ปิงหวูชิงถอนหายใจด้วยความอ่อนล้า
ใยเจ้าต้องมาขวางทางข้าทุกครั้งไป?
ความคับข้องใจและความโมโหแสดงชัดในน้ำเสียง
ในฐานะของเทพชีวิตผู้คนในจิวโจวเป็นเพียงแมลงในสายตานาง มนุษย์ไม่เคยทำให้นางเกิดความรู้สึกใด ซือหยูคือผู้เดียวที่ทำได้
ซือหยูกำไม้เท้าเซียนมณีต่อไปเขาตอบด้วยเสียงไร้อารมณ์
ถ้าอย่างนั้นท่านเทพอสูรพร้อมหรือยังเล่า? เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว! ข้าหวังว่าเจ้าจะทนไหว!
ฮั่นเฟยกู้ไทซู และปี้หลิงเทียนระเบิดพลังพร้อมกัน แม้แต่ตงฟางเถียนเฟิงก็ร่วมวงด้วยหลังจากผ่านไปช่วงสั้น ๆ นางปล่อยพลังได้มากเมื่อใช้สมบัติของตระกูล
ในตอนนั้นเองท้องฟ้าเต็มไปด้วยคลื่นพลังเซียน แสงกระจ่างชัดพร้อมพลังรุนแรงที่สามารถทำลายทั้งโลกได้
เมื่อเสียพลังชำระล้างของไม้เท้าเซียนปิงหวูชิงรับพลังทั้งหมดโดยตรง
แต่เมื่อฝุ่นควันสลายไปพวกเขาทุกคนก็ได้เห็นภาพที่ทำให้ใจหาย ปิงหวูชิงบาดเจ็บเพียงผิวเผินอย่างน่าตกใจ! แม้พวกเขาจะใช้พลังเต็มที่โดยไม่ออมมือก็ตาม!
พลังกายภาพของนางเกินกว่าที่พวกเขาคาดคิด
สิ่งที่พวกเขาเห็นในตอนนี้ทำให้ฮั่นเฟยและคนที่เหลือยืนนิ่งด้วยความลังเลถ้าหากการทำเต็มที่มิอาจได้ผลลัพธ์อันน่าพอใจ เวลาครึ่งชั่วโมงก็คงไม่พอ ไม่ต้องพูดถึงเวลาเพียงเล็กน้อยที่มีตอนนี้
ความสิ้นหวังถาโถมในหัวใจทั้งหมดมันสูญเปล่าหรือ? ถ้าหากจะล้มเหลวถ้าจู่โจมต่อไป พวกเขาอาจยอมแพ้และหนีไปในตอนนี้ ความคิดมากมายแล่นผ่านจิตใจ ในตอนนั้นเสียงมั่นใจดังขึ้น
ไม่ให้ข้าลองดูบ้างเล่า?
แม้แต่กู้ไทซูก็มิอาจปฏิเสธว่าเสียงของซือหยูทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความหวัง
ปิงหวูชิงที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวเหลือบมองซือหยูอย่างหยุดไม่ได้นางอาจไม่สนใจพวกฮั่นเฟยได้ แต่นางคิดกับซือหยูต่างออกไป เขายังมีวิธีอื่นซ่อนอยู่หรือ?
แต่ปิงหวูชิงไม่ได้กังวลมากนัก
ซือหยูเซี่ยนข้านับถือในสติปัญญาเจ้า เจ้ามีพลังและสมบัติที่ยอดเยี่ยม แต่หากจะสังหารข้า เจ้ายังทำไม่ได้หรอกนะ
ถ้าเจ้ารู้ว่าข้ามีพลังและสมบัติเจ้าจะแน่ใจหรือว่าข้ายังไม่เหลือสิ่งอื่นให้ใช้?
