่คิดว่าสิ่งที่นางพูดจะผิดไป แต่อู๋เหินที่ยืนอยู่หน้าประตูกลับเม้มปากและอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาไม่ได้เข้าใจบทสนทนาของท่านอ๋องและพระชายาผิดไปใช่หรือไม่

ฉินปู้เข่อก้าวออกจากประตู และในขณะที่ประตูข้างหลังนางปิดลงแล้ว ตัวหมากล้อมในมือของหมี่โม่หรู่ก็ลอยเข้าไปใส่กรอบประตูข้างหูของอู๋เหิน

เสียงลมที่พัดเข้าหูทำให้หูของเขาเจ็บ อู๋เหินยืนตัวตรง และการแสดงออกของเขาก็กลับสู่ความเคร่งขรึมตามปกติ

หมี่โม่หรู่ก้มศีรษะลงและเล่นตัวหมากล้อม เขาอดคิดไม่ได้ว่าแม้ว่าฉินเฉิงหย่งจะไม่ค่อยดีกับพระชายาตัวน้อยและอนุหลัว แต่นางก็ให้อภัยแม้จะไม่ชอบพ่อของตนเอง

แต่ทุกครั้งที่พระชายาตัวน้อยพูดถึงฉินเฉิงหย่ง สายตาของนางก็ปราศจากความเกลียดชังหรือไม่พอใจ นางเฉยเมยนักราวกับว่านางกำลังพูดถึงคนแปลกหน้า

เขาวางหมากไว้บนกระดานหมากล้อมอย่างรุนแรง เหตุใดกรงเล็บแมวจึงออกมาข่วนเขาอีกครั้ง เขาบอกว่าเขาจะไม่สืบสวนมันอีก แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่าจะยังมีอะไรอีกหรือไม่

หลังจากฉินปู้เข่อเดินออกจากตำหนักถงจิ้ง นางก็เดินไปยังตำหนักที่ฉินเฉิงหย่งอาศัยอยู่อย่างแช่มช้า ความเร็วนั้นช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ การเดินช้าสักเสี้ยวถ้วยชาบนท้องถนนสามารถช่วยให้นางรอดพ้นจากการอยู่ต่อหน้าเขาได้เสี้ยวถ้วยชา

การรวมญาติในอุดมคติของนางคือการกินอาหาร และหลังจากกินเสร็จหนึ่งเค่อนางก็จะออกมาทันที

เมื่อนางกำลังจะเลี้ยวเข้าทางเดินส่วนสุดท้าย เปลือกตาของฉินปู้เข่อก็กระตุกอย่างรวดเร็ว และนางก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในใจ

คืนนี้มีงานเลี้ยงหงเหมินไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงจะไม่ไป

ฉินปู้เข่อหยุดและลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อนางเงยหน้าขึ้น นางก็เห็นกลุ่มคนกำลังเดินเข้ามาทางนี้

ในบรรดากลุ่มคนที่เดินไปข้างหน้าดูเหมือนจะเป็นองค์รัชทายาทหมี่เซวียน และชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างเขาก็ดูสุภาพนัก

เมื่อนางเห็นชัดเจนว่าใครกำลังเดินเคียงข้างหมี่เซวียน นางก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ชายที่ปรากฏตัวใกล้ตำหนักเฮ่อเจียงและเดินออกจากประตูลับในคืนนั้น แม้ว่านางจะมองทะลุกำแพงได้ แต่ในขณะนั้นมันก็มืดมิดเกินไป จนมองเห็นใบหน้าของชายผู้นั้นก็ไม่ชัดเจน แต่นางรู้เพียงว่าหน้าตาเป็นอย่างไร แต่คราวนี้นางจำเขาได้เพียงชำเลืองมอง

ชายผู้นี้ดูเหมือนอายุราวสี่สิบ ใบหน้าปราศจากหนวดเครา ผิวขาวงดงามราวกับไม่เคยพบแสงแดดมาหลายปีแล้ว และสายตาของเขาก็ทำให้นางรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก

รูปลักษณ์เช่นนี้ทำให้ฉินปู้เข่อรู้สึกถึงเขาได้

ดวงตาของหมี่เซวียนกวาดมาทางนาง ฉินปู้เข่อจึงก้มศีรษะและโค้งตัวของนางแล้วเดินไม่กี่ก้าวไปข้างทางเดิน และหลีกทางให้พวกเขาผ่านไปก่อนด้วยความเคารพ

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา และเสียงเล็กราวสตรีก็ดังขึ้นตรงหน้านาง “ท่านองค์รัชทายาท นี่คือ…”

