จอมนางข้ามพิภพ บทที่286 ที่แท้เขาเข้าใจนางผิดมาตลอด
ณ พระราชวัง
เนื่องจากมู่ว่านว่านยังอยู่ในอาการโคม่า ฝ่าบาทจึงให้นางพักผ่อนอยู่ในห้องรับแขกของวังหลัง
มู่เซียวเซียวมองดูน้องสาวที่หมดสติ บนใบหน้าของนางก็ไม่ได้อ่อนโยนและสง่างามเหมือนเคยอีกต่อไป แต่กลับมีร่องรอยของความโหดเหี้ยมและความแค้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง
แคว้นต้าเยียนลงโทษแค่อินทรีทอง แต่กลับไม่ได้ลงโทษหยุนถิง น่าเจ็บใจชะมัด
อินทรีทองตัวนั้นแตกต่างจากนกทั่วไป บินได้เร็วมาก บินโฉบอยู่บนท้องฟ้า แม้แต่กองทัพหลวงในพระราชวังก็ออกไปตามล่าแล้ว แต่พวกจับอินทรีทองไม่ได้เลย ต่อให้ใช้ธนูก็ยิงไม่โดน
อินทรีทองเหมือนแกล้งพวกเขามากกว่า เดี๋ยวบินขึ้นและลงเหมือนแกล้งคนโง่ หลังจากบินวนไปสองสามรอบก็บินหนีไป
กองทัพหลวงรีบไล่ตามในทันที แต่อินทรีทองไม่ได้กลับไปที่จวนซื่อจื่อ แต่กลับบินไปที่บนภูเขาลึกและที่ป่าทึบ กองทัพหลวงเหล่านั้นต่างก็อดบ่นไม่ได้ว่า อินทรีทองตัวนี้คงเป็นปีศาจกระมั้ง
เมื่อมู่เซียวเซียวได้ข่าว โกรธจนหน้าซีดเลย เห็นได้ชัดว่าจักรพรรดิของแคว้นต้าเยียนนั้นมีเจตนาเข้าข้างหยุนถิง และนางจะไม่มีวันปล่อยหยุนถิงไปง่ายๆอย่างแน่นอน
“คุณหนูเซียวข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดหยุนถิงมาก พวกข้าสามารถร่วมมือกันได้” ชางหยุนสี่เดินเข้ามา
นางและพี่รองวางแผนคิดร้ายหยุนถิงมาสองครั้ง แต่กลับล้มเหลวไปทั้งหมด หยุนถิงไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันเลย และยังแนะนำให้คนของตัวเองไปเหยียดหยามหอเทพเซียน ดังนั้นชางหยุนสี่จึงมาที่นี่
มู่เซียวเซียวเหลือบมองคนที่เข้ามา พูดด้วยสีหน้าที่: “ข้าไม่รู้ว่าองค์หญิงสี่กำลังพูดถึงอะไร”
“เสแสร้งมันมีความหมายอะไร อินทรีทองของหยุนถิงทำร้ายน้องสาวของเจ้า บอกว่าเจ้าไม่แค้นหยุนถิงผียังไม่เชื่อเลย หรือว่าเจ้าไม่สนใจความเป็นหรือตายของน้องสาวเจ้าเลย” ชางหยุนสี่ไม่พูดไม่จา โดยใช้สีหน้าแสดงอาการออกมา
สีหน้าของมู่เซียวเซียวตึงเครียด: “ข้าก็ต้องเป็นห่วงน้องสาวของข้าอยู่แล้ว ฝ่าบาทได้ลงโทษอินทรีทองแล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่มีคำพูดที่แค้นเคือง”
“หากเจ้าไม่มีคำพูดที่แค้นเคืองจริง ทำไมเจ้าไม่รับน้องสาวของเจ้าไว้ แต่กลับจงใจปล่อยให้นางถูกอินทรีทองโจมตี อย่าคิดว่าว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ในขณะนั้น ดังนั้นจะร่วมมือกันหรือไม่ คุณหนูเซียวต้องคิดให้รอบคอบ” ชางหยุนสี่จากไปอย่างได้ใจ
มองดูแผ่นหลังของนาง มู่เซียวเซียวโกรธยิ่งนัก องค์หญิงงี่เง่าคนหนึ่งยังกล้ามาคุกคามนาง รนหาที่ตาย!
