สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 199 มิตรภาพอันแปลกประหลาดของสตรี

บทที่ 199 มิตรภาพอันแปลกประหลาดของสตรี

บทที่ 199 มิตรภาพอันแปลกประหลาดของสตรี

“ไม่กังวลได้อย่างไร เรื่องใหญ่เช่นนี้หม่อมฉันจะไปกับท่านด้วย”

หมี่โม่หรู่อดขมวดคิ้วไม่ได้ “ไร้สาระ! ด้วยท้องที่ใหญ่โตเช่นนี้ การเดินทางยังอีกยาวไกล เจ้าคิดว่ามันเหมือนกับตอนที่ไปเขตหลินเป่ยหรือ หากมีอะไรผิดพลาดระหว่างทาง เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร?”

“เอ่อ ดูเหมือนว่าจะเหมือนเดิม หม่อมฉันไม่คิดว่าหม่อมฉันจะลืมร่างกายของตัวเองนะเพคะ” ฉินปู้เข่อยกยิ้มและเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเห็นว่าสีหน้าของชายหนุ่มยังไม่ค่อยดีนัก นางจึงจับมือใหญ่ของชายหนุ่มมาวางไว้บนท้องของตนอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “จะว่าไปแล้วท้องปั่นป่วนมาระยะหนึ่งแล้วในช่วงเวลานี้”

อารมณ์ที่ปะทุออกมาจากอกของเขากลายเป็นความอ่อนโยนราวกับกระแสน้ำทันที ความสนใจของหมี่โม่หรู่หันไปที่มือของเขาทันที เขาเอนตัวลงวางหูบนท้องบางของฉินปู้เข่อและรับความรู้สึกอย่างระมัดระวัง “เจ้ามักจะบอกว่าในท้องของเจ้าสามารถเคลื่อนไหวได้ แต่ข้าไม่เคยเจอเลยสักครั้ง คราวนี้เจ้าก็หลอกข้าอีกแล้ว…”

ทันใดนั้นสีหน้าของชายหนุ่มก็ตกตะลึงและประหลาดใจ เสียงของเขาสั่นเครืออย่างไม่อาจควบคุมได้ “ขยับจริง ๆ ด้วย เขาเตะหน้าข้า อยู่ในนั้น ดูกระเป๋าใบเล็กที่นูนออกมาตรงนี้สิ!”

ในช่วงเวลานี้เอง หมี่โม่หรู่ได้ตระหนักถึงความสุขของการเป็นพ่ออย่างแท้จริงเป็นครั้งแรก เมื่อก่อนเขาเห็นท้องของฉินปู้เข่อใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้การเคลื่อนไหวของนางช้าลงเรื่อย ๆ และรู้สึกราวกับว่ามีก้อนเนื้อเล็ก ๆ ที่กำลังเติบโตอยู่ในท้องของนาง

ตอนนี้เขารู้สึกว่าในท้องนี้ไม่ใช่ก้อนเนื้อแต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่จะจ้องมองเขา หัวเราะ ร้องไห้ใส่เขา และเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ ในอนาคต

เมื่อการเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์หยุดลง หมี่โม่หรู่ก็ขยับใบหน้าออกจากท้องของนาง และจ้องไปที่ท้องของฉินปู้เข่ออย่างไม่ขยับเขยื้อน การแสดงออกของเขาค่อย ๆ ตึงเครียด

“อะไร มีอะไรผิดปกติหรือเพคะ” เมื่อฉินปู้เข่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้านางที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนสีหน้า นางก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

อารมณ์ของสตรีมีครรภ์จะแปรปรวนไม่ใช่หรือ แต่เหตุใดอารมณ์ของชายผู้นี้ถึงเปลี่ยนไปเร็วกว่านางอีก แต่นางก็ชินแล้ว เมื่อก่อนตอนที่คนทั้งสองไม่ค่อยเป็นมิตรกัน อารมณ์ของชายผู้นี้ก็ไม่ต่างจากอากาศในเดือนมิถุนายนและกรกฎาคม ครึ่งแดดครึ่งฝน…

“กลับห้องไปพักผ่อนซะ!” ก่อนที่ฉินปู้เข่อจะได้สติ หมี่โม่หรู่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วอุ้มนางขึ้นและเดินไปที่ห้องนอน

หัวของฉินปู้เข่อเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม “แต่หม่อมฉันเพิ่งตื่น”

“งั้นก็นอนพักบนเตียงไป ยืนท้องโตเดี๋ยวจะเหนื่อย” หมี่โม่หรู่วางนางลงบนเตียงและพูดสองสามคำแล้วรีบออกไป

