จอมนางข้ามพิภพ บทที่357 ปล่อยซื่อจื่อเฟยเดี๋ยวนี้
หยุนถิงอยากตอบกลับ แต่ทันใดนั้นก็หน้ามืดลง และหมดสติไป
โม่ฉือหานพยุ่งนางไว้โดยไม่ต้องคิด “หยุนถิง หยุนถิงเจ้าเป็นอะไร？”
มองหยุนถิงที่หน้าซีดขาว โม่ฉือหานก็รู้สึกใจเป็นทุกข์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อุ้มหยุนถิงขึ้นหันหลังและจะจากไป
เหลยถิงและหลงเอ้อยังต่อสู้กับชายชุดดำเหล่านั้น หลงเอ้อเห็นว่าหลีอ๋องกำลังอุ้มซื่อจื่อเฟยไว้และจะจากไป ก็รู้สึกกระวนกระวายในทันที
หลงเอ้อสังหารชายชุดดำตรงหน้าอย่างโหดเหี้ยม ทนความอ่อนแอไว้ตามไปอย่างรวดเร็ว
หอเหวินหยวนตกอยู่ในความโกลาหลมานานแล้ว ทุกคนต่างก็คิดที่จะวิ่งหนีเอาชีวิตรอด ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็น
โม่ฉือหานอุ้มหยุนถิงขึ้นไปในรถม้า “รีบกลับไปที่จวนหลีอ๋อง!”
“ขอรับ” คนขับรถม้ากำลังจะขับรถ หลงเอ้อก็ตามมาถึง และดึงรถม้าไว้ “ปล่อยซื่อจื่อเฟยเดี๋ยวนี้”
โม่ฉือหานชำเลืองมองหลงเอ้อ ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าซีดขาว แต่ก็ยังฝืนทนเอาไว้ เขารู้ว่าหลงเอ้อนั้นภักดีต่อหยุนถิงมากที่สุด หยุนถิงไปที่ใดก็พาหลงเอ้อไปด้วย
“ดึงเขาขึ้นมา” แม้ว่าโม่ฉือหานจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยังสั่งให้คนดึงเขาขึ้นมา
คนขับรถม้ารีบดึงหลงเอ้อขึ้นมาทันที หลงเอ้อก็รีบปีนขึ้นรถม้า เขาจะไม่ปล่อยให้หลีอ๋องทำร้ายซื่อจื่อเฟยอย่างแน่นอน
รถม้าตรงไปที่จวนหลีอ๋อง โม่ฉือหานอุ้มหยุนถิงลงมา และรีบให้คนไปเชิญหมอหลวงหลิวมา
จวนหลีอ๋องวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างใหญ่ โดยเฉพาะองครักษ์ที่เฝ้าประตู จนกระทั่งท่นาอ๋องเข้าไป พวกเขาก็ยังตั้งสติไม่ได้
“ข้าไม่ได้ดูผิดใช่หรือไม่ เมื่อครู่ที่ท่านอ๋องอุ้มไว้นั้นคือหยุนถิง?” องครักษ์คนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ข้าเองก็เห็นเช่นกัน”
คนรับใช้คนอื่นก็ยิ่งตกตะลึงกันใหญ่ และรีบไปบอกคนอื่น ๆ และในไม่ช้าก็ถูกแพร่กระจายไปทั่วจวนหลีอ๋อง
ช่วงนี้ฟ่านเสี่ยรั่วถูกโม่ฉือหานทำเมินเฉยเพราะเรื่องของยาเม็ด และกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรให้ท่านอ๋องกลับใจ แต่ก็ได้ยินข่าวที่ว่าท่านอ๋องนำหยุนถิงกลับมา ทำเอาฟ่านเสี่ยรั่วโกรธมากจนโยนชุดชงชาที่วางอยู่บนโต๊ะลงพื้นทั้งหมด
น่าเอ๊ย ท่านอ๋องยังลืมนางไม่ได้ แถมยังพานางกลับจวนด้วย นี่จะวางตัวเองไว้ตำแหน่งไหนกัน
ฟ่านเสี่ยรั่วหึงยิ่งนัก และความขุ่นเคืองแทบตาย แต่ก็ต้องพยายามสงบอารมณ์ตัวเองให้ดี และออกไปพร้อมกับสาวรับใช้ทันที
ในห้อง
โม่ฉือหานวางหยุนถิงลงบนเตียง และไปเอายาจินชวงและผ้าพันแผลในตู้ทันที มองดูบาดแผลบนไหล่ที่เต็มไปด้วยเลือดของหยุนถิง โม่ฉือหานก็กำลังจะทำแผลให้นาง
“ท่านอ๋อง เรื่องแบบนี้ให้หม่อมฉันทำเถอะเพคะ ตอนนี้คุณหนูหยุนเป็นซื่อจื่อเฟยของจวินซื่อจื่อ หากท่านมาทำมันดูไม่ค่อยเหมาะสม” ฟ่านเสี่ยรั่วกล่าว
สีหน้าของโม่ฉือหานเย็นชายิ่งนัก ออร่ารอบกายเย็นยะเยือก แต่เขาก็ยืนขึ้นและหลีกไป “ในเมื่อเช่นนี้ เจ้ามาทำเถอะ ช่วยนางทำแผลให้ดี”
“เพคะ ท่านอ๋อง” ฟ่านเสี่ยรั่วเดินมา
โม่ฉือหานลุกขึ้นและจากไป แต่ไม่ได้ออกไป แต่เดินไปที่หน้าประตูไม่กี่ก้าวแล้วหันหลัง
ฟ่านเสี่ยรั่วเห็นหลีอ๋องเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกปวดใจ อึดอัดเป็นอย่างยิ่ง ท่านอ๋องเป็นห่วงหยุนถิงมากเยี่ยงนี้เลยหรือ?
