ตอนที่ 94 ภาษาหมาป่าวิญญาณ
เหล่าคนดูในห้องถ่ายทอดสดต่างหัวเราะกันจนกลายเป็นคนอ้วนที่หนัก 200 ชิ้น
หมาปาวายุ: มือของเจ้าแน่นมาก ข้าหายใจไม่ออก แล้วยังจะให้ข้าตอบเจ้าอีกเหรอ? บ้าไปแล้ว!
“สิ่งที่ควรมาในที่สุดมันก็มาถึงแล้ว”
“ทําไมฉันถึงรู้สึกปวดใจ หรือมันเป็นขั้นตอนปกติ?”
“สงสารหมาปาวายุ!”
“สงสารหมาปาวายุ +1!”
“สงสารหมาปาวายุ +10010!”
ซูเหยาและคนอื่นๆมองไปที่หลิงเชียว ทันที แต่หลังจากที่ได้ยินคําพูดของหลิงเซียว การแสดงออกของพวกเธอกลายเป็นแปลกประหลาด
นี่เป็นอีกโลกหนึ่ง! นายช่วยทําตัวให้ปกติหน่อยไม่ได้เหรอ?
ผู้เข้าแข่งขันคนไหนจะจับหมาปาวายุขั้นนักรบจิตวิญญาณระดับสามมาไว้ในมือและแกว่งไปมา?
ถ้ามีโอกาส ก็ควรจะฆ่ามันเลยไม่ใช่หรือไง?
ทีมชายทั้ง 5 คนที่ถูกหมาปาวายุไล่ล่ารู้สึกว่าอนาคตของพวกเขามืดมนยิ่งขึ้น
พวกเขาต่างก็เป็นผู้เข้าแข่งขันเหมือนกัน และพวกเขาก็ถูกหมาปาวายุไล่ล่า แต่คุณกลับคิดว่าหมาปาวายุเป็นหวังไฉเนี้ยนะ?!
ในเวลานี้ดวงตาของหมาปาวายุกลอกตาขึ้น เห็นได้ชัดว่ามันแทบจะไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
แต่ความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ยังคงทําให้มันคํารามออกมาสองครั้ง
“อาว้วว…”
“อาว้วว…”
“ติ้ง! โฮสต์กําลังฟังภาษาหมาปาจิตวิญญาณอยู่ ท่านอยากเรียนรู้หรือไม่?”
หลิงเซียวกระพริบตาปริบๆ ทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็สดใสขึ้น
โอ้โอ้ แม้แต่ภาษาหมาป่าก็สามารถเรียนรู้ได้?
“ก่อนหน้านี้หมูขนเหล็กก็ส่งเสียงออกมา ทําไมระบบถึงไม่ตอบสนอง?” หลิงเซียว ถาม
“ติ้ง! หมูขนเหล็กน่าเกลียดเกินไป! ระบบตัดสินว่าโฮสต์คงไม่มีความคิดที่จะสื่อสารกับมัน”
หลิงเซียวตกตะลึงทันที โลกที่ตัดสินกันด้วยหน้าตานี่มันอะไรกัน? แม้แต่ระบบก็ยังสมจริงขนาดนี้?
ไม่มีโอกาสสําหรับหมูขนเหล็กงั้นเหรอ? ไม่แน่ว่า…. ไม่แน่ว่า
“แค่กแค่ก” หลิงเซียวกระแอมไอสองครั้ง และรู้สึกว่าสิ่งที่ระบบพูดนั้นมีเหตุผลอยู่หลายส่วน
อย่างไรเสีย หมูขนเหล็กแค่มองก็รู้แล้วว่ามันอร่อยมากแค่ไหน
ในเมื่อตัวเองควบคุมปากไม่ได้ ก็อย่าไปคุยกับมันเลย แค่กินไปก็จบแล้ว
หลิงเซียวตอบ “เรียนรู้ภาษาหมาป่า!”
“ตั้ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้เรียนรู้ภาษาของเผ่าหมาป่าวิญญาณ”
หลิงเซียวรู้สึกว่ามีบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเขา
เมื่อคิดย้อนกลับไปถึงเสียงร้องของหมาปาวายุก่อนหน้านี้ เขาก็เข้าใจทันทีว่าหมาปาวายุกําลังร้องว่าอะไร
“อยากให้ฉันปล่อยมืองั้นเหรอ?” หลิงเซียวกล่าวและลดแรงในมือของเขาลงเล็กน้อย
จากนั้น หมาปาวายุ ก็ค่อยๆสงบลง และจ้องเขม็งไปที่หลิงเชียว ราวกับว่ามันต้องการที่จะมองหลิงเซียวให้ทะลุ
ตอนนี้มันยังมีนงงอยู่เล็กน้อย ทําไมมนุษย์คนนี้ถึงได้ปล่อยมือ?
– – –
ในเวลานี้เองซูเหยาและคนอื่นๆ ก็เดินเข้ามา
“พี่ใหญ่ พี่ทําได้จริงๆ!”
“นายแข็งแกร่งมาก นายอยากร่วมทีมกับพวกฉันไหม?”
“คนยิ่งเยอะ ยิ่งปลอดภัย”
สมาชิกทั้ง 5 คนที่หลิงเซียวช่วยเหลือได้เปิดปากพูด
หลิงเซียวไม่สนใจพวกเขา ซูเหยากล่าว “นี่เป็นวัตถุดิบงั้นเหรอ?”
พอได้ยินคําพูดนี้ หลิว รั่วเหยียน และคนอื่นๆ ก็ตาเป็นประกายทันที
เห็นได้ชัดว่าหลังจากพวกเธอได้กินเนื้อสัตว์วิญญาณแล้ว พวกเธอยังคิดที่จะกินเนื้อสัตว์วิญญาณต่อไป
เมื่อสมาชิกทีมทั้ง 5 คนได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็เบิกตากว้างราวกับกําลังมองมนุษย์ต่างดาวพวกเขามองไปที่หลิงเซียวและคนอื่นๆ
จะใช้เจ้านี่เป็นวัตถุดิบงั้นเหรอ?
ประโยคนี้สะท้อนอยู่ในหัวของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง เพียงคําเดียวก็สามารถอธิบายได้หลายอย่าง!
สมาชิกทีมทั้ง 5 ดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ พวกเขาหันกลับไปมองที่หลิงเซียวและคนอื่นๆเคยยืนอยู่ก่อนหน้านี้
“นั่นมัน!”
“ชี้ด”
“นี่ นี่”
เมื่อทั้งห้าคนเห็นว่าตรงนั้นคืออะไร พวกเขาก็ร้องออกมาด้วยความตกใจทันที