เอ่อ… อาจเป็นเพราะเขายังทำงานราชสำนักไม่เสร็จ และรู้สึกว่านางรบกวนการทำงาน

เมื่อฉินปู้เข่อลุกขึ้นนั่ง ซวงหวนก็รีบวางหมอนนุ่ม ๆ สองใบไว้ข้างหลังนาง เพราะเอวของนางมักพับอยู่เสมอเมื่อนอนราบ

“พระชายา มีคนมาขอพบท่าน” อู๋หัวมองฉินปู้เข่ออย่างระมัดระวังแล้วรายงาน

“ใครกัน มาหาท่านอ๋องหรือเปล่า?” นางยืนขึ้นและเดินออกไปพร้อมซวงหวนด้วยความสงสัย “ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ในห้องอ่านหนังสือหรือ?”

อู๋หัวก้มศีรษะลง “ท่านอ๋องเพิ่งขึ้นรถม้าออกจากตำหนักไป คนผู้นั้นคือท่านหญิงอี๋ฮวน”

“นางมาทำอะไรที่นี่? เจ้าสามารถขับไล่นางออกไปได้ เหตุใดต้องมารายงานให้นายหญิงโมโหด้วย!” ซวงหวนจ้องอู๋หัวอย่างขุ่นเคือง

ฉินปู้เข่อยังคงสงสัย “นั่นสิ นางมาทำอะไรที่นี่ ตอนนี้ท่านอ๋องก็ไม่ได้อยู่ในตำหนักแล้ว…”

“พระชายาหลี่ชิน!” ทันทีที่นางก้าวออกจากประตู เสียงสดใสของผู้หญิงก็ดังขึ้นที่ประตูของตำหนักดังลั่น

ฉินปู้เข่อหันไปมอง เหยาอี๋ฮวนในชุดขี่ม้าสีแดงสดโบกมือให้นางอยู่ที่ประตูสวนชิงอวี้และตะโกนว่า “เป็นไปได้หรือไม่ว่าพระชายากลัวท่านหญิงจนชะงักไปเช่นนี้”

สีแดงสดใสเช่นนี้ค่อนข้างคล้ายกับสไตล์การแต่งตัวของซือต๋าเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าซือต๋าจะไม่ได้ปากจัดถึงเพียงนี้

“เข้ามาสิ” ฉินปู้เข่อมองผู้มาเยือน “บังเอิญว่าเจ้ามาช้าไปสองสามก้าวเพราะหมี่โม่หรู่ออกไปแล้ว ข้าเกรงว่าวันนี้เจ้าจะไม่ได้เจอเขา”

“ข้ารู้ดีอยู่แล้ว เมื่อข้าเข้ามาเมื่อครู่นี้ก็บังเอิญเห็นท่านอ๋องรีบออกไปพอดี แต่ไม่เห็นว่าเขาจะทักทายข้าบ้างเลย” เหยาอี๋ฮวนทำหน้ามุ่ยและถอนหายใจ “ข้าไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาไม่เห็นข้าจริง ๆ หรือจงใจมองข้ามโดยเจตนา”

ฉินปู้เข่อแซวว่า “ถ้าอย่างนั้นเหตุใดเจ้าไม่หันหลังไล่ตามเขาไปเล่า?! วิ่งกระหืดกระหอบไปเลยสิ แต่ข้าจะไม่ช่วยเจ้าไล่ตามเขานะ”

“ข้าไม่มีเจตนาจะวิ่งไล่ตามคนไร้สมรรถภาพทางเพศ” เหยาอี๋ฮวนตอบกลับ “มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ปฏิบัติต่อเขาราวกับเป็นสมบัติ”

“ฮ่า ๆๆ” ฉินปู้เข่อหัวเราะจนตัวโยกไปมา นางนึกขอบคุณเหยาอี๋ฮวนอย่างเงียบ ๆ ในใจอีกครั้ง เพราะ ‘คำสารภาพ’ ของนางและการช่วยสร้างภาพให้จนถึงวันนี้ ภาพลักษณ์ของหมี่โม่หรู่ในความคิดของเหล่าสตรีชั้นสูงเหล่านั้นจึงแย่ลงมาก

ไม่เพียงแต่เรื่องนั้นเท่านั้นที่ไม่ดี แต่ยังรวมถึงการมีความตุ้งติ้งคล้ายสตรีอีกด้วย ทำให้สตรีทุกคนที่ตั้งใจจะเข้าหาเขาในตอนแรกหันหลังกลับและเลือกคนที่เหมาะสมกว่าต่อไป