ซือหยูหายใจเข้าเบาๆ ถึงเวลาที่เขาจะต้องแบไพ่ออกมาแล้ว
ขณะนี้สถานการณ์อันตรายกว่าที่เขาคิดไปมาก ถ้าปิงหวูชิงไม่ถูกฆ่า พวกเขาจะต้องตายในอีกไม่นานแน่นอน เจ้าคิดจะบอกว่าเจ้ายังมีสิ่งที่ทำลายจิตวิญญาณเทพของข้าได้รึ?
ปิงหวูชิงไม่ใส่ใจนักนางหัวเราะเบา ๆ ราวกับเล่าเรื่องตลก
มีเทพเพียงหนึ่งเดียวเพียงจิวโจวและนั่นคือเทพจิวโจว…เทพกิเลน
ส่วนตระกูลใหญ่ที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานอย่างตระกูลบูรพาได้พบเจอเศษเขาเทพเพียงหนึ่งเดียวในโลกทั้งใบมันคืออาวุธเดียวบนโลกที่ฆ่านางได้ ไม่มีโอกาสเป็นอื่น
แต่เมื่อซือหยูเรียกสิ่งหนึ่งออกมาจากมุกวิญญาณเก้าหยกรอยยิ้มสงบใจของปิงหวูชิงได้หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยสีหน้าดำมืด
แม้แต่เทพกิเลนก็ผงะเขามองซือหยูอย่างลึกซึ้ง
ซือหยูถือกล่องหยกในมือมีผนึกมากกว่าสิบชั้นปิดมันเอาไว้
ด้านในกล่องหยกมีชิ้นใบไม้สีเป็นเอกลักษณ์มันมีสีทองทั้งใบราวกับถูกสลักด้วยทองคำบริสุทธิ์ ใบไม้นี้มีขนาดเท่าฝ่ามือ เส้นใบของมันแสดงให้เห็นชัดเจน หยดวารีทองคำไหลเวียนอยู่ในใบไม้ทั้งใบ
กล่องหยกมีไว้เพื่อเป็นม่านพลังป้องกันฮั่นเฟยกับคนอื่น ๆ จึงไม่รู้ถึงความพิเศษของใบไม้นี้ แต่เมื่อได้มองใบหน้าของปิงหวูชิงและเทพกิเลน พวกเขาก็สามารถบอกพลังระดับสัตว์ประหลาดของใบไม้ใบนี้ได้
เงียบอยู่นานปิงหวูชิงหายใจเข้าลึกมองซือหยูอย่างหมองหม่น นางพูดเบา ๆ
ซือหยูเซี่ยนเจ้าจะทำแบบนี้กับข้าจริง ๆ ใช่ไหม? ข้าไม่เคยทำร้ายเจ้า ข้าไม่เคยทำร้ายคนรอบกายเจ้า แม้แต่คนที่มาจากต่างทวีปก็ตาม
ซือหยูใจเต้นแรงเมื่อได้ยินคำพูดของนาง!นางพบคนที่มาจากเฉินหลงแล้วงั้นรึ? ถ้านางรู้ หมายความว่าราชาเขตกลางจะรู้ด้วยใช่หรือไม่?
เขาตื่นตระหนกในใจถึงเวลาที่เขาจะไปเขตกลางและหาที่หลบภัยที่คนเฉินหลงอยู่แล้ว
ผู้เฒ่าเหลียวหายตัวไปนานไม่มีข่าวคราวใดจากเขาเลย เขาอาจจะตามหาตำแหน่งอย่างยากลำบากอยู่ก็ได้
แต่ซือหยูแสร้งทำเป็นสุขุมเยือกเย็นในเบื้องหน้าแม้แต่พวกฮั่นเฟยก็มองเขาด้วยสีหน้าประหลาด
เจ้าไม่เคยทำแต่นั่นก็เพราะเจ้าทำไม่ได้ เมื่อเจ้าได้พลังเทพอสูรกลับมาแล้ว สิ่งที่เจ้าพูดจะยังคงเดิมหรือ?