ชางหยุนสี่ที่ออกไปจู่ๆก็นึกถึงไท่จื่อชางหลันเย่ขึ้นมา ก่อนหน้านี้ตอนนางถูกอินทรีทองโจมตี เสด็จพี่ไท่จื่อได้ช่วยนาง ชางหยุนสี่ถามคนรับใช้ในวัง ก็ไปหาชางหลันเย่
เมื่อเห็นชางหลันเย่ที่กำลังกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นในสวน ชางหยุนสี่ถึงกับตัวแข็ง: “เสด็จพี่ไท่จื่อ เหตุใดเจ้าถึงมาทำของเช่นนี้ จักรพรรดิแห่งแคว้นต้าเยียนปล่อยให้เจ้าทำงานหยาบเช่นนี้ได้อย่างไร？”
“นั่งไว้ก็น่าเบื่อ ทำไมวันนี้เจ้าถึงว่างมาละ ข้าไปชงชาให้เจ้า” ชางหลันเย่เดินไปที่ห้อง
ชางหยุนสี่มองไปที่ห้อง ซึ่งกว้างและสว่างดี ของตกแต่งสวยงาม ครบถ้วนทุกอย่าง จากนั้นนางจึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก: “เสด็จพี่ไท่จื่อ หลายปีมานี้เจ้าสบายดีหรือไม่？”
“ข้าสบายดี” ชางหลันเย่เดินมาพร้อมกับถ้วยชา
ชางหยุนสี่มองดูมือของเขาที่ถือชานั้นหยาบมาก มีรอยแตกและรอยแผลเป็นมากมาย ขอบตาของนางแดงไปในทันที
พูดน่าฟังหน่อยก็คือตัวประกัน แต่จริงๆแล้วก็คือตัวประกันที่ถูกส่งไปยังแคว้นอื่นเท่านั้น ดังนั้นรู้เลยว่าชีวิตที่ต้องพึ่งจมูกคนอื่นหายใจนั้นลำบากเพียงใด นึกถึงที่หยุนถิงบอกว่าเสด็จพี่ไท่จื่อถูกขันทีรังแก ให้กินของเหลือ ชางหยุนสี่ก็รู้สึกสงสารเขามาก
“เสด็จพี่ไท่จื่อ ตลอดหลายปีมานี้เจ้าได้รับความทุกข์ยากลำบาก จริงๆเสด็จแม่ค่อยคิดถึงเจ้าอยู่เสมอ ข้ามักเห็นนางดูภาพวาดตอนเด็กๆของเจ้า และมักบอกว่าเจ้าคือคนที่นางรู้สึกอยากขอโทษมากที่สุด ” ชางหยุนสี่พูดตัดพ้อ
เมื่อได้ยินคำว่าเสด็จแม่ สีหน้าของชางหลันเย่ก็ตึงเครียด เสด็จแม่ผู้ใจดีและเมตตาในความทรงจำของเขานั้น ได้ผลักเขาลงนรกด้วยมือของนางเอง ถ้าไม่ใช่เพราะคำเสนอแนะของเสด็จแม่ในตอนนั้น เขาจะมาเป็นตัวประกันที่แคว้นต้าเยียนได้อย่างไรกัน
ตอนนี้ผ่านไปสิบปีแล้ว นานจนเขาจำรูปลักษณ์ของเสด็จแม่ไม่ค่อยได้แล้ว
“เสด็จพี่ไท่จื่อ นี่คือสิ่งที่เสด็จแม่เอาให้ข้าก่อนจากไป เสด็จแม่เป็นคนทำเอง หวังว่าเจ้าจะปลอดภัยราบรื่นทุกอย่าง บอกให้ข้าว่าต้องมอบให้เจ้า” ชางหยุนสี่หยิบถุงเงินหนึ่งใบออกมา
ชางหลันเย่มองดูถุงเงินนั้น ในใจสับสนยิ่งนัก มือที่ยื่นออกมานั้นสั่นเทา และในที่สุดก็รับมันมา: “ขอบคุณน้องสี่”
“เสด็จพี่ไท่จื่ออย่างได้เกรงใจเลย หากเจ้าอยากเขียนจดหมายถึงเสด็จแม่ ข้าสามารถช่วยเจ้าเอากลับไปได้ ไม่มีเรื่องอะไรข้าก็ขอไปก่อนแล้ว” ชางหยุนสี่ลุกขึ้นและจะจากไป
“น้องสี่” ชางหลันเย่เรียกนาง “อย่าเป็นศัตรูกับหยุนถิง”
สีหน้าของชางหยุนสี่มืดครึ้มในทันที: “เสด็จพี่ไท่จื่อแม้แต่เจ้าก็หลงกลหยุนถิงไปแล้วหรือ เจ้าก็เข้าข้างนางหรือ”
“ไม่ ข้าไม่ได้หลงกลนาง ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าเกี่ยวกับเรื่องของนาง” ชางหลันเย่ตอบ
“ข้าไม่อยากฟัง เสด็จพี่ไท่จื่อข้ายังมีเรื่องขอไปก่อนแล้ว” สีหน้าของชางหยุนสี่มืดครึ้ม ลุกขึ้นและจากไป
เมื่อมองดูแผ่นหลังที่โกรธของนาง ดวงตาของชางหลันเย่ฉายแววแห่งความสิ้นหวัง มือที่กำถุงเงินไว้นั้นกำแน่นขึ้น
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าถุงเงินมีบางอย่างผิดปกติ ชางหลันเย่กลับไปที่ห้อง หยิบกรรไกรออกมาตัดออก และเมื่อมองเห็นสิ่งที่ติดอยู่ในสำลี เขาก็ตกตะลึงยิ่งนัก
ที่แท้ เขากข้าใจเสด็จแม่ผิดมาตลอด
……………..