แม้ว่านางจะโกรธและไม่พอใจ แต่ก็ยังหยิบกรรไกรมาและตัดเสื้อผ้าบนไหล่ของหยุนถิงออก มองดูบาดแผลที่โดนบาดนั้น ดวงตาแสนสวยของฟ่านเสี่ยรั่วก็ฉายแววโหดเหี้ยม ทำไมคนคนนั้นไม่ฆ่าเจ้าทิ้งโดยตรงเลย บาดเจ็บแล้วยังจะมายั่วยวนท่านอ๋องอีก
นางเอายาจินชวงมาแล้วทาให้หยุนถิง แต่กลับจงใจใช้เล็บทิ่มบาดแผลของหยุนถิง
หยุนถิงซึ่งอยู่ในอาการโคม่า เหมือนจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดนี้ ขมวดคิ้วด้วยเสียงฮัมเบาๆ จู่ๆหยุนถิงก็ลืมตาขึ้น
ฟ่านเสี่ยรั่วตกตะลึงไปชั่วขณะ ดวงตาของหยุนถิงเย็นชาและเข้มงวดเกินไป ราวกับใบมีดที่แหลมคม เหมือนสามารถแทงเข้าใจคนโดยตรง ทำเอาฟ่านเสี่ยรั่วหวาดกลัวจนยาจินชวงในมือตกลงไปที่พื้น
โม่ฉือหานได้ยินเสียง ก็รีบหันศีรษะมาอย่างรวดเร็ว “เกิดอะไรขึ้น?”
“ท่านอ๋อง จู่ๆคุณหนูหยุนก็ตื่นขึ้น” ฟ่านเสี่ยรั่วถอยออกไปด้านข้างด้วยความตื่นตระหนก
โม่ฉือหานรีบเดินมาในทันที เมื่อเห็นดวงตาแสนสวยที่แหลมคมของหยุนถิง โม่ฉือหานก็ตกตะลึงเช่นกัน “หยุนถิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง？”
ดวงตาแสนสวยหยุนถิงเย็นชา แต่กลับว่างเปล่ามาก ราวกับว่ามองไม่เห็นคนตรงหน้าเลย เพียงแค่จ้องอย่างเหมือนกลไก “แผลเจ็บ!”
หัวใจของโม่ฉือหานบับแน่น และรีบมองไปอย่างรวดเร็ว และแล้วก็เห็นว่าบาดแผลของนางมีเลือดออกอีกครั้ง สีหน้าของโม่ฉือหานก็เย็นลงในทันที
“อย่ากลัวเลย เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว” โม่ฉือหานพูดขณะหยิบยาจินชวงบนพื้น และกำลังจะช่วยนางทายา
ฟ่านเสี่ยรั่วที่อยู่ข้างๆก็อึ้งไปเลย นี่ยังเป็นหลีอ๋องที่โหดร้ายและกระหายเลือดอยู่หรือเปล่า เขากลับอ่อนโยนต่อหยุนถิงมากเช่นนี้ เมื่อก่อนเขาเกลียดหยุนถิงมากที่สุดแล้วไม่ใช่หรือ เกลียดนาง แม้กระทั่งยอมเขียนหนังสือหย่าเมียให้นาง ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นแบบนี้แล้ว
“ท่านอ๋อง หมอหลวงมาแล้ว!” ที่ประตู องครักษ์นำหมอคนหนึ่งเข้ามาทันที
เดิมทีโม่ฉือหานต้องการเปลี่ยนยาให้หยุนถิงด้วยตัวเอง เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง “รีบช่วยนางตรวจรักษา และทำแผลทันที”
“พ่ะย่ะค่ะ” หมอรีบเข้ามาในทันที
โม่ฉือหานชำเลืองมองฟ่านเสี่ยรั่วที่อยู่ข้างๆ และมองดูหมอหลวงด้วยสีหน้าที่จริงจัง ราวกับว่ากลัวว่าเขาจะทำให้หยุนถิงเจ็บ
หลังจากนั้นไม่นาน หมอหลวงก็หยุดลง “ท่านอ๋องอย่ากังวล คุณหนูหยุนถูกควันสลบ และบาดแผลบนไหล่ก็เป็นแค่แผลภายนอก พักผ่อนหน่อยก็สามารถฟื้นขึ้นมาได้แล้ว”