ซือหยูไม่สนใจ
ข้าไม่คิดจะเสียใบไม้นี้เพียงเพราะเจ้าหากเจ้าเลิกคิดฟื้นคืนพลังเทพอสูร ข้าจะยอมสงบศึก…
ซือหยูต่อรอง
แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้
ข้าคือเทพอสูรข้าถูกมนุษย์ต่ำต้อยในจิวโจวจองจำ มันไม่ต่างจากพญาช้างสารที่ถูกมดปลวกกักขัง! ข้าไม่อยากมีชีวิตเช่นนี้! ข้าต้องเอาพลังเทพอสูรกลับมา!
ถึงใบไม้ทองคำของเจ้าจะเป็นของจากเทพแต่เทพนั่นคงจะไร้พลังในตอนนี้ไม่ใช่หรือ? ไม่เช่นนั้นมันก็ไม่ได้เป็นมากไปกว่าจิตวิญญาณเทพน้อย ๆ!
ปิงหวูชิงพูดอย่างเยือกเย็น
ซือหยูพยักหน้าช้าๆ
เจ้าพูดถูกใบไม้ใบนี้มีภัยเพียงกับอสูรเนรมิตร แต่ไม่แข็งแกร่งพอที่จะทำอันตรายกับเซียน! แต่มันก็มากพอที่จะฆ่าเจ้า! พลังเทพในใบไม้ทองคืออาวุธอย่างดีในการทำลายจิตวิญญาณเทพของเจ้า!
อาวุธของมนุษย์ย่อมมิอาจเทียบกับสมบัติของยอดฝีมือได้แม้อย่างนั้น อาวุธของมนุษย์ก็ทำให้หัวใจที่เต้นอยู่หยุดเต้นได้
พลังเทพในใบไม้ทองคำนั้นอ่อนแอแต่มันสามารถเอาชนะจิตวิญญาณเทพได้ แม้พลังจะลดลงไปสักหน่อย มันก็มากพอที่จะสังหารปิงหวูชิงที่หมดทางสู้
เมื่อพูดจบซือหยูขว้างใบไม้ออกไปด้านหน้าโดยไม่พูดสักคำ
ใบไม้โบกปลิวตามแรงลมแสงสีทองเปล่งประกายอย่างงดงามไปยังบ่าของปิงหวูชิง
ในเสี้ยววินาทีนั้นแสงจากใบไม้ทองคำเปล่งประกายไปทั้งแดนมณี
ทุกชีวิตที่ได้อาบแสงทองคำสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณสงบของธรรมชาติบรรยากาศอันดี ทุกคนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของพลังตัวเอง มีเพียงปิงหวูชิงที่ต่างออกไป
ใบไม้ทองคำประทับที่ร่างของนางสายสีทองถูกดูดออกจากร่างของนางโดยมีใบไม้ดูดซับเข้าไป
แมกไม้ดูดซับอากาศเสียพร้อมปล่อยอากาศดีแก่มนุษย์กลับคืนเช่นเดียวกับใบไม้ทองคำของเทพไม้ที่มีพลังดูดซับพิเศษ ความต่างเดียวคือมันไม่ได้ดูดซับอากาศเสีย แต่เป็นจิตวิญญาณเทพ! ในวินาทีอันรวดเร็วจิตวิญญาณเทพที่ถูกดูดซับไปนั้นมากกว่าที่นางให้จักรพรรดิกลืนอสูรเกินสิบเท่า!
