สำรับมนตราของชายาอ๋อง [戏精王妃的魔力美食屋] – บทที่ 244 เปิดเผยให้กระจ่าง

ตอนที่ 244 เปิดเผยให้กระจ่าง

ตอนที่ 244 เปิดเผยให้กระจ่าง

“ท่าน ท่าน ท่านคือ…”

หมี่เหิงจ้องไปยังคนตรงหน้าอย่างว่างเปล่า โดยไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรไปชั่วขณะหนึ่ง

เหตุใดกุนซือของเขาถึงคล้ายกับหมี่โม่หรู่มากถึงเพียงนี้ เมื่อเขาพบกุนซือผู้นี้เป็นครั้งแรก เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นบัณฑิตที่ถ่อมตัวและสุภาพ

แต่เมื่อหมี่เหิงครุ่นคิดต่ออีกครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะได้เจอหน้ากุนซือเพียงครั้งเดียว ในตอนที่ขอร้องให้เขาออกจากชนบท ต่อมากุนซือก็สื่อสารกับเขาผ่านผ้าม่านหนาที่กั้นไว้ เพื่ออำพรางรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเขา

และยังใช้สรรพนามเรียกตัวเองเฉกเช่น ‘เชื้อพระวงศ์ชั้นสูง’ ด้วย…

มีใครในวัยเดียวกับเขาที่สามารถเรียกแทนตัวเองเหมือนเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงได้?

หมี่เหิงอดคิดในใจไม่ได้

ก่อนที่เขาจะนึกชื่อออก กุนซือที่อยู่ข้างหน้าเขาก็ขยับเข้ามาใกล้อีกก้าว บัดนี้หมี่เหิงตระหนักได้แล้วว่ากุนซือของเขาแตกต่างจากหมี่โม่หรู่ยิ่งนัก เพราะแม้ว่าหมี่โม่หรู่จะโกรธ แต่เขาก็ไม่มีรังสีอำมหิตที่น่ายำเกรงเช่นนี้

“ข้าจำได้ว่าเคยบอกท่านแล้วว่าหากท่านต้องการให้ข้าทำงานให้ท่าน การตัดสินใจทุกเรื่องในราชสำนัก ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ต้องได้รับอนุญาตจากข้าก่อน และท่านจะไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องสิ่งใดนอกราชสำนัก ท่านลืมแล้วหรือ?”

“ไม่หรอก… ท่านคิดว่าตอนนี้ท่านได้เป็นองค์รัชทายาทแล้ว ท่านจึงไม่จำเป็นต้องมีกุนซืออย่างข้าอีกต่อไป…”

เสียงของหมี่อี้เหิงไม่ได้ดังเกินไป แต่มันเป็นเสียงไม่ดังและไม่เบาที่สามารถทำให้หมี่เหิงเหงื่อออกหลังได้

เขาบังคับตัวเองให้ยืดหลังตรงแล้วเถียงว่า “สิ่งที่หมี่เซวียนสามารถทำได้ เหตุใดข้าถึงทำไม่ได้ อีกอย่างคือสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็เป็นเพียงวิธีการที่จำเป็นในการรักษาตำแหน่งของข้า…”

เพียะ!

ก่อนที่หมี่เหิงจะพูดจบ เขาก็ถูกฝ่ามือฟาดลงบนหน้า

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง คนที่อยู่ข้างหน้าเขายังคงอยู่ห่างจากเขาสามก้าวด้วยท่าทางสงบและเย็นชา และไม่มีบุคคลที่สามอยู่ในห้อง

“ท่าน ท่านตบข้าหรือ?!” หมี่เหิงจับแก้มอันร้อนผ่าวของตนอย่างไม่เชื่อ

หมี่อี้เหิงนั่งลงและเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “สิ่งที่เจ้ากำลังคิดไม่ใช่แค่การกำจัดหมี่โม่หรู่และเสด็จพ่อของเจ้า ในฐานะที่ข้าเป็นกุนซือของเจ้า ข้าย่อมรู้นิสัยของเจ้าดีและต้องการควบคุมพฤติกรรมของเจ้า เจ้าจะยังเก็บพวกเขาไว้หรือ?”