โม่ฉือหานจึงค่อยรู้สึกโล่งใจลง “อืม”
“เช่นนั้นกระหม่อมก็ขอกลับไปก่อนแล้ว” ทันทีที่หมอหลวงพึ่งออกไป จวินหย่วนโยวก็พาคนบุกมาถึงที่หน้าประตูทันที
ขณะที่โม่ฉือหานกำลังจะห่มผ้าให้หยุนถิง จวินหย่วนโยวก็รีบวิ่งเข้ามาในทันที โม่ฉือหานยังไม่ทันได้ตอบสนองใดๆ จวินหย่วนโยวก็ชกมาอย่างแรง
โม่ฉือหานหลบไม่ทัน ถูกต่อยไปหนึ่งหมักเต็มๆ มุมปากมีเลือดออกมา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าจวินหย่วนโยวใช้แรงมากเพียงใด
“เจ้าทำอะไรกับซื่อจื่อเฟยของข้า？” จวินหย่วนโยวตะคอกอย่างโกรธจัด เหลือบไปเห็นหยุนถิงบนเตียง และรีบวิ่งไปทันที
โม่ฉือหานโกรธจัด “จวินหย่วนโยวเจ้าอย่าขาดการพิจารณา หากไม่ใช่ข้าบังเอิญไปช่วยหยุนถิงไว้ ตอนนี้ที่เจ้าเห็นคงเป็นซากศพไปแล้ว”
ที่หน้าประตู เหลยถิงดึงหลงเอ้อเข้ามา เมื่อเห็นซื่อจื่อของตัวเอง หลงเอ้อก็คุกเข่าลงบนพื้น “ซื่อจื่อโปรดลงโทษ เป็นเพราะข้าน้อยปกป้องฮูหยินไม่ดี”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่？” จวินหย่วนโยวถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ทันทีที่เขาออกจากวังก็ได้ยินว่าหยุนถิงเกิดเรื่องแล้ว และรีบไปที่หอเหวินหยวนทันที แต่กลับได้ยินว่าหยุนถิงถูกโม่ฉือหานพาตัวไป ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงรีบมาที่นี่
“ซื่อจื่อ ข้าและซื่อจื่อเฟยไปเขียนหนังสือที่หอเหวินหยวน แต่ตอนซื่อจื่อเฟยใกล้เขียนเสร็จแล้ว ก็มีบ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งมาลอบสังหารซื่อจื่อเฟย จากนั้นพวกข้าจึงค่อยพบว่าถูกวางยาสลายกำลัง เรี่ยวแรงจึงหมดไปหมด
ข้าน้อยพยายามปกป้องซื่อจื่อเฟย แต่ศัตรูเยอะเกินไป และมีเตรียมการดักซุ่มไว้ ดังนั้นจึงทำให้ซื่อจื่อเฟยได้รับบาดเจ็บ โชคดีที่หลีอ๋องอยู่ในห้องรับรองพิเศษข้างๆพอดี และออกมือช่วย มิฉะนั้นข้าน้อยและซื่อจื่อเฟยคงยากที่จะหนีพ้น ” หลงเอ้อตอบตามความเป็นจริง
“เขาช่วยหยุนถิงจริงหรือ?” จวินหย่วนโยวยังคงไม่เชื่อ
“เรียนซื่อจื่อ เป็นเช่นนี้จริงขอรับ หลีอ๋องยังเชิญหมอหลวงมารักษาให้ซื่อจื่อเฟย ข้าน้อยเฝ้าดูอยู่ข้างนอกตลอด” หลงเอ้ออธิบาย
โม่ฉือหานโกรธเคือง “ได้ยินหรือยัง ข้าเป็นคนช่วยหยุนถิงเอาไว้”
จากนั้นสีหน้าที่เย็นชาและเคร่งขรึมของจวินหย่วนโยวจึงค่อยดีขึ้นเล็กน้อย “ครั้งนี้ ถือว่าข้าติดหนี้บุญคุณเจ้า ในอนาคตจะตอบแทนอย่างแน่นอน” พูดเสร็จ ก็อุ้มหยุนถิงและเดินจากไป