เส้นผมสีดำของปิงหวูชิงสูญเสียประกายในความเร็วที่เห็นได้ด้วยตามันกลายเป็นสีเทาและหงอกขาวราวเกล็ดหิมะในเวลาต่อมา
ดวงตางดงามดั่งแก้วของนางถูกปกคลุมด้วยม่านดำริมฝีปากแดงดั่งกุหลาบม่วงคล้ำ
พริบตาเดียวใบหน้างดงามเป็นพิเศษได้ดูดุร้ายแปลกตา
มีส่วนของเทพอสูรปรากฏให้เห็นหลังจากสูญเสียจิตวิญญาณเทพ นางไม่มีพลังจะแปลงกายเป็นมนุษย์ได้อีกต่อไป มันเผยร่างแท้จริงของอสูรออกมา
เทพกิเลนระเบิดเสียงหัวเราะ
น่าขัน!น่าขันจริง ๆ! เจ้าไม่ได้ตายด้วยน้ำมือเทพอย่างข้า เจ้าไม่ได้ตายหลังจากผ่านเวลาหลายแสนปี
มันพูดพล่อยไปเรื่อยๆ แต่ตอนนี้เวลานี้เจ้ากำลังจะตายเพราะเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้า จิตวิญญาณเทพถูกดูดออกมาทั้งเป็น!
หลินหลางโอ้ หลินหลาง เจ้าไม่คิดว่ามันน่าเศร้าหรือ?
เส้นผมขาวปลิวไสวในอากาศปิดบังหน้าผากเอาไว้แต่ก็ไม่มีสิ่งใดที่ปิดบังดวงตาที่มีแสงทมิฬได้ เสียงของนางเปลี่ยนไป ไร้ซึ่งความอ่อนโยนและสัมผัสนุ่มละมุนอีกแล้ว มันเป็นเสียงแก่เฒ่าแหบพร่า
เจ้าบังคับข้า
ปิงหวูชิงถอนหายใจดวงตานางมองทะลุทะลวงทุกอย่างไปไกลโพ้น ราวกับว่านางทำใจแล้ว
เทพกิเลนขมวดคิ้ว
อะไรกัน?ถึงตอนนี้เจ้ายังมีสิ่งที่ไม่ได้ทำอีกเรอะ?
ปิงหวูชิงเงียบนางมองปิงหวูชิงแห่งเขาอสูรที่อยู่ห่างออกไปอย่างลึกซึ้ง นางสิ้นหวัง ข้าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาลงเอยที่นี่
ซือหยูตะโกนเมื่อตระหนักได้ถึงอันตราย
หวูชิงออกไปจากสวนสุสานเดี๋ยวนี้!
แต่ก็สายไปแล้ว
ปิงหวูชิงหายใจเข้าลึกตะโกนจนโลกสะเทือนไปถึงสวรรค์
ทุกสิ่งจากแหล่งเดียวกันจงรวมเป็นหนึ่ง!
เมื่อนางตะโกนร่างของปิงหวูชิงจากเขาอสูรได้เปลี่ยนแปลงอย่างมิอาจควบคุมได้
ผมขาวนัยน์ตาดำ ริมฝีปากสีม่วง…
มันคือภาพสะท้อนของปิงหวูชิงที่เป็นเทพอสูร!
สิ่งเดียวที่ต่างก็คือใบหน้าของปิงหวูชิงจากเขาอสูรนั้นมุ่งมั่นที่จะโต้กลับ
เจ้าคิดจะผิดคำสัญญารึ?ถ้าเจ้าทำ ท่านแม่จะทำลายเจ้าด้วยหาทางที่โหดร้ายที่สุด! ข้าหมดทางเลือกแทนที่จะนั่งรอความตาย ข้าขอเอาจิตวิญญาณเทพอีกครึ่งดวงคืนมาเสียดีกว่า
ปิงหวูชิงพูดอย่างไม่แยแส
นางได้เข้าไปรวมตัวกับทารกน้อยปิงหวูชิงในครรภ์ของเจี๋ยนอู๋เชิงในความผิดพลาดจิตวิญญาณเทพอีกครึ่งดวงของนางจึงอยู่ที่ปิงหวูชิง ดังนั้นทั้งสองจึงมีพลังวิญญาณที่เหมือนกัน
แต่ปิงหวูชิงก็มีความเหนือกว่านางมีพลังที่จะควบคุมปิงหวูชิงแห่งเขาอสูรเมื่อใดก็ได้
ปิงหวูชิงแห่งเขาอสูรตกอยู่ในสภาพกึ่งอสูรเก้าเงาพลังปรากฏด้านพลังนางพร้อมกัน
นี่คือกายากระบี่สวรรค์!