เมื่อหมี่เหิงถูกแทงใจดำก็ไม่เสแสร้งอีกต่อไป เขายกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วพูดว่า “เป็นธรรมดาที่ข้าจะไม่เก็บไว้ เดิมทีข้าวางแผนไว้ว่าจะจัดการพวกเขาหลังจากคืนนี้ และจัดการเจ้าหลังงานศพพ่อของข้า แต่ดูแล้วเจ้าคงได้ไปพร้อมกับพวกเขาในคืนนี้นี่แหละ”

“ถ้าเดาไม่ผิด ท่านคือ ‘อ๋องอี้’ ในตำนานใช่หรือไม่? เป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของหมี่โม่หรู่ใช่หรือไม่?” บัดนี้หมี่เหิงได้กล่าวออกไปแล้ว แม้ว่าผลของการคาดเดาจะน่าเหลือเชื่อ แต่เขาก็ไม่สามารถจินตนาการถึงคนที่เรียกแทนตัวเองแบบ ‘เชื้อพระวงศ์ชั้นสูง’ และมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับหมี่โม่หรู่ได้แล้ว ซึ่งเกรงว่าจะไม่มีใครอื่นอีกนอกจาก ‘อ๋องอี้’

หมี่อี้เหิงเหลือบมองเขา “ผู้สูงศักดิ์ระวังวาจาด้วยเพื่อให้ลิ้นเจ้ายังคงอยู่ ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าตำแหน่ง ‘องค์รัชทายาท’ อาจทำให้เจ้ารู้สึกไม่สบายใจได้ ซึ่งทำให้ข้าประหลาดใจเสียจริง เดิมทีข้าต้องการจะให้เจ้าเล่นกับโม่หรู่ด้วยซ้ำ”

“ตอนนี้ดีแล้วที่เจ้ามอบกริชให้เขาด้วยมือของเจ้าเอง เด็กไม่เอาถ่าน เป็นการยากสำหรับข้าที่ต้องอยู่เคียงข้างเจ้าเพื่อสอนเจ้าเป็นเวลาสองปี ซึ่งก็ไม่มีการพัฒนาแต่อย่างใดเลย ช่างน่าเบื่อยิ่งนัก”

ดวงตาของหมี่เหิงฉายแววเกรี้ยวกราด “ตอนนี้หน้าข้าแตกเป็นเสี่ยงจนไม่มีที่ว่างให้ซ่อมแล้ว ข้าจะทำให้เจ้าและลูกชายของเจ้าถูกฝังอยู่ด้วยกัน ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะตายไปนานแล้ว ยังมีชีวิตอยู่มาอีกหลายปีเช่นนี้ได้ก็บุญแล้ว!”

จากนั้นเขาก็วางนิ้วลงบนริมฝีปากและเป่าเสียงหวีดสั้น ๆ สองครั้งและเป่าเสียงหวีดยาวหนึ่งครั้ง

บริเวณโดยรอบเงียบไปครู่หนึ่ง หมี่อี้เหิงมองดูหมี่เหิงอย่างสมเพชในความโง่เขลา “จุ๊ เจ้าได้มาอยู่ข้างกายข้าหลายครั้งแล้ว แต่เจ้าไม่รู้หรือว่าทางเดินของตำหนักแห่งนี้สามารถเปลี่ยนไปตามใจชอบได้?!”

“แน่นอนว่าที่ข้ากล้าทำในวันนี้ ข้าย่อมมีแผนผังฉบับล่าสุด นี่ต้องขอบคุณฉินปู้เข่อผู้เป็นลูกสะใภ้ของเจ้าที่ได้วาดแผนผังล่าสุดให้ แล้วขอให้อ๋องจั่วเสียนทำลายกลไกที่เป็นกุญแจให้ด้วย เจ้าคงจะคาดไม่ถึงสินะ”

หมี่เหิงฟังการเคลื่อนไหวข้างนอกพลางพูดอย่างเคร่งขรึม “คนของข้าจำแผนผังทางเดินได้ขึ้นใจแล้ว คราวนี้พวกเขาก็แค่ต้องอ้อมเขาวงกตของเจ้าเท่านั้น!”