เหยาอี๋ฮวนจ้องมองผู้หญิงท้องโตและมีใบหน้ายิ้มแย้มตรงหน้านางอย่างว่างเปล่าและพูดไม่ออก นางอดไม่ได้ที่จะระบายความในใจออกมา “เจ้าเป็นผู้หญิงที่ประเสริฐยิ่งนัก มาพบกับอดีตพระสนมของสวามีแต่ก็ยังยิ้มได้อยู่ ไม่รู้ว่าข้าควรเรียกเจ้าว่าใจกว้างหรือโง่เขลาดี”

“ตามสบาย ๆ การที่เจ้าช่วยขับไล่คู่แข่งที่เป็นเหล่าสตรีที่หลงใหลพ่อเทพบุตร มันก็เป็นอะไรที่แปลกและโง่เขลามากเช่นกัน” ฉินปู้เข่อคิดจริง ๆ ว่าเหยาอี๋ฮวนมีนิสัยที่น่ารัก เปิดเผยและไม่ขุ่นเคือง ซึ่งเหมาะกับรสนิยมของนางยิ่งนัก

มุมปากของเหยาอี๋ฮวนอดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อย และนางก็พูดเสียงเบาว่า “ข้าไม่ต้องการให้ขี้วัวมาแปดเปื้อนดอกไม้ของข้า! และเห็นว่าเจ้าเองก็เอาแต่มอง”

ตั้งแต่วันนั้นที่นางได้พูดคุยกับฉินปู้เข่อเป็นเวลานาน นางก็ได้เข้าใจบางสิ่งและเข้าใจด้วยว่าเหตุใดหมี่โม่หรู่ถึงตกหลุมรักพระชายาคนนี้มาก ไม่ใช่แค่หมี่โม่หรู่เท่านั้น แต่เหยาอี๋ฮวนก็รู้สึกว่านางมีความประทับใจที่ดีต่อสตรีผู้นี้เช่นกัน จนเลือกที่จะเปิดใจรับความรู้สึกดี ๆ

เมื่อนางเข้าไปในตำหนักเพื่อสร้างปัญหา พระชายาก็เพียงแค่สนับสนุนคนรับใช้ของนางอย่างกล้าหาญ และนางก็ไม่ได้ขับไล่ตนออกไป และนางยังไว้ชีวิตสาวใช้เฒ่าและไฉ่ถังด้วย จึงถือว่านางเป็นผู้มีความยุติธรรมและมีเหตุผล

“เจ้าน่ะสิเป็นขี้วัว!” เมื่อฉินปู้เข่อได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มและจ้องมองนางอย่างหงุดหงิด “เจ้าเดินทางมาตั้งไกลเพื่อด่าข้าว่า ‘ขี้วัว’ ด้วยตัวเองหรือ? บ้าที่สุด!”

“อ่า~” เหยาอี๋ฮวนก้มศีรษะลงและไอเบา ๆ อย่างประหม่าเล็กน้อย “คราวนี้ข้ามาเพื่อบอกลา ข้าจะออกไปพร้อมกับกองทัพในวันพรุ่งนี้ ตำหนักเหล่านี้ไม่เหมาะกับข้าและไม่มีการต่อสู้สนุก ๆ เหมือนที่นั่น”

เมื่อเห็นฉินปู้เข่ออ้าปากด้วยความประหลาดใจ เหยาอี๋ฮวนก็ยกมือขึ้นและพูดต่อว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่แข่งขันกับเจ้าเพื่อตำแหน่งขี้วัว ข้าแค่ต้องการจะไปดูว่าค่ายทหารเป็นอย่างไร และต้องการทำความดีความชอบทางการทหารอย่างมีความสุข”

ฉินปู้เข่อเหลือบมองนางขึ้นและลง เหยาอี๋ฮวนในชุดขี่ม้าดูดีกว่าในชุดราชสำนักที่พะรุงพะรังยิ่งนัก เพราะบุคลิกที่องอาจและดวงตาอันกล้าหาญ นางพยักหน้าอย่างมีความสุข “อืม บางทีเจ้าอาจจะเหมาะเป็นแม่ทัพหญิงจริง ๆ แต่ผิงเล่อเฮ่าจะยอมให้ขึ้นไปแนวหน้าหรือ?”

“ไม่ยอมหรอก” เหยาอี๋ฮวนไม่สนใจ “ข้าจึงสั่งให้ใครบางคนแอบล่วงหน้าเข้าไปในค่ายทหารในวันพรุ่งนี้แล้ว เฮ้ แค่รอฟังข่าวดีว่าข้าจะได้เป็นแม่ทัพหญิงคนแรกในต้าเซี่ยเถอะ!”

“โอ้โห น้ำเสียงหนักแน่นดีมาก คราวนี้หากเจ้ากลับมาพร้อมความสำเร็จทางการทหาร ไม่ว่าจะเล็กแค่ไหน ข้าก็จะพาเจ้าไปเลี้ยงอาหารสุดพิเศษเลย!”

………………………………………………………………………..