เงากระบี่ทั้งเก้ามีรูปร่างที่ดูจับต้องได้มันเพิ่มพลังขึ้นมาเรื่อย ๆ
เมื่อเล่มที่สี่ปรากฏซือหยูใบหน้าเปลี่ยนไป ตามปกติ ซือหยูสามารถก่อร่างกระบี่ได้เพียงสามเล่ม นางไม่เคยสร้างเล่มที่สี่ที่ใช้พลังได้มาก่อน
พวกเราเกิดมาจากต้นกำเนิดเดียวกันหากนางคือกระบี่ ข้าก็คือฝัก! ตลอดเวลาที่ผ่านมา ถ้าไม่ใช่เพราะข้า นางคงใช้เล่มที่ห้าได้ไปแล้ว! ตอนนี้เมื่อฝักหายไป นางจะเปล่งประกายขึ้นมาได้!
ฟึ่บ!ฟึ่บ! ฟึ่บ!
การกำเนิดของกระบี่หยุดลงเมื่อถึงเล่มที่ห้าเป็นเพราะเทพอสูรปิงหวูชิงมิอาจควบคุมปิงหวูชิงจากเขาอสูรได้เต็มที่
ซือหยูมองกระบี่เล่มที่สี่และห้าพร้อมกับสัมผัสอันตรายจากมันได้!กระบี่เล่มที่ห้านี้มิใช่สิ่งที่อสูรเนรมิตรจะรับมือได้เลย บางทีเซียนอาจจะตอบโต้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!
ไม่นะ!นางถูกเทพอสูรควบคุมอยู่ กายาวิญญาณนางถูกปลดปล่อย ถ้านางไม่หยุดตอนนี้ พวกเราทุกคนจะตาย!
กู้ไทซูตะโกนเสียงแข็งเขากระโจนไปยังปิงหวูชิงจากเขาอสูรทันที เขาหมายมั่นจะฆ่านาง
กิ่งไม้ในมือของเขาปล่อยพลังอันยิ่งใหญ่พลังระดับเซียนซัดปิงหวูชิงด้วยพลังที่ล้างโลกได้ ซือหยูเพ่งสมาธิอยู่กับการกำจัดเทพอสูรปิงหวูชิงอยู่ เขาไม่มีพลังจะหยุดกู้ไทซู
เมื่อเห็นว่าปิงหวูชิงกำลังจะตายด้วยพลังเซียนกระบี่เล่มที่สี่และห้าด้านหลังนางได้แหวกทะลวงเมฆา
กิ่งไม้ที่มีพลังยิ่งใหญ่กระเด็นหายบาดแผลลึกจนถึงกระดูกเกิดที่ลำตัวกู้ไทซู ตามด้วยควันดำดั่งเถ้าถ่าน
กระบี่แดงเพลิงบินกลับแหวกนภามาที่แผ่นหลังปิงหวูชิง
กระบี่ไม่เพียงแต่ทำลายพลังมหาศาลจากกิ่งไม้แต่มันยังทำให้กู้ไทซูบดาเจ็บ
แม้แต่พลังจากกิ่งไม้ระดับเซียนก็สลายไปกระบี่นางมีพลังสูงมาก!
แต่นี่เป็นเพียงแค่เล่มที่สี่เล่มที่ห้านั้นเล็งตรงไปที่เทพกิเลน! เทพกิเลนถูกเทพทะลุกะโหลกหน้าไปถึงหลังร่างสามสิบศอกของเทพกิเลนล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง
