โดโจศิลปะการต่อสู้เทียนฉวน
“พี่หวัง พี่คิดว่าไอ้ลูกไก่จากหนานเฉิงจะมาหรือเปล่า” ป่าน คันโถว ถาม
หวังหนิงเหลือบมองเขาและพูดอย่างเย็นชา “มีอะไรรีบร้อนกัน! ไม่ว่ามันจะมาหรือไม่ก็ตาม ฉันจะสั่งสอนบทเรียนให้กับมันในไม่ช้าก็เร็ว!”
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันและหลิงเซียวและอีกสองคนก็เดินเข้ามา
“สิ่งอำนวยความสะดวกของโดโจศิลปะการต่อสู้นี้สมบูรณ์จริงๆ!” จางรุ่ยอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ขณะที่เธอมองไปที่อุปกรณ์ที่มีมากมายในโดโจศิลปะการต่อสู้แห่งนี้
หลิงเซียวเพิกเฉยต่อเธอและซูเหยาเขาเดินไปที่กลางเวที
เมื่อเห็นการกระทำของหลิงเซียว จางรุ่ย และ ซูเหยา ก็พลันตื่นตระหนกทันที
พวกเธอคาดการณ์ไว้แล้วว่าหลิงเซียวกำลังจะทำอะไร ผู้ชายคนนี้จะต้องก่อปัญหาอย่างแน่นอน
แน่นอนว่าพวกเธอได้ยินหลิงเซียวพูดเสียงดัง “ฉันหลิงเซียววันนี้ฉันจะทุบตีทุกคนที่นี่!”
เวง!
ทั้งโดโจราวกับเกิดระเบิด ฝูงชนต่างก็พากันมองมาที่เขา ชายคนนี้บ้าหรือเปล่า? หรือว่าเขาไม่มีสมอง?
“ผู้ชายคนนี้สมองของเขามันไม่ปกติใช่ไหม”
“ฉันกลัวจนขี้จะเล็ดแล้วเนี้ย ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“ไม่มีใครได้รับอนุญาติให้แย่งมันไปจากฉัน ฉันจะเป็นคนแรกที่ขึ้นไปทุบตีมันจนกว่ามันจะดูแลตัวเองไม่ได้!”
“ฮึ่ม หนุ่มสาวสมัยนี้เป็นบ้ากันไปหมดแล้วเหรอ?”
“ถ้าไม่อยากตาย ก็ออกไปซะ!”
“…”
มีเสียงพูดคุยวุ่นวายจำนวนมากในโดโจ มีทั้งดูถูกเหยียดหยามและกระตือรือร้นที่จะลองขึ้นไปอัดไอเจ้าคนปากเสียคนนั้น
ในเวลานั้นเองหวังหนิงก็เดินออกจากห้องซ้อม
“เงียบ! เสียงดังอะไรกัน!” เสียงของหวังหนิงไม่ดังเกินไป แต่มันก็เต็มไปด้วยพลังอันแข็งแกร่ง
ทันใดนั้นการสนทนาในโดโดทั้งหมดก็หยุดลง
หลังจากนั้นนักสู้ทั้งสามสิบหรือมากกว่านั้นก็กล่าวว่า “สวัสดีพี่หวัง!”
หวังหนิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ การกระทำของพวกเขานั้นทำให้เขาพอใจมาก
เขามองไปที่ซูเหยาซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก เขาต้องการเห็นสีหน้าตกใจและประหลาดใจบนใบหน้าของเธอ
แต่น่าเสียดายที่ดวงตาของซูเหยาเรียบเฉยราวกับว่าฉากนี้ในสายตาของเธอมันไม่นับว่าเป็นอะไร
การแสดงออกของหวังหนิงเปลี่ยนไปทันที จากนั้นเขาก็มองไปที่หลิงเซียวอย่างเศร้าหมอง
“ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้บ้านี่ บางทีซูเหยาก็คงนอนอยู่บนเตียงฉันแล้ว!” หวังหนิงคำรามอย่างบ้าคลั่งในใจ ความแค้นของเขาที่มีต่อหลิงเซียวยิ่งฝังลึกขึ้นเรื่อยๆ
หวังหนิงพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะกล้ามาจริงๆ!”
“อะไร แกมันก็เป็นแค่ไอไก่อ่อน ฉันจะไม่กล้ามาได้ยังไง?” หลิงเซียวพูดด้วยรอยยิ้ม
มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา แต่สิ่งที่เขาพูดราวกับมีดคมที่ฟาดเข้าที่ใบหน้าของหวังหนิงทำให้เขาเสียหน้า!
ป่าน คันโถว ที่อยู่ข้างๆหวังหนิงได้ยินคำพูดนั้นเขาก็โกรธขึ้นมาทันที “แก! แกหมายความว่ายังไง! แกต้องการที่จะตาย?”
“โทษที โทษที ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!” หลิงเซียวกล่าวขอโทษ
ป่าน คันโถว ตะคอกอย่างเย็นชา “ฉันจะยกโทษให้แก เห็นแก่ความที่แกไม่กล้า!”
ใบหน้าของ หวังหนิง เริ่มดีขึ้นเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังคงเย็นชา
เมื่อ ซูเหยา ได้ยินคำพูดนั้น เธอก็รู้สึกราวกับว่ากำลังจะมีบางอย่างที่ไม่ดีเกิดขึ้น
พวกเธอรู้จักหลิงเซียวมาบ้างแล้ว และพวกเธอก็เข้าใจดีว่าปกติแล้วผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรแบบนั้น
พวกเธอต้องการปิดปากของหลิงเซียวเพื่อไม่ให้เขาพูดอะไร
แต่เห็นได้ชัดว่าสายเกินไป หลิงเซียว ได้พูดออกไปแล้ว “หวังหนิง ฉันไม่ได้หมายความว่าแค่แก ฉันหมายถึงทุกคนที่นี่มันเป็นแค่ไก่อ่อน!”
เสียงของหลิงเซียวลดลงและในโดโจศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดก็เงียบลง แม้กระทั่งอากาศก็ดูเหมือนว่าจะกลั่นตัวเป็นน้ำแข็ง
จางรุ่ยและซูเหยาตัวแข็งทื่อหัวใจของพวกเธอเต้นแรงราวกับว่ามันจะกระโจนออกมาจากอก!