“ข้าเริ่มสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเด็กในตำหนักของเจ้า ตั้งแต่เจ้าเริ่มขอให้ข้าช่วยหาแม่นมให้แล้ว ต่อมาคนที่อยู่ในตำหนักนี้ก็ย่อมรู้ดีว่าพระชายาหลี่ชินอาศัยอยู่ที่นี่ และเขาวงกตของเจ้าก็ไม่ใช่อุปสรรคอีกต่อไป!”

หมี่อี้เหิงหัวเราะด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ได้จงใจเปิดเผยแผนผังนี้ และเจ้าไปได้ยินมาจากไหนว่ากลไกที่เป็นกุญแจนั่นถูกทำลายแล้ว?!”

“อันที่จริงอ๋องจั่วเสียนเป็นคนบอกด้วยตนเอง” หมี่เหิงพูดเสียงเบา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “เห็นว่าที่ผ่านมาอ๋องจั่วเสียนไม่สนใจกิจการราชสำนักและเที่ยวเล่นอย่างสบาย ๆ คาดไม่ถึงเลยสินะว่าคนเสเพลเช่นนั้นจะ…”

“แค่ก ๆ” มีเสียงไอเบา ๆ ดังมาจากหน้าต่างที่ใช้สำหรับระบายอากาศ เมื่อหมี่เหิงมองไปด้านข้างก็พบกับใบหน้าขาวซีดของหมี่เฉินอี้ที่แทบจะแนบกับหน้าต่าง

“ข้าเสเพลแล้วอย่างไรต่อ?” ร่างกายท่อนบนของหมี่เฉินอี้ถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล และแขนข้างหนึ่งของเขาก็ถูกพันติดกับคอไว้ด้วยผ้าพันแผลชิ้นหนึ่ง

เขาผลักประตูเข้ามานั่งบนเก้าอี้พลางหอบหายใจ “บัดซบ ข้าเหนื่อยจริง ๆ หลังจากต่อสู้อยู่นานและเสียเลือดมาก แต่ข้ากลับไม่ได้นอนพักเลย เพราะต้องลุกมาจัดการคนสกุลซือนั่นให้ตายเสียก่อน!”

หมี่เหิงตกตะลึง เขายกนิ้วขึ้นเป่าปากอีกสองสามครั้ง

หมี่เฉินอี้แสร้งมองไม่เห็น เขาหยิบนกหวีดไม้ไผ่ในอ้อมแขนออกมาขว้างใส่หมี่เหิง “มา ใช้นี่เป่าสิ เสียงจะได้ดังกว่านี้”

“ท่าน พวกท่าน…” หมี่เหิงพูดออกมาด้วยความตื่นตระหนกและไม่รู้จะเอ่ยคำใด

เขาเฝ้าสังเกตการณ์อยู่หลายวันแล้ว แต่ก็ไม่เห็นทั้งสองนี้มาเจอกันเลย แล้วพวกเขาจะสมรู้ร่วมคิดกันทำให้เขา ‘ตกหลุมพราง’ ได้อย่างไร?!

หมี่เฉินอี้ยกเท้าขึ้นเตะขาโต๊ะที่หมี่อี้เหิงนั่งอยู่ “รีบไปเร็วเข้า ลูกชายของเจ้าและเสด็จพี่กำลังจะตาย แต่เจ้ายังคงเขียนหมึกอยู่ที่นี่อีก!”