จวนซื่อจื่อ
หยุนถิงตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว หลังจากกินอะไรไป หยุนถิงก็ไปดูบาดแผลของรั่วจิ่ง และทิ้งยาทามากมายไว้ให้กับท่านลั่ว จากนั้นจึงขึ้นรถม้าไปกับจวินหย่วนโยว
แต่รถม้าไม่ได้ไปที่บ่อน้ำพุร้อน แต่กลับไปที่วัดชิงหยุนในชานเมือง
หลงยีกลับมารายงาน โดยบอกว่าคงอู๋ไต้ซือได้รับบาดเจ็บสาหัสและเป็นลมไป และไม่สามารถมาที่จวนซื่อจื่อได้ จวินหย่วนโยวกังวลมาก และเมื่อเห็นว่าหยุนถิงตื่นขึ้นมาแล้ว ก็พานางไปที่นั่นพอดี
เมื่อรถม้ามาถึงวัดชิงหยุนก็ค่ำแล้ว
หยุนถิงลงจากรถม้าและตกตะลึง: “ซื่อจื่อ นี่ไม่ใช่บ่อน้ำพุร้อน?”
“เรื่องเร่งด่วน ต้องการให้เจ้าไปช่วยคนคนหนึ่ง” จวินหย่วนโยวตอบ
“อืม”
จวินหย่วนโยวแทนที่จะพาหยุนถิงเข้าไปในวัดชิงหยุน แต่เดินไปทางด้านหลังของวัด เดินจากถนนเล็กๆบนภูเขา หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยามจึงค่อยหยุดลงไปหน้ากระท่อม
หยุนถิงไม่ถามคำถามใดๆ เดินตามเข้าไป เมื่อเห็นหลวงจีนชราที่นอนอยู่บนเตียง หยุนถิงก็ตกตะลึง และรีบไปทำการแมะและช่วยเขารักษาทันที
เวลาผ่านไปทีละน้อยจนถึงเที่ยงคืน คงอู๋ไต้ซือถึงค่อยฟื้นขึ้นมา และเมื่อเห็นจวินหย่วนโยวที่อยู่ห้องก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย: “จวินซื่อจื่อ ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？”
“หากข้าไม่มา เจ้าตายนี่แล้วก็ไม่มีคนเก็บศพให้” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าที่มืดครึ้ม
คงอู๋ไต้ซือทำหน้ามืดครึ้ม : “เด็กบ้า พูดอะไร ข้าโชคดีตายไม่ได้แน่นอน”
“หรือ?” จวินหย่วนโยวเลิกคิ้ว
คงอู๋ไต้ซือไออย่างรู้สึกผิดสองครั้ง: “ข้าว่าแล้วว่าเจ้าต้องมา ดังนั้นจึงนอนรอเจ้าอยู่ที่นี่”
“ไอ้โง่”
“เอาล่ะซื่อจื่อ ไต้ซือพึ่งตื่นให้ท่านได้พักผ่อนเต็มที่เถอะ” หยุนถิงกล่าว
จากนั้นคงอู๋ไต้ซือก็สังเกตเห็นหยุนถิงที่อยู่ข้างๆ และเมื่อเห็นหน้าตาของนาง ก็ตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ
“เจ้า ทำไมถึง？”
หยุนถิงมองดูเขาด้วยความงุนงง: “ไต้ซือ ท่านรู้จักข้าหรือ？”
ทำไมนางถึงจำไม่ได้ว่ารู้จักหลวงจีนด้วย สายตาที่หลวงจีนคนนี้มองตัวเองแปลกมากเลย?