“นี่คือพระชายาของน้องชายเจ็ด” หมี่เซวียนแนะนำสั้น ๆ

“อ๋อ เป็นพระชายาหลี่ชินนั่นเอง” ชายผู้นั้นพูดขณะเดินออกจากฝูงชนและก้าวเข้ามาหาฉินปู้เข่ออีกสองสามก้าว “ข้าได้ยินเสี่ยวจิงพูดถึงว่านางเป็นคนที่น่าสนใจและวิเศษยิ่งนัก”

เสียงราวกับสตรีนั้นเหนียวและเปียกราวกับงูน้ำ จนฉินปู้เข่ออดไม่ได้ที่จะขนลุกไปทั้งตัว

นางตอบรับทันทีและคุกเข่าลงเล็กน้อย “หม่อมฉันคารวะอัครมหาเสนาบดีเพคะ”

ต๋งชวนเย้ยหยัน “ช่างเป็นสาวน้อยที่ฉลาดเสียจริง”

เมื่อเห็นเช่นนั้น หมี่เซวียนที่อยู่เคียงข้างก็พูดว่า “น้องสะใภ้เจ็ดจะไปไหนหรือ”

“กราบทูลองค์รัชทายาท ไปที่จวนของท่านพ่อของหม่อมฉันเพคะ” ฉินปู้เข่อก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวและยังคงก้มหน้าต่อไป

ดวงตาของต๋งชวนหันมาที่นาง เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ดีแล้ว ดีแล้ว”

จากนั้นเขาก็หันศีรษะและพูดกับหมี่เซวียนว่า “ดวงตาของพระชายาหลี่ชินเหมือนพ่อของนางยิ่งนัก ดวงตาทั้งสองช่างงดงามเสียจนอยากจะสะสมไว้ยิ่งนัก”

“ฮ่า ๆๆ อัครมหาเสนาบดีมีอารมณ์ขันนัก” หมี่เซวียนรู้งานอดิเรกของพ่อตาผู้นี้ ดังนั้นเขาจึงตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะ

“องค์รัชทายาท อัครมหาเสนาบดี เหตุใดพวกท่านจึงยังอยู่ที่นี่ เสด็จพ่อรอพวกท่านมานานแล้ว” หมี่ฉงตะโกนเสียงดังจากด้านหน้า

ต๋งชวนเหลือบมองฉินปู้เข่ออีกครั้งก่อนจะยกเท้าขึ้นและเดินต่อไป

เมื่อเห็นผู้คนเดินจากไปไกล ฉินปู้เข่อก็หอบหายใจอย่างรุนแรง เหตุใดจึงได้กลิ่นปัสสาวะมาจากต๋งชวน บางทีคนนอกอาจจะได้กลิ่นเมื่อเข้าใกล้เขา แต่นางกลับได้กลิ่นฉุนตั้งแต่เขามาจนถึงตอนนี้ นางหายใจไม่ออกเพราะกลิ่นปัสสาวะจนต้องกลั้นหายใจอยู่ครู่หนึ่ง

“พระชายา ท่านเป็นอย่างไรบ้างเพคะ?” ซวงหวนเป็นห่วง วิธีการที่อัครมหาเสนาบดีผู้นี้มองดูผู้คนช่างน่ากลัวเสียจริง นางรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกงูพิษจ้องเขม็งอยู่

ฉินปู้เข่อก้มหน้าครุ่นคิดเรื่องต่าง ๆ และตอบเสียงเบาว่า “อืม”

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว นางก็เดินช้าลง แล้วชี้ไปที่ขันทีที่เดินผ่านไปมาบนถนน มองซวงหวนแล้วถามว่า “เจ้าคิดว่าอัครมหาเสนาบดีจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่?”

ซวงหวนมองตามสายตา เอียงศีรษะแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่น่าเป็นไปได้เพคะ เขาแค่ไม่มีหนวดเครา อย่างไรก็ตามพระชายาขององค์รัชทายาทมาจากสกุลต๋ง ดังนั้นเขาจะไม่ส่งลูกบุญธรรมไปยังตำหนักบูรพาเพื่อเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทหรอกเพคะ”

“นั่นสินะ” ฉินปู้เข่อปัดเป่าความคิดในใจ “หากเขาเป็นขันที เขาคงไม่ได้รับเลือกเป็นอัครมหาเสนาบดี”

“การคาดเดาของน้องสะใภ้ของข้าถูกต้องแล้ว” หมี่ฉงเดินออกมาจากด้านหลังของฉินปู้เข่อ

“ตาเถร!” ฉินปู้เข่อหันกลับมาและลูบหัวใจที่เต้นแรงดัง ‘ตึก ตึก’ และจ้องมองไปที่เขา “ท่านไม่ได้ไปกับพวกเขาหรือ เกือบหัวใจวายตาย!”

หมี่ฉงไม่ได้เย้าแหย่นาง เหลือบมองไปทางซ้ายและขวาแล้วลากนางไปยังที่เปลี่ยว

………………………………………………………………………….