หมี่อี้เหิงเหลือบมองเขาอย่างเฉยชาก่อนจะกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าชีวิตของโม่หรู่กำลังตกอยู่ในอันตราย แต่ที่เจ้าบอกว่าพี่ชายของเจ้ากำลังได้รับบาดเจ็บและอาจจะถึงชีวิตนั้น ข้าเกรงว่ามันจะเป็นเรื่องโกหก”

“เรื่องโกหกที่ไหน ดูข้าสิ ข้าบาดเจ็บสาหัสจนเกือบตายแล้ว” เมื่อหมี่เฉินอี้ต้องมาเผชิญหน้ากับจิ้งจอกเฒ่าเช่นนี้ ใบหน้าที่พยายามจะหนาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะแดงก่ำและหัวใจเต้นแรง

“เกือบตายอย่างนั้นหรือ?” หมี่อี้เหิงพูดเสียงเบา “ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ พวกเจ้าสองคนจะไม่ตาย เจ้าลืมไปแล้วหรือ”

หมี่เฉินอี้เบิกตากว้าง “เอ๊ะ! เจ้ายังเชื่อในสิ่งที่หมอผีพูดไว้เมื่อหลายปีก่อนอยู่อีกหรือ?! ข้าลืมไปนานแล้ว”

“โอ้~ อย่างนั้นหรือ” ดวงตาของหมี่อี้เหิงยังคงเฉยเมย

หมี่เหิงผู้ถูกทิ้งไว้ท่ามกลางความหนาวเหน็บไม่สามารถทนรอกำลังเสริมของตนได้อีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่อาจอยู่นิ่งได้ และหันหลังวิ่งไปที่ประตูขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากันโดยไม่ได้สนใจเขา

ทันทีที่เขาวิ่งไปถึงประตูก็มีคมดาบเย็นเยียบจ่ออยู่ที่คอของเขา ซึ่งป้องกันไม่ให้เขากลับเข้าไปในตำหนักได้

“ท่านกุนซือ ท่านอ๋องอี้ เสด็จอาอี้ ท่านกำลังทำอะไรอยู่ หากเราสามคนมีเรื่องจะคุยกันก็ปรึกษาหารือกันดี ๆ จะดีกว่าหรือไม่?”

หมี่เฉินอี้ลุกขึ้นยืนและก้าวเข้าไปเตะก้นหมี่เหิงจนเขาคุกเข่าลง แล้วถามว่า “เจ้ายังต้องการจะคุยอะไรอีกหลังจากตัดขาดกับข้าไปแล้วเช่นนี้?!”

“เสด็จอา ข้าว้าวุ่น ข้าสับสนอยู่พักหนึ่ง เสด็จอาได้โปรด…” หมี่เหิงกอดขาของหมี่เฉินอี้แล้วร้องไห้

“ปล่อย ข้าจะล้มแล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

หมี่เฉินอี้สะบัดขาของเขาสองสามครั้งก่อนจะสะบัดหมี่เหิงลงกับพื้น เพื่อป้องกันไม่ให้เขาก้าวเข้ามากอดขาของตนอีก หมี่เฉินอี้จึงหันไปหาหมี่อี้เหิงเพื่อขอความช่วยเหลือ “รีบเรียกคนมามัดเขาสิ ข้าเหนื่อยมาทั้งคืนแล้วและไม่มีเรี่ยวแรงจะจัดการกับเขา”

หมี่อี้เหิงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วชายร่างใหญ่ก็เข้ามาจากนอกประตู และมัดหมี่เหิงไว้แน่นก่อนจะนำผ้ามายัดปากเขาไว้

หลังจากจัดการหมี่เหิงเสร็จแล้ว หมี่อี้เหิงก็มองหมี่เฉินอี้แล้วพูดอย่างสนใจว่า “สิ่งที่เจ้าเด็กคนนี้พูดนั้นจริงหรือ?”

“อะไรจริงอะไรเท็จ”

“เจ้าทำไปเพื่อ… อืม…” หมี่อี้เหิงเลิกคิ้วขณะพูด ราวกับว่าเขารู้ทุกอย่างแต่ไม่พูดอะไร

ใบหน้าซีดเผือดของหมี่เฉินอี้ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลบสายตาของเขา “ช่างวุ่นวายเสียนี่กระไร ไม่รู้แล้ว!”

หลังจากพูดจบ เขาก็จ้องหมี่อี้เหิงอีกครั้ง “พี่ชายของข้าและลูกชายของเจ้าจะแย่แล้ว เจ้าอยากเห็นเช่นนั้นหรือ อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องจากที่นี่ไป ฉะนั้นข้าต้องกลับไปแล้ว”

เมื่อเห็นว่าหมี่อี้เหิงก้มหน้าลงและไม่ตอบสนอง หมี่เฉินอี้ก็รีบผุดลุกขึ้นและกำลังจะออกไป แต่เนื่องจากเขาเสียเลือดมากเกินไป เมื่อลุกขึ้นอย่างกะทันหันจึงรู้สึกเวียนหัว

“เจ้ากับโม่หรู่วางแผนใช้มือสังหารหลอกล่อเพื่อพาข้าไปพบเขาหรือ”

คำพูดของหมี่อี้เหิงที่อยู่ข้างหลังเขาเกือบทำให้หมี่เฉินอี้หมดสติอีกครั้ง

“วางแผนใช้มือสังหารอะไร วันนี้มือสังหารเหล่านั้นถูกเจ้าเด็กเหลือขอนั่นส่งมาต่างหาก เจ้าเจ็ดเกี่ยวอะไรด้วย!” หมี่เฉินอี้ยังคงยืนกรานที่จะไม่พูดความจริง และแก้ข้อกล่าวหาให้ตัวเองและตำหนักของอ๋องหลี่ชิน

“นั่นสินะ แล้วเหตุใดข้าถึงได้ยินว่ามีมือสังหารสองกลุ่ม กลุ่มแรกมุ่งเป้าไปที่พี่ชายของเจ้า กลุ่มที่สองมุ่งเป้าไปที่พี่ชายของเจ้าและโม่หรู่ ซึ่งกลุ่มหลังมีเจตนาฆ่าที่จริงจังมากกว่าไม่ใช่หรือ”

หมี่เฉินอี้ทรุดตัวลงแล้วหันไปมองหมี่อี้เหิง “เจ้าคุ้นเคยกับกลอุบายหลอกลวงเหล่านี้มากที่สุด และสามารถมองกลวิธีใด ๆ ก็ตามที่เราคิดขึ้นมาอย่างทะลุปรุโปร่ง พวกเราแค่ต้องการให้เจ้าได้เจอเขา และข้าแค่อยากให้เจ้าได้ลองสัมผัสกับความล้มเหลวดูบ้าง!”

หมี่อี้เหิงเพิกเฉยต่อคำพูดที่น่ารำคาญเหล่านี้และเลิกคิ้วขึ้น “นี่เป็นสิ่งที่เจ้าคิดหรือว่าโม่หรู่คิด เขาต้องการจะทำอะไร”

“เขาต้องการเอาลูกกลับคืนไป และไม่ต้องการให้เจ้าใช้ลูกของเขาเป็นเครื่องมือต่อกรกับเสด็จพี่” หมี่เฉินอี้ปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจเก็บซ่อนความลับของตัวเองต่อหน้าหมี่อี้เหิงได้สำเร็จ

“อะไรอีก”

“นอกจากนี้… ตัวเขาเองก็ไม่ต้องการเป็นเบี้ยในมือของเจ้า เขาไม่ต้องการเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นของเจ้า เขาต้องการสละบัลลังก์และออกจากเมืองหลวง” บัดนี้หมี่เฉินอี้ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เพราะเรื่องทั้งหมดนี้เป็นข้อพิพาทระหว่างเสด็จพี่กับอาเหิง

หากไปเกี่ยวข้องกับคนรุ่นหลังก็จะไร้ความปรานีเกินไป

รอยยิ้มมั่นใจบนมุมปากของหมี่อี้เหิงหยุดนิ่ง เขาถามกลับว่า “สละบัลลังก์หรือ? เขาพูดเองหรือ? หรือว่ามีใครบังคับเขา? หรือว่า… แม่สาวน้อยคนนั้นชักจูงเขา?”

หมี่เฉินอี้มองหมี่อี้เหิงอย่างผิดหวัง บางครั้งคนผู้นี้ก็ฉลาดเกินไปจนน่ารำคาญ!

……………………………………………………………………